Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Πονάω

Πονάω απόψε πολύ.

Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά και το κορμί μου.

Νιώθω να με βαραίνει η σκόνη αιώνων πάνω μου.

Αυτό που φοβόμουν αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ, έσκασε σα το μανιτάρι της Χιροσίμα μπροστά μου.
You can run, but you can't hide...


Πονάω και δυστυχώς δεν έχω με κανέναν να οργιστώ.
Πάντα βοηθάει η οργή, ή τουλάχιστον, πάντα βοηθούσε εμένα.
Οργίζεσαι, και ξαφνικά μετουσιώνεται ο πόνος, και γίνεται λύσσα,
και γίνεται οργή και γίνεται φωνή και ξεσπάς.

Όμως όχι, δεν μπορώ να οργιστώ με τίποτα και με κανέναν.

Γιατί δεν "φταίει" τίποτα και κανείς.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε αλλά κάποια στιγμή,
θα μπορώ να το δώ όπως βλέπω πια σήμερα την απουσία του Χρήστου.
Κάτι που με πονάει, αλλά έχει γλυκάνει ο πόνος του, και η σκέψη του μπορεί να μου αφήνει το χαμόγελο της θύμισης, τη γλικόπικρη αλλά ακριβή και πολύτιμη χαρά για τα όσα ζήσαμε, για το ότι τον γνώρισα και πέρασε απ' τη ζωή μου.

Όμως τώρα δεν είναι αυτή η κάποια στιγμή. Τώρα π ο ν ά ω, πονάω.
Δεν ξέρω για πόσο όμως τ ώ ρ α πονάω.

Κι απόψε, πέντε τηλέφωνα στη σειρά.
Πέντε τηλέφωνα σε πέντε φίλους, σε πέντε δικούς μου ανθρώπους.
Κανείς απόψε δεν μπορούσε να είναι εδώ. Κανείς κι ο πόνος μ' έχει παραλύσει. Τον νιώθω στο κορμί μου, να μου σφίγγει το στομάχι και να μου ανεβάζει μια θηλιά στο λαιμό.

Μόνο οι λέξεις μου έμειναν πια. Αυτές δηλαδή που είχα πάντα.
Το ξόρκι μου, τα μπουκάλια στα κύματα.
Οι λέξεις και οι νότες που γεμίζουν πάντα τον χώρο.
Αυτά μονάχα.

Οι νότες

9 σχόλια:

Σπιτόγατος είπε...

Πες τα σε μας. Ξέσπασε.
Αλλά ξεπέρασέ το.
Τα καλύτερα είναι μπροστά...
:)

Ανώνυμος είπε...

Άκουσα το «Summertime» και ένιωσα το πόνο σου ..., αλήθεια !

πνευμα είπε...

Κουράστηκα στο τίποτα πνιγμένος.
Θέλω να βγω στο «κάτι» λυτρωτής.
Θέλω να πάψω να’μαι ο ηττημένος
Ήρθε η στιγμή να γίνω νικητής.
Κουράστηκα να ζω μες στη σιωπή μου
Νιώθω στο στήθος μου
ν’ ανάβει μια φωτιά
Από το στέρνο μου ανεβαίνει
η φωνή μου
Βάζει στο τίποτα του
κόσμου πυρκαγιά.
Είμαι ένα πρόσωπο,
ένα σώμα, μια εικόνα
Είμαι στην άκρη ενός
γραπτού υπογραφή,
Πετάω στα πέρατα σαν άγρια χελιδόνα
Κι απ’ την καρδιά μου ξεγαντζώνω το καρφί.-


Ένα πνεύμα

Idάκι είπε...

Μια αγκαλιά από εμένα... και ντροπή στους φίλους!

Φιλί για να απαλύνει τον πόνο (κι ελπίζω να έχει παλιώσει από την Παρασκευή...)

Ανώνυμος είπε...

την πιο μεγάλη αγκαλιά από μένα και το πιο ζεστό χαμόγελο, πώς μπορώ να σου δώσω βήμα στις Μαύρες Σκέψεις να ξεφορτώνεις;;;;;;; για να νιώθεις μετά καλύτερα;;;

Χρίστος είπε...

Καλημέρα..
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις - μερικές φορές απλώς κάνεις υπομονή και ο χρόνος δουλεύει για σένα..Φιλιά μια αγκαλιά από έναν άλλο Χρίστο (με γιώτα!) :)

αμμος είπε...

Ακόμα πονάτε γλυκιά μου, γιατί; Σας εύχομαι να νιώσετε σύντομα καλά, να φωτίσει λίγο η νύχτα σας με λάμψεις.

Agobooks είπε...

Η σκέψη μου είναι μαζί σου...

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ πονάω σήμερα "Ένα φεγγάρι πράσινο , μεγάλο, που λάμπει μες τη νύχτα, – τίποτ’ άλλο.Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο στα βάθη του μυαλού μου. – Τίποτ’ άλλο" Σοφία Μ.

People I know

Ο Νίκος. Εξαιρετική κιθάρα. Κάμποσα χρόνια σε ωδείο στην κλασσική, μετά ηλεκτρική, είχε ταλέντο, ήταν νέος, είχε εμφάνιση. Δούλεψε πολύ, δο...