3 + 3 δεν κάνει 6!

Μέχρι που έγινα δεκάξι, γιόρταζα τα γενέθλιά μου στις 17 Φλεβάρη.
Όταν χρειάστηκε να προμηθευτώ πιστοποιητικό γεννήσεως για να βγάλω ταυτότητα, στο αρμόδιο τμήμα του Δημαρχείου του Βόλου, έγινε ένας μικρός πανικός.
Δεν με είχαν πουθενά γραμμένη στα αρχεία τους. Κατ' αυτούς, δεν είχα καν γεννηθεί, τουλάχιστον όχι στις 17 Φεβρουαρίου.

Μετά από πέντε ώρες ψάξιμο στα αρχεία κι αφού κοντέψαμε να μαλλιοτραβηχτούμε με την ταλαίπωρη υπάλληλο που επέμενε να μη με βρίσκει ενώ εγώ επέμενα πως κάπου εκεί ήμουν γραμμένη και δεν με έβλεπε, ανακαλύψαμε πως τελικά είχα γεννηθεί λεει στις 15 Μάρτη.

-Μα θα με τρελάνετε εσείς εδώ πέρα; Σας λεω, έχω γεννηθεί στις 17 Φεβρουαρίου, κι όχι στις 15 Μαρτίου! Είμαι σίγουρη γι' αυτό, έλεγα και ξανάλεγα.
-Δεν ξέρω τι μου λες κορίτσι μου, όμως να, εδώ είσαι γραμμένη: Ιφιγένεια-Σοφία Τύπος Νυχτερινός, του Κωνσταντίνου και της Βικτωρίας!
-Μα δεν είναι δυνατό! Σας λεω έχετε κάνει κάποιο λάθος. Ας δούμε και τους γονείς των γονιών μου...
-Ορίστε, ο μπαμπάς σας είναι του Δημητρίου και της Ουρανίας Τάδε, και η μαμά σας του Δημητρίου και της Ιφιγένειας Τάδε! Έχεις ακόμα αμφιβολίες; Άλλωστε, πόσες λένε Ιφιγένεια-Σοφία νομίζεις; μου πέταξε φουρκισμένη η κακόμοιρη χριστιανή που της είχα βγάλει την ψυχή τόσες ώρες.

Κατάπια τη γλώσσα μου. Οι αποδείξεις ήταν εκεί μπροστά μου, αντράνταχτες κι εγώ δεν μπορούσα να πω τίποτα.
Παραζαλισμένη πήρα το δρόμο για το σπίτι, λέγοντάς της πως θα επέστρεφα την επομένη για να τελειώσουμε τις διαδικασίες.
Στο δρόμο σκεφτόμουν πως εντάξει, μπορεί η μάνα μου να είχε πέσει λίγο έξω στις ημερομηνίες, αλλά και πάλι, έναν ολόκληρο μήνα;

Η απορία μου λύθηκε σύντομα.
Η κυρία Βικτώρια μου εξήγησε με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου ότι ο γιατρός στην κλινική είχε ξεχάσει για κάμποσο καιρό να δηλώσει τη γέννησή μου, και πως της είπε σε κάποια φάση πως θα αναγκαζόταν να με δηλώσει ένα μήνα αργότερα, για να είναι καλυμμένος ο ίδιος.

-Και το δέχτηκες; τη ρώτησα όλο απορία.
-Γιατί να μη το δεχτώ; Εμένα με ένοιαζε να είσαι γερό και δυνατό και να βγεις γρήγορα από τη θερμοκοιτίδα, τις ημερομηνίες θα κοίταζα; ήταν η απάντηση.
-Και δηλαδή τώρα, εγώ πότε έχω γεννηθεί; είπα και στο δεκαεξάχρονο μυαλό μου όλη αυτή η ιστορία φάνταζε ως βιβλική καταστροφή. Δηλαδή τόσα χρόνια γιόρταζα λάθος γενέθλια; Και τόσα χρόνια διάβαζα λάθος ζώδιο στη Μανίνα; Και... μπας και ήμουν ψαράκι αντί για υδροχόος; Αααα, όχι, όχι, δεν μπορεί! Γιατί αν ήμουν ψαράκι δεν ταίριαζα με τον Θανάση που ήταν δίδυμος, και τώρααααα;

Λίγο πριν αρχίσω να σκούζω και να κλαίω, (είπαμε, δεκάξι!) μου απαντάει η μάνα μου ατάραχη:-Ε, πώς κάνεις έτσι; Υπολόγισε. Ένα μήνα μετά σε δήλωσε ο γιατρός. Δεκαπέντε Μάρτη σ' έχουν γράψει, άρα, δεκαπέντε Φλεβάρη έχεις γεννηθεί!

Ώπα, ώπα, τώρα κάτι γινόταν.
Άρα συνέχιζα να είμαι υδροχόος, συνέχιζα να ταιριάζω με το Θανάση, διάβαζα τα σωστά ζώδια τόσο καιρό, αλλά... αλλά τελικά πότε το Φλεβάρη ήμουν γεννημένη; Στις 17 ή στις 15;

Τη λύση έμελλε να τη δώσει ο αδελφός μου. Ήταν ο μόνος που θυμόταν ακριβώς τη μέρα. Παρασκευή. Ήταν η τελευταία μέρα της δουλειάς του και περίμενε πώς και πώς την επόμενη μέρα για να ξεκουραστεί. Ρωτώντας και τον πατέρα μου, καλού κακού, ως εκ θαύματος κι εκείνος ήταν σίγουρος για την Παρασκευή, το ίδιο κι η συγχωρεμένη η γιαγιά Ουρανία...
Για την Παρασκευή όλοι ήταν σίγουροι, για το πόσο είχε ο μήνας δεν ήταν.
Βουτήξαμε λοιπόν έναν καζαμία, κι αρχίσαμε να ψάχνουμε αν τελικά ήταν Παρασκευή στις 15 ή στις 17.
Και ήταν τελικά στις 15.

Από εκείνη τη μέρα κι ύστερα, "μετακόμισα" τα γενέθλιά μου στις 15 Φεβρουαρίου.
Η ταυτότητά μου φυσικά συνεχίζει να γράφει 15 Μαρτίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν με ρωτούν ημερομηνία γέννησης σε διάφορες υπηρεσίες, λεω αυτόματα 15 Φλεβάρη κι ύστερα αμέσως διορθώνω και λεω όχι, συγνώμη, 15 Μάρτη ήθελα να πώ. Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι με κοιτούν με ύφος "καλά βλαμμένο είναι το κοριτσάκι;" και κουνώντας το κεφάλι συμπληρώνουν το κατάλληλο κουτάκι.

Έχω περάσει γενέθλια σκατά και χάλια. Όμως απόψε δεν θυμάμαι κανένα απ' αυτά.
Γιατί έχω περάσει και γενέθλια υπέροχα που δεν έχω ξεχάσει ποτέ και χρόνια μετά ζεσταίνουν την ψυχή μου και με κάνουν να χαμογελώ οι αναμνήσεις τους.

Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα, μου ευχήθηκες εσύ. Δεν το περίμενα. Δηλαδή, δεν το περίμενα εκείνη την ώρα... Σ' ευχαριστώ, ματάκια μου. Δεν ξέρεις πόση χαρά μου έδωσες.

Λίγη ώρα μετά μου ευχόταν κι η κολλητή μου. Το χαμόγελο εγκαταστάθηκε στη μούρη μου για τα καλά.

Και τώρα, προσκαλώ κι όλους εσάς.

Κοπιάστε, βολευτείτε σα στο σπίτι σας, αφήστε ευχές και κουβέντες, δοκιμάστε τούρτες και γλυκάκια, πιείτε ένα ποτήρι σαμπάνια, κάντε μου παρέα κι όταν έρθει η στιγμή, βοηθήστε να σβήσω τα 33 κεράκια της τούρτας.
Είστε όλοι καλοδεχούμενοι :)