Πέμπτη, Μαΐου 28, 2009

Χάπι Μπέρθντεϊ



Μάιος 2005

Μάιος 2009


Πέρασε μια τετραετία.

Αν ήταν κυβέρνηση ίσως να έπρεπε να ζητήσει ξανά ψήφο εμπιστοσύνης κάνοντας εκλογές, ρετουσάροντας το προφίλ της και καλοπιάνοντας υποψηφίους.
Ουφ, ευτυχώς που δεν είναι.

Όσοι, μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια, περάσατε από 'δω, διαβάσατε, χαρήκατε, λυπηθήκατε, αφήσατε ένα σχόλιο ή όχι, βρίσατε ή όχι, συμφωνήσατε ή διαφωνήσατε,ταυτιστήκατε ή πέσατε από τα σύννεφα, όλοι εσείς δώσατε με το δικό σας τρόπο την ψήφο εμπιστοσύνης σας. Κι αν αυτό δε σημαίνει και πολλά (άλλωστε ψήφο ποτέ δεν ζήτησα, παρά μόνο ένα μέρος ν' αφήνω σκέψεις και ιδέες), δεν παύει να είναι αλήθεια πως υπήρξαν ώρες και στιγμές που το γράψιμο εδώ ήταν σωτήριο κι η παρουσία σας μεγάλο κουράγιο.

Γι' αυτό σας ευχαριστώ.

Πέραν αυτού όμως, άλλο ένα ευχαριστώ γιατί μου δώσατε την εξαιρετική χαρά να σας ανακαλύψω, να σας διαβάσω, να γνωρίσω κάποιους από σας, να αποκτήσω μερικούς εξαιρετικούς φίλους, να "ζηλέψω" ιδέες, κείμενα, μουσικές, αρώματα και χρώματα, να νιώσω τυχερή που "ακόμη υπάρχουν εκεί έξω τέτοιοι άνθρωποι", να χαρώ με τη χαρά σας, ν' αγωνιώ με τα προβλήματά σας λες και πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους, να κλάψω για όσους "έφυγαν" και με δυο λόγια, να πλουτίσω λίγο περισσότερο ως άνθρωπος.


Οπότε εδώ θα είμαι. Θα συνεχίσω να γράφω, άλλοτε πιο αραιά κι άλλοτε πιο συχνά, για όσο μου κάνει ακόμη κέφι, για όσο θα νιώθω πως δεν το βαριέμαι. Το σίγουρο είναι πως ακόμη κι αν "την κάνω" κάποια στιγμή, θα τριγυρίζω στις γειτονιές σας και θα λέω ένα γεια.

Αλλά μέχρι τότε, "keep on rolling"!

ΥΓ Τούρτα στην είσοδο και στην έξοδο. Help yourself!

Δευτέρα, Μαΐου 25, 2009

Some Prozak, please!



Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανεβοκατεβαίνει λιγότερες φορές τη μέρα απ' ότι η διάθεσή μου τελευταία. Κι η αποδιοργάνωση του μυαλού και του χρόνου μου είναι πλέον δεδομένη.

Ξεκινάω να κάνω κάτι, τ' αφήνω στη μέση και πιάνω κάτι άλλο, το παρατώ κι αυτό κι ανοίγω το πισί, κι ύστερα βάζω νερό να λούσω τα μαλλιά μου αλλά δεν το κάνω, και μετά γυρίζω πάλι στην κουζίνα γιατί προχτές ξέχασα την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και παραλίγο να πάρουμε φωτιά, στο ενδιάμεσο ανάβω και σβήνω τα τσιγάρα κι έπειτα με πνίγουν οι τύψεις για τη δουλειά που εκκρεμεί και στρώνομαι και γράφω μερικές αράδες, άντε δυο-τρεις παραγράφους κι έπειτα η σελίδα μπροστά μου δεν βγάζει νόημα και θυμάμαι κάτι ρούχα χειμωνιάτικα που ακόμη δεν ανέβασα στις πάνω ντουλάπες κι αφού τ' αφήσω κι αυτά στη μέση βρίσκομαι πάλι κάπου από εκεί που ξεκίνησα.
Τρελό loop.
Κι άλλες στιγμές είμαι (ή μου φαίνεται πως είμαι) ήρεμη, κι ο ήλιος είναι ωραίος και τα λουλούδια στη βεράντα μου ανθίζουν, κι η Λούνα γουργουρίζει δίπλα μου ευχαριστημένη, και τα αρωματικά στικ τα πέτυχα επιτέλους αυτή τη φορά κι έχουν το άρωμα που ήθελα, το φούξια καφτάνι απ' το Μαρόκο ανεμίζει πάνω μου κι ο καφές έχει την ωραία πικράδα που μ' αρέσει, και το χέρι του σκεπάζει το δικό μου και σκύβει και μου σκάει ένα φιλί και κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι και το απολαμβάνω, ή εκεί που χαζεύουμε κωμωδίες στο ντιβιντί και σκάμε στα γέλια μου αφήνει ένα ανάλαφρο χάδι στα μαλλιά και σκέφτομαι "τι ωραία που είναι να κυλά έτσι η μέρα, χωρίς φρίκες και ψυχοβγάλτες, και πως ναι, το αξίζω όλο αυτό δεν μπορεί, την ηρεμία, την αγάπη, για να τη ζω πάει να πεί την αξίζω, κι αρκετά έδωσα, αρκετά ξοδεύτηκα, αρκετά τα λάθη και οι αγωνίες και το δέσιμο στο στομάχι, αρκετά, τώρα είμαι εδώ τώρα ζω, στο τώρα κι αυτό το αξίζω", κι ύστερα λες και όλο αυτό δεν είναι γραφτό να κρατήσει πολύ μες το κεφάλι μου, ο δίσκος του μυαλού μου αρχίζει να γυρίζει πάλι σε χαλασμένες στροφές και τούμπα πάλι πίσω απ' την αρχή.

Και πώς γίνεται να φοβάσαι αυτό που ήθελες βαθιά μέσα σου, πώς γίνεται να σκέφτεσαι πως μπα, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό εμένα, σιγά μην είναι τελικά αλήθεια, δεν μπορεί, από κάπου θα μου σκάσει η κεραμίδα, κι ακούς το σ' αγαπώ και σε πιάνει μια κακία ανεξήγητη, θες να ρωτήσεις με τη μια "και γιατί δηλαδή μ' αγαπάς; εσύ εμένα; αφού εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, αφού εγώ νιώθω λίγη τότε γιατί μ' αγαπάς; Κι αν είμαι λίγη όντως, κι αν δεν είμαι "το τέλειο κοριτσάκι της μαμάς", κι αφού το ξέρω πως είμαι στριμμένο άντερο και ξεροκέφαλη κι εγωίστρια, κι έχω τα φεγγάρια μου και σου θυμώνω και δεν είμαι definetely ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, τότε γιατί αξίζω εγώ για να μ' αγαπάς; Μήπως λοιπόν δεν αξίζεις κι εσύ;
Ή μήπως δεν είναι τελικά αγάπη όλο αυτό; Αφού δεν νιώθω φρίκες, αφού δεν σφίγγεται το στομάχι μου, αφού γύρω μας δεν παίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, αφού δείχνεις ότι ήρθες για να μείνεις, αφού δεν είναι όλα δύσκολα, αφού δεν μου βγάζεις την ψυχή, μήπως αυτό τελικά δεν είναι αγάπη; Κι αν είναι, πόσο ανισόρροπη είμαι εγώ που τα πήγαινα μια χαρά σε τόσες αδιέξοδες σχέσεις, αλλά δεν ξέρω τι σκατά να κάνω τώρα;

Και πάνω που παίζει αυτό το σενάριο το ξέρεις, εκείνη η φωνή βαθιά μέσα σου στο λέει και το ξέρεις πως είσαι καλά μ' αυτόν τον άνθρωπο, έτσι όπως είναι, ξέρεις πως προσπαθεί για σένα, για σας, ξέρεις πως δεν είναι τέλειος, δε θα γίνει ποτέ, ούτε κι εσύ αλλά δεν πειράζει, αυτό ήθελες τόσα χρόνια, έναν άνθρωπο να μην το βάζει στα πόδια στα δύσκολα, να σου λέει "εντάξει, εγώ είμαι εδώ, μπορείς να χαλαρώσεις, έχεις δικαίωμα και να κλάψεις ακόμη, μπορείς να πεις κουράστηκα, δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά", και τώρα που τ' ακούς όλο αυτό το μόνο που ξέρεις είναι ότι φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Γιατρέ μου, γράψτε μου κανένα κιλό πρόζακ, παρακαλώ.
Α, και άδεια. Αναρρωτική. Επιβάλλεται.
Να φύγω. Να τον πάρω και να φύγω. Να πάω να πατήσω στην άγια παραλία της Γαύδου, να κάνω το ταξίδι που τόσα χρόνια αφήνω, και να δω αν μπορώ, μήπως λέω, να τον αφήσω να μ' αγαπάει, να μ' αγαπήσω κι εγώ. Μήπως, λέω, μήπως!

Παρασκευή, Μαΐου 22, 2009

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ - ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΕΝΕΖΟΣ

Και τα Μ.Μ.Ε. απόντα. Γιατί; Δεν πουλάει το θέμα δηλαδή;

Είτε ο άνθρωπος έχει δίκιο, είτε όχι, πού στο διάβολο είναι τα Μέσα και ο Τύπος; Πού είναι τα ρημαδοκάναλα, που οι μεγαλοδημοσιογράφοι, πού οι εφημερίδες, πού οι επιφανείς πολίτες της χώρας, πού ο πρωθυπουργός, πού οι οργανώσεις, πού οι σκεπτόμενοι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων οι οποίοι αλλού κι αλλού ξέρουν να ξεφυτρώνουν σαν μαϊντανοί; ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ;




Για 99 ημέρες ο Θοδωρής Τενέζος κάνει απεργία πείνας στην Πατησίων 70, έξω από την Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Γιατί κάνει απεργία πείνας ο Τενέζος; Η απάντηση εδώ.
Ζωντανή σύνδεση μέσω του μπλογκ του Τενέζου εδώ.

Βρέθηκαν διάφοροι να γράψουν ότι ο Τενέζος κάνει απεργία πείνας "μαϊμού" (με βιταμίνες κλπ). Εδώ κολλάει το "όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, κάποιοι επέμεναν να βλέπουν το δάχτυλο". Η ίδια απάντηση εκ μέρους μου σε όσους επίσης θεωρούν "μη αξιόλογη" την διαμαρτυρία του Τενέζου, γιατί λέει ήταν "κεφάλαιο, αφεντικό κι εξουσία κάποτε κι ο ίδιος".
Για όσους πάλι θα πούνε "ωχ, ρε και τι με νοιάζει εμένα, και τι να κάνω τώρα εγώ", δεν χρειάζεται καν σχόλιο. Ας το 'χουν απλώς στο νου τους για όταν θα χρειαστούν εκείνοι υποστήριξη από τους υπόλοιπους.


Για όλους τους υπόλοιπους, πηγαίνετε να διαβάσετε για τον Θοδωρή, περάστε να του πείτε ένα γεια όσοι σας φέρνει ο δρόμος απ' την Πατησίων, διαδώστε το με όποιον τρόπο μπορείτε.

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι.

Κυριακή, Μαΐου 03, 2009

Καταγγελία απο http://www.laraguidedogs.gr/


«Τραπεζάκια έξω» για τυφλούς και σκύλους-οδηγούς

Ονομάζομαι Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, είμαι τυφλή και κάτοχος σκύλου-οδηγού.
Ερευνήτρια στο ΙΤΕ Ηρακλείου, υποψήφια διδάκτωρ στην ιατρική σχολή του παν/μίου Κρήτης και πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής σκύλων-οδηγών «Λάρα».

Ζω στο Ηράκλειο Κρήτης όπου η πρόσβαση του σκύλου-οδηγού επιτρέπεται παντού. Και στην πολιτισμένη υποτείθεται πρωτεύουσα;

Σήμερα πρωτομαγιά, θέλησα να πάω με μια φίλη για φαγητό στην ταβέρνα «Καλοζύμη» που βρίκσεται δίπλα στο πατρικό μου, στο Χαλάνδρι. Στην είσοδο της ταβέρνας, ο υπεύθυνος μας πληροφόρησε πως απαγορεύονται τα σκυλιά.
Απαντήσαμε ότι, έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε στην αυλή αφού είχε ωραία μέρα.
Εκείνος, αντέτεινε πως ο σκύλος απαγορεύεται ακόμα και στην αυλή και πρότεινε να μας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο!

Φύγαμε και πήγαμε ακριβώς δίπλα στην ταβέρνα «Ιορδάνης». Δυστυχώς κι εκεί,η ίδια αντιμετώπιση: ο σκύλος δεν επιτρέπονταν ούτε καν στην αυλή.

Κι ερωτώ τους φίλτατους αναγνώστες:
1. Αξίζει ένας άνθρωπος να φάει στο δρόμο, επειδή βλέπει με τα μάτια ενός σκύλου;
2. Μπορεί ο μάγειρας της εκάστοτε ταβέρνας να μαγειρέψει χωρίς τις κατσαρόλες του;
3. Εάν ήμουν φορέας της γρίπης των χοίρων και πήγαινα να φάω δίχως να πω λέξη θα ήμουν εντάξει;

Περισσότερες πληροφορίες για τους σκύλους-οδηγούς στο www.laraguidedogs.gr

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΣΤΟ FACEBOOK, TO PRESS.GR, KAI ΟΠΟΙΟ ΑΛΛΟ BLOG ΞΕΡΕΤΕ, ΜΗΠΩΣ ΜΑΘΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ..

Ευχαριστώ Ιωάννα Μαρία Γκέρτσου

People I know

Ο Νίκος. Εξαιρετική κιθάρα. Κάμποσα χρόνια σε ωδείο στην κλασσική, μετά ηλεκτρική, είχε ταλέντο, ήταν νέος, είχε εμφάνιση. Δούλεψε πολύ, δο...