Δευτέρα, Μαΐου 25, 2009

Some Prozak, please!



Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανεβοκατεβαίνει λιγότερες φορές τη μέρα απ' ότι η διάθεσή μου τελευταία. Κι η αποδιοργάνωση του μυαλού και του χρόνου μου είναι πλέον δεδομένη.

Ξεκινάω να κάνω κάτι, τ' αφήνω στη μέση και πιάνω κάτι άλλο, το παρατώ κι αυτό κι ανοίγω το πισί, κι ύστερα βάζω νερό να λούσω τα μαλλιά μου αλλά δεν το κάνω, και μετά γυρίζω πάλι στην κουζίνα γιατί προχτές ξέχασα την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και παραλίγο να πάρουμε φωτιά, στο ενδιάμεσο ανάβω και σβήνω τα τσιγάρα κι έπειτα με πνίγουν οι τύψεις για τη δουλειά που εκκρεμεί και στρώνομαι και γράφω μερικές αράδες, άντε δυο-τρεις παραγράφους κι έπειτα η σελίδα μπροστά μου δεν βγάζει νόημα και θυμάμαι κάτι ρούχα χειμωνιάτικα που ακόμη δεν ανέβασα στις πάνω ντουλάπες κι αφού τ' αφήσω κι αυτά στη μέση βρίσκομαι πάλι κάπου από εκεί που ξεκίνησα.
Τρελό loop.
Κι άλλες στιγμές είμαι (ή μου φαίνεται πως είμαι) ήρεμη, κι ο ήλιος είναι ωραίος και τα λουλούδια στη βεράντα μου ανθίζουν, κι η Λούνα γουργουρίζει δίπλα μου ευχαριστημένη, και τα αρωματικά στικ τα πέτυχα επιτέλους αυτή τη φορά κι έχουν το άρωμα που ήθελα, το φούξια καφτάνι απ' το Μαρόκο ανεμίζει πάνω μου κι ο καφές έχει την ωραία πικράδα που μ' αρέσει, και το χέρι του σκεπάζει το δικό μου και σκύβει και μου σκάει ένα φιλί και κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι και το απολαμβάνω, ή εκεί που χαζεύουμε κωμωδίες στο ντιβιντί και σκάμε στα γέλια μου αφήνει ένα ανάλαφρο χάδι στα μαλλιά και σκέφτομαι "τι ωραία που είναι να κυλά έτσι η μέρα, χωρίς φρίκες και ψυχοβγάλτες, και πως ναι, το αξίζω όλο αυτό δεν μπορεί, την ηρεμία, την αγάπη, για να τη ζω πάει να πεί την αξίζω, κι αρκετά έδωσα, αρκετά ξοδεύτηκα, αρκετά τα λάθη και οι αγωνίες και το δέσιμο στο στομάχι, αρκετά, τώρα είμαι εδώ τώρα ζω, στο τώρα κι αυτό το αξίζω", κι ύστερα λες και όλο αυτό δεν είναι γραφτό να κρατήσει πολύ μες το κεφάλι μου, ο δίσκος του μυαλού μου αρχίζει να γυρίζει πάλι σε χαλασμένες στροφές και τούμπα πάλι πίσω απ' την αρχή.

Και πώς γίνεται να φοβάσαι αυτό που ήθελες βαθιά μέσα σου, πώς γίνεται να σκέφτεσαι πως μπα, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό εμένα, σιγά μην είναι τελικά αλήθεια, δεν μπορεί, από κάπου θα μου σκάσει η κεραμίδα, κι ακούς το σ' αγαπώ και σε πιάνει μια κακία ανεξήγητη, θες να ρωτήσεις με τη μια "και γιατί δηλαδή μ' αγαπάς; εσύ εμένα; αφού εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, αφού εγώ νιώθω λίγη τότε γιατί μ' αγαπάς; Κι αν είμαι λίγη όντως, κι αν δεν είμαι "το τέλειο κοριτσάκι της μαμάς", κι αφού το ξέρω πως είμαι στριμμένο άντερο και ξεροκέφαλη κι εγωίστρια, κι έχω τα φεγγάρια μου και σου θυμώνω και δεν είμαι definetely ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, τότε γιατί αξίζω εγώ για να μ' αγαπάς; Μήπως λοιπόν δεν αξίζεις κι εσύ;
Ή μήπως δεν είναι τελικά αγάπη όλο αυτό; Αφού δεν νιώθω φρίκες, αφού δεν σφίγγεται το στομάχι μου, αφού γύρω μας δεν παίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, αφού δείχνεις ότι ήρθες για να μείνεις, αφού δεν είναι όλα δύσκολα, αφού δεν μου βγάζεις την ψυχή, μήπως αυτό τελικά δεν είναι αγάπη; Κι αν είναι, πόσο ανισόρροπη είμαι εγώ που τα πήγαινα μια χαρά σε τόσες αδιέξοδες σχέσεις, αλλά δεν ξέρω τι σκατά να κάνω τώρα;

Και πάνω που παίζει αυτό το σενάριο το ξέρεις, εκείνη η φωνή βαθιά μέσα σου στο λέει και το ξέρεις πως είσαι καλά μ' αυτόν τον άνθρωπο, έτσι όπως είναι, ξέρεις πως προσπαθεί για σένα, για σας, ξέρεις πως δεν είναι τέλειος, δε θα γίνει ποτέ, ούτε κι εσύ αλλά δεν πειράζει, αυτό ήθελες τόσα χρόνια, έναν άνθρωπο να μην το βάζει στα πόδια στα δύσκολα, να σου λέει "εντάξει, εγώ είμαι εδώ, μπορείς να χαλαρώσεις, έχεις δικαίωμα και να κλάψεις ακόμη, μπορείς να πεις κουράστηκα, δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά", και τώρα που τ' ακούς όλο αυτό το μόνο που ξέρεις είναι ότι φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Γιατρέ μου, γράψτε μου κανένα κιλό πρόζακ, παρακαλώ.
Α, και άδεια. Αναρρωτική. Επιβάλλεται.
Να φύγω. Να τον πάρω και να φύγω. Να πάω να πατήσω στην άγια παραλία της Γαύδου, να κάνω το ταξίδι που τόσα χρόνια αφήνω, και να δω αν μπορώ, μήπως λέω, να τον αφήσω να μ' αγαπάει, να μ' αγαπήσω κι εγώ. Μήπως, λέω, μήπως!

5 σχόλια:

mamma είπε...

Τι να σου πω, σα να διάβαζα τον εαυτό μου όπως ήμουν πριν από λίγους μήνες, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ειδικά το "Μήπως λοιπόν δεν αξίζεις κι εσύ;"

Εγώ πάντα πίστευα πως είμαι γεννημένη για μεγαλεία και τρομερούς έρωτες ενώ τα καθημερινά είναι για τους άλλους. Όμως ζωή είναι η κάθε μέρα, κι αν κάθε μέρα είναι γλυκιά κι όμορφη τότε είσαι με τον σωστό άνθρωπο.
Νομίζω πως αν δώσεις χρόνο στον εαυτό σου όλο θα γίνουν πιό εύκολα.

Και χαίρομαι που κάποιος άλλος σκέφτεται το ίδιο, σημαίνει πως δεν είμαι τρελή (ή μήπως όχι;)

b|a|s|n\i/a είπε...

ο έρωτας, η αγάπη, δεν πρέπει να έχει αξίζω, αξίζεις, αξίζει. αφηνόμαστε. να αφηνόμαστε. σε ένα βλέμμα. σε ένα χαμόγελο. σε μία στιγμή. γιατί τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα είναι απλά. και πρέπει να είναι απλά. όπως τα λουλούδια που ανθίζουν στην βεράντα. όπως το άρωμα που ευωδιάζουν. χωρίς να ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. γιατί και τα λουλούδια χρειάζονται τόσο απλά πράγματα να ανθίσουν. ένα χαμόγελο. λίγο νερό.
καλημέρα σου!
γειά σου λούνα! γουφ! σματς!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ωραίο όνομα έχει το σκυλί σου.Καλλιτεχνικό,συγγραφικό,ονειρικό.Τα αγαπάω τα σκυλιά.
Εσύ έχεις την απάντηση μέσα σου με όλα αυτά τα "μήπως" που λες.Ναι,δε χρειάζεται τόσο πολύ να αναρωτιόμαστε.Ας το ζούμε κάτι κι αν είναι ωραίο και μας γεμίζει,φτάνει,προς τι η ανάλυση;
Εγώ που παίρνω πραγματικά Προζάκ(το όνομά του στην Ελλάδα είναι Λαντόζ)σου λέω ότι είναι ευτυχία,καλή τύχη δηλαδή,να αφηνόμαστε,να χαλαρώνουμε και να ζούμε την ωραία στιγμή,για όσο.
Καλό απόγευμα.

Τυπος Νυχτερινος είπε...

mamma πολλές φορές το σκέφτομαι κι εγώ κι επίσης στο καπάκι προσθέτω "ή μήπως όχι;" (lol)

Καλημέρες κι από μένα γλυκέ μου basnia.. το ξέρω, κι έχεις δίκιο. Ειδικά για το ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο... αυτό κι αν το ξέρω. Απλά καμιά φορά το ξεχνώ.

όλα θα πάνε καλά, θα το παλέψω πολύ αυτό... το να ζεις τη στιγμή.
Η Λούνα έχει όντως πολύ όμορφο όνομα, μόνο που είναι γατουλίνα κι όχι σκυλούκος. Είχα σκύλους παλιά, αλλά είναι κρίμα να τα κρατώ στο διαμέρισμα όταν δεν μπορώ να τους αφιερώσω όσο χρόνο τους χρειάζεται.
Οπότε μέχρι να γίνει κανένα θαύμα και να βρεθώ σε σπίτι με κήπο ή μεγάλη αυλή, θα είμαι με τη Λου!
Τις καλησπέρες μου.

ANASA είπε...

........γιατί προτιμούμε να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε ξέροντας ότι το καλό ποτέ δεν θα τύχει σε εμάς, ποτέ δεν θα χτυπήσει την πόρτα μας.. κι όταν ξαφνικά την χτυπάει και μπαίνει στη ζωή μας, τότε παθαίνουμε κρίση πανικού. Λέμε, "μα δεν είναι αληθινό, είναι ψέμμα και θα τελειώσει σύντομα", γιατί έτσι μας "βολεύει"..και πάει λέγοντας..

Θα σε παρακολουθώ νυχτερινέ τύπε..

Υπόσχεση και ..απειλή!

Χάρηκα!

People I know

Ο Νίκος. Εξαιρετική κιθάρα. Κάμποσα χρόνια σε ωδείο στην κλασσική, μετά ηλεκτρική, είχε ταλέντο, ήταν νέος, είχε εμφάνιση. Δούλεψε πολύ, δο...