Uzo Massalia

Σε λίγες μέρες ανεβαίνω ξανά στο Βόλο για την πρωτοχρονιά.

Βόλος χωρίς μια βόλτα σε ουζερί-τσιπουράδικο δε γίνεται. Ακόμα κι εγώ που με το αλκοόλ έχω γενικώς κόψει παρτίδες εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν διανοούμαι να μην τιμήσω την παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας μου.

Όσοι έχετε περάσει απ' το Βόλο προφανώς ξέρετε τα διαδικαστικά. Τα μεζεδάκια έρχονται στο τραπέζι σου χωρίς να τα ζητήσεις... παραγγέλνεις το 25αράκι σου δηλαδή, και σου έρχεται το ανάλογο μεζεδάκι. Με κάθε επόμενο 25αράκι, αλλάζει ο μεζές, "ανεβαίνοντας" αναλογικά σε ποιότητα.

Για όσους πάλι δεν έχουν εντρυφήσει στον ιερό θεσμό της ουζο-τσιπουρο-κατάνυξης στο Βόλο, ορίστε το σχετικό savoir vivre:
-Δεν πάμε για τσίπουρα πριν απ' τις 12 το μεσημέρι.
-Στο τσιπουράδικο δεν φωνάζουμε την παραγγελία. Δείχνουμε με το χέρι πόσα 25αράκια ή 50αράκια θέλουμε. (Οι σοβαροί παραγγέλνουν όσα είναι τα άτομα της παρέας).
-Δεν επεμβαίνουμε στο μεζέ. Το κατάστημα "ξέρει" (γιατί αν δεν έχει σειρά στο μεζέ, καλύτερα να το κλείσει).
-Δεν ζητάμε ποτέ να επαναληφθεί ένας μεζές. Σε κάθε παραγγελία ο μεζές αλλάζει. Το πολύ-πολύ να παραγγείλουμε κάτι έξτρα.
-Τα άδεια 25αράκια ή 50αράκια παραμένοιυν στο τραπέζι ώσπου να σηκωθούμε για τον λογαριασμό.
-Κερνάει αυτός που κάθεται κι όχι αυτός που έρχεται και τον καλούν να καθίσει.
-Οι Βολιώτες πίνουν τσίπουρο και το βράδυ, σε αντίθεση με τους Τυρναβίτες οι οποίοι τιμούν το τσιπουράκι μεσημέρι (εκτός απ' τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής μετά τον Επιτάφιο).

Προσωπικά αγαπώ το ούζο περισσότερο απ' το τσίπουρο.
Μ' αρέσει η μυρωδιά του γλυκάνισου.

Για όσους έχουν απορία από πού προέρχεται η ονομασία του ούζου, ιδού πώς έχουν τα πράγματα:
Το "ξαναβρασμένο ρακί" πήρε την ονομασία ούζο τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας στον Τύρναβο. Ο Αντώνης Μακρής πρώτος μόλις το δοκίμασε υπερευχαριστήθηκε και αναφώνησε "Μωρέ, τι είναι αυτό; Αυτό είναι ούζο Μασσαλίας!"
Τώρα τι εννοούσε ο μακαρίτης ο Μακρής;

Στον Τύρναβο γινόταν καλλιέργεια μεταξοσκωλήκων και παράγονταν κάθε χρόνο κουκούλια σε μεγάλη ποσότητα. Από αυτά, τα εκλεκτότερα μπαλαρίζονταν τα χρόνια εκείνα σε ιδιαίτερες μπάλες και στέλνονταν στο Βόλο για να πάρουν το δρόμο τους για την Ευρώπη, με την επιγραφή uzo Massalia, δηλαδή "προς χρήσιν της Μασσαλίας". Η φράση αυτή δηλαδή, σήμαινε στο εμπόριο των κουκουλιών την εκλεκτή ποιότητα και αυτό ήθελε να πει κι ο Μακρής με την αναφώνησή του, χωρίς βέβαια να φαντάζεται πως θα γινόταν ο... νονός του ούζου.

Καλή Χρονιά σε όλους.

Progress

Στη γειτονιά μου πριν κάποια χρόνια σ' ένα όμορφο νεοκλασσικό κτίριο λειτουργούσε θέατρο.

Αργότερα το θέατρο έκλεισε και στο νεοκλασσικό λειτούργησε αποστολική εκκλησία όπου κάθε Κυριακή οι μαύροι στολιζόντουσαν με τα παραδοσιακά, χρωματιστά ρούχα τους και πήγαιναν να παρακολουθήσουν το κήρυγμα.

Τώρα έκλεισε και η εκκλησία και άνοιξε μπουρδέλο.

Progress

Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας

Insomnia

Απόψε δε χρειάζεται ν' ανησυχώ για την αϋπνία που έρχεται όπως πάντα, σαν γνωστός φίλος απ' τα παλιά και θρονιάζεται με την άνεσή της απέναντί μου.
Απόψε δε χρειάζεται να την ξορκίσω από φόβο μήπως και δεν ξυπνήσω το πρωί για να πάω στο γραφείο.

Ούτως ή άλλως, ακόμα και τις καθημερινές δεν προσπαθώ και πολύ να την κάνω να φύγει. Παλιότερα μ' έπιανε τρομερό άγχος, τώρα απλά της ανοίγω την πόρτα και της κάνω χώρο στον καναπέ. Καμιά φορά έτσι βαριέται και φεύγει μόνη της. Συνήθως όμως κάθεται και μου κάνει παρέα.

Κι απόψε είναι καλοδεχούμενη, όντως σαν φίλος απ' τα παλιά. Είναι Κυριακή αύριο, δεν με κόφτει το πρωινό ξύπνημα και το να μην αργήσω στη δουλειά.

Στρίβω ένα τσιγάρο ακόμη. Ο καφές έχει τελειώσει εδώ και ώρες και τη θέση του έχει πάρει ένα ποτήρι κρασί.
Ανεβάζω τα πόδια μου στο τραπεζάκι, μια γουλιά κρασί και μια ρουφηξιά απ' το τσιγάρο. Η Λούνα στριμώχνεται δίπλα μου κι εγώ κλείνω για λίγο τα μάτια.

Μόνο για λίγο.
Όσο για να ονειρευτώ πώς τάχα λέει δεν υπάρχουν σύνορα. Πως ο καθένας μπορεί να διασχίσει τα όρια της χώρας του, και να βρεθεί όπου θέλει σ' αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη.
Και πως τάχα λεει, δεν υπάρχουν πια άλλοι νέοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε πραγματικότητες ανάμεσα σε φρίκες και εφιάλτες. Κι ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι δε θα χρειαστεί να παζαρέψουν την ψυχή, το κορμί και την αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν φτάσει στον πάτο της απελπισίας και της απόγνωσης κι επειδή τα μόνα που λαχταρούν είναι αυτά που για πολλούς είναι δεδομένα: το δικαίωμα στην προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο, το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στον έρωτα, στην ίδια τη ζωή.

Ανοίγω τα μάτια και πάλι.
Η αϋπνία θα μου κάνει παρέα όλη νύχτα απόψε. Καλοδεχούμενη.

Μαρόκο

Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2007

Τα αγαπημένα

Γάτες απ' τη ζωή μου περάσαν αμέτρητες, σκύλοι μόνο δύο.
Όλα μου τα ζώα τ' αγαπούσα. Αυτά όμως είναι τα πιο αγαπημένα.

Ο Boy. Το γατί που με συντρόφεψε στα χρόνια του Λυκείου.
Ήταν τζέντλεμαν. Με όλη τη σημασία της λέξης.

Ο Μάρκος (αν και θηλυκό).
Απ' τα πιο καλά ζωντανά που πέρασαν απ' τα χέρια μου. Η συντροφιά μου σε πολύ δύσκολα χρόνια, όσο σπούδαζα.

Η Ρόζα, η ναζιάρα.
Το πρώτο γατί που πήρα όταν ήρθα στην Αθήνα.

Η Ραΐσα. Το πρώτο σκυλί της ζωής μου και το πιο αγαπημένο. Μήπως την έχει βρει κανείς;

Ο Εκτωράκος μου.

Ο Μπιτιγιού, το πανθηράκι μου, κι η μεγάλη αγάπη της ζωής μου.

Ζωηρός, ζημιάρης, ανυπάκουος και πάντα έτοιμος για εξερευνήσεις...

Η Λούνα στις ξάπλες της.

Και η γατοοικογένεια. Τα παιδιά του Μπιτιγιού και της Λου.

Απ' όλα μου τα ζωντανά, μόνο η Λούνα έχει μείνει σήμερα στη ζωή μου.

Άλλοτε να με κοιτάει όλο τσατίλα κι απαξίωση που δεν της δίνω ΚΙ ΑΛΛΟ φαγητό..

Κι άλλοτε να πλένει αμέριμνη τη γούνα της στην καρέκλα της δίπλα στο γραφείο μου...

Να τα χαιρόμαστε όσο μας κάνουν τη χάρη να συντροφεύουν τις μέρες μας γεμίζοντάς τες αγάπες, σκανταλιές, παιχνίδια...

Tellas ΠΑΡΤ ΤΟΥ

Μας δουλεύετε ρε;

ΑΛΗΤΕΣ

ΛΑΜΟΓΙΑ

ΚΟΠΡΙΤΕΣ

ΧΑΜΟΥΡΟΣΚΥΛΑ
(ευγενική χορηγεία του πατρός μου αυτό)

ΟΥΣΤ ΡΕ, ΟΥΣΤ

ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ

ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΣΑΣ ΤΟ ΤΡΑΓΙΟ

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΩΛΟΧΩΡΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ

Καλημέρα σας, κυρίες και κύριοι

Συνήθως είμαι πράος άνθρωπος. Καμιά φορά πάλι, μου ξεφεύγει λιγάκι το πράγμα.
Κυρίως στις περιπτώσεις που ή με περνάνε για μαλάκα και με δουλεύουν μπροστά στα μούτρα μου, ή με εμπαίζουν με ύφος σαρανταπέντε καρδιναλίων κάτι κοπρίτες και λαμόγια.
Στην περίπτωση αυτή ισχύουν και τα δύο.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι ρίχτε μια ματιά εδώ ΚΙ εδώ ΚΙ εδώ, και ακολούθως ρίχτε φάσκελα και με τα δυο χέρια προς τα γραφεία των ΞΥΣΤΟ ΖΗΣΤΟ ΤΕΛΛΑΣ

Σήμερα, Δευτεριάτικα, πρωινιάτικα, πρωτομηνιάτικα και με δική μου διάθεση σκατά συν ένα ατύχημα χτες βράδυ που είχε ως αποτέλεσμα να πηγαίνω κούτσα-κούτσα γαμοσταυρίζοντας και κατεβάζοντας ευαγγέλια πίσω απο χαμόγελο τύπου δρόμο και σας έφαγα, λαμβάνω συστημένη επιστολή με κούριερ. Της ΤΕΛΛΑΣ.

Πάντα είχα εμπιστοσύνη στο χιούμορ του Υψίστου. Δεν μπορεί να νομίζεις πως η μέρα σου είναι σκατά. Ο καλός θεούλης είναι πάντα κοντά σου για να σου δείξει το λάθος της σκέψης σου και τη μεγάλη σου αχαριστία: μπορεί πάντα να γίνει πιο σκατά, γουέιτ εντ σι.

Η ΤΕΛΛΑΣ είχε λοιπόν την ευγενή καλοσύνη να απαντήσει με συστημένη επιστολή καθώς είπα (μην τυχόν χαθεί και διαδίδω μετά η μουλάρα ότι ουδέποτε απάντησαν!), στην καταγγελία μου.
Όχι βέβαια στην καταγγελία που τους είχα στείλει προσωπικά ως πελάτης τους με φαξ στην εταιρία, ζητώντας έγγραφη απάντησή τους, σιγά μην έκαναν τον κόπο ν' ασχοληθούν με τον πελάτη τους, γραμμένη στ' αρχίδια τους με έχουν εξ' αρχής όπως και όλα τα υπόλοιπα καρακορόιδα που γεμίζουν τις τσέπες τους ευράκια.

Έκαναν τον κόπο όμως ν' απαντήσουν αναφερόμενοι στην καταγγελία που είχα στείλει (και) στον Συνήγορο του Καταναλωτή.
Ιδού τι απέφερε το μπρέινστόρμινγκ τριών μηνών (τόσο τους πήρε ν' απαντήσουν).

Όσον αφορά στον τηλ. αριθμό 210-86****, δηλαδή στο νούμερο που διατηρήθηκε ως είχε με την φορητότητα η υπηρεσία του ίντερνετ (dsl), διακόπηκε για τους εξής χρόνους:

 Από 3/5/2007 μέχρι 5/5/2007 (τρεις ημέρες)
 Από 17/5/2007 μέχρι 21/5/2007 (πέντε ημέρες)
 Από 26/5/2007 μέχρι 27/5/2007 (δύο ημέρες)

Όσον αφορά στην τηλ. αριθμό 211-400****, δηλαδή το νούμερο που απέκτησα μέσω της αριθμοδότησης της Tellas
Ουσιαστικά σε διάστημα σχεδόν ενός μήνα (από 5/5/07 μέχρι 5/6/07), η dsl λειτούργησε κανονικά μόνο για 12 ημέρες.

Απάντηση των λαμόγιων

Αναφορικά με τις επιπλοκές που παρουσιάστηκαν στην ομαλή λειτουργία τηλεφωνικής σας γραμμής, θα θέλαμε να θέσουμε υπόψη σας ότι έτυχαν εξ αρχής της άμεσης προτεραιότητας του τεχνικού τμήματος της εταιρείας μας, καθώς σκοπός μας είναι η άρτια και αδιάλειπτη παροχή των υπηρεσιών της εταιρείας μας.
... η tellas καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε οι διαδικασίες αυτές να έχουν ολοκληρωθεί σε συντομότατο χρονικό διάστημα.

Στις συνεχόμενες και επανειλλημένες προσπάθειες επικοινωνίας μου (οι οποίες σημειωτέον είχαν χρόνο αναμονής το ελάχιστο 30 λεπτά και το μέγιστο 6 (!) ώρες) είτε με το τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών της TELLAS, είτε με το τμήμα Internet, είτε με το τμήμα Βλαβών...

....Λίγες μέρες αργότερα διαπιστώνω προβλήματα στην χρήση του ίντερνετ κι έπειτα από μαραθώνιο τηλεφωνημάτων ενημερώνομαι πως το σετάρισμα του μόντεμ είχε γίνει «λάθος» από τον εκπρόσωπό σας και προχωρούμε ξανά σε δεύτερο σετάρισμα προκειμένου να λειτουργήσει κανονικά το ίντερνετ.

Απάντηση των λαμόγιων

Όσον αφορά την αναμονή σας στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών της ΤΕΛΛΑΣ, σας ζητούμε συγνώμη και σας αναφέρουμε ότι λόγο του μεγάλου και διαρκώς αυξανόμενου πελατολογίου της εταιρείας, η εν λόγω υπηρεσία, αναβαθμίζεται διαρκώς και εμπλουτίζεται με καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό....
... για τις περιπτώσεις καθυστέρησης αποδοχής των κλήσεών σας, οι οποίες προφανώς πραγματοποιήθηκαν σε ώρα αιχμής.

(σημ. του μεταφραστού:
Διευκρίνηση έκφρασης ΩΡΕΣ ΑΙΧΜΗΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΩΣ ΤΙΣ 3:30 ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ... όσο να πεις, είναι ώρες αιχμής, δεν είναι;)

Συμπέρασμα των λαμογιών

Μας χρωστάτε μέχρι τώρα τα τιμολόγια που έχουμε εκδώσει, κοιτάξτε να εξοφλήσετε το συντομότερο μη σας πάρει και σας σηκώσει που μας κουνιέστε κιόλας...

Μας δουλεύετε ρε;

ΑΛΗΤΕΣ

ΛΑΜΟΓΙΑ

ΚΟΠΡΙΤΕΣ

ΧΑΜΟΥΡΟΣΚΥΛΑ

ΟΥΣΤ ΡΕ, ΟΥΣΤ

ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ

ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΣΑΣ ΤΟ ΤΡΑΓΙΟ

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΩΛΟΧΩΡΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ

Να τα ξαναπώ ή τα εμπεδώσατε;

Άι στο γέρο διάολο

Και καλό μήνα στους υπολοίπους.

Τι, πού, πότε, ποιος, γιατί

Τι
Μια εκδήλωση για τα σαράντα χρόνια από τον θάνατο του Γκεβάρα, που θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Τσε μέσα από σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό, ανέκδοτες εικόνες, συνεντεύξεις και ντοκιμαντέρ που θα καλύπτουν τη ζωή του από τα παιδικά χρόνια μέχρι το τέλος του στη Βολιβία.

Πού
Κινηματογράφος Ίλιον, στην πλατεία Βικτωρίας, Τροίας 34 και Πατησίων

Πότε
Από Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου μέχρι Τετάρτη 10 Οκτωβρίου, καθημερινά, 18:30 με 12:30

Ποιος
Η Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας σε συνεργασία με την εταιρία New Star.

Γιατί
Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να τον στριμώξουν σε εικόνες προκάτ, σε νεκροφιλολογίες ή στην τάχα μου δήθεν ειρωνεία και σαρκασμό για την εμπορευματοποίηση του "αιώνιου επαναστάτη", ευτυχώς ο Γκεβάρα δεν είναι όλα αυτά...

Να πάτε.

Γυρίσαμε, γυρίσαμε...

αλλά...

σώμα εδώ, νους, καρδιά, ψυχή ακόμη εκεί.

Και πώς να γράψεις για κάτι αν δεν έχεις λιγάκι αποστασιοποιηθεί, αν ακόμη αρνείσαι να μετατρέψεις τα γεγονότα σε αναμνήσεις; Ε, πώς;

Πώς να γράψεις, τι λέξεις να βρεις να δώσεις ζωή στα χρώματα, στις μυρωδιές, στους ήχους;

Και πώς να το κάνεις όλο αυτό, όταν ήδη ψάχνεις για φτηνές πτήσεις online, υπολογίζοντας να ξαναπάς όσο πιο γρήγορα μπορείς, inchallah;


Salaam aleikum σε όλους...

Ο Τύπος Νυχτερινός

φεύγει διακοπές...



Αν δεν γυρίσω ως το τέλος του Σεπτέμβρη, (που δεν είναι και απίθανο σενάριο έτσι όπως παει το πράγμα), μην αγχωθείτε. Την αποστολή διάσωσης θα αναλάβει η Κουρούνα.

Φιλιά σε όλους.

Ασκήσεις επί χάρτου

Θέλω να τελειώσω επιτέλους τη σχολή και να βρω ‘κανονική’ δουλειά. Βαρέθηκα τις ευκαιριακές δουλειές.
Έχω τελειώσει τη σχολή και έχω κανονική δουλειά. Βαρέθηκα τη ρουτίνα, θα ήθελα να δουλεύω όποτε και όπως μου κάνει κέφι.
Θέλω να έχω μόνο εγώ κλειδιά του σπιτιού μου –βλέπε να μένω μόνη, χωρίς συγκάτοικο.
Έχω μόνο εγώ κλειδιά του σπιτιού μου -βλέπε μένω μόνη, χωρίς συγκάτοικο πια.
Σκέφτομαι πως θα μπορούσα να θυσιάσω το ‘μένω μόνη χωρίς συγκάτοικο’, και να δοκιμάσω να μείνω με το αγόρι μου στην Αθήνα. Θέλω να δω πώς θα είναι όταν θα είμαστε κάθε μέρα μαζί.
Δεν έμεινα με το αγόρι μου στην Αθήνα. Δεν πρόλαβα. Ακόμη δεν ξέρω πώς θα ήταν αν είμασταν κάθε μέρα μαζί. Μου φαίνεται καλύτερο που δεν το ξέρω. Κρατάω το δικαίωμα στο όνειρο.
Δεν θέλω να παντρευτώ, αλλά θέλω να κάνω ένα μωρό όταν θα νιώσω την ανάγκη.
Δεν θέλω να παντρευτώ, ούτε θέλω να κάνω μωρό. Κάποτε την ένιωσα την ανάγκη, τώρα μου πέρασε.
Το διαμέρισμα που μένω τώρα είναι μεγάλο και σχετικά άδειο, όπως μου αρέσει, αλλά θέλω ένα σπίτι με μεγάλο μπαλκόνι ή μεγάλη αυλή και να ‘ναι κοντά στη θάλασσα.
Το διαμέρισμα που μένω τώρα είναι μεγάλο, όχι τόσο άδειο όσο θα μου άρεσε, κι έχει σχετικά μεγάλο μπαλκόνι. Θέλω όμως να ήταν μονοκατοικία με μεγάλη αυλή και κοντά στη θάλασσα.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην δουλέψω ξανά σε νησί το καλοκαίρι, ούτε ξανά δουλειά νύχτα. Θέλω επιτέλους να παω διακοπές για ένα καλοκαίρι, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Δούλεψα ξανά και σε νησί και νύχτα. Θέλω ακόμη να παω διακοπές για ένα καλοκαίρι, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Δεν τα παω καλά με τον πατέρα μου. Δεν μπορώ να τον καταλάβω ούτε τον δικαιολογήσω. Δεν νομίζω πως θα τα βρούμε ποτέ.
Δεν τα παω καλά με τον πατέρα μου. Προσπαθώ να τον καταλάβω και να τον δικαιολογήσω, παρόλα αυτά δεν νομίζω πως θα τα βρούμε ποτέ.
Το πατρικό μου αρχίζει και μου φαίνεται ξένο, το ίδιο και η πόλη στην οποία γεννήθηκα.
Το πατρικό μου μου φαίνεται πλέον ξένο, το ίδιο και η πόλη στην οποία γεννήθηκα.
Έχω μια παρέα που αποτελείται από δεκαπέντε άτομα. Στην πλειοψηφία τους Κερκυραίοι.
Δεν έχω παρέα, ούτε μικρή, ούτε μεγάλη.
Έχω μια κολλητή.
Έχω μια κολλητή.
Είμαι ακόμη φίλη με τη Δέσποινα.
Είμαι ακόμη φίλη με τη Δέσποινα.
Θέλω να πάρω 5 κιλά. Μου πέφτουν οι φούστες και αναγκάζομαι να τις συγκρατώ με παραμάνες. Το παντελόνι που είχα αγοράσει το χειμώνα χωράει μισή Ιφιγένεια ακόμη.
Έχω χάσει 10 κιλά και θέλω να χάσω άλλα δέκα. Οι παλιές μου φούστες μου μπαίνουν, το ίδιο και τα παντελόνια, όχι όλα όμως.
Μου λείπει ο αδελφός μου. Δεν βλεπόμαστε πλέον τόσο συχνά.
Μου λείπει ο αδελφός μου. Έχουμε πλέον χαθεί.
Ακόμη περπατώ με πατερίτσες. Οι γιατροί είπαν ότι θα πάρει κανά δυο μήνες ακόμα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, και πως πιθανόν θα έχω πόνους στο πόδι μου για κάμποσο καιρό.
Το πόδι μου με πονάει ακόμη συχνά-πυκνά, ιδιαίτερα όταν στέκομαι ώρα όρθια ή περπατώ πολύ.
Ποτέ δεν τρόμαξα με το ατύχημα. Θέλω ακόμη ν' αγοράσω μηχανή.
Συνεχίζω να οδηγώ, αλλά δεν αγόρασα ξανά μηχανή.
Τις προάλλες γνώρισα έναν γκέι. Μου φάνηκε εξαιρετικός τύπος. Αναρωτιέμαι γιατί οι περισσότεροι γύρω μου τραβούν τέτοιο ζόρι με τους γκέι.
Ένας απο τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου είναι γκέι. Είναι εξαιρετικός τύπος. Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί οι περισσότεροι γύρω μου τραβούν τέτοιο ζόρι με τους γκέι.
Δεν ακούω –πολλή– ελληνική μουσική.
Ακούω -αρκετή- ελληνική μουσική.
Αναρωτιέμαι πώς θα είμαι στα τριάντα μου. Με τρομάζει λίγο η ιδέα.
Αναρωτιέμαι πώς θα είμαι στα σαράντα μου. Με τρομάζει κάμποσο η ιδέα.
Έχω ημερολόγιο. Γράφω όποτε μου κάνει κέφι.
Έχω μπλογκ. Γράφω όποτε μου κάνει κέφι.
Δεν διαβάζω έλληνες συγγραφείς.
Δεν διαβάζω έλληνες συγγραφείς.
Δεν έχω διαβάσει ακόμη σχεδόν κανέναν από τους ‘κλασσικούς’.
Δεν έχω διαβάσει ακόμη σχεδόν κανέναν απο τους ‘κλασσικούς’.
Θέλω να συνεχίσω να ζωγραφίζω όσο πιο συχνά μπορώ.
Δεν ζωγραφίζω πια καθόλου.
Θέλω να συνεχίσω να γράφω.
Συνεχίζω να γράφω.
Θέλω να βρω δάσκαλο του τάι-τσι.
Θέλω να βρω δάσκαλο του τάι-τσι.
Θέλω να ταξιδέψω στην Αφρική και στο Θιβέτ.
Θα ταξιδέψω στην Αφρική. Το Θιβέτ περιμένει ακόμη.
Δεν είμαι σίγουρη αν πιστεύω στο θεό ή αν με ενδιαφέρει καμιά από τις υπάρχουσες θρησκείες. Το ψάχνω. Ο βουδισμός μου φαίνεται η πιο συμπαθής απ’ όλες.
Δεν πιστεύω στο θεό, δεν με ενδιαφέρει καμιά απο τις υπάρχουσες θρησκείες. Ο βουδισμός είναι ένα συμπαθητικό σύστημα παρόλα αυτά.
Οι πολιτικές μου θεωρίες έχουν αρχίσει και ξεθωριάζουν. Αναρωτιέμαι αν θα έρθει μια μέρα που δεν θα δίνω δεκάρα και γι’ αυτό.
Δεν ασπάζομαι κανενός είδους πολιτική θεωρία και δεν δίνω δεκάρα γι' αυτό.
Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι το πώς θα σου συμπεριφερθεί ο άλλος απέναντί σου, δεν έχει άμεση σχέση με το πώς του συμπεριφέρεσαι εσύ, αλλά με τη μαλακία που κουβαλάει ο καθένας μες το κεφάλι του.
Είμαι σιγουρότατη πως η συμπεριφορά του άλλου δεν έχει καμία σχέση με τη δική σου συμπεριφορά απέναντί του. Σχετίζεται μονάχα με τη μαλακία που κουβαλάει ο καθένας μες το κεφάλι του.
Δεν μ’ αρέσει η εικόνα του νεοέλληνα.
Η εικόνα του νεοέλληνα μου γυρίζει τα άντερα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος είναι τόσο στ’ αρχίδια του για την ποιότητα ζωής του, για τον περίγυρό του, για το κοινό καλό, για τον πλανήτη, για το πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να νικήσεις την ανθρώπινη βλακεία.
Ο κόσμος είναι στ' αρχίδια του για την ποιότητα της ζωής του, τον περίγυρό του, το κοινό καλό, τον πλανήτη και τα παιδιά που φέρνει στον κόσμο. Είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πως δεν υπάρχει τρόπος να νικηθεί η ανθρώπινη βλακεία.
Ποτέ δεν πίστευα πως οι έλληνες είναι ρατσιστές και ξενοφοβικοί. Τώρα τελευταία αρχίζω να το σκέφτομαι.
Οι έλληνες είναι στην πλοιοψηφία τους, ρατσιστές και ξενοφοβικοί. Το ίδιο ισχύει και για αρκετούς ξένους.
Συνεχίζω να έχω την αίσθηση πως είμαι το μαύρο πρόβατο μέσα στο κοπάδι. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα αισθανθώ πως ανήκω κάπου πραγματικά. Αναρωτιέμαι επίσης αν τελικά θέλω όντως να ανήκω κάπου.
Συνεχίζω να είμαι το μαύρο πρόβατο του κοπαδιού. Δεν αισθάνθηκα ποτέ πως ανήκω κάπου πραγματικά. Συνήθως δε με νοιάζει και τόσο. Μερικές φορές με χαλάει, αλλά μου περνάει γρήγορα.
Θέλω να κόψω το αλκοόλ εντελώς. Το βαρέθηκα.
Έχω κόψει εντελώς το αλκοόλ. Το βαρέθηκα.
Δεν θέλω να κόψω το κάπνισμα και τον καφέ. Τα αγαπώ και τα δυο.
Δεν έχω κόψει το κάπνισμα και τον καφέ. Δεν με βλέπω να το κάνω σύντομα.
Θέλω να παω στην Ακρόπολη. Τόσο καιρό ανεβοκατεβαίνω στην Αθήνα κι ακόμα δεν αξιώθηκα.
Θέλω να παω στην Ακρόπολη. Εννιά χρόνια μένω στην Αθήνα, κι ακόμα δεν αξιώθηκα.
Θέλω να κόψω κοντά τα μαλλιά μου. Κοντά–κοντά. Αγορίστικα.
Θέλω να κόψω κοντά τα μαλλιά μου. Κοντά–κοντά. Αγορίστικα.
Θέλω μια κουνιστή πολυθρόνα.
Θέλω μια κουνιστή πολυθρόνα.
Ο Χρήστος λεει ότι είναι καλό να γράφεις πού και πού για τον εαυτό σου, σαν άσκηση αυτοπροσδιορισμού. Ποτέ δεν τα κατάφερα ιδιαίτερα καλά.
Ο Χρήστος έλεγε ότι είναι καλό να γράφεις πού και πού για τον εαυτό σου, σαν άσκηση αυτοπροσδιορισμού. Ποτέ δεν τα κατάφερα ιδιαίτερα καλά.
Βαρέθηκα να γράφω. Πάω για ύπνο.
Βαρέθηκα να γράφω. Πάω για ύπνο.

13 χρόνια.

Barra, barra

Θλίψη, μίσος κι η καταστροφή να κυριαρχεί
αφανισμός, ζήλια
δεν απόμεινε εμπιστοσύνη
δίψα κι οι άνθρωποι είναι άτυχοι
δεν υπάρχει πια αξιοπρέπεια, μονάχα καταπίεση και σκλαβιά
τα ποτάμια ξεράθηκαν κι οι θάλασσες κατέστρεψαν τα πάντα
τ' αστέρια έσβησαν κι ο ήλιος έδυσε
δεν απόμειναν δέντρα, τα πουλιά σταμάτησαν να τραγουδούν.
Ούτε μέρες, ούτε νύχτες πια, μονάχα σκοτάδι
κόλαση
δεν απόμεινε ομορφιά.
Ο χρόνος τώρα σέρνεται, δεν υπάρχει πια τιμή
ερείπια και πόλεμος και το αίμα που κυλάει
τοίχοι απόμειναν μόνο, τοίχοι να στέκουν ορθοί.
Φόβος
κι ο κόσμος παραμένει σιωπηλός.
Δεν υπάρχει πια καλό, ούτε ευτυχία, ούτε τύχη
δεν απόμειναν δέντρα, τα πουλιά σταμάτησαν να τραγουδούν.
Ούτε μέρες, ούτε νύχτες πια, μονάχα σκοτάδι
Ερήμωση, κόλαση,
δεν απόμεινε ομορφιά.
Ο χρόνος τώρα σέρνεται, δεν υπάρχει πια τιμή.

Καλό καλοκαίρι σε όλους

Ο Taha, η Rai, ο El Harrachi, η Αλγερία και ο... Νταλάρας

Συνήθως, δεν έχω τίποτα με τις διασκευές.
Συνήθως λεω.
Καμιά φορά όμως... κάτι με πιάνει.
Να, σαν την περίπτωση του Νταλάρα ας πούμε. Γενικά με τον Νταλάρα και τις διασκευές του έχω ένα κάτι τις... κάτι σαν "φχαριστώ δεν είμαι φίλος" που έλεγε κι ο φίλτατος Πανούσης.
Όχι ότι θέλω να γκρινιάξω. Όμως, να, ας πιάσουμε το "Κι αν σε θέλω, κι αν με θέλεις"...
Ωραία διασκευή, δε λεω. Όλοι κάπου το ακούσαμε, όλοι κάπου το σιγοτραγουδήσαμε και μας έμεινε στο κεφάλι ο ρυθμός του.

Μόνο που απ' το "...κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις τίποτα δε βγαίνει, στο μεσαίο το κατάρτι είμαστε δεμένοι...", μέχρι την ιστορία του Ya Rayah, ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς.

Για πάμε για λίγη ιστορία λοιπόν.

Η μουσική Rai είναι παραδοσιακή μουσική που έχει τις ρίζες της στο Oran της Αλγερίας και τους Βεδουϊνους βοσκούς, ένα αμάγαλμα από Γαλλικές, Ισπανικές, Αφρικανικές και Αραβικές μουσικές φόρμες.
Το ράι είναι η μουσική των Βορειοαφρικανών των χωρών του Maghreb, όπου Maghreb σημαίνει "ο τόπος του ηλιβασιλέματος" ή "δυτικά" στα Αραβικά, εννοώντας τις περιοχές της Αφρικής βόρεια της Σαχάρα και δυτικά του Νείλου που συνορεύουν με την οροσειρά του Άτλαντα, πράγμα που σημαίνει πως η περιοχή περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Δυτική Σαχάρα.
Η ίδια η λέξη rai σημαίνει "γνώμη, άποψη", δηλωτικό της κοινωνικής και πολιτικής κριτικής που συνήθως ενσωματώνει στους στίχους της, και δεν είναι περίεργο που την απεχθάνονται οι φονταμεταλιστές.
Οι τραγουδιστές του rai ονομάζονται cheb (που σημαίνει παιδί, νέος, σε αντίθεση με την ονομασία sheikh, που σημαίνει αξιοσέβαστος και μεγαλύτερος και χαρακτήριζε τους τραγουδιστές της Chaabi)


Ο Abderrahmane Amrani ή περισσότερο γνωστός ως Dahmane El Harrachi γεννημένος στις 7 Ιουλίου 1925 στην Αλγερία, υπήρξε συνθέτης και στιχουργός της μουσικής Chaabi και θεωρείται βιρτουόζος της μάντολα.
Διχασμένος ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα της πατρίδας του και του εχθρικού περιβάλλοντος της ξενιτιάς, ο Dahmane όπως και οι περισσότεροι Αλγερινοί καλλιτέχνες χρωμάτισε με την τραχιά φωνή του τις μελωδίες του. Μελωδίες γεμάτες από νοσταλγία για την πατρίδα, στίχοι που ζωγραφίζουν την εικόνα της μετανάστευσης.
Στη δεκαετία του εξήντα ο Dahmane έγραψε το Ya Rayah (Ο Μετανάστης), ένα πικρό τραγούδι για τη μετανάστευση, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει το κύμα των Αλγερινών που έφευγαν μαζικά από τη χώρα.
Ο Dahmane πέθανε στις 31 Αυγούστου 1980 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.


Ο Rachid Taha γεννήθηκε στο Οράν της Αλγερίας το 1958, όμως η οικογένειά του μετανάστευσε στη Γαλλία το 1968.
Ο νεαρός Rachid βρέθηκε από τη μια ν' ανακαλύπτει τις ομορφιές της καινούριας του πατρίδας κι απο την άλλη τον ρατσισμό και τα προσβλητικά σχόλια των συμμαθητών του. Το πράγμα χειροτέρεψε τόσο που ο πατέρας του αναγκάστηκε να τον πάρει απο το δημόσιο σχολείο και να τον στείλει σε καθολικό, προκειμένου να μπορέσει να περάσει τις εξετάσεις του.
Όμως ο Rachid δεν έμελλε ν' ακολουθήσει ανώτερες σπουδές. Το 1979 έφυγε απο το σπίτι του και εργάστηκε σαν πωλητής βιβλίων, ταξιδεύοντας σ' όλη τη χώρα. Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στους δικούς του, που είχαν πλέον εγκατασταθεί σ' ένα προάστιο της Λυών. Ύστερα απο διάφορες περιστασιακές εργασίες (μάγειρας, λατζέρης), βρήκε δουλειά σ' ένα τοπικό εργοστάσιο. Εκεί γνωρίστηκε με δυο ακόμη νεαρούς μουσικούς, τον Mohammed και τον Moktar. Οι τρεις τους σύντομα έγιναν γκρουπ και άρχισαν να παίζουν στη διάρκεια του μεσημεριανού τους διαλλείματος απο τη δουλειά.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 το αυξανόμενο κύμα μετανάστευσης από τις Αραβικές χώρες άρχισε να προκαλεί αντιδράσεις από συγκεκριμένα στρώματα της Γαλλίας, και το ακροδεξιό κόμμα Le Front National να κερδίζει έδαφος και υποστηρικτές. Την ίδια όμως εποχή, τα παιδιά των Αφρικανών και Αλγερινών μεταναστών, η δεύτερη γενιά δηλαδή, άρχισαν να αναπτύσσουν ισχυρή πολιτική συνείδηση και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Ο σχηματισμός του γκρουπ του Rachid Taha συνέπεσε μ' αυτή την περίοδο κι έτσι ονομάστηκε Carte de Séjour -Άδεια Παραμονής-.
Δουλεύοντας στο εργοστάσιο τη μέρα και δίνοντας παραστάσεις τα βράδυα, απέκτησαν σύντομα την ευκαιρία να ηχογραφήσουν την πρώτη τους δουλειά, που δεν έκανε μεν τεράστιες εισπράξεις, πήρε όμως πολύ καλές κριτικές. Έτσι την επόμενη χρονιά έμπαιναν στο στούντιο για την ηχογράφηση του Rhoromanie, με παραγωγό τον Steve Hlillage.
Η δεύτερη δουλειά τους όμως, το Deux et demi του 1986, ήταν ο καταπέλτης που έστειλε το γκρουπ στην πρώτη θέση της Γαλλικής μουσικής σκηνής.

Για τα επόμενα τρία χρόνια το γκρουπ περιόδευε μέχρι το 1989 που διαλύθηκαν. Αυτό όμως δεν σήμανε το τέλος της καριέρας του Rachid Taha. Έκανε μια προσπάθεια ενός demo στο Λος Άντζελες που όμως δεν του εξασφάλισε καινούριο συμβόλαιο.
Χωρίς να πτοηθεί απ' αυτό, ο Rachid αποφάσισε να κάνει ένα διάλλειμα απο τη μουσική σκηνή και να επιστρέψει στις ρίζες του, στο Oran. Χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει την ιδέα της σόλο καριέρας, συνέχισε να δουλεύει ένα demo, το οποίο τελικά έμελλε να γίνει το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, το Barbès, που πήρε το όνομά του από μια γνωστή συνοικία μεταναστών στο Παρίσι. Δυστυχώς για τον Rachid, τότε ξέσπασε ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο και οι γαλλικοί ραδιοσταθμοί έκριναν πως τα Αραβικά κομμάτια του Rachid ήταν παρακινδυνευμένα να παιχτούν εκείνη την εποχή.
Η καριέρα του Rachid παρόλα αυτά, συνεχίστηκε κι ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ ν' αγωνίζεται ενάντια στον ρατσισμό, τις διακρίσεις και τον φονταμεταλισμό και να δένει σ' ένα μαγευτικό σύνολο την παράδοση της βόρειας Αφρικής με επιρροές από το ροκ των Clash και των Led Zeppelin, με την αφρικανική ποπ, με το techno και το σύγχρονο χορευτικό ήχο.
Το πρώτο του επιτυχημένο άλμπουμ ως σόλο καλλιτέχνης, ήταν το Diwân (που σημαίνει συλλογή ποιημάτων), το 1998, στο οποίο υπήρχε και η επανεκτέλεση του Ya Rayah του Dahmane El Harrachi.
Περισσότερα για τον Rachid Taha εδώ.



Και τι λεει επιτέλους αυτό το κομμάτι; Δείτε πιο κάτω.

Oh departing Traveler, where are you heading?
Eventually you must come back
How many ignorant people have regretted this
Before you and me

How many overpopulated countries and empty lands have you seen?
How much time have you wasted?
How much have you yet to lose?
Oh emigrant in the country of others
Do you even know what's going on?
Destiny and time follow their course but you ignore it

Why is your heart so sad?
And why are you staying there miserable?
Hardship will end and you no longer learn or build anything
The days don't last, just as your youth and mine didn't
Oh poor fellow who missed his chance just as I missed mine

Oh lost one, no matter how much you run away
Your destiny will end in exhaustion
Time has passed you by
And you have yet to notice it.

Το θέλετε και στα Αλγερινά; Ορίστε.

Ya rayah win msafar trouh taaya wa twali
Chhal nadmou laabad el ghaflin qablak ou qabli

Chhal cheft al bouldan laamrine wa lber al khali
Chhal dhiyaat wqat chhal tzid mazal ou t'khali
Ya lghayeb fi bled ennas chhal taaya ma tadjri
Tzid waad el qoudra wala zmane wenta ma tedri

Aalach qalbek hzine waalach hakdha ki zawali
Matdoum achadda wila tzid taalem ou tabni
maydoumou layyam walay doum seghrek ou seghri
Ya hlilou meskine li ghab saadou ki zahri

Ya msafer naatik oussaayti addiha el bakri
Chouf ma yeslah bik qbal ma tbia ou ma techri
Ya nnayem djani khabrek ma sralek ma srali
Hakdha rad el qalb bel djbine sabhane el aali

Ya rayah win msafar trouh taaya wa twali
Chhal nadmou laabad el ghaflin qablak ou qabli

Τώρα πια έχετε τόσο την ελληνική διασκευή όσο και την αυθεντική εκτέλεση στα χέρια σας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Άλλωστε περί ορέξεως...

Θυμάσαι βρε θηρίο; Οι καλύτερές μας αναμνήσεις

Photo by deviantART

Καλοκαίρι του 2006

Βόλτα στα μαγαζιά, στο κέντρο της πόλης. Η προσοχή της στραμμένη αλλού και ξαφνικά όπως έστριβε μια γωνία έπεσε πάνω σε κάποιον περαστικό. Μέχρι να σηκώσει το βλέμμα της για να μουρμουρίσει μια συγνώμη, αντίκρυσε δυο γαλάζια μάτια και ναι, ήταν εκείνη.

Έκπληξη, γέλια, αγκαλιές. Την κοίταξε. Δεν είχε αλλάξει και πολύ.

Προς τα πού πηγαίνεις; Ναι; Εγώ ανέβαινα για το σπίτι, αλλά έλα να περπατήσουμε λιγάκι μαζί βρε θηρίο, έλα να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο για δυο λεπτά, έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε.

Γύρισε ξανά προς τα πίσω και κατηφόρισαν παρέα.

Θυμάσαι τότε,

που ήμουν με τον Δημήτρη κι εσύ δούλευες στο Corto, και γυρνούσαμε στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης;
Τότε που είχαμε παει σ' εκείνο το Γαλλικό,που μόλις είχε ανοίξει, που δεν ξέραμε καλά-καλά τι έγραφε το μενού, αλλά ξέραμε να παραγγείλουμε το Chateau d' Yquem;

Θυμάσαι που είχαμε ανακαλύψει εκείνη την τρατορία και πηγαίναμε νωρίς τ' απογεύματα του χειμώνα;
Και το Πέτρινο, με τις εκπληκτικές Γερμανικές μπύρες και το τζάκι;

Ή το φόρεμα του Κωστέτσου που το φορέσαμε εναλλάξ και το πρώτο wonderbra που κόστιζε μισό νοίκι; Τα Victoria's Secret, τα M.a.c., τ' αυτοκίνητα που νοικιάζαμε για να την κοπανάμε για καφέ στη Θεσσαλονίκη τα σαββατοκύριακα, θυμάσαι τα κλαμπ κάθε βράδυ;

Αμ' το άλλο; Θυμάσαι το σκάφος του Δημήτρη και το ξαφνικό ταξίδι εκείνο το Σάββατο το πρωί, που τον βάλαμε να μας κουβαλήσει βέλγικες πραλίνες και Rose της Krug; Θυμάσαι βρε θηρίο;

Κι εκείνο το τρομερό πάρτι στη Mercedes, όπου είχε μαζευτεί ένα σωρό κόσμος κι είχαμε κλείσει το μαγαζί μόνο για μας; Θυμάσαι; Τότε που χορεύαμε πάνω στη μπάρα και γινόταν ο χαμός;
Ήταν οι καλύτερές μου αναμνήσεις, οι καλύτερές μας αναμνήσεις, έτσι δεν είναι;

Την κοίταξε και κούνησε το κεφάλι.

Ναι, ναι πως... θυμόταν, τη βεβαίωσε. Όλα τα θυμόταν το "θηρίο"....

Τη φίλησε πεταχτά, μουρμούρισε κάτι για μια βιαστική δουλειά κι έφυγε.

Έκοψε δρόμο και βγήκε στην παραλία. Κάθισε σ' ένα παγκάκι, έβγαλε τσιγάρο..

Θυμόταν... τώρα που της τα θύμισε, θυμόταν.

Θυμόταν το οτοστόπ για τα Ν. Πλάγια της Χαλκιδικής, επειδή τους είχε πάρει ο αέρας το εισιτήριο και δεν είχαν χρήματα να βγάλουν άλλο και τα απίστευτα γέλια όταν τελικά ο μόνος που σταμάτησε για να τους πάρει ήταν ο οδηγός της Express Service...
... το τελευταίο πενηντάρικο με το οποίο θα έβγαζε μια βδομάδα, αλλά έγινε κρασί και μεζεδάκια στο ταβερνάκι του Χόντου όταν είχε ανέβει απροειδοποίητα ο Κωσταντόπουλος για να τη δει...
... το πακέτο με τα Κάμελ που για να τους φτάσει έπρεπε να ανάβουν ένα κάθε μιάμιση ώρα. Κι όταν δεν τους έφτανε, τα πακέτα βερεσέ απ' τον Χρήστο, τον περιπτερά στην πλατεία του Άη-Νικόλα.

Θυμόταν τ' αυτοσχέδια τραπεζάκια στο σαλόνι και τα γκράφιτι στους τοίχους, μαζί με την τεράστια μαριονέτα που είχε απομείνει κρεμασμένη απ' τα γενέθλιά της. Το κάμπινγκ στον Αη-Γιάννη και την καλοκαιρινή δουλειά στο μπαράκι της Βελίκας.

Θυμόταν ακόμα, κάτι απίστευτα σαββατοκύριακα αργότερα, όταν έπαιρνε δυο πακέτα μακαρόνια και μια σάλτσα πουμαρό κι έτρεχε στην άλλη άκρη της πόλης για να τα μοιραστεί με την κολλητή της...
... όταν επειδή δεν είχαν φράγκο έπαιρναν το αυτοκίνητο κι έκαναν μια βόλτα ως τη θάλασσα, τάιζαν τους αδέσποτους σκύλους και γύριζαν ξανά πίσω....
... μια πρωτοχρονιά μ' ένα απίστευτο στιφάδο κι ένα ψωμί ζυμωμένο με μπύρα ανάμεσα σε γέλια και νεύρα για τα δυο 'τεμάχια' που παρακολουθούσαν μια ταινία στο σαλόνι...
Θυμόταν τις κούτες της μετακόμισης και το βάψιμο του χολ μες τα μαύρα μεσάνυχτα... τα νευρικά χάχανα ένα βράδυ στο πίσω μπαλκόνι όταν έμαθαν πως ο Π. πήγε και παντρεύτηκε...

Άναψε το τσιγάρο και σηκώθηκε.

Φυσικά και θυμόταν, το 'θηρίο'. Ως συνήθως, είχε μνήμη ελέφαντα.
Μόνο που οι αναμνήσεις τους είχαν διαφορετικό τίτλο.

Για τη μεγάλη αγελάδα

Αποχαιρετισμός

Η σελίδα του maestro Cesar Amaro

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας».

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Tellas, Tellas, τι θα γίνει φίλε μου με μας;

Βραδυνή βάρδια στο ρημαδοπόστο της Tellas, στο τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών, και μάλιστα συγκεκριμένα στο χειρότερο πόστο όλων...
Τμήμα Internet.

Τα κόκκινα κουμπάκια με τις εισερχόμενες κλήσεις αναβοσβήνουν σαν τρελά. Να το σηκώσω άραγε τώρα, ή ν' αφήσω να περάσει κανένα μισάωρο ακόμα μπας και βαρεθεί;
Ας ρίξω μια ματιά καλού κακού στο μάνιουαλ.
Τι πιο μάνιουαλ;

Αυτό που μας έδωσαν όταν κάναμε τα σεμινάρια για να πάρουμε τη θέση -που ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή....

-Βιαστικό ξεφύλλισμα του μάνιουαλ/φρικουεντλι ασκντ κουέστιονς-
Εντάξει δε βαριέσαι τα θυμάμαι πάνω κάτω. Άλλωστε τα ίδια δε λέμε κάθε φορά; Ας απαντήσω τώρα σε καμιά γραμμή να τσουλήσει η νύχτα... Τι ώρα είναι; Φτου γαμώτο, μόνο 3:30 είναι ακόμα; Κοίτα ρε παιδί μου επιμονή αυτοί οι άνθρωποι.... Να η γραμμή τρία καλεί εδώ και δυόμισι ώρες. Τι να πεις!

Ας τη σηκώσω.

-Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Τρεχαγυρευόπουλος, πώς μπόρώ να σας εξυπηρετήσω;
-*+@1/>&%?<
-Μάλιστα. Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε το ονοματεπώνυμό σας και τον αριθμό τηλεφώνου σας; (Φτου γαμώτο, πάλι αυτή η υστερική είναι που τηλεφωνεί καθημερινά από την προηγούμενη Πέμπτη... τι της λένε τώρα;)
-*+@1/>&%?<+(%@#
-Μάλιστα κυρία Ταλαιπωροπούλου μου. Απ' ό,τι βλέπω εδώ, η γραμμή σας έχει πρόβλημα.
-%?<+(%>-/*!+_)?<<
-Ναι, το βλέπω πως το έχετε ήδη δηλώσει από την προηγούμενη Πέμπτη. Αυτό που μπορώ εγώ....
-/>&%@+)!?<^%$@((
-Ναι, μάλιστα, φυσικά όμως δεν .......
-*+@1/>*7&%$#@?<+!#$^&*#((@%!__(@(*$
-Απ' ό,τι φαίνεται η γραμμή σας δεν μπορεί να δεχτεί αι πι. Έχουμε προωθήσει το θέμα σας στην αρμόδια υπηρεσία και όπως ξέρετε, οι τεχνικοί μας εργάζονται για να....
-$!%%^&&@@@!!!!!!!!?><"¨¨)*^^$%+)@$%&*
-Μου δίνετε μισό λεπτό παρακαλώ; Σας ευχαριστώ.

Ακολουθεί τραγουδάκι αναμονής.

Τι της λένε τώρα αυτηνής; Αφρίζει στο τηλέφωνο. Για να ξαναδώ λιγάκι το μάνιουαλ/φακ...
Ρε γαμώτ, όλες τις πιθανές απαντήσεις τις έχω δώσει. Αφού μου τηλεφωνεί κάθε μέρα. Τι λένε τώρα;
Χμμ.. τι γράφει εδώ η υποσημείωση της τελευταίας σελίδας; Για να δούμε...

"Όταν ο πελάτης δεν είναι τόσο κρετίνος όσο ελπίζετε, τότε πια κάντε τουμπεκί ψιλοκομμένο κι αφήστε τον να φρυάξει. Αν δε τον ακούτε κοντά στα πρόθυρα εγκεφαλικού, τόσο το καλύτερο. Μπορεί να τα τινάξει και να γλιτώσετε. Αν πάλι δεν τα τινάξει, παραδεχτείτε (πάντα ευγενικά παρακαλώ, διότι αλλιώς μπορεί να μας χώσουν καμιά μηνυσάρα για εξύβριση), πως έχει δίκιο και σηκώστε τα χέρια ψηλά.
Πιθανό αποτέλεσμα τακτικής: Θα σκυλοβρίσει και θα κλείσει το τηλέφωνο. Για την ώρα την έχουμε γλιτώσει. Από αύριο πάλι βλέπουμε"

Ωραία, αυτό είναι. Για να ξαναγυρίσουμε στην υστερικιά τώρα.

-Μάλιστα, κυρία Ταλαιπωροπούλου μου. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Απ' ό,τι είδα το θέμα σας έχει προωθηθεί στην κατάλληλη υπηρεσία, στους τεχνικούς δηλαδή, και αυτό που μπορώ εγώ να κάνω από την πλευρά μου, είναι να το προωθήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται ενημερώνοντας σχετικά το αρμόδιο τμήμα. (Καλά αυτό ακούστηκε πολύ πιασάρικο και επαγγελματικό, μάλλον γλίτωσα γι' απόψε)
-#?¨Λ)*&@#!*%^%#(_+/}++(#&@#ΤΥΘΙΟ_*+@1/>*+@1/>*+@1/>
-Εχμ.. ναι, φυσικά έχετε δίκιο, όμως....
-&@#+/*@*&51-$*#+
-Όχι λυπάμαι, αυτό δεν το γνωρίζω.
-/*¨¨Π#&@$_)+!
-Όχι, δυστυχώς δεν μπορείτε να απευθυνθείτε πουθενά αλλού.
-@!)_$^^#
-Η αλήθεια είναι πώς όχι.
-&@#%*)__@&)_+@Θ&ΥΥ#ΠΠΘΥ#&^%@)_?><_)*&@++)*
((#@)_)%Ρ&&)__@(&*&^^@()_%Ρ++
(*^&@%*(Ρ%)_+_++@΅(*&
__#+_*&#/?Ι$ΙΟ#Π)@$#@!!&$)_$__++$
@#(())$___@&^^@()_+
-Εγώ κυρία Ταλαιπωροπούλου μου, θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να προωθήσω το....
-%Ρ&&)__@(&*&^^@()_%Ρ++
(*^&@%*(Ρ%)_+_++@΅(*&
__#+_*&#/?Ι$ΙΟ#

ΓΚΝΤΟΥΠ!

Έκλεισε το τηλέφωνο η υστέρω! Αει σιχτίρ πια. Πάω να κάνω τσιγάρο. Την επόμενη γραμμή θα κάνω πέντε ώρες να τη σηκώσω. Δεν είναι δουλειά πια αυτή! Δεν πληρώνεται με τίποτα!


Βράδυ κάπου στην Πλατεία Αμερικής.

Από τις εννιά προσπαθώ να βγάλω γραμμή στην Tellas. Στο Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών. Στο τμήμα Ίντερνετ συγκεκριμένα.
Εδώ και οκτώ ημέρες, δεν έχω Ίντερνετ. Η dsl, μουλάρωσε σαν γάιδαρος στην ανηφόρα, τα στύλωσε και δεν λεει να πάρει τα πάνω της.
Φυσικά και έχω τηλεφωνήσει ξανά και ξανά.
Στο πρώτο-πρώτο τηλεφώνημα, ο ευγενέστατος υπάλληλος -όπως πάντα- κος Τάδε (ονόματα και ώρες υπάρχουν κρατημένα αφού φροντίζω πλέον να σημειώνω σ' ένα μπλοκάκι τα πάντα, κατά το "έχω ράμματα για τη γούνα σας"), με ενημερώνει πως το πρόβλημα της γραμμής μου είναι απλό, σε αντίθεση με της πρώην συγκατοίκου μου και νυν γειτόνισσας Κουρούνας, της οποίας το πρόβλημα ήταν πολυσύνθετο.
Εκεινής η γραμμή δεν μπορούσε να συνδεθεί με τον σέρβερ (λεει)
Η δική μου (λεει και πάλι) δεν μπορούσε να δεχτεί αι πι.
Μη με ρωτήσετε χριστιανοί αν η ανωτέρω εξήγηση είναι ένα και το αυτό. Δεν είναι εκεί το ζήτημά μας.
Το ζήτημα είναι πως της Κουρούνας θα έπαιρνε (λεει) κάποιες μέρες να φτιαχτεί, αν και βέβαια, μην ανησυχείτε, όταν λέμε μέρες δεν εννοούμε ακριβώς μέρες, δηλαδή το συντομότερο δυνατό, δυο τρεις εργάσιμες το πολύ.
Το δικό μου πάλι πρόβλημα που ήταν (λεει) πιο εύκολο, το πολύ μέσα σε μια εργάσιμη ημέρα θα είχε (λεει) επιλυθεί.

Οκτώ ημέρες αργότερα το πολυσύνθετο πρόβλημα της Γιάννας έχει λυθεί (προς ώρας φυσικά, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει).
Το απλό πρόβλημα το δικό μου, ακόμη δεν έχει βρει τη λύση του.

Αφού έχω βάλει το τηλέφωνο στην ανοιχτή ακρόαση αφήνοντάς το μια ώρα τη φορά και κλείνοντάς το για να πάρω τη Γιάννα, να βρίσω και να εκτονωθώ (την Τελλάς, όχι τη Γιάννα), πήρα πλέον την απόφαση να το αφήσω ανοιχτό για όσο πάρει.

Την τελευταία φορά χρειάστηκαν κάπου 3 ώρες. Για να δούμε απόψε. Η ώρα είναι 1 μετά τα μεσάνυχτα.

Δυόμιση ώρες μετά:

-Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Τρεχαγυρευόπουλος, πώς μπόρώ να σας εξυπηρετήσω;
-Θα ήθελα να δούμε μια dsl η οποία δεν λειτουργεί εδώ και οκτώ ημέρες.
-Μάλιστα. Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε το ονοματεπώνυμό σας και τον αριθμό τηλεφώνου σας; (Φτου γαμώτο, πάλι αυτή η υστερική είναι που τηλεφωνεί καθημερινά από την προηγούμενη Πέμπτη... τι της λένε τώρα;)
-Ταλαιπωροπούλου, 211-400.........
-Μάλιστα κυρία Ταλαιπωροπούλου μου. Απ' ό,τι βλέπω εδώ, η γραμμή σας έχει πρόβλημα.
-Χαίρω πολύ για την πληροφορία κύριε Τρεχαγυρευόπουλε. Γι' αυτό σας καλώ, όχι γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Και φυσικά, το "πρόβλημα" έχει δηλωθεί από το πρωί της περασμένης Πέμπτης.
-Ναι, το βλέπω πως το έχετε ήδη δηλώσει από την προηγούμενη Πέμπτη. Αυτό που μπορώ εγώ....
-Κοιτάξτε, δεν θέλω να μου πείτε τι μπορείτε να κάνετε. Θέλω να μου πείτε ΓΙΑΤΙ δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη η υποτιθέμενη βλάβη.
-Ναι, μάλιστα, φυσικά όμως δεν .......
-Τα λόγια περιττεύουν. Το ότι υπάρχει βλάβη το γνωρίζουμε, κατά τις δηλώσεις σας δηλαδή. Το ποιά ακριβώς είναι αυτή η βλάβη, μήπως θα μπορούσα να μάθω; Και τι έχει γίνει για το θέμα;
-Απ' ό,τι φαίνεται η γραμμή σας δεν μπορεί να δεχτεί αι πι. Έχουμε προωθήσει το θέμα σας στην αρμόδια υπηρεσία και όπως ξέρετε, οι τεχνικοί μας εργάζονται για να....
-Δεν με αφορά αν οι τεχνικοί σας εργάζονται πυρετωδώς ή όχι. Προφανώς δεν εργάζονται αρκετά, διότι εγώ εδώ και οκτώ ημέρες δεν έχω ίντερνετ. Το καταλαβαίνετε; Δεν έχω μια υπηρεσία την οποία μου πουλήσατε -όχι εσείς προσωπικά φυσικά, αλλά η Τελλάς-, και για την οποία σε λίγο καιρό θα μου στείλετε λογαριασμό και θα με χρεώσετε φυσικά. Οπότε αυτό που θέλω ν' ακούσω από εσάς είναι ΠΟΤΕ θα αποκατασταθεί η γραμμή μου.
-Μου δίνετε μισό λεπτό παρακαλώ; Σας ευχαριστώ.

Ακολουθεί τραγουδάκι αναμονής.

Τι της λένε τώρα αυτηνής; Αφρίζει στο τηλέφωνο. Για να ξαναδώ λιγάκι το μάνιουαλ/φακ...
Ρε γαμώτ, όλες τις πιθανές απαντήσεις τις έχω δώσει. Αφού μου τηλεφωνεί κάθε μέρα. Τι λένε τώρα;
Χμμ.. τι γράφει εδώ η υποσημείωση της τελευταίας σελίδας; Για να δούμε...

"Όταν ο πελάτης δεν είναι τόσο κρετίνος όσο ελπίζετε, τότε πια κάντε τουμπεκί ψιλοκομμένο κι αφήστε τον να φρυάξει. Αν δε τον ακούτε κοντά στα πρόθυρα εγκεφαλικού, τόσο το καλύτερο. Μπορεί να τα τινάξει και να γλιτώσετε. Αν πάλι δεν τα τινάξει, παραδεχτείτε (πάντα ευγενικά παρακαλώ, διότι αλλιώς μπορεί να μας χώσουν καμιά μηνυσάρα για εξύβριση), πως έχει δίκιο και σηκώστε τα χέρια ψηλά.
Πιθανό αποτέλεσμα τακτικής: Θα σκυλοβρίσει και θα κλείσει το τηλέφωνο. Για την ώρα την έχουμε γλιτώσει. Από αύριο πάλι βλέπουμε"

Ωραία, αυτό είναι. Για να ξαναγυρίσουμε στην υστερικιά τώρα.

-Μάλιστα, κυρία Ταλαιπωροπούλου μου. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Απ' ό,τι είδα το θέμα σας έχει προωθηθεί στην κατάλληλη υπηρεσία, στους τεχνικούς δηλαδή, και αυτό που μπορώ εγώ να κάνω από την πλευρά μου, είναι να το προωθήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται ενημερώνοντας σχετικά το αρμόδιο τμήμα. (Καλά αυτό ακούστηκε πολύ πιασάρικο και επαγγελματικό, μάλλον γλίτωσα γι' απόψε)
-Καλά, τι μου λέτε τώρα; Ακούτε δηλαδή τι λέτε; Ότι θα προωθήσετε ξανά το θέμα στο αρμόδιο τμήμα; Δηλαδή εδώ και οκτώ ημέρες δεν προωθήθηκε; Τώρα θα το προωθήσετε εσείς;
-Εχμ.. ναι, φυσικά έχετε δίκιο, όμως....
-Το ότι έχω δίκιο το ξέρω. Το πού θα το βρώ το δίκιο μου δεν ξέρω, κύριε Τρεχαγυρευόπουλέ μου. Πείτε μου ξεκάθαρα, αυτό μόνο θέλω να μου πείτε: Γνωρίζετε πότε θα αποκατασταθεί η dsl;
-Όχι λυπάμαι, αυτό δεν το γνωρίζω.
-Ωραία, δεν περίμενα δηλαδή και να το γνωρίζετε. Πείτε μου όμως τώρα, εγώ ο ηλίθιος πελάτης ο οποίος ταλαιπωρείτε από την πρώτη στιγμή που έγινε πελάτης σας, ΠΟΥ θα απευθυνθώ για να βρώ το δίκιο μου; Ποιος μπορεί να μου δώσει για μια φορά μια υπεύθυνη απάντηση; Εσείς δεν γνωρίζετε, οι τεχνικοί δεν σας ενημερώνουν, και εγώ δεν μπορώ να μιλήσω φυσικά απευθείας με τους τεχνικούς. Λοιπόν, πείτε μου, σε ποιον άλλον μπορώ να απευθυνθώ. Κάποιον ανώτερό σας, κάποιον υπεύθυνο που να μου δώσει μια υπεύθυνη απάντηση σ' αυτό που ρωτώ.
Μπορώ να απευθυνθώ κάπου αλλού;
-Όχι, δυστυχώς δεν μπορείτε να απευθυνθείτε πουθενά αλλού.
-Μάλιστα. Δεν μπορώ να απευθυνθώ πουθενά αλλού. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρετε να μου πείτε με βεβαιότητα πόσο καιρό θα πάρει αυτή η ιστορία.
-Η αλήθεια είναι πώς όχι.
-Ωραία λοιπόν. Πού να στραφώ πλέον εγώ ως πελάτης κύριέ μου; Ν' αρχίσω να στέλνω φαξ στην Τελλάς;
Στον Συνήγορο του Καταναλωτή;
Στο Κέντρο Προστασίας Καταναλωτή;
Ν' αρχίσω να γράφω στο Ίντερνετ ξεφτιλίζοντάς σας;
Να τηλεφωνήσω στον δικηγόρο μου και να κινηθώ νομικά;
-Εγώ κυρία Ταλαιπωροπούλου μου, θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να προωθήσω το....
-Καλά κύριε Τρεχαγυρευόπουλε, μην κουράζεστε. Κάντε εσείς ό,τι καταλαβαίνετε, προωθήστε το όπου καταλαβαίνετε και θα κάνω κι εγώ από 'δω και πέρα ό,τι καταλαβαίνω.
Α, και καλό κουράγιο, με τον επόμενο απηυδισμένο και δυσαρεστημένο πελάτη που θα πάρει να σας πρήξει τα συκώτια!

ΓΚΝΤΟΥΠ!

Αει σιχτίρ πια, με τον εμπαιγμό και την κοροιδία.
Αει σιχτίρ πια με τον ωχαδελφισμό και την αρπακόλα.
Αει σιχτίρ πια με την απατεωνιά και τους επιτήδιους που παίζουν μπιλιάρδο πάνω στην πλάτη μας

Αει σιχτίρ.

Αγρανάπαυσις

Αγρανάπαυση (η): προσωρινή διακοπή της καλλιέργειας ενός αγρού για να αποκτήσει ξανά την παραγωγικότητά του.
Συνήθως διαρκεί ένα χρόνο και εξαρτάται από το είδος του εδάφους και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν.

Η "δική" μου δεν προβλέπεται να κρατήσει ένα χρόνο, για την ώρα όμως τελώ υπό το καθεστώς της.

Άλλωστε, το λεει κι ο ορισμός: εξαρτάται από το είδος του εδάφους και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν...

Στο επανα-γράφειν.

Μου βγήκαν δέκα, να τις αφήσω;

Πήρα κι άλλη πάσα, για καινούρια 5αδα από την Witch of daffodis.

Αυτή τη φορά η πεντάδα αφορά στις πιο αγαπημένες μας ταινίες.
Έσπασα το κεφάλι μου, στάθηκε όμως αδύνατο να διαλέξω μονάχα πέντε, κι έτσι θα κάνω ζαβολιά και θα τις διπλασιάσω, ξέροντας πως και έτσι έχω αφήσει ένα σωρό απ' έξω.

Αυτές που αναφέρω εδώ είναι αυτές που μου έρχονται με τη μία στο μυαλό όταν σκέφτομαι 'αγαπημένες ταινίες' και 'ταινίες που θα έβλεπα ξανά'.

City Lights (1931) Σενάριο, σκηνοθεσία, πρωταγωνιστής: Charlie Chaplin



The Godfather (Τριλογία) Σκηνοθεσία: Francis Ford Coppola
Πρωταγωνιστές: Marlon Brando, Al Pacino, Robert Duvall, Diane Keaton, James Caan



The Color Purple (1985) Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο βασισμένο σε νουβέλα της Alice Walker
Πρωταγωνιστούν: Danny Glover, Whoopi Goldberg, Oprah Winfrey



Barfly (1987) Σκηνοθεσία:Barbet Schroeder, παραγωγή: Francis Ford Coppola
Σενάριο: Charles Bukowski
Πρωταγωνιστές: Mickey Rourke,Faye Dunaway




Raise the Red Lantern (1991) Σκηνοθεσία: Zhang Yimou
Πρωταγωνιστούν: Gong Li


Βram Stoker's Dracula (1992) Σκηνοθεσία: Francis Ford Coppola
Πρωταγωνιστές: Gary Oldman, Keanu Reeves, Anthony Hopkins, Winona Ryder



The Lover - L'Amant (1992) Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud
Σενάριο βασισμένο στην αυτοβιογραφική νουβέλα της Marguerite Duras,
Πρωταγωνιστές: Jane March και Tony Leung Ka Fai



The Crow (1994) Σκηνοθεσία: Alex Proyas
Πρωταγωνιστές: Brandon Lee, Rochelle Davis



The Sixth Sense (1999) Σκηνοθεσία: M. Night Shyamalan
Πρωταγωνιστές: Bruce Willis, Haley Joel Osment, Toni Collette



The Quiet American (2002) Σκηνοθεσία: Phillip Noyce
Πρωταγωνιστούν: Michael Caine, Brendan Fraser, Do Thi Hai Yen


Και τώρα καλώ με τη σειρά μου τους εξής:

Κουρούνα
Yellow Kid
Nanakos
Meet the clown
Κυκλάμινο

Αν μπορείτε, καλώς.
Αν δεν μπορείτε, δεν πειράζει, είμαι σίγουρη πως παίζουν κι άλλα παιχνίδια στη μπλογκόσφαιρα, οπότε όλο και σε κάποια άλλη πεντάδα, δεκάδα, κάτι-άδα θα συναντηθούμε επίσης.

Total Eclipse

Οι Ινδιάνοι Pomo της βορειοδυτικής Αμερικής πίστευαν πως οι εκλείψεις οφείλονται στην "Αρκούδα που δάγκωσε τον ήλιο". Έλεγαν πως η Αρκούδα είχε βγει για μια βόλτα στον Γαλαξία. Όταν συναντήθηκε με τον Ήλιο, άρχισαν να φιλονικούν για το ποιος θα παραμερίσει για να περάσει ο άλλος. Στο τέλος η φιλονικία μετατρέπεται σε καυγά, και τότε είναι που χάνεται ο ήλιος από τον ουρανό.
Κάποια στιγμή η Αρκούδα συνεχίζει το δρόμο της, συναντά όμως αργότερα τη Σελήνη, την αδελφή του Ήλιου, και γίνεται ξανά η ίδια ιστορία, όπου τώρα έχουμε την έκλειψη της σελήνης.
Μετά κι από αυτή την έκλειψη, η Αρκούδα συνεχίζει το δρόμο της στον Γαλαξία, κι ο κύκλος επαναλαμβάνεται από την αρχή.

Οι Βίκινγκς λένε ένα μύθο για δυο λύκους, που ήθελαν να φάνε τον Ήλιο και το Φεγγάρι.
Ο ένας λύκος, ο Σκολ κυνηγάει τον Ήλιο και ο άλλος, ο Χάτι, τη Σελήνη. Όταν κάποιος απ' τους δυο καταφέρνει να πιάσει τη λεία του, έχουμε μια έκλειψη.
Όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι της Γης προσπαθούν να σώσουν τον Ήλιο και το Φεγγάρι, κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούν για να τρομάξουν τους λύκους.

Οι Ινδιάνοι Serrano της Καλιφόρνια, πιστεύουν πως για τις εκλείψεις ευθύνονται τα πνεύματα των νεκρών που προσπαθούν να φάνε τον Ήλιο ή τη Σελήνη. Έτσι, στη διάρκεια της έκλειψης οι σαμάνοι και οι βοηθοί τους τραγουδούν και χορεύουν για να κατευνάσουν τα πνεύματα των νεκρών ενώ οι υπόλοιποι της φυλής φωνάζουν και κάνουν φασαρία για να τρομάξουν τα πνεύματα και να φύγουν.

Η Σελήνη στην Κίνα απεικονιζόταν με έναν καθρέφτη. Στη διάρκεια μιας έκλειψης, οι άνθρωποι έσπαζαν καθρέφτες. Πίστευαν ότι ένας δράκος κατάπιε το φεγγάρι και πως το σπάσιμο των καθρεφτών θα τον ανάγκαζε να το φτύσει κι έτσι η Σελήνη θα επέστρεφε στον ουρανό.

Έκλειψη στην αστρονομία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η Γη εισέρχεται στη σκιά ενός ουράνιου σώματος, με αποτέλεσμα το αυτόφωτο σώμα που δημιουργεί τη σκιά, να χάνει μέρος της φωτεινότητάς του ή να μην μπορεί να παρατηρηθεί ολόκληρο ή μέρος του από τη Γη. Προϋπόθεση για να συμβεί μία έκλειψη είναι η ευθυγράμμιση τριών ουρανίων σωμάτων από τα οποία το ένα τουλάχιστον είναι αυτόφωτο -αστέρας-.

Στην έκλειψη Σελήνης το φεγγάρι σταματάει να δέχεται το φως του Ήλιου καθώς ανάμεσα στα δύο αυτά ουράνια σώματα παρεμβάλλεται η Γη.
Έκλειψη Σελήνης μπορεί να παρατηρηθεί κατά τη νύχτα και όταν η Σελήνη βρίσκεται στη φάση της Πανσελήνου.



Απόψε, έχουμε Ολική Έκλειψη Σελήνης, και σύμφωνα με το AstroVox, οι ώρες που θα έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε το φαινόμενο έχουν ως εξής:

Αρχή έκλειψης παρασκιάς: 22:18:11
Αρχή μερικής έκλειψης: 23:30:22
Αρχή ολικής έκλειψης: 00:44:13
Μέγιστο έκλειψης: 01:20:56
Τέλος ολικής έκλειψης: 01:57:37
Τέλος μερικής έκλειψης: 03:11:28
Τέλος έκλειψης παρασκιάς: 04:23:44

Προλαβαίνετε να πάτε κάπου για να το δείτε. Ανεβείτε στο Λυκαβηττό, στην Ακρόπολη, στην ταράτσα του σπιτιού σας... Κατά τις εντεκάμιση θα 'ναι μάλλον μια καλή ώρα.

Total Eclipse Of The Heart - Bonnie Tyler

Γιατί καμιά φορά μπορεί κι η καρδιά μας να πάθει ολική έκλειψη...

Κι ύστερα μου λες, κόψε το τσιγάρο

-Τι θες ρε παιδάκι μου και τρώγεσαι με τα ρούχα σου... Γιατί δεν κάνεις λίγο υπομονή, γιατί δε βλέπεις το θέμα λίγο πιο σφαιρικά λίγο πιο ψύχραιμα. Εντάξει τρως στριμώγματα, αλλά πες μου εσύ βλέπεις και κανέναν καλύτερα δηλαδή γύρω σου, όλοι έχουν τα δικά τους, όλοι έχουν τα στριμώγματά τους, δεν φρικάρουν όλοι!

Στ' αρχίδια μου, σκεφτόταν, αν φρικάρουν όλοι ή όχι.

-Μα δεν είναι όλα τόσο απλά όσο τα λες. Πού το ξέρεις αν τρώνε φρίκες οι υπόλοιποι, κι άλλωστε δε μιλάμε για τους άλλους εδώ, για μένα μιλάμε. Δεν καταλαβαίνεις...

-Όχι δε σε καταλαβαίνω.
Χαλάρωσε. Τα προβλήματα και τα στριμώγματα υπήρχαν πάντα. Τι άλλαξε δηλαδή τώρα;
Γιατί αφήνεσαι και πέφτεις έτσι, γιατί σε παίρνει από κάτω; Σκύψε το κεφάλι και στρώσου στη δουλειά, είναι ο μόνος τρόπος, η μόνη λύση για σένα.


Άντε να εξηγήσεις τώρα γιατί δεν μπορείς να σκύψεις το κεφάλι και να στρωθείς στη δουλειά. Να εξηγήσεις τι μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο όταν για καιρό ζει κοντά στα όρια των αντοχών του, όταν τις υπερβαίνει καθημερινά κι όταν στερείται πράγματα βασικά, πράγματα ζωτικά -για 'κείνον έστω-, που τον κάνουν όμως να νιώθει άνθρωπος.

-Έχω κουραστεί. Κολλάει ο εγκέφαλός μου, δεν μπορώ να δουλέψω. Πόσες φορές πρέπει να σου εξηγήσω ότι η δική μου η δουλειά θέλει καθαρό κεφάλι; Όταν τρως φρίκες και κολλήματα δεν μπορείς, δε γίνεται να δουλέψεις. Το μυαλό σου πρέπει να είναι εκεί, κι εγώ εδώ και μέρες κοιτάζω τις σελίδες κι αναρωτιέμαι αν θυμάμαι έστω και τα ελληνικά μου, αν μπορώ να συντάξω δυο προτάσεις που να βγάζουν νόημα...
Κι είναι και πράγματα που μου λείπουν, το ξέρεις αυτό.

-Υπερβολική είσαι ως συνήθως.
Να κοιμάσαι καλύτερα. Να μην ξενυχτάς. Να οργανώσεις το χρόνο σου πιο βολικά.
Να τρως. Να κόψεις τους πολλούς καφέδες και τα τσιγάρα.
Και να κάνεις υπομονή στην τελική. Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα βλέπεις. Κακώς τσιτώνεσαι. Λίγο καιρό μόνο στρώσου, λίγους μήνες κι ύστερα όλα θα φτιάξουν.
Και στο κάτω - κάτω τι σου λείπει, ρε ψυχούλα; Λίγο καιρό στρίμωγμα είναι μόνο θα περάσει.

Δεν είναι λίγος καιρός στρίμωγμα, αλλά εκείνος δεν το ξέρει αυτό.
Δεν μπορεί να του εξηγήσει τα όρια των αντοχών, δεν μπορεί να του πει για τις νύχτες που το σκοτάδι δεν είναι ανακουφιστικό, ούτε για το άδειασμα του μυαλού και το μπλοκάρισμα.

-Μου λείπουν πολλά και τίποτα... Τίποτα τρομερό, τίποτα πολυδάπανο, τίποτα εξωφρενικό. Μου λείπουν αυτά που θα έπρεπε αυτονόητα να έχει στη ζωή του ένας άνθρωπος για να μη νιώθει σαν αυτόματο που κινείται κι ενεργεί μηχανικά απ' τη μια μέρα ως την άλλη... Τα αυτονόητα.

-Και ποιά είναι αυτά τα αυτονόητα ρε πούστη μου, για σένα; Τι θέλεις δηλαδή;

Τι θέλω δηλαδή...
Θέλω μονάχα καφέδες εσπρέσο και τσιγάρα στριφτά
και βόλτες στους δρόμους όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά
Θέλω τους φίλους μου στο σπίτι να μιλάμε
κι ύστερα να μαγειρεύουμε και να τρώμε παρέα
Θέλω μια ώρα την ημέρα για μένα, μόνο για μένα
να διαβάζω ένα βιβλίο, να χαζεύω μια ταινία,
να λούζω τα μαλλιά μου, να ξαπλώνω στον καναπέ παρέα με τη Λου
Θέλω να παίζουν οι μουσικές μου και να μου κάνουν παρέα
χωρίς ν' ανεβάζουν θηλιές στο λαιμό μου
Θέλω να τριγυρίζω στα μαγαζάκια των Εξαρχείων
και ν' ανακαλύπτω καινούρια, περίεργα μπαρμπαδέλια
ν' αγοράζω χρωματιστά χρυσάνθεμα κάθε βδομάδα
να πάρω την κολλητή μου και να δούμε μια ταινία στο σινεμά της γειτονιάς.
Θέλω μια εκδρομή, μια βόλτα, μικρή σαν αεράκι
ν' αλλάξει το γκρίζο, θέλω να φύγω για λίγο,
έστω για λίγο
Θέλω άλλη μια βραδιά στο ναυάγιο των αγγέλων,
παρέα με παλιά ρεμπέτικα,
άλλο ένα πρωινό στο μοναστηράκι για καφέ
με τον ήλιο να μου χαιδεύει τα μαλλιά...
Θέλω να κοιτάξω ξανά τους δρόμους αυτής της πόλης
με τα μάτια που τους κοίταζα παλιά,
με τα μάτια που τους κοίταζα όταν ήσουν κι εσύ εδώ.
Και θέλω και το χέρι σου να το κρατάω
όταν θα περπατάμε στους δρόμους,
γιατί τότε ξέρεις, ακόμα κι η πλατεία αμερικής
φαίνεται καλύτερη...
Θέλω και την αγκαλιά σου, να ακουμπάω πάνω σου
και να χαμογελάω. Από μέσα μου.
Εσύ όμως, εσύ δε θα τα καταλάβεις όλα αυτά.
Κι ας είσαι εσύ.

-Τίποτα δε θέλω βρε μάτια μου. Μικρά καθημερινά πράγματα. Δεν έχει σημασία, ξέχασέ το.
Ίσως έχεις δίκιο. Η κούραση θα φταίει, και το ξενύχτι. Πρέπει να κοιμηθώ λιγάκι.

-Έτσι μπράβο, βρε ψυχούλα μου. Είδες; Δίκιο είχα. Ξεκουράσου λιγάκι κι αύριο όλα θα είναι καλύτερα, ναι;

Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσει με λόγια. Δεν υπάρχει λόγος ούτε λόγια.

-Ναι... ναι, έχεις δίκιο. Είναι αργά. Καλύτερα να πάω για ύπνο.
-Αυτό να κάνεις, σου λείπει ύπνος. Καληνύχτα, ματάκια μου. Σε σκέφτομαι.
-Καληνύχτα... Κι εγώ σε σκέφτομαι. Αυτό θα κάνω. Μου λείπει ύπνος. Καληνύχτα...

Καληνύχτα. Και μακάρι να μη σου λείψουν ποτέ τα αυτονόητα.
Τουλάχιστον δεν τέλειωσαν ακόμη τα χαρτάκια. Άλλο ένα στριφτό, κι ύστερα ίσως παω στ' αλήθεια για ύπνο.

Πονάω

Πονάω απόψε πολύ.

Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά και το κορμί μου.

Νιώθω να με βαραίνει η σκόνη αιώνων πάνω μου.

Αυτό που φοβόμουν αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ, έσκασε σα το μανιτάρι της Χιροσίμα μπροστά μου.
You can run, but you can't hide...


Πονάω και δυστυχώς δεν έχω με κανέναν να οργιστώ.
Πάντα βοηθάει η οργή, ή τουλάχιστον, πάντα βοηθούσε εμένα.
Οργίζεσαι, και ξαφνικά μετουσιώνεται ο πόνος, και γίνεται λύσσα,
και γίνεται οργή και γίνεται φωνή και ξεσπάς.

Όμως όχι, δεν μπορώ να οργιστώ με τίποτα και με κανέναν.

Γιατί δεν "φταίει" τίποτα και κανείς.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε αλλά κάποια στιγμή,
θα μπορώ να το δώ όπως βλέπω πια σήμερα την απουσία του Χρήστου.
Κάτι που με πονάει, αλλά έχει γλυκάνει ο πόνος του, και η σκέψη του μπορεί να μου αφήνει το χαμόγελο της θύμισης, τη γλικόπικρη αλλά ακριβή και πολύτιμη χαρά για τα όσα ζήσαμε, για το ότι τον γνώρισα και πέρασε απ' τη ζωή μου.

Όμως τώρα δεν είναι αυτή η κάποια στιγμή. Τώρα π ο ν ά ω, πονάω.
Δεν ξέρω για πόσο όμως τ ώ ρ α πονάω.

Κι απόψε, πέντε τηλέφωνα στη σειρά.
Πέντε τηλέφωνα σε πέντε φίλους, σε πέντε δικούς μου ανθρώπους.
Κανείς απόψε δεν μπορούσε να είναι εδώ. Κανείς κι ο πόνος μ' έχει παραλύσει. Τον νιώθω στο κορμί μου, να μου σφίγγει το στομάχι και να μου ανεβάζει μια θηλιά στο λαιμό.

Μόνο οι λέξεις μου έμειναν πια. Αυτές δηλαδή που είχα πάντα.
Το ξόρκι μου, τα μπουκάλια στα κύματα.
Οι λέξεις και οι νότες που γεμίζουν πάντα τον χώρο.
Αυτά μονάχα.

Οι νότες

Σουρεαλί

Πιστεύω ότι αυτό που ψάχνουμε,
κρύβεται πίσω από ένα κομμάτι τυρόπιτα
που ξεχάσαμε χτες βράδυ έξω από το ψυγείο.



Tell me baby - Red Hot Chili Peppers

Πέντε πράγματα για μένα ή αλλιώς η πυραμίδα των μπλόγκερς

Γιατί πέντε κι όχι έξι, εννιά ή τρία δεν έχω ιδέα, αυτό το ξέρει μόνο εκείνος που πρωτοξεκίνησε αυτό το παιχνίδι.

Ένιγουέι, αφού λοιπόν πήρα πάσα απ' την Κουρούνα , τη Ραλού, και τον Στριτ Σπίριτ,
(με προλάβατε μπαγάσηδες, είχα σκοπό να σας κάνω εγώ πάσα) , παίζω μπάλα:

1. Φοβάμαι μέχρι αυτοκτονίας τις ακρίδες. Μια φορά μάζευα ρούχα στην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού και μια ακρίδα είχε χωθεί στις πτυχές μιας κουβέρτας. Καθώς τινάχτηκε στον αέρα, εγώ βρέθηκα να πηδάω κάτω απ' την ταράτσα. Ευτυχώς το πατρικό μου είναι μονοκατοικία.


2. Έχω πλακώσει στο ξύλο μια κοπέλα και μάλιστα μες τη μέση του δρόμου, γιατί τάχα λεει γέλασε κοροϊδευτικά πίσω απ' την πλάτη μου καθώς διασταυρωθήκαμε.
Η αληθινή αιτία ήταν ότι την είχε πέσει στο γκόμενό μου.
Όλα αυτά στην "τρυφερή" ηλικία των δεκαπέντε χρόνων.


3. Στα δεκαεννιά μου ερωτεύτηκα τον κολλητό μου, με τον οποίο ουσιαστικά είχαμε μεγαλώσει μαζί, αφού γνωριζόμασταν από τότε που ήμουν δεκατριών.
Κόντεψε να μου στρίψει όταν το συνειδητοποίησα κι αντιδρούσα σαν νευρόσπαστο απ' το φόβο μου μην με καταλάβει, μέχρι που ήρθε και μου είπε ότι με κατάλαβε με τη μία απ' το βλέμμα μου και πως με το ζόρι κρατιόταν να μη σκάσει απ' τα γέλια με τον πανικό και την αμηχανία μου. Γλίτωσε τις σφαλιάρες γιατί πρόλαβε να μου πει ότι ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου.


4. Έχω σώσει έναν άνθρωπο από πνιγμό. Ήμουν κοντά στα δεκατέσσερα τότε, στην παραλία του Πλαταμώνα και το κοριτσάκι που πνιγόταν κάπου στα έντεκα. Οι μεγάλοι είχαν πάθει παράκρουση και φώναζαν απ' την παραλία, χωρίς να κάνουν τίποτα. Όταν πια την είχα βγάλει στα τρία μέτρα απ' την ακτή ξύπνησαν κι εκείνοι κι έσπευσαν να δώσουν χέρι βοηθείας.


5. Γύρω στα δέκα μ' έχουν διώξει κλωτσηδόν από το κατηχητικό, γιατί λεει έκανα "αιρετικές ερωτήσεις". Εγώ το μόνο που είχα ρωτήσει ήταν γιατί εφόσον ο χριστούλης θυσιάστηκε για χάρη μας και έτσι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του ανθρώπινου γένους, συνεχίζαμε να θεωρούμαστε καταραμένοι εκ γενετής, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος.


Κάνω πάσα στους Ray of Light, Άει σιχτίρ, N.Ago, Katerina ante portas, και Δερβενιώτη.

Για παίξτε μπάλα :)