Κι ύστερα μου λες, κόψε το τσιγάρο

-Τι θες ρε παιδάκι μου και τρώγεσαι με τα ρούχα σου... Γιατί δεν κάνεις λίγο υπομονή, γιατί δε βλέπεις το θέμα λίγο πιο σφαιρικά λίγο πιο ψύχραιμα. Εντάξει τρως στριμώγματα, αλλά πες μου εσύ βλέπεις και κανέναν καλύτερα δηλαδή γύρω σου, όλοι έχουν τα δικά τους, όλοι έχουν τα στριμώγματά τους, δεν φρικάρουν όλοι!

Στ' αρχίδια μου, σκεφτόταν, αν φρικάρουν όλοι ή όχι.

-Μα δεν είναι όλα τόσο απλά όσο τα λες. Πού το ξέρεις αν τρώνε φρίκες οι υπόλοιποι, κι άλλωστε δε μιλάμε για τους άλλους εδώ, για μένα μιλάμε. Δεν καταλαβαίνεις...

-Όχι δε σε καταλαβαίνω.
Χαλάρωσε. Τα προβλήματα και τα στριμώγματα υπήρχαν πάντα. Τι άλλαξε δηλαδή τώρα;
Γιατί αφήνεσαι και πέφτεις έτσι, γιατί σε παίρνει από κάτω; Σκύψε το κεφάλι και στρώσου στη δουλειά, είναι ο μόνος τρόπος, η μόνη λύση για σένα.


Άντε να εξηγήσεις τώρα γιατί δεν μπορείς να σκύψεις το κεφάλι και να στρωθείς στη δουλειά. Να εξηγήσεις τι μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο όταν για καιρό ζει κοντά στα όρια των αντοχών του, όταν τις υπερβαίνει καθημερινά κι όταν στερείται πράγματα βασικά, πράγματα ζωτικά -για 'κείνον έστω-, που τον κάνουν όμως να νιώθει άνθρωπος.

-Έχω κουραστεί. Κολλάει ο εγκέφαλός μου, δεν μπορώ να δουλέψω. Πόσες φορές πρέπει να σου εξηγήσω ότι η δική μου η δουλειά θέλει καθαρό κεφάλι; Όταν τρως φρίκες και κολλήματα δεν μπορείς, δε γίνεται να δουλέψεις. Το μυαλό σου πρέπει να είναι εκεί, κι εγώ εδώ και μέρες κοιτάζω τις σελίδες κι αναρωτιέμαι αν θυμάμαι έστω και τα ελληνικά μου, αν μπορώ να συντάξω δυο προτάσεις που να βγάζουν νόημα...
Κι είναι και πράγματα που μου λείπουν, το ξέρεις αυτό.

-Υπερβολική είσαι ως συνήθως.
Να κοιμάσαι καλύτερα. Να μην ξενυχτάς. Να οργανώσεις το χρόνο σου πιο βολικά.
Να τρως. Να κόψεις τους πολλούς καφέδες και τα τσιγάρα.
Και να κάνεις υπομονή στην τελική. Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα βλέπεις. Κακώς τσιτώνεσαι. Λίγο καιρό μόνο στρώσου, λίγους μήνες κι ύστερα όλα θα φτιάξουν.
Και στο κάτω - κάτω τι σου λείπει, ρε ψυχούλα; Λίγο καιρό στρίμωγμα είναι μόνο θα περάσει.

Δεν είναι λίγος καιρός στρίμωγμα, αλλά εκείνος δεν το ξέρει αυτό.
Δεν μπορεί να του εξηγήσει τα όρια των αντοχών, δεν μπορεί να του πει για τις νύχτες που το σκοτάδι δεν είναι ανακουφιστικό, ούτε για το άδειασμα του μυαλού και το μπλοκάρισμα.

-Μου λείπουν πολλά και τίποτα... Τίποτα τρομερό, τίποτα πολυδάπανο, τίποτα εξωφρενικό. Μου λείπουν αυτά που θα έπρεπε αυτονόητα να έχει στη ζωή του ένας άνθρωπος για να μη νιώθει σαν αυτόματο που κινείται κι ενεργεί μηχανικά απ' τη μια μέρα ως την άλλη... Τα αυτονόητα.

-Και ποιά είναι αυτά τα αυτονόητα ρε πούστη μου, για σένα; Τι θέλεις δηλαδή;

Τι θέλω δηλαδή...
Θέλω μονάχα καφέδες εσπρέσο και τσιγάρα στριφτά
και βόλτες στους δρόμους όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά
Θέλω τους φίλους μου στο σπίτι να μιλάμε
κι ύστερα να μαγειρεύουμε και να τρώμε παρέα
Θέλω μια ώρα την ημέρα για μένα, μόνο για μένα
να διαβάζω ένα βιβλίο, να χαζεύω μια ταινία,
να λούζω τα μαλλιά μου, να ξαπλώνω στον καναπέ παρέα με τη Λου
Θέλω να παίζουν οι μουσικές μου και να μου κάνουν παρέα
χωρίς ν' ανεβάζουν θηλιές στο λαιμό μου
Θέλω να τριγυρίζω στα μαγαζάκια των Εξαρχείων
και ν' ανακαλύπτω καινούρια, περίεργα μπαρμπαδέλια
ν' αγοράζω χρωματιστά χρυσάνθεμα κάθε βδομάδα
να πάρω την κολλητή μου και να δούμε μια ταινία στο σινεμά της γειτονιάς.
Θέλω μια εκδρομή, μια βόλτα, μικρή σαν αεράκι
ν' αλλάξει το γκρίζο, θέλω να φύγω για λίγο,
έστω για λίγο
Θέλω άλλη μια βραδιά στο ναυάγιο των αγγέλων,
παρέα με παλιά ρεμπέτικα,
άλλο ένα πρωινό στο μοναστηράκι για καφέ
με τον ήλιο να μου χαιδεύει τα μαλλιά...
Θέλω να κοιτάξω ξανά τους δρόμους αυτής της πόλης
με τα μάτια που τους κοίταζα παλιά,
με τα μάτια που τους κοίταζα όταν ήσουν κι εσύ εδώ.
Και θέλω και το χέρι σου να το κρατάω
όταν θα περπατάμε στους δρόμους,
γιατί τότε ξέρεις, ακόμα κι η πλατεία αμερικής
φαίνεται καλύτερη...
Θέλω και την αγκαλιά σου, να ακουμπάω πάνω σου
και να χαμογελάω. Από μέσα μου.
Εσύ όμως, εσύ δε θα τα καταλάβεις όλα αυτά.
Κι ας είσαι εσύ.

-Τίποτα δε θέλω βρε μάτια μου. Μικρά καθημερινά πράγματα. Δεν έχει σημασία, ξέχασέ το.
Ίσως έχεις δίκιο. Η κούραση θα φταίει, και το ξενύχτι. Πρέπει να κοιμηθώ λιγάκι.

-Έτσι μπράβο, βρε ψυχούλα μου. Είδες; Δίκιο είχα. Ξεκουράσου λιγάκι κι αύριο όλα θα είναι καλύτερα, ναι;

Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσει με λόγια. Δεν υπάρχει λόγος ούτε λόγια.

-Ναι... ναι, έχεις δίκιο. Είναι αργά. Καλύτερα να πάω για ύπνο.
-Αυτό να κάνεις, σου λείπει ύπνος. Καληνύχτα, ματάκια μου. Σε σκέφτομαι.
-Καληνύχτα... Κι εγώ σε σκέφτομαι. Αυτό θα κάνω. Μου λείπει ύπνος. Καληνύχτα...

Καληνύχτα. Και μακάρι να μη σου λείψουν ποτέ τα αυτονόητα.
Τουλάχιστον δεν τέλειωσαν ακόμη τα χαρτάκια. Άλλο ένα στριφτό, κι ύστερα ίσως παω στ' αλήθεια για ύπνο.