Πονάω

Πονάω απόψε πολύ.

Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά και το κορμί μου.

Νιώθω να με βαραίνει η σκόνη αιώνων πάνω μου.

Αυτό που φοβόμουν αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ, έσκασε σα το μανιτάρι της Χιροσίμα μπροστά μου.
You can run, but you can't hide...


Πονάω και δυστυχώς δεν έχω με κανέναν να οργιστώ.
Πάντα βοηθάει η οργή, ή τουλάχιστον, πάντα βοηθούσε εμένα.
Οργίζεσαι, και ξαφνικά μετουσιώνεται ο πόνος, και γίνεται λύσσα,
και γίνεται οργή και γίνεται φωνή και ξεσπάς.

Όμως όχι, δεν μπορώ να οργιστώ με τίποτα και με κανέναν.

Γιατί δεν "φταίει" τίποτα και κανείς.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε αλλά κάποια στιγμή,
θα μπορώ να το δώ όπως βλέπω πια σήμερα την απουσία του Χρήστου.
Κάτι που με πονάει, αλλά έχει γλυκάνει ο πόνος του, και η σκέψη του μπορεί να μου αφήνει το χαμόγελο της θύμισης, τη γλικόπικρη αλλά ακριβή και πολύτιμη χαρά για τα όσα ζήσαμε, για το ότι τον γνώρισα και πέρασε απ' τη ζωή μου.

Όμως τώρα δεν είναι αυτή η κάποια στιγμή. Τώρα π ο ν ά ω, πονάω.
Δεν ξέρω για πόσο όμως τ ώ ρ α πονάω.

Κι απόψε, πέντε τηλέφωνα στη σειρά.
Πέντε τηλέφωνα σε πέντε φίλους, σε πέντε δικούς μου ανθρώπους.
Κανείς απόψε δεν μπορούσε να είναι εδώ. Κανείς κι ο πόνος μ' έχει παραλύσει. Τον νιώθω στο κορμί μου, να μου σφίγγει το στομάχι και να μου ανεβάζει μια θηλιά στο λαιμό.

Μόνο οι λέξεις μου έμειναν πια. Αυτές δηλαδή που είχα πάντα.
Το ξόρκι μου, τα μπουκάλια στα κύματα.
Οι λέξεις και οι νότες που γεμίζουν πάντα τον χώρο.
Αυτά μονάχα.

Οι νότες