Fear and love

Photo: Deviantart

Τι κάνεις όταν απ' το πουθενά βρίσκεσαι σε κάτι που είναι όμορφο όμως σε τρομάζει;

Τι κάνεις όταν πια στη ζωή σου έχεις μάθει να πιστεύεις στο "too good to be true";

Τι κάνεις όταν οι εξωτερικοί παράγοντες είναι δύσκολοι έως αποτρεπτικοί, και φοβάσαι πως θα φας τα μούτρα σου;

Πώς ορίζεις τα όρια του δούναι και λαβείν, πώς καταφέρνεις να δώσεις και συγχρόνως να κρατάς κάτι για τον εαυτό σου;

Πώς τα βγάζεις πέρα όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι τον άλλο περισσότερο απ' όσο "θα έπρεπε", όταν ανυπομονείς ν' ακούσεις τη φωνή του, όταν ανυπομονείς να τον δεις; Τι κάνεις; Αφήνεσαι ή φρενάρεις;

Πώς αφήνεσαι αν φοβάσαι;
Και πώς φρενάρεις όταν βλέπεις πως κι ο άλλος φοβάται, αλλά δε φρενάρει;

Και τι διάβολο κάνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου μ' ένα εντελώς ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα κάθε φορά που στην οθόνη του κινητού σου εμφανίζεται το όνομά του;

Πάντα τόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα ή εγώ έχω ξεχάσει το πώς γίνεται;

Πάντα έτσι αγχωτικά και γλυκόπικρα ήταν όλα; Γέλιο και χτυποκάρδι, αγωνία και χαρά, όλα μαζί αχταρμάς και κουλουβάχατα ήταν πάντα;

Γιατρέ μου, μήπως πρέπει ν' αρχίσω ν' ανησυχώ;



Fear and Love - Morcheeba

Έκτορας

Κάποιο πρωί ανεβαίνοντας με τα πόδια για το γραφείο, σε βρήκα στα φανάρια της Αχαρνών, τρομαγμένο απ' τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους, να προσπαθείς να διασχίσεις το δρόμο, κάνοντας ένα βήμα εμπρός και τρία πίσω.
Σταμάτησα στο φανάρι και σε κοίταξα. Στύλωσες τις καστανές, παραπονεμένες ματάρες σου στις δικές μου και με πλησίασες διστακτικά χαμηλώνοντας το κεφάλι.
Σου έδωσα το χέρι μου να το μυρίσεις και σε λίγο σου χάιδευα τη μουσούδα.

Ήσουν ταλαιπωρημένος, τρομαγμένος, πολύ αδύνατος και αδύναμος. Φορούσες λουράκι στο λαιμό. Έσκυψα και το κοίταξα, είχες μια μικρή ταυτότητα με το όνομά σου κι ένα μισοσβησμένο τηλεφωνικό αριθμό.

Σε φώναξα να έρθεις κοντά μου κι εσύ μ' ακολούθησες όλο εμπιστοσύνη μέχρι την Πλ. Αμερικής. Ήταν Σάββατο πρωί.
Πίστεψα πως θα βρούμε γρήγορα τους ιδιοκτήτες σου για να σε επιστρέψουμε σε 'κείνους. Το τελευταίο νούμερο του τηλεφώνου ήταν σβησμένο, οπότε άρχισα να κάνω τηλεφωνήματα με μαντεψιές. Ξεκινήσα απ' το μηδέν, μετά το ένα, μετά το δύο... κάποια στιγμή το πέτυχα.

-Καλημέρα σας. Μήπως χάσατε ένα λυκόσκυλο, περίπου έξι μηνών;
-......
-Ναι, με ακούτε; Επειδή φοράει λουράκι με τηλεφωνικό αριθμό και το νούμερο μπορεί να είναι το δικό σας... δε φαίνεται και πολύ καλά ο τελευταίος αριθμός. Το όνομά του είναι Έκτορας.
-Δεν τον χάσαμε κυρά μου, κι άμα τον βρήκες χάρισμά σου. Εμείς δεν τον θέλουμε άλλο. Και να μην ενοχλείτε πρωί - πρωί στα ξένα σπίτια.

Έμεινα σα μαλάκας να κοιτάζω την τηλεφωνική συσκευή. Είχαν ακούσει καλά τ' αυτιά μου; Τι μου έλεγε αυτό το υποκείμενο δηλαδή στο τηλέφωνο; Δεν τον είχαν χάσει; Δηλαδή...
...δηλαδή αυτό σήμαινε τον είχαν παρατήσει στο δρόμο;
Σκέφτηκα να πάρω ξανά και να του κατεβάσω όλα τα εξαπτέρυγα, αλλά τότε εσύ μου γάβγισες σιγανά λες και μου 'λεγες "άστο, δεν αξίζει τον κόπο".

Σε κοίταξα, με κοίταξες, και συννενοηθήκαμε. Εσύ μόλις είχες βρει καινούριο αφεντικό κι εγώ μόλις είχα αποκτήσει σκύλο.

Περάσαμε όλη τη μέρα στο γραφείο παρέα. Κατά το μεσημεράκι, αφού σε είχαμε ταίσει και ποτίσει, σε πήρα να σε πάω στον κτηνίατρο.

-Είναι πολύ ταλαιπωρημένος, Ιφιγένεια, μου είπε ο Απόστολος, ο κτηνίατρος. Είναι κανένα μήνα στο δρόμο, υποφέρει από ασιτία και αφυδάτωση, έχει τρομερή έλλειψη ασβεστίου κι είναι ακόμα μικρός. Είναι περίπου έξι μηνών. Έχουν πειραχτεί τα νεύρα του αυτιού του από την πείνα και πιθανόν δε θα σηκώσει ποτέ κανονικά τ' αυτιά του. Έχουν πειραχτεί και τα οστά στα πόδια του και η πατούσα του πατάει όλη κάτω. Χρειάζεται καιρό θεραπεία και ασβέστιο και ειδική διατροφή...

Φυσικά μου τα 'λεγε όλα αυτά ξέροντας εκ των προτέρων πως θα σε κρατούσα. Τα 'λεγε έτσι απλά λόγω επαγγελματικής συνήθειας. Εγώ ούτε που τον άκουγα. Σκεφτόμουν μονάχα αν θα καταφέρω να σε κάνω καλά.

Σε πήρα στο σπίτι. Τότε έμενα με τον πρώην μου, σ' ένα δυαράκι, δώμα, στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Στην πολυκατοικία δεν υπήρχε ασανσέρ. Εσύ δεν μπορούσες με τίποτα να ανέβεις τα σκαλιά. Τα πόδια σου δε σε στηρίζανε. Φώναξα τον Γ. και σε ανεβάζαμε αγκαλιά για τρεις ορόφους.
Άρχισε ο αγώνας να γίνεις καλά, να συνέλθεις.

Ειδική διατροφή, μετρημένη μέχρι γραμμάριο μέχρι να επανέλθει ο οργανισμός σου στα φυσιολογικά. Ασβέστιο σε απίστευτες δόσεις καθημερινά. Χρειάστηκε ένας μήνας να μπορέσεις να πατήσεις γερά στα πόδια σου και άλλος ένας ν' αρχίσει το βάρος σου να αυξάνει και λίγο μετά, έτρεχες σα σίφουνας στην ταράτσα κι ανεβοκατέβαινες τα σκαλιά πριν από μένα.

Ο τότε γάτος μου, ο Μπιτιγιού, σου είχε πάρει τον αέρα κανονικά. Σου έτρωγε το φαί, κοιμόταν στο σπιτάκι σου κι όταν τον έπιανε η μούρλα έδινε μια, πήδαγε στην πλάτη σου και καθισμένος σαν το μαχαραγιά στην ράχη του ελέφαντα, αφηνόταν να τον πηγαίνεις βόλτες πέρα δώθε στην ταράτσα.
Τα μεσημέρια κοιμόσασταν και τα δυο στο κιόσκι, στη σκιά, και τις νύχτες κουλουριασμένοι αγκαλιά στο χαλάκι της εξώπορτας.

Μεγάλωνες μέρα με τη μέρα, δυνάμωνες μέρα με τη μέρα.
Ένα πρωί είδες μια περίεργη κίνηση στην απέναντι ταράτσα, έναν νεαρό που προσπαθούσε να στερεώσει μια κεραία.
Θεώρησες ύποπτες τις κινήσεις του ή δε σου άρεσε η φάτσα του, δεν το ξέρω. Όμως εκεί που ήμουν μέσα και μαγείρευα, άκουσα για πρώτη φορά το γαύγισμά σου. Όχι αυτό που έκανες σε εμάς, όλο χαρά και νάζι. Ούτε το άλλο που είχες για τον Μπιτιγιού όταν παίζατε παρέα. Ένα γαύγισμα που βγήκε απ' το στέρνο σου, κι ακούστηκε λες και το είχαμε βάλει στα μεγάφωνα. Γαύγισμα που σήμαινε "εδώ είναι το σπίτι μου, μη μου κουνιέσαι μαλάκα, θα σε κάνω κιμά". Τα 'παιξα. Βγήκα να δώ ποιο σκυλί γαύγισε έτσι. Κι ήσουν εσύ, ανεβασμένος με τα μπροστινά πόδια στο τοιχάκι της ταράτσας, να πουλάς τσαμπουκά στον απέναντι.
Έσκασα στα γέλια, γιατί ήταν η πρώτη φορά που σε έβλεπα να υψώνεις το ανάστημά σου, φυλώντας την "ιδιοκτησία" των αφεντικών σου, αλλά και γιατί ο ταλαίπωρος νεαρός που κόντεψε να τα παίξει, δεν μπορούσε να δει πως όσο εσύ αγρίευες, ο Μπιτιγιού έπαιζε με την ουρά σου κι είχε κρεμαστεί ολόκληρος πάνω σου...

Τις Κυριακές ήσουν η ψυχοθεραπεία μου. Σ' έπαιρνα και φεύγαμε μεγάλες βόλτες μαζί. Σε πήγαινα σε μια τεράστια αλάνα κοντά στα σχολεία και σ' άφηνα να τρέξεις όσο τραβούσε η ψυχή σου. Τρέχαμε μαζί, σου πέταγα τις μπάλες σου και ένα κομμάτι ξύλο κι εσύ μου τα έφερνες πίσω. Με κυνηγούσες και μόλις έκανα πως έπεφτα κάτω ερχόσουν όλο αγωνία να μου γλείψεις τα μούτρα, και τότε πεταγόμουν ξανά πάνω και το παιχνίδι άρχιζε απ' την αρχή.

Τα καλοκαιρινά βράδυα, όταν οι καυγάδες με τον Γ. έδιναν κι έπαιρναν κι εκείνος έφευγε κοπανώντας πίσω του την πόρτα, εσύ έτρεχες πάντα πίσω του φωνάζοντάς τον στη σκυλίσια γλώσσα σου. Άπλωνες το πόδι σου κι έξυνες την πόρτα. Παραπονιόσουν και κλαψούριζες. Του είχες αδυναμία.
Κι ύστερα γύρναγες το κεφάλι και με κοίταγες κι ερχόσουν αμέσως να τριφτείς στα πόδια μου. Όταν έκλαιγα ακουμπούσες τη μουσούδα σου στα γόνατά μου και μου έγλειφες τα χέρια. Μια νύχτα κοιμηθήκαμε αγκαλιά, έξω, εγώ πάνω σε μια πολυθρόνα, κι εσύ κουλουριασμένος στα πόδια μου. Ήμουν χάλια εκείνη τη νύχτα, κι εσύ δε μ' άφησες λεπτό.
Το πρωί με ξύπνησες με γλυψίματα και γαυγίσματα. Ήθελες βόλτα και παιχνίδι. Δεν είχα κουράγιο.
Μου φερες το μπαλάκι σου. Δεν είδες αντίδραση. Το άφησες κάτω κι άρχισες να φέρνεις ένα ένα όλα σου τα παιχνίδια. Στο τέλος έφερες το λουρί σου. Αυτό ήταν το μεγάλο επιχείρημα, το μεγάλο σου όπλο. Όταν είδες ότι δεν κουνιόμουν απ' την πολυθρόνα, σταύρωσες τα πόδια σου, ακούμπησες την κεφάλα σου πάνω τους και αναστέναξες.
Κι εκείνος ο αναστεναγμός σου με ξεκούνησε, μ' έκανε να πάρω ξανά μπροστά, να σηκωθώ, ν' αφήσω στην άκρη την κατάθλιψη και τα προβλήματά μου, και να χαμογελάσω στη φάτσα που με κοίταγε όλο προσμονή.

Ένα χρόνο και ήσουν κοντά μου. Ένα χρόνο και, μοιραστήκαμε μέρες, νύχτες, παιχνίδια, γέλια, μαλώματα, και αγάπη, πολύ αγάπη.
Αγάπη που μου την πρόσφερες απλόχερα, όση αγάπη είχε το σκυλίσιο μυαλό και η καρδιά σου.

Κάποια στιγμή ο Γ. αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Ο χωρισμός μας δεν ήταν εύκολος ούτε ανώδυνος. Ήξερα όμως πως θα πήγαινε να ζήσει στην επαρχία, σ' ένα σπίτι με τεράστιο κήπο... κι έπρεπε να αποφασίσω αν θα σε αφήσω να πας μαζί του. Ήσουν το σκυλί μου, αλλά ήσουν και δικό του σκυλί. Η απόφαση όμως ήταν δική μου. Εγώ έπρεπε να πώ το ναι ή το όχι.

Πάλεψα δέκα μέρες να αποφασίσω. Δεν ήθελα να σε δώσω, αλλά ξέροντας πως θα είχες την ευκαιρία να ζήσεις στη φύση, σ' ένα μεγάλο κτήμα όπου θα μπορούσες ν' αλωνίζεις και να κάνεις ό,τι θέλεις, δε μου πήγαινε η ψυχή να σε κρατήσω στην Αθήνα, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας...

Απ' την άλλη, φοβόμουν μήν τυχόν και δε σε προσέξει ο Γ. όσο θα ήθελα. Είχα ένα κακό δείγμα συμπεριφοράς του απέναντι σε ζώο στο παρελθόν, όμως με σένα τα πήγαινε καλά. Σε αγαπούσε, σε είχε φροντίσει μαζί μου, είχε κοπιάσει, του είχες αδυναμία, σε ήθελε...

Έσκασα για δέκα μέρες. Στο τέλος αποφάσισα να σε δώσω. Πίστεψα πως έτσι ήταν το καλύτερο για σένα. Έπιασα τον Γ. και του εξηγήθηκα: Θα τον πάρεις τον Έκτορα, αλλά έχε το νου σου κακομοίρη μου. Εμείς μπορεί να τελειώσαμε, αλλά το ζώο ήταν και θα είναι δικό μου. Θα κατεβαίνω να το βλέπω, είτε θες να με δεις είτε όχι. Αν σε οποιαδήποτε στιγμή το δω αφρόντιστο ή κακοποιημένο βρες τρύπα να κρυφτείς. Αν πάθει κάτι και φταις εσύ μαύρη σου η ώρα. Κι αν τυχόν, σε οποιαδήποτε στιγμή αποφασίσεις πως δεν μπορείς να συνεχίσεις τη φροντίδα του, πως δεν τον θέλεις για οποιοδήποτε λόγο, θα με πάρεις τηλέφωνο και θα κατέβω να τον πάρω. Είμαστε σύμφωνοι;

...Μου έδωσε το λόγο του.
Σε ξεγέλασα για να μπεις στο αυτοκίνητο, τάχα πως θα σε πηγαίναμε βόλτα. Χαιρόσουν. Όταν είδες πως δεν έμπαινα κι εγώ άρχισες να κλαψουρίζεις παραπονεμένα. Έτρεξα να φύγω γρήγορα, να μη βλέπω τη μουσούδα σου κολλημένη στο τζάμι και τις πατούσες σου να ξύνουν την πόρτα.

Στα επόμενα χρόνια κατέβαινα όσο πιο συχνά μπορούσα στον Γ. Σε έβλεπα φορά τη φορά να μεγαλώνεις, να γίνεσαι σωστό θηρίο. Έφτασες τα 70 κιλά. Ήσουν ο αρχηγός του κτήματος και ο φύλακας της γειτονιάς.
Καθώς το αυτοκίνητο κατηφόριζε το στενό κι ερχόμασταν προς το σπίτι, έχωνες τη μουσούδα σου στα κάγκελα και μόλις άνοιγα την πόρτα και μ' έβλεπες άρχιζες να κάνεις σαν τρελό.
Χοροπήδαγες δυο μέτρα πάνω μέχρι που μια μέρα έδωσες ένα σάλτο και πήδηξες έξω από τα κάγκελα. Μου κόπηκε η ψυχή, φοβήθηκα μην τσακιστείς, εσύ όμως έτρεξες στην αγκαλιά μου και μ' έριξες κάτω. Ούτε να σε μαλώσω δεν μπορούσα.
Όσο βρισκόμουν εκεί, εγώ ήμουν το αφεντικό σου. Άκουγες ότι κι αν σου έλεγα, ακολουθούσες μονάχα εμένα. Κάναμε βόλτες στο κτήμα κι ήσουν η σκιά μου, κι εγώ χαιρόμουν που έστω και για λίγο ήμασταν ξανά μαζί.

Είχα πάνω από χρόνο να κατέβω να σε δω. Με τον Γ. αραιώσαμε τα πολλά-πολλά, η ζωή με πήρε κουτρουβάλα, δεν είχα χρόνο. Τον ρωτούσα κάθε φορά στο τηλέφωνο:
-Τι κάνει ο Έκτορας;
-Μια χαρά είναι, θηρίο, όπως τον ξέρεις, μην ανησυχείς.
-Το νου σου στο σκυλί.
-Μην ανησυχείς, βρε, είναι μια χαρά σου λεω.

Κι εγώ ήμουν ήσυχη.

Πριν λίγο καιρό χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γ.
-Έχω να σου πω κάτι που θα σε στεναχωρήσει κάπως, αλλά πρέπει να το μάθεις.
-Λέγε...
-Κοίτα Εφάκο, ο Εκτοράκος δεν είναι πολύ καλά... Δεν είναι καθόλου καλά για την ακρίβεια. Έχει πάθει Καλαζάρ και δεν είναι σίγουρο αν θα καταφέρει να τη βγάλει καθαρή. Λυπάμαι, αλλά έπρεπε να το ξέρεις.

Το πόσο ξέσπασα και τα πόσα του έσυρα δεν έχουν πια καμία σημασία.
Το αν ένιωσα κι αν νιώθω ακόμα ένοχη, αν με πνίγουν οι τύψεις που σε εμπιστεύτηκα στα χέρια του δεν έχει καμία σημασία.
Το αν ο Γ. φταιει, το αν δε σε φρόντισε σωστά, το αν σε παράτησε, το αν δε σε πήγε έγκαιρα στο γιατρό, το αν ευθύνεται για την πορεία της ασθένειάς σου ή όχι, δεν έχει πια καμιά σημασία.
Το ότι μετανιώνω που δεν κατέβηκα τόσο καιρό να δω αν είσαι καλά, δεν έχει πια καμιά σημασία.

Τίποτα πια δεν έχει σημασία.

Σήμερα χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Ήταν ο Γ.

-Εφούλα...
-Τι έπαθε ο Έκτορας; Τελείωσε...; τον ρώτησα κι η ψυχή μου πήγαινε να σπάσει.
-Όχι, αλλά... να, ξέρεις. Μου είχες πει πως αν η πορεία του δεν είναι καλή, αν φτάσει σε άσχημο σημείο, να...
-....
Δεν είχα μιλιά. Ήξερα τι ήθελε να πει. Ναι, εγώ του το είχα ζητήσει. Αν δεν γινόταν τίποτα άλλο πια για σένα καρδούλα μου, να κάποια στιγμή πονούσες πολύ, αν γινόσουν χάλια, δεν ήθελα να παρατείνουμε το μαρτύριό σου και την αρρώστεια σου.
-Εφούλα, μ' ακούς;
-Σε ακούω.
-Αύριο το πρωί θα τον πάω για ευθανασία. Τον πήραν τα κλάματα.
Δεν μ' ένοιαζε που έκλαιγε. Δεν μ' ένοιαζε. Η ψυχή μου μάτωνε. Η ψυχή μου ματώνει ακόμα.
-Κάνε ό,τι χρειάζεται. Δώσε μου το λόγο του ότι θα μείνεις κοντά του ως τέλος. Πάρτον μαζί σου απόψε, κάνε ότι μπορείς, κράτα τον αγκαλιά όλη νύχτα. Δε θέλω να σου μιλήσω άλλο. Δεν μπορώ. Υποσχέσου μου μονάχα πως θα τον κρατήσεις αγκαλιά...απο μένα.

Έκλεισα το τηλέφωνο.

Έκτορα σ' αγάπησα πολύ. Σ' αγαπώ πάντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη που μου έδωσες, τη χαρά που έζησα κοντά σου. Δε θα ξεχάσω τον τρόπο που ανέβαζες που και που το ένα ή το άλλο σου αφτί. Δεν μπορούσες να τα κρατήσεις όρθια και τα δυο, κι εγώ σε λάτρευα έτσι, με τα αυτάκια σου πεσμένα.
Συγχώρα με Εκτοράκο μου που δεν μπόρεσα να σε προστατέψω περισσότερο.
Σε έσωσα από τους δρόμους, και τότε έκανα αυτό που νόμιζα πως θα ήταν καλύτερο για σένα. Μου λείπεις. Μου έλειψες όλα αυτά τα χρόνια. Κι απο δω και πέρα θα μου λείπεις για πάντα, αλλά δε θα μπορώ πλέον να κατέβω να σε δώ.
Η ψυχή μου απόψε ματώνει.
Και θα ματώνει για καιρό.

Καλό ταξίδι, φιλαράκι μου. Καλό ταξίδι Εκτοράκο.

Η πρόοδος του Μπερίσα

και των Βαλκανίων γενικότερα.

Ο N.Ago (που ζητάει και συγνώμη γιατί μας ενόχλησε), μας ενημερώνει ότι ο Μπερίσα και η πλειοψηφία της Βουλής του, αποφάσισαν να κλείσουν την Ακαδημία των Επιστημόνων.

Έτσι είναι.... αφαίρεσε τη γνώση και τη σκέψη από τον άνθρωπο, τάϊσέ τον με όλα τα σκουπίδια της προηγμένης δύσης -λέγε με Αμερική-, γέμισε το μυαλό του με καταναλωτικά αγαθά, πλημμύρισέ τον με ακριβά αυτοκίνητα, μουνιά στην τηλεόραση, σπίτια, βίλες, εξουσία (και καλά), μπούκωσέ τον μέχρι σκασμού, φίμωσέ του την πρόοδο, τις τέχνες, τα γράμματα, την έρευνα...
Κάντα όλα αυτά, και που θα παει... αργά ή γρήγορα θα το 'χεις έτοιμο το υπανθρωπάκι σου, που θα δουλεύει πειθήνια, θα καταναλώνει πειθήνια και θα μακαρίζει την τύχη του για την ευμάρεια και την πρόοδό του.
Θα χαίρεται από μόνος του μετά για τα βήματα προόδου που κάνει η χώρα του... Τι βήματα, άλματα, κβαντικά θα έλεγα.


Σιγά μην μπορέσει μετά από λίγο καιρό να σκεφτεί αν τα άλματα είναι προς τα πίσω, κι όχι προς τα εμπρός, αν θα μπορεί να ξεχωρίσει κατά πόσο αυτό που ξημερώνει είναι το λαμπρό, καλύτερο μέλλον ή η καινούρια χαραυγή του Μεσαίωνα.

Μπράβο κύριε Μπερίσα. Αν μη τι άλλο, είστε άνθρωπος του μέλλοντος και της προόδου και φυσικά ένας πολιτικός που μοχθεί και πασχίζει για τη χώρα του.

Γι αυτό κι εμείς, τιμής ένεκεν, θα σας κάνουμε τζάμπα διαφήμιση...

"Μετά την ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων. Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ, 2 κατά και 3 παρών. Σύσσωμη η αντιπολίτευση απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα εκλιπαρούσαν, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε, και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες των Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία.
Οι βουλευτές του PBDNJ (Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peci και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi (PD), Ymer Tola (PDK), Niko Nerenxi (PAA) δήλωσαν παρόντες."

Ενημερωθείτε για το θέμα στον N.Ago και διαβάστε τους Allu Fun Marx, Γιουτζίν, Ροδιά, Mr.Hulot και Κουρούνα.

N.Ago, αν μπορούμε να υπογράψουμε κάπου σε κάποια λίστα διαμαρτυρίας ως μοχλό πίεσης ενημέρωσέ μας. Ίσως καταφέρουμε κάτι.

Ayo

Γεννήθηκε στη Γερμανία στις 14 Σεπτέμβρη του 1980.

Ο πατέρας της κατάγεται από τη Νιγηρία, και είχε βρεθεί στην Κολωνία για σπουδές στη δεκαετία του '70.
Η μητέρα της είναι τσιγγάνα.

Τη μεγάλωσε ο πατέρας της, γιατί η μητέρα της αντιμετώπιζε για χρόνια πρόβλημα λόγω χρήσης ναρκωτικών.

Το όνομά της σημαίνει Χαρά στη γλώσσα Yoruba.
Μεγάλωσε στη Γερμανία, επισκέφτηκε κάποια στιγμή την Νιγηρία, έζησε κάμποσο διάστημα στο Λονδίνο και τώρα μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στην Ν. Υόρκη και το Παρίσι.
Έχει ένα γιο, τον Nile, ο οποίος γεννήθηκε το 2005.

Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της ελεύθερο πνεύμα, λέγοντας χαρακτηριστικά: Το να μην έχει κανείς σπίτι είναι ο ορισμός της ελευθερίας.

Είναι μόλις εικοσιέξι χρόνων, κι η φωνή της μου θυμίζει ζεστή σοκολάτα με μπαχαρικά, ενώ σε κάποιες φωτογραφίες της μου θυμίζει πολύ τη Minnie Ripperton.

Αν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμη, κάντε το.

Ακούστε την στο And it's supposed to be love, και διαβάστε για 'κεινη στο επίσημο site της.

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συνέντευξη Κωνσταντόπουλου: «Η ελπίδα δεν γεννιέται με αφίσες»

• Εκσυγχρονισμός και μεταρρύθμιση απαιτούν συγκρούσεις με συμφέροντα και όχι συμψηφισμούς συμφερόντων, τονίζει στην «Ε» ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος, κατηγορώντας την κυβέρνηση Σημίτη ότι υιοθετεί διαβλητές διαδικασίες στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, στις σχέσεις κράτους και εταιρειών και στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.

Στη Βουλή συζητείται η εξωτερική πολιτική - «Καρφιά» Βενιζέλου

• Οι Ελληνοαμερικανικές σχέσεις, οι σχέσεις με την Τουρκία και το Σκοπιανό θα βρεθούν στο επίκεντρο της σημερινής συζήτησης για την εξωτερική πολιτική που έχει προγραμματιστεί να διεξαχθεί στη Βουλή.

Διείσδυση από τη Β. Ελλάδα στα Βαλκάνια

• Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης οροθέτησε το πρόγραμμα ανάπτυξης για τη Μακεδονία και τη Θράκη, κατά την επίσκεψή του στο Ορμένιο, ενώ η υπουργός Ανάπτυηξης Βάσω Παπανδρέου εξήγγειλε έργα ύψους 223 δισ. δρχ. και ο υφυπουργός Παιδείας Γ. Πασχαλίδης ανήγγειλε πρόγραμμα σχολικής στέγης 2 δισ. δρχ.

Γκόνης κατά Ρέππα στο πόρισμα για τα ψηφιακά

• Ο επίτιμος πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Αν. Γκόνης κατηγορεί τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημ. Ρέππα για «απροκάλυπτη και απαράδεκτη παρέμβαση στο χώρο της Δικαιοσύνης», με αφορμή τις δηλώσεις του τελευταίου σχετικά με το πόρισμα για την ανάθεση των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ στην εταιρεία Ιντρακόμ.

Σημίτης στη γαλλική «Μοντ»: Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται νέα οργάνωση.

• Σε συνέντευξή του στο χθεσινό φύλλο της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ» ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης επισημαίνει την ανάγκη εκσυγχρονισμού του ΠΑΣΟΚ με νέο πρόγραμμα, στόχους και οργάνωση, μέσα από το προσεχές συνέδριο.

Βολές από Ντόρα κατά της ηγεσίας

• Η Ντόρα Μπακογιάννη κάλεσε την ηγεσία της Ν.Δ. να αναλάβει τις ευθύνες της και να θέσει τέρμα στο διαχωρισμό των στελεχών του κόμματος σε «προνομιούχους και μή», «καλούς και κακούς».

Κληρίδης συνδέει τις εκλογές στις ΗΠΑ με το Κυπριακό

• Απαισιόδοξος σχετικά με την προοπτική εξελίξεων στο Κυπριακό κατά το τρέχον έτος δηλώνει ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης, με δήλωσή του στην «Ε».

Δεκτό το κόμμα Τσιλέρ στους Ευρωσυντηρητικούς

• Δεκτό «κατ'αρχήν» έγινε το κόμμα της Τανσού Τσιλέρ στην Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Ενωση, αλλά η επίσημη απόφαση θα ληφθεί κατά την επόμενη σύνοδο των αρχηγών των ευρωπαϊκών κομμάτων που μετέχουν στην Ενωση.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

3 μέτρα ψάχνουν για 2 τρισ. δρχ.

• Το πόρισμα για την περικοπή δαπανών και την ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων θα παραδώσει στον πρωθυπουργό ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, μέσα στην εβδομάδα. Η κυβέρνηση αναζητεί πόρους 2 τρισ. δρχ. για τους χαμηλοσυνταξιούχους και τα μεγάλα έργα.

ΕΛΛΑΔΑ

«Μπαλάκι» τα σκουπίδια

• Μετάθεση των ευθυνών μεταξύ ΥΠΕΧΩΔΕ- Δήμου Αθηναίων και των απορριμμάτων από χωματερή σε χωματερή. Με καζάνι που βράζει, μοιάζει τελικά η υπόθεση των σκουπιδιών του λεκανοπεδίου.

«Ακαπνη» εγκυμοσύνη φυσιολογικά παιδιά

• Προβλήματα στην πνευματική τουανάπτυξη εμφανίζουν τα παιδιά που γεννούν καπνίστριες μητέρες, ενώ πολλές είναι οι επιπτώσεις του καπνίσματος και στα έμβρυα.

Tραμ και μίνι μπας στο λιμάνι Πειραιά

• Σχέδια ανάπλασης υλοποιεί η διοίκηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά.

ΚΟΣΜΟΣ

Απόσχιση της Β. Ιταλίας εξαγγέλει η «Λέγκα»

• Ο ηγέτης της «Λέγκας του Βορρά» ανήγγειλε χθές ότι ζητεί τον χωρισμό της Ιταλίας και την απόσχιση του Βορρά από την υπόλοιπη χώρα, κατά το πρότυπο της Τσεχοσλοβακίας.

Σκληρή λιτότητα ανακοινώνει ο Γιλμάζ

• Νέους φόρους, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και επιτάχυνσης των ιδιωτικοποιήσεων εξαγγέλει σήμερα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ.

Ορκίστηκε ο Αθνάρ, γύρισε σελίδα η Ισπανία

• Ορκίστηκε χθές ο νέος πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Η πλειοψηφία που την στηρίζει στη Βουλή περιλαμβάνει και τα εθνικιστικά κόμματα, αλλά είναι ισχνή.

Μετάγγιση αίματος με τον ιό Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ σε παιδιά

• Το Νοσοκομείο Παίδων του Τορόντο ειδοποίησε 525 οικογένειες ότι τα παιδιά τους είχαν δεχθεί προϊόντα αίματος που παρασκευάστηκαν από το αίμα δότη που πέθανε από την νόσο Κρόιτσφελντ-Γιακομπ.

Εθνική μέρα κατά της μόλυνσης στη Γαλλία

• Εθνική κινητοποίηση πραγματοποίησαν σε μεγάλες πόλεις οι Γάλλοι, για να διαμαρτυρηθούν κατά της ασφυξίας που προκαλούν τα αυτοκίνητα και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Διψάει η Βρετανία και εισάγει νερό από την Ευρώπη

• Νερό από την ηπειρωτική Ευρώπη σχεδιάζουν να εισάγουν οι Βρετανοί, με αγωγό που θα περνάει από τον υποβρύχιο αυτοκινητόδρομο της Μάγχης.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Φιλμ από το παρελθόν!

• Συγκλονιστικός ο πρώτος τελικός των πλέι οφ, θύμισε το περσινό φινάλε αλλά τελικά ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη επί του ΠΑΟ 67-63 και πάει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ με έναν «άσο» στο χέρι!

Ποδαρικό οι γηπεδούχοι

• Ολυμπιακός και Πανιώνιος πήραν προβάδισμα στους τελικούς του μπάσκετ. Ο πρώτος επί του ΠΑΟ με 67-63 και ο δεύτερος επί του ΠΑΟΚ με 84-72 αντίστοιχα.

Άναψε πράσινο στην Τούμπα

• ΠΑΟΚ-ΠΑΟ 0-1. Ο Παναθηναϊκός πέρασε νικηφόρα και από την άλλοτε απόρθητη έδρα του «δικεφάλου» του βορρά και έκανε άλμα προς την κατάκτηση του τίτλου.

Επι-στροφή στο Κύπελλο τώρα

• Η ομάδα του Μπάγεβιτς έπαιξε καλά και με σταθερή απόδοση επί 90 λεπτά, αλλά «αφού νίκησε και ο Παναθηναϊκός...»

Παίζοντας...κορόιδο στο Φάληρο

• Οι «Απολλωνιστές» έκαναν προπόνηση στο Καραϊσκάκη διασύροντας στο τέλος τους ερυθρόλευκους με πασίστες και σέντρες προς... τα πίσω.

Στη Νεα Σμύρνη πάντως το έριξαν στην πλάκα...

• Αποδοκιμασίες για την ήττα του Πανιωνίου από τους οπαδούς του: «Εκεί, εκεί στη Β' Εθνική...»

Τα σκάγια πήρανε και τον Κόκκαλη

• Για πρώτη φορά «τ' άκουσε» και ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ενώ μερικοί κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας του ανέμιζαν επιδεικτικά τα μπλοκάκια που αγόρασαν το περασμένο καλοκαίρι.

Όνειρο ήταν και πάει

• Η Εθνική βόλεϊ έχασε το Σάββατο την ευκαιρία (2-3 από την Ιαπωνία) για την Ολυμπιάδα. Χθες νίκησε για την τιμή των όπλων την Ισπανία 3-1.

Ζντοβτς, η επιστροφή

• Υπογράφει σήμερα ή αύριο νέο τριετές συμβόλαιο με τον Ηρακλή.

Χάλασε το σενάριο

• Κατάπιαν τη γλώσσα τους όσοι φώναζαν ότι ο μικρός τελικός ήταν «στημένος». Ο Πανιώνιος με επική αντεπίθεση πήρε προβάδισμα.

ΤΕΧΝΕΣ

Με πανσέληνο και σάλσα

• Η Ελληνική Εβδομάδα Κινηματογράφου στο Σαντιάγο της Χιλής. Με Μιχάλη Κακογιάννη και τη χήρα Αλιέντε.

Τίτλοι Εφημερίδων δέκα χρόνια πριν.
Του 1996.

Τελικά κάποια πράγματα σ' αυτή τη χώρα παραμένουν σταθερά όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Παρηγοριά ή απελπισία;

Μάλλον το δεύτερο.

Πηγές: Hellenic Resourses Network

Καλό μήνα

Photo by DeviantArt

Καλύτερο για όσους πέρασαν ζόρια και έφαγαν φρίκες.

Καλύτερο για όσους στριμώχτηκαν, για όσους έχασαν, για όσους απελπίστηκαν.

Εξίσου καλό για όσους πέρασαν όμορφα, για όσους τους έτυχαν πράγματα και καταστάσεις που τους ζέσταναν την ψυχή.

Ακόμη καλύτερο για όσους ο προηγούμενος μήνας τους πήγε "έτσι κι έτσι".

Και γενικά, καλό, καλύτερο μήνα για όλους.


Στα δεξιά της σελίδας προστέθηκε το "κόλλημα της εβδομάδας" με μουσικά κομμάτια που θ' ανανεώνονται συχνά.
Όχι απόλυτα κάθε εβδομάδα (εξαρτάται από το πόσο διαρκεί το "κόλλημα"), αλλά θα ανανεώνονται.

Για το τελευταίο σαββατοκύριακο του Νοέμβρη

(God's gonna) Cut you down

You can run on for a long time,
Run on for a long time,
Run on for a long time,
Sooner, or later, God'll cut you down.
Sooner, or later, God'll cut you down.

Go and tell that long tongue liar,
Go and tell that midnight rider,
Tell the rambler, the gambler, the back biter,
Tell 'em that God's gonna cut 'em down.

Well my goodness gracious,
Let me tell you the news.
My heads been wet with the midnight dew.
I've been down on bended knee,
Talkin to the man from Galilee.
He spoke to me in a voice so sweet,
I thought I heard the shuffle of angels feet.
He called my name and my heart stood still,
When He said "John go do my will"

Go and tell that long tongue liar,
Go and tell that midnight rider,
Tell the rambler, the gambler, the back biter,
Tell 'em that God's gonna cut 'em down.

You can run on for a long time,
Run on for a long time,
Run on for a long time,
Sooner, or later, God'll cut you down.
Sooner, or later, God'll cut you down.

You can throw your rock, hide your hand,
Workin in the dark against your fellow man.
But as sure as God made black and white,
What's done in the dark,
Will be brought to the light.

You can run on for a long time,
Run on for a long time,
Run on for a long time,
Sooner, or later, God'll cut you down.
Sooner, or later, God'll cut you down.

Go and tell that long tongue liar,
Go and tell that midnight rider,
Tell the rambler, the gambler, the back biter,
Tell 'em that God's gonna cut 'em down.


Κατεβάστε το εδώ

Johnny Cash

Album: American V: A Hundred Highways

Camellia sinensis

Παλεύοντας να ξορκίσω τον Νοέμβρη, πήρα σβάρνα τα μαγαζιά ψάχνοντας την Camelia Sinensis και τα είδη της.

Όχι, δεν πρόκειται να σας πω για κάποιο είδος καμέλιας. Κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου.
Κάτι που όλοι γνωρίζουμε, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε την επίσημη ονομασία του.

Camelia Sinensis,
Camellia Sinensis Assamica
Lasyocalix

Όλες οι παραπάνω ονομασίες είναι ποικιλίες τσαγιού.
Από το φυτό Camellia Sinensis παρασκευάζονται τρεις βασικές μορφές τσαγιού, το μαύρο τσάι, το πράσινο τσάι και το Oolong. Σχεδόν το 75% της παγκόσμιας σοδειάς επεξεργάζεται σε μαύρο τσάι, το 21-23% σε πράσινο τσάι και το 2% σε Oolong.

Αν και δηλώνω φανατική του καφέ (νομίζω πως μπορώ να ζήσω στερούμενη πολλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά όχι τον καφέ...), αγαπώ εξίσου και το τσάι και σπάνια θα πω όχι σ' ένα αχνιστό, μυρωδάτο φλυτζάνι..

Πόσα όμως ξέρουμε για το θαυμαστό αυτό φυτό;

Πώς ...γεννήθηκε το τσάι

Κίνα, 2737 π.Χ.
Ο μύθος λεει ότι όταν ο Κινέζος αυτοκράτορας Chen Nung ζήτησε από τους υπηρέτες του να βράσουν νερό για να πιει, ένας απαλός άνεμος φύσηξε κι έφερε στο φλυτζάνι του ένα φύλλο από το φυτό Camellia sinensis.
Ένα τονωτικό, εύγευστο ρόφημα με απαλό χρυσοκίτρινο χρώμα, μόλις είχε γεννηθεί.
Από τότε, στην Κίνα και στην Ιαπωνία, το τσάι θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα γιατρικά για την κούραση, τον πονοκέφαλο αλλά και τη βελτίωση της όρασης.

Ευρώπη 1606 μ.Χ.
Το τσάι ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ευρώπη με τους Ολλανδούς.
Μετά το 1637, κατέκτησε τους Ισπανούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Ιταλούς, και από το 1665 κέρδισε την προτίμηση Ρώσων και Άγγλων (όπως βλέπετε το τσάι δεν ταυτίζεται μόνο με την Αγγλία! )
Χάρη στον Άγγλο εισαγωγέα Thomas Twinning, έγινε αγαπημένο ρόφημα των γυναικών, που απαγορευόταν εκείνη την εποχή να πιούν καφέ!
Μετά το 1820 έγινε γνωστό και το μαύρο τσάι, όταν οι Άγγλοι ανέπτυξαν πρώτοι μια μέθοδο παραγωγής μαύρου τσαγιού, το οποίο καλλιέργησαν στις περιοχές Assam & Darjeeling.

Η ιεροτελεστία της συλλογής

Η ποιότητα του τσαγιού είναι συνδεδεμένη με τον αριθμό και το μέγεθος των φύλλων που κόβονται, αλλά και με τον τρόπο συγκομιδής τους. Η συλλογή γίνεται φύλλο-φύλλο με το χέρι. Όσο πιο μικρά και τρυφερά είναι τα φύλλα, τόσο καλύτερο είναι το τσάι που φτάνει ως εμάς.
-Pekoe ή Flowery Pekoe: Τσάι εξαιρετικής ποιότητας που εκτός από τα πρώτα πάνω τρυφερά φυλλαράκια, περιλαμβάνει και τα δύο επόμενα φύλλα που ακολουθούν. Η ονομασία του προκύπτει από τις κινέζικες λέξεις Pak Ho που σημαίνουν το λεπτό, λευκό χνούδι που καλύπτει τα φύλα στο πρώιμο στάδιο ανάπτυξής τους.
-Souchong Pekoe: Η αμέσως επόμενη κατηγορία, όπου συλλέγεται και η τρίτη συστάδα φύλλων.
-Souchong: Δημιουργείται από τα τέταρτα και πέμπτα φύλλα στη σειρά και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής.





Το τερπνόν μετά του ωφελίμου

Το τσάι προκαλεί μια ευχάριστη διέγερση του Κ.Ν.Σ., ευθύνεται για την ομαλή πέψη, και για τη σωστή κυκλοφορία του αίματος.
Περιέχει καφεΐνη σε πολύ μικρή ποσότητα (1 - 3,5% ανάλογα με τον τύπο του τσαγιού), αντιοξειδωτικά και επίσης:
Αρωματικά έλαια, χρωστικές ουσίες, ξανθίνες, σαπωνίνες, αμινοξέα
Μέταλλα: Σίδηρο, Χαλκό, Ψευδάργυρο, Κάλιο, Φώσφορο, Φθόριο
Βιταμίνες: Κ για το αίμα, Α για τα μάτια και τους πνεύμονες, Ε κατά της γήρανσης, C για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού
Πολυφαινόλες: μειώνουν τη χοληστερίνη, βοηθούν στη χώνεψη, χαμηλώνουν την πίεση, κάνουν καλό στο συκώτι και στους πνεύμονες.
Τανίνη: θωρακίζει κατά της ακτινοβολίας, ιδανική για τον καθαρισμό τραυμάτων, σταματά τη διάρροια, καταπολεμά την κακοσμία του στόματος.

Μικρά μυστικά

Ποια είναι η καλύτερη ώρα μέσα στη μέρα για να πάρετε το τσάι σας;
Πρωί:
Μαύρο τσάι (Assam, English breakfast), δυνατό πράσινο τσάι.
Μεσημέρι:
Darjeeling, Oolong, Πράσινο
Απόγευμα:
Αρωματικό πράσινο τσάι
Βράδυ:
Λευκό τσάι

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να πάρετε το καλύτερο απ' αυτό;
Στους 90 C το τσάι Oolong για 5 λεπτά, το μαύρο τσάι για 3-4 λεπτά, τα ροφήματα φρούτων 5-10 λεπτά, και το τσάι Rooibos 5-10 λεπτά.
Στους 70-80 C το λευκό τσάι χρειάζεται 10-12 λεπτά βύθισης, και το πράσινο 2-3 λεπτά.

Να κάνουμε ένα ταξίδι στον κόσμο του τσαγιού;

Ινδία
Παράγει κυρίως μαύρο τσάι, Darjeeling, Assam, Nilgiri και είναι η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα τσαγιού στον κόσμο. Οι καλλιέργειές της απλώνονται παντού: στα υψίπεδα Darjeelign στα νότια της οροσειράς των Ιμαλαϊων, με τα ομώνυμα πολύ ελαφριά και αρωματικά τσάγια που θεωρούνται ως "η σαμπάνια του τσαγιού".
Στην περιοχή Assam καλλιεργούνται ειδικά επεξεργασμένα πολύ δυνατά μαύρα τσάγια και στη Βόρειο Ινδία πάλι μαύρα τσάγια αλλά με ιδιαίτερη, ελαφριά γεύση.

Κίνα
Πράσινα τσάγια με χιλιάδες ονόματα και σχήματα. Τα πιο γνωστά είναι: Sencha, Chun Mee, Gunpowder, Lung Ching και γνωστά μαύρα τσάγια όπως Keemun, Yunnan και τσάγια Oolong

Κεϋλάνη
Τρίτη σε παραγωγή παγκοσμίως, παράγει ελαφριά και ντελικάτα μαύρα τσάγια, όπως τα Dimbula, Uva, Highlands, Nuwara Eliya που οφείλουν τη φίνα γεύση τους στις ειδικές συνθήκες που επικρατούν στα υψίπεδα που φύεται το τσάι.

Κένυα & Ινδονησία
Μικρό κομμάτι κατέχουν οι χώρες αυτές, η Ινδονησία με παραγωγή πράσινου τσαγιού και η Κένυα με μαύρο τσάι.

Και πόσα είδη τσαγιού υπάρχουν;

Τα είδη του τσαγιού διαφοροποιούνται όχι από το φυτό από το οποίο προέρχονται, αλλά από την επεξεργασία και το βαθμό οξείδωσης που υφίστανται τα φύλλα και τα άνθη του μετά τη συγκομιδή του.
Η συλλογή τους, ο χρόνος στεγνώματος, η διάρκεια της ζύμωσης, καθώς και η ξήρανσή τους είναι μια ολόκληρη τελετουργία που αποκαλύπτει στο φλιτζάνι μας τα μοναδικά της μυστικά:

Λευκό τσάι (χωρίς ζύμωση): Συλλογή μόνο των πρώτων άγουρων μπουμπουκιών του φυτού, που φυτρώνουν τις δύο τελευταίες εβδομάδες του Μαρτίου και ξηραίνονται αμέσως, μα δίνει μια από τις σπανιότερες και πιο δυσεύρετες ποικιλίες τσαγιού στον κόσμο.
Μετά από προσεκτική συγκομιδή τα μπουμπούκια απλώνονται σε δίσκους και μαραίνονται σε θερμοκρασία δωματίου. Όταν με την εξάτμιση του νερού χάσουν περίπου το 40% του βάρους τους, ψήνονται μέχρι να εξατμιστεί το 93-95 % της υγρασίας τους.
Η διαδικασία αυτή έχει ως αποτέλεσμα ανοιχτό χρώμα, απαλή και γλυκιά γεύση.

Πράσινο τσάι (ελάχιστη ζύμωση): Τα φύλλα στεγνώνουν μέσα στις πρώτες 24 ώρες μετά τη συγκομιδή, απλώνονται σε δίσκους για να ξεραθούν και στη συνέχεια θερμαίνονται γρήγορα με ζεστό αέρα ή σε ζεστά τηγάνια, για να αποτραπεί η ζύμωση.
Έπειτα ένα ειδικό μηχάνημα στρίβει τα φύλλα που τυλίγονται σε διάφορες μορφές με αποτέλεσμα να απελευθερώνονται τα ένζυμά τους.
Η διαδικασία δίνει ανοιχτό κίτρινο ρόφημα, με καθαρή φυσική γεύση, που προτείνεται και για ομοιοπαθητική θεραπεία, αν και περιέχει μικρές ποσότητες καφεΐνης.

Oolong τσάι (μερική ζύμωση): Τα φύλλα μιας από τις πιο εκλεκτές ποικιλίες στον κόσμο, απλώνονται σε καλάθια, μαραίνονται στον ήλιο και μετά από κίνηση των καλαθιών απελευθερώνουν τα ένζυμα και τα έλαιά τους .
Ανάλογα με τη διάρκεια της ζύμωσής τους, προσδίδουν στο τσάι διαφορετικά χαρακτηριστικά:
Μικρής διάρκειας ζύμωση (12-20%) δίνει στο τσάι μια απαλή γεύση και χρώμα.
Μεγάλης διάρκειας ζύμωση έχει αποτέλεσμα πιο έντονο χρώμα και γεύση.
Στη συνέχεια τα φύλλα στεγνώνουν με θερμότητα και η επεξεργασία της ζύμωσης σταματά. Στο χρώμα των φύλλων παρατηρείται μια διαβάθμιση από το πράσινο μέχρι το καφέ.
Θεωρείται από τα πιο εκλεκτά τσάγια στον κόσμο.

Μαύρο τσάι (ολική ζύμωση): Τα φύλλα απλώνονται σε δίσκους και αφήνονται να μαραθούν μέχρι να αφαιρεθεί η μεγαλύτερη ποσότητα υγρασίας τους. Η επεξεργασία συνεχίζεται σε ειδικό μηχάνημα που κόβει τα φύλλα και απελευθερώνει τα ένζυμά τους.
Μετά από 4-5 ώρες οξείδωσης τα φύλλα παίρνουν το μαύρο χρώμα τους και κατά το στέγνωμά τους με θερμότητα η ζύμωση σταματά.
Για να ταξινομηθούν τα φύλλα ανάλογα με το μέγεθός τους, περνάνε από ειδικό δίχτυ.
Το μαύρο τσάι δίνει δυνατό, τονωτικό ρόφημα που είναι δημοφιλές σε όλες του τις ποικιλίες.

Τσάι Pu-Erh (διακεκομμένη ζύμωση): Πρωτοκαλλιεργήθηκε στο Yunnan της Κίνας.
Η ιδιαίτερα δυνατή γεύση του και το άρωμά του οφείλονται στη διπλή ζύμωση που έχει υποστεί.
Πρώτα απλώνεται σε δίσκους και μαραίνεται. Στη συνέχεια, μετά την προσθήκη λίγου νερού στοιβάζεται σε σκοτεινό μέρος όπου και αποκτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Αφού τα φύλλα οξειδωθούν, η επεξεργασία σταματά για να ξαναρχίσει αμέσως μετά.
Στο τελικό στάδιο στεγνώνουν με θερμότητα. Λόγω των έντονων χαρακτηριστικών του, καταναλώνεται περισσότερο για την αποδεδειγμένη θεραπευτική του δράση στο κυκλοφορικό και πεπτικό σύστημα.

Τσάι Rooibos: Με χαμηλό ποσοστό σε τανίνη, χωρίς καφεΐνη, με αντιοξειδωτικά και σίδηρο, η ποικιλία Rooibos προέρχεται από έναν θάμνο με χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, που φύεται στη Νότιο Αφρική και λέγεται redbush.
Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, βοηθάει το μεταβολισμό και πίνεται ευχάριστα ακόμα και από παιδιά.
Υπάρχει επίσης και πράσινο Rooibos, που έχει υποστεί ελάχιστη ζύμωση όπως το πράσινο τσάι.

Αρωματικά τσάγια: Πέταλα ιβίσκου, γιασεμί, ηλιοτρόπιο, μολόχα αλλά και τριαντάφυλλο, συνδυάζονται με μαύρο ή πράσινο τσάι αφού πρώτα ψυχραθούν και στη συνέχεια στεγνώσουν με θερμότητα.

Χαρμάνια: Όταν "σμίγουν" δυο ποικιλίες από το ίδιο είδος τσαγιού, που έχουν όμως διαφορετική προέλευση.
Το English breakfast για παράδειγμα, είναι χαρμάνι από μαύρο τσάι Ινδίας με μαύρο τσάι Κεϋλάνης.


Το αγαπημένο μου τσάι είναι το Rooibos το οποίο ανακάλυψα τον τελευταίο καιρό κι έχω κολλήσει. Ρίξτε μια ματιά στα καταστήματα με βιολογικά είδη και θα το βρείτε σε γνωστή σειρά.
Η μυρωδιά του είναι το κάτι άλλο κι γεύση του υπέροχη.



Λοιπόν, τσάι κανείς;

Πληροφορίες και πηγές: Coffeeway

Άλλη μία και σήμερα

Deviantart

Καμιά φορά νιώθεις λες και το ρούχο που φοράς σε στενεύει και σε πνίγει στο λαιμό.
Καμιά φορά το μόνο που μπορείς να ευχηθείς είναι να τσουλήσει ο καιρός.
Λες κι άμα κυλήσουν οι μέρες, άμα αλλάξει το ημερολόγιο, όσα σκατά ξεφύτρωσαν γύρω σου θα χαθούν, θα ξορκιστούν κι εκείνα.

Καμιά φορά το μόνο που θες να περιμένεις, είναι ν' αλλάξει η εβδομάδα, ν' αλλάξει ο μήνας, να πάρεις μια ανάσα και να σπρώξεις παρακάτω τη ζωή σου.

Καμιά φορά.


Και ρωτάω:


Θέλει πολύ ακόμα να περάσει αυτός ο γαμημένος μήνας;

Θέλει πολύ;

Frankly, my dear, I don't give a damn

Γεννήθηκε την 1 Φεβρουαρίου 1901 στο Cadiz του Ohio, και είχε ρίζες Γερμανικές τόσο από την πλευρά της μητέρας όσο και του πατέρα του. Η μητέρα του πέθανε όταν εκείνος ήταν βρέφος, και μεγάλωσε με τον πατέρα του και τη μητριά του, με την οποία ο μικρός Gable θα δεθεί στενά, βρίσκοντας τη στοργή που του είχε λείψει.

Αποφασίζει να γίνει ηθοποιός στα 16 του χρόνια, αφού είχε παρακολουθήσει το θεατρικό "The bird of paradise". Χρειάστηκε όμως να περιμένει αρκετό καιρό, μέχρι να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός στα 21 του χρόνια, παίζοντας δεύτερους ρόλους σε θεατρικά έργα, μέχρι τη στιγμή που τον ανακάλυψε η Josephine Dillon, παλιά ηθοποιός του Broadway η οποία έγινε δασκάλα υποκριτικής, μάνατζέρ του και η πρώτη του σύζυγος.

Josephine Dillon

Στα 23 του, με την οικονομική βοήθεια της Josephine βρίσκεται στο Χόλιγουντ, όπου και συμμετέχει σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου, στο πλευρό της Clara Bow. Η Josephine είναι αυτή που αρχίζει να χτίζει και να δημιουργεί την εικόνα του Clark με την οποία τον ξέρουμε αργότερα στο Χόλιγουντ, διδάσκοντάς τον, προωθώντας τον, και βελτιώνοντας το παρουσιαστικό του.
Παρόλα αυτά, η καριέρα του δεν προχωρά, καθώς λόγω του γεροδεμένου παρουσιαστικού του, δεν τον προτιμούν για πρώτους ρόλους. Ο γάμος του με την Josephine λήγει το 1928 κι ο Gable στρέφεται στο Broadway της Ν. Υόρκης.

Στη διάρκεια μιας περιοδείας στο Houston, γνωρίζει την πολυεκατομμυριούχο Ria Langham, μεγαλομέτοχο της Texaco, χωρισμένη τρεις φορές, και 17 χρόνια μεγαλύτερή του. Η Ria όπως και η Josephine, ασχολήθηκε με την εικόνα του, με τους τρόπους του, τον έμπασε στους καλούς κύκλους της Ν. Υόρκης και τελικά έγινε η δεύτερη σύζυγός του.

Ria Langham & Clark Gable

Η M.G.M. του προσφέρει συμβόλαιο και βρίσκεται να παίζει δίπλα στις Greta Garbo, Joan
Crawford, και Jean Harlow. Με την τελευταία "δένουν" στα πλατό, φτιάχνοντας ένα καυτό, για τα πρότυπα της εποχής, ζευγάρι. Συμπρωταγωνίστησαν μαζί σε έξι ταινίες. Στην τελευταία (Saratoga), η Harlow πεθαίνει από κίρρωση του ήπατος πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.

Clark Gable & Jean Harlow

Στα επόμενα χρόνια ο Gable πρωταγωνιστεί σε πολλά επιτυχημένα φιλμ της MGM, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του "Βασιλιά του Χόλιγουντ".
Η MGM όμως, θεωρεί πως ο Gable έχει γίνει σνομπ και αχάριστος, κι έτσι τον "δανείζει" στα στούντιο της Columbia. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί ο Gable με το πρώτο του Academy Award καλύτερου άντρα ηθοποιού για την ερμηνεία του στο "It happened one night", μια ρομαντική κομεντί του Φρανκ Κάπρα, και να επιστρέψει στην MGM, με το άστρο του να λάμπει ακόμα πιο πολύ.

It happened one night, Clark Gable & Claudette Colbert

Το 1935 εμφανίζεται στην επίσης θρυλική ταινία "Mutiny on the Bounty", ενσαρκώνοντας τον Fletcher Christian, ρόλος που του χάρισε άλλο ένα Academy Award, ενώ την ίδια εποχή χωρίζει με την Ria Langham.

Mutiny on the Bounty

Την ίδια εποχή, στα γυρίσματα του φιλμ Call of the Wild, ζει έναν σύντομο και παθιασμένο έρωτα με την ηθοποιό Loretta Young, καρπός του οποίου είναι μια κόρη. Τόσο η Young όσο και ο Gable, δεν δέχονται ποτέ δημόσια το γεγονός, αλλά αποτελεί κοινό μυστικό στο Χόλιγουντ.

Loretta Young

Το 1939 δέχεται (αν και με δισταγμό) τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Rhett Butler στην ταινία Gone with the wind, ταινία που έμελλε να αφήσει εποχή, και να του χαρίσει το τρίτο και τελευταίο του Academy Award, ενώ η ταινία έλαβε επίσης δέκα Oscar, μεταξύ των οποίων κι αυτό της καλύτερης ταινίας της χρονιάς.

Clark Gable & Vivien Leigh, Gone with the wind

Λίγο μετά γνωρίζει, ερωτεύεται και παντρεύεται την ηθοποιό Carole Lombard, με την οποία έμελλε να βρει επιτέλους την ευτυχία. Το ζευγάρι όμως έμελλε να μείνει μαζί μονάχα τρία χρόνια. Τον Ιανουάριο του 1942 η Lombard σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα και ο Gable, συντετριμμένος απ' το χαμό της, αποφασίζει να καταταγεί στην αεροπορία. Πολέμησε μέχρι το 1944 και έφυγε με τον βαθμό του επισμηναγού.

Gable & Lombard

Επέστρεψε στο Χόλιγουντ και το 1949 παντρεύτηκε για τέταρτη φορά τη χήρα του Douglas Fairbanks, Lady Sylvia Ashley. Πολύ σύντομα συνειδητοποίησε πως ο γάμος του ήταν ένα λάθος, και δεκαοκτώ μήνες αργότερα βρέθηκε ξανά εργένης, στα 50 χρόνια του.

Lady Sylvia Ashley

Τον Ιούνιο του 1955 παντρεύτηκε για τελευταία φορά την Kay Spreckles η οποία είχε δυο παιδιά από προηγούμενο γάμο, κι έτσι ο Gable βρέθηκε μ' αυτό που λαχταρούσε πάντα: μια οικογένεια. Στη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, The Misfiets, με συμπρωταγωνιστές την Marilyn Monroe και τον Montgomery Clift, η γυναίκα του έμεινε έγκυος. Δυστυχώς, ο Gable δεν πρόλαβε να δει αυτό το γιο του, John Clark Gable.

Kay Spreckles and John Clark Gable.

Πέθανε από καρδιακή προσβολή, σαν σήμερα, στις 16 Νοεμβρίου 1960, δυο εβδομάδες έπειτα από την ολοκλήρωση της τελευταίας του ταινίας, στα 59 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς.

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ατάκες ταινίας, προέρχεται από τα χείλη του Clark Gable, και έδωσε και τον τίτλο του ποστ.

Πρόκειται για την προτελευταία (κι όχι η τελευταία όπως νομίζουν πολλοί), ατάκα της θρυλικής ταινίας Gone with the wind, την οποία λέει ο Rhett Butler στην Scarlett O'Hara, λίγο πριν ανοίξει την πόρτα και φύγει.
Η Scarlett έχει τον τελευταίο... λόγο στην ταινία (γυναίκα γαρ), κι η ατάκα της δεν είναι άλλη από το γνωστό μοτίβο που επαναλαμβάνει η ηρωίδα σ' όλη τη διάρκεια του φιλμ: After all, tomorrow is another day!, όμως γνωστότερη παραμένει η ατάκα του Rhett, ατάκα που έχω πει σε δυο τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις της ζωής μου:

Frankly, my dear, i don't give a damn!

Χειροποίητο, "χωριάτικο" σαπούνι με αγνό ελαιόλαδο

UPDATE
Το συγκεκριμένο θέμα έχει ανανεωθεί με καινούριο ποστ εδώ, όπου δίνω νέες πληροφορίες για τους τρόπους παρασκευής χειροποίητου σαπουνιού.

Παρόλα αυτά διαβάστε πρώτα τη θερμή μέθοδο που αναλύεται εδώ βήμα-βήμα.

* * * *

Έπειτα από παράκληση του ecoChris σας δίνω τη συνταγή που χρησιμοποιώ εγώ εδώ και τέσσερα χρόνια για παρασκευή σαπουνιού.
Η συγκεκριμένη συνταγή μου δίνει έξι σαπούνια των 100 περ. γραμμαρίων το καθένα.

Χρόνος παρασκευής: 20-30 λεπτά.
Χρόνος ωρίμανσης σαπουνιού: 4-6 εβδομάδες.

Βασικά Συστατικά
Έλαιο (ελαιόλαδο ή ελαφρύτερα λάδια)
Νερό (αποσταγμένο κατά προτίμηση)
Βάση (NaOH, [υδροξείδιο του νατρίου] κοινώς καυστική σόδα ή KOH, [υδροξείδιο του καλίου] κοινώς καυστική ποτάσα)
Βότανα
Αιθέρια έλαια

Ποσότητες
Έλαιο 500 γραμμάρια
Νερό 150 γραμμάρια
Βάση 70 γραμμάρια
Βότανα 2-3 κ. σούπας
Αιθέρια έλαια 5-6 σταγόνες

Διαδικασία παρασκευής (θερμή μέθοδος)
Σε μια κατσαρόλα ρίχνω το νερό και ζεσταίνω μέχρι να γίνει χλιαρό (να έχουν ζεσταθεί δηλαδή τα τοιχώματα της κατσαρόλας).
Ρίχνω λίγη-λίγη την καυστική σόδα ή ποτάσα ανακατεύοντας συνεχώς με ξύλινη κουτάλα.

Αφού διαλυθεί καλά, ρίχνω το λάδι και συνεχίζω το ανακάτεμα σε χαμηλή φωτιά.
Κάποια στιγμή ο "χυλός" -γιατί με χυλό μοιάζει στην αρχή- αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερη πυκνότητα, να "δένει" κάπως δηλαδή.
Σ' αυτό το σημείο κλείνω τη φωτιά και αφήνω να πάρει λίγες ακόμα βράσεις.

Αποσύρω απ' τη φωτιά, αφήνω να σταθεί λίγη ώρα και κατόπιν το βάζω σε καλούπια.
Τα αιθέρια έλαια τα προσθέτω αργότερα, όταν δούμε πως το σαπούνι μας έχει αρχίσει να "γίνεται".

Αφήνω να κρυώσει και αποθηκεύω σε χώρο μακριά από ρεύματα.


ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ
Τόσο η καυστική σόδα όσο και η καυστική ποτάσα, είναι οξέα και ως εκ τούτου χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη χρήση τους.
Εννοείται πως δεν τα αγγίζουμε ποτέ με γυμνά χέρια, φοράμε πάντα χοντρά γάντια και δεν εισπνέουμε τους ατμούς που εκλύονται κατά τη διάρκεια ανάμιξής της με το νερό.
Φροντίζουμε να έχουμε ανοιχτό απορροφητήρα και ίσως και κάποιο παράθυρο στην κουζίνα μας.
Τέλος αποθηκεύουμε το οξύ μας σε μέρος ασφαλές και απρόσιτο σε μικρά παιδιά.


Σημειώσεις - παρατηρήσεις:

Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε βότανα στην παρασκευή του σαπουνιού (που θέλουμε), φτιάχνουμε ένα έγχυμα (οδηγίες για την παρασκευή του εδώ) με το νερό της συνταγής μας.
Σουρώνουμε και χρησιμοποιούμε αφού έχουμε αφήσει να κρυώσει.

Χρώμα:
Κατά τη διάρκεια παρασκευής του, το σαπούνι μας έχει χρώμα καφετί. Όσο "γίνεται" λευκαίνει. Στο τέλος θα έχουμε ένα λευκό σαπουνάκι. Δεν έχω πειραματιστεί ποτέ με χρώματα. Αν κάποιος άλλος το έχει κάνει ας μας διαφωτίσει.

Η Καυστική σόδα και ο χρόνος ωρίμανσης του σαπουνιού μας
Η καυστική σόδα (NaOH) ή αλλιώς υδροξείδιο του νατρίου, είναι στέρεη, λευκή και κρυσταλλική. Η χρήση της μας δίνει σαπούνια πιο σκληρά. Προσωπικά την προτιμώ από την καυστική ποτάσα.

Χρόνος ωρίμανσης
Ένα "φρέσκο" σαπούνι δεν είναι κατάλληλο για χρήση επειδή διατηρεί ακόμη την οξύτητά του. Γι' αυτό χρειάζεται να "μείνει" το σαπούνι μας, να ωριμάσει δηλαδή ώστε ν' αποβάλλει τον οξύ του χαρακτήρα.
Καθώς τα σαπούνια μας ωριμάζουν, απαλλάσονται από την καυστική σόδα. Κι αυτό γιατί η καυστική σόδα αντιδρά χημικά με το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας, σχηματίζοντας στην επιφάνεια του σαπουνιού μια λευκή σκόνη. Η σκόνη αυτή είναι ανθρακικό νάτριο, η γνωστή μας σόδα δηλαδή.
Ο σχηματισμός της λευκής αυτής σκόνης στην επιφάνεια του σαπουνιού είναι ένα καλό σημάδι πως το σαπούνι μας είναι πια έτοιμο.
Παρόλα αυτά, όσο "παλιώνει" το σαπούνι, τόσο καλύτερο γίνεται.
Σαν το καλό κρασί δηλαδή :)

Χρήση βοτάνων και αιθερίων ελαίων

Έπειτα από σχετικούς πειραματισμούς έχω καταλήξει στους εξής συνδυασμούς:

Σαπούνι για το πρόσωπο
Βότανο: Χαμομήλι ή λεβάντα
Έλαιο: Ελαιόλαδο
Αιθέρια έλαια: bergamont, lavender, rosemary, tea-tree, vetiver για λιπαρές επιδερμίδες ή ylang-ylang, geranium, lavender, neroli, frankinsence, rose, palmarosaγια ξηρές επιδερμίδες.
Γενικώς για νεότερες ηλικίες χρησιμοποιώ περισσότερο λεβάντα, χαμομήλι, γεράνιο και πορτοκάλι (ειδικά για καπνιστές).

Σαπούνι για λούσιμο
Βότανο: Δεντρολίβανο, θυμάρι σε περιπτώσεις πιτυρίδας
μελισσόχορτο, φασκόμηλο, αχιλλεία για λιπαρά μαλλιά
καλέντουλα και χαμομήλι για ξηρά,
τσουκνίδα, τζίνσενγκ για άτονα, θαμπά μαλλιά.
Έλαιο: Ελαιόλαδο+δαφνέλαιο
Αιθέρια έλαια: bergamont, juniper, lemon, rosemary, clary sage, mandarin για λιπαρά μαλλιά ή neroli, lavender, rosewood, myrh, rose, peppermint

Σαπούνι για το σώμα
Βότανο: Χαμομήλι,μέντα, ιβίσκος, λεβάντα,
Έλαιο: Ελαιόλαδο
Αιθέρια έλαια: lemon, mint, lavender, orange, rosewood, ylang-ylang
Ειδικά στα σαπούνια για το σώμα, οι συνδυασμοί είναι θέμα γούστου.

Καλή επιτυχία.

Food for thought

Τι μαγειρεύουμε πάλι σήμερα;
Κλασσικό ερώτημα-μπελάς στο κεφάλι των περισσοτέρων από μας.

Μήπως να φτιάχναμε κανένα ωραίο ψητό κοτοπουλάκι; Ροδοκόκκινο και ξεροψημένο; Κάτι σαν κι αυτό ας πούμε:



Μμ, μιαμ, δεν είναι κι άσχημο!

Αλλά και κανένα μοσχαράκι κοκκινιστό θα ήταν καλό. Τι λέτε; Να, σαν κι αυτό:



Μπα, το καλύτερο απ' όλα είναι χοιρινά παϊδάκια. Ζουμερά και λαχταριστά. Σαν κι ετούτα:



Ε, λοιπόν, θα μπορούσαμε να μαγειρέψουμε οτιδήποτε απ' τα τρία.
Αρκεί φυσικά να μη μας ενοχλούν κάποια απ' τα ακόλουθα...


Ενοχλεί άραγε κανέναν αυτό;



Ή μήπως αυτό:



Πειράζει που τα κοτόπουλα ζουν στοιβαγμένα εφτά-οχτώ μαζί σ' ένα κλουβί ικανό να χωρέσει ένα ή δύο;

Ενοχλούν κανέναν μας οι συνθήκες στις οποίες εκτρέφονται τα μοσχαράκια; Αυτές δηλαδή:





Ή μήπως φρικάρει κανείς με το πώς μεγαλώνουν τα γουρουνάκια στις φάρμες;



Ενοχλεί κανέναν που αυτό το γουρούνι θα καταλήξει στο πιάτο του;



Και άραγε, χαλιέται κανείς που αυτός είναι τρόπος θανάτωσης ενός ζώου;



Αν κάποιος ενοχλείται απ' όλα αυτά, αν του χαλάνε την όρεξη, τότε ας ρίξει μια ματιά στα παρακάτω λινκς, κι ας αποφασίσει να μαγειρέψει κάτι άλλο για σήμερα...


Δείτε εδώ veg.gr αλλά και εδώ ecoChris

Προσοχή! Κοροκλώνται κοτσιμπάνια

Ανεβαίνοντας από Βόλο για Τσαγκαράδα σε κάποια στροφή του δρόμου, υπάρχει (ή τουλάχιστον υπήρχε μέχρι πριν κάμποσα χρόνια), μια πινακίδα που προειδοποιούσε τους οδηγούς.

Η εν λόγω πινακίδα έγραφε σε άπταιστην ελληνικήν (ή βολιωτικήν ή πηλιορειτικήν δεν ξέρω θα σας γελάσω), αυτό που λεει κι ο τίτλος του ποστ:

Προσοχή, κοροκλώνται κοτσιμπάνια!



Και θα μου πεις,τώρα τι στο διάτανο σημαίνει αυτό.
Απλό:
Σημαίνει: Προσοχή, πέφτουν (ή μάλλον κατρακυλούν) πέτρες!

Κάποτε λέγαμε με την κολλητή μου για τα ιδιώματα του τόπου μου και του τόπου της και ξαφνικά θυμήθηκα το ιστορικό πλέον "κοροκλώνται κοτσιμπάνια".
Της το είπα κι όταν μπορέσαμε να σταματήσουμε τα νευρικά γέλια που μας είχαν πιάσει, είπαμε να κάτσουμε μια μέρα να γράψουμε ένα βιβλίο με τους λογής ιδιωματισμούς που ξέραμε ή είχε τύχει ν' ακούσουμε, και να του δώσουμε αυτόν τον τίτλο.
Επειδή φυσικά η λέξη αναβλητικότητα is our middle name, το βιβλίο παρέμεινε στις κουβέντες μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Με αφορμή λοιπόν τα... κοτσιμπάνια, είπα να φτιάξω σήμερα μια μικρή λίστα μ' όσα ιδιώματα θυμάμαι από αυτά που έλεγε η μάνα μου, η γιαγιά μου, όσα έτυχε ν' ακούσω στα ταξίδια μου κ.ο.κ.
Έψαξα για πιθανές εξηγήσεις τους στο δίκτυο, κι ενώ για κάποια βρήκα άκρη, για τα περισσότερα δε βρήκα τίποτε, οπότε θα τα αναφέρω με την ερμηνεία που γνωρίζω.

Πάμε λοιπόν:

γαρμπάτο (το)= κομψό, εφαρμοστό -για ρούχο, σπάνια για παπούτσι-
(προέρχεται από το ιταλικό garbo που σημαίνει κομψό. Αντίθ. άγαρμπο)

νταβαντούρι (το)= οχλαγωγία, φασαρία αλλά και γλέντι
(τουρκ. tavatur = παρουσία πολλών μαρτύρων στο δικαστήριο αλλά και η οχλαγωγία που γινόταν ,όταν το πλήθος φωνασκούσε στο τούρκικο δικαστήριο)

νταλάκιασα (ρήμ.)= έσκασα απ' το πολύ φαγητό
(νταλάκ=τούρκικη λέξη, ασθένεια της χολής)

μπούρλιακας (ο)= μεγάλη ποσότητα νερού
(ήπιε έναν μπούρλιακα νερό)

κάνε ανάκαρα = κάνε κουράγιο
(ανάκαρα=το πίσω μέρος του κεφαλιού / αντιστρ. "τα κακάρωσε" = πέθανε)

καρκάρω(η) = γυναίκα με εκνευριστικό γέλιο

ντούνα(η) = γυναίκα με πολύ φουσκωμένη κοιλιά, ετοιμόγεννη
(η κοιλιά της ήταν ντούνα)

μπακράτσι (το)= ο κουβάς

μπατανία(η) = η κουβέρτα

λωλοσερβάγια(η) = επιπόλαιη, τρελοκαμπέρω

πατόζα (η)= χοντρή γυναίκα (ειδικά με μεγάλο πισινό)

κουσκνού(η) = κουτσομπόλα, γυρίστρω

ζαλίμι(το) = ζωηρό παιδί, ζιζάνιο

μουτ λακ = ντε και καλά, με το ζόρι

μαλάτσα (η)= γυναίκα με φαρδιά μύτη

κουτσμπή (η)= παλαβή

μισοκαδιάρικο(το) = άτομο μικροκαμωμένο (μισή οκά)

μέγκλια (τα)= πόδια

ξεϊγκλωτη (η)= ψηλή και άχαρη γυναίκα ή ατημέλητη

ζεβζέκα(η) = ανόητη, ελαφρόμυαλη

συγκόρμισσα(η)= η ερωμένη

τζαχίλου(η)= άσχημη

μουστώνω = νυστάζω αλλά και μεθάω

ασκέρια(τα) = παρέες ή σόγια

γκλάβα(η) = μυαλό

κακαράτζες(οι) = σκατά

πεσκίρι(το)= πετσέτα

ταχιά = αύριο το πρωί

χασκάω = γελάω ή έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα

μιντέρι(το)= καναπές

τσότρα(η)= κανάτα για το κρασί

νταγλαράς(ο) = ψηλός άντρας
(τούρκικη λέξη=βουνίσιος, ορεινός)

νταλαμάγκας (ο)= ψευτόμαγκας
(τουρκ. ρήμ. talamak λεηλατώ· αυτός που διαπράττει λεηλασίες)

ταμαχιάρα(η) = άπληστη, αχόρταγη -συνων. αλλήξωρη-
(τουρκ. ουσ. tamah = απληστία)

ασίκης(ο) = ωραίος, λεβέντης
(προφανώς από το τούρκικο asik=εραστής)

αχαμνός(ο)= αδύναμος αλλά και τεμπέλης

κούτπας(ο)= το πίσω μέρος του κεφαλιού, ο αυχένας

σουρτούκω(η)= γυρίστρω

βγήκε στο μεϊντάνι = μαθεύτηκε ένα μυστικό, ένα νέο

αστρέχα(η)= γείσωμα στέγης

αντάλαβο(το)= ζωηρό (κυρίως για παιδί)

μπλαμούτσα(η)= γενικώς κάτι άκομψο, ειδικ. άνθρωπος φαρδοπρόσωπος

γκλίνια(τα) = χέρια
(αλλονησιώτικο ιδίωμα)

λαλάρια(τα)= μεγάλες πέτρες, λαλαρίδια = μικρά βότσαλα
(επίσης αλλονησιώτικο ιδίωμα)


Αυτά για την ώρα με τα ιδιώματα. Θα υπάρξει και συνέχεια. Η λίστα θ' ανανεώνεται κάθε φορά που θα θυμάμαι κάποια ακόμη, κι όσοι έχετε δικά σας ιδιώματα και θέλετε, στείλτε τα μ' ένα e-mail να τα συμπεριλάβω.

Πρωινό ξύπνημα

Το πρωινό ξύπνημα, σου γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Όχι τόσο γιατί είσαι νυχτερινός τύπος, όσο γιατί η κάθε μέρα που ξημερώνει σου φαίνεται ίδια κι απαράλλαχτη με την προηγούμενη.

Το ηλεκτρονικό ξυπνητήρι ξεκινά συντονισμένο σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό κι εσύ δεν το ακούς, ή δεν θέλεις να το ακούσεις.
Μισή ώρα αργότερα σηκώνεσαι απ' το κρεβάτι.
Αν έχεις θυμηθεί να βγάλεις ρούχα απ' την ντουλάπα το προηγούμενο βράδυ τα φοράς. Αν όχι, φοράς ό,τι βρεις μπροστά σου.
Άλλωστε δε σε νοιάζει, δεν έχει πια καμιά σημασία το τι ή το πώς το φοράς.

Ανοίγεις το παράθυρο, μπαίνει ο κρύος πρωινός αέρας.
Ξυπνάει το κορμί σου, το μυαλό σου ακόμα κοιμάται.
Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου. Όσο πιο κρύο τόσο το καλύτερο.
Η καφετιέρα του εσπρέσο ετοιμάζει μυρωδάτο καφέ κι εσύ σκέφτεσαι μονάχα σε πόση ώρα θα καταφέρεις να είσαι στη δουλειά σου.

Βγαίνεις στο μπαλκόνι να ρίξεις μια ματιά στον ουρανό. Τώρα τελευταία είναι όλο και πιο συχνά συννεφιασμένος, γεμάτος συμπαγή θαρρείς, άσπρα σύννεφα. Ούτε κι αυτό όμως έχει σημασία αλήθεια. Το μόνο που σου θυμίζει είναι να ρίξεις ένα μπουφάν στους ώμους σου πριν βγεις.

Στρίβεις τσιγάρο με κινήσεις μηχανικές, ούτε που χρειάζεται πια να κοιτάξεις για να το κάνεις. Τα δάχτυλά σου ξεχωρίζουν το χαρτάκι, μετρούν μεμιάς την ποσότητα του καπνού που χρειάζεται, βάζουν το λεπτό φίλτρο και ρολάρουν από μόνα τους σχεδόν.
Ψάχνεις αναπτήρα. Πάντα βρίσκεις κάπου καταχωνιασμένο έναν. Το μόνο που δεν λείπει απ' αυτό το σπίτι είναι οι αναπτήρες.
Τότε μόνο κλείνεις για λίγο τα μάτια.
Τα κλείνεις και τραβάς μια ρουφηξιά. Την κρατάς στα πνευμόνια σου όσο περισσότερο μπορείς, λες κι είναι το οξυγόνο που χρειάζεται το μυαλό σου για ν' αρχίσει να λειτουργεί. Εκπνέεις αργά, κι εξίσου αργά ανοίγεις τα μάτια σου και πάλι παρατηρώντας πρώτα τον καπνό ν' ανεβαίνει κι ύστερα ρίχνεις μια βιαστική ματιά γύρω σου.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει, όλα είναι ίδια.
Άλλη μια ρουφηξιά.

Πρέπει να φύγεις.
Κοντοστέκεσαι λιγάκι στην πόρτα με τα κλειδιά στο χέρι.
Αν πίστευες στο Θεό ίσως έκανες μια προσευχή να παει η μέρα σου καλά. Ούτως ή άλλως όμως ξέρεις τους νόμους των πιθανοτήτων.
Κι αν η μέρα σου κυλήσει σχετικά ανώδυνα είναι μάλλον μια καλή μέρα.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, κλειδώνεις την πόρτα και βγαίνεις.
Συχνά ξεχνάς το κινητό σου στο σπίτι. Δε σε νοιάζει και πολύ, εκτός κι αν χρειαστεί να στείλεις κάπου ένα μήνυμα ή να καλέσεις κινητό, κάτι που δεν μπορείς να κάνεις απ' τη δουλειά σου.
Κόσμος μπαίνει και βγαίνει στο γραφείο, τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα. Μιλάς, εξυπηρετείς, διευθετείς, λες ψέματα, καλύπτεις καταστάσεις, ανέχεσαι πρόσωπα που δεν συμπαθείς και που αν ήταν στο χέρι σου δε θα τους έλεγες ούτε καλημέρα, γελάς, αστειεύεσαι, και ξαφνικά ρίχνεις μια ματιά στο ρολόι και αντιλαμβάνεσαι πως η μέρα έχει κυλήσει και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι.

Σ' ένα απ' όλα τα τηλεφωνήματα είναι κάποιος δικός σου άνθρωπος που σε παίρνει καθημερινά να σε ρωτήσει τι κάνεις, αν είσαι καλά, αν έχεις λεφτά, αν η δουλειά σου προχωράει, αν, αν, αν…
Και βέβαια είσαι καλά, ναι σίγουρα, όλα μια χαρά, μα φυσικά και έχεις λεφτά, εννοείται το ψυγείο σου είναι μονίμως γεμάτο, η δουλειά κανένα πρόβλημα, είσαι εντός προθεσμίας. Πότε, προχτές δε σ' έβρισκε στο τηλέφωνο; Α, ναι, ήταν τότε που είχες βγει με κάτι φίλους για καφέ, για φαγητό, για ποτό, στο σινεμά, ή είχες παει για ψώνια, ή στην οδοντίατρό σου.
Λες κι ήταν ποτέ δυνατό να μην ήταν αλήθεια όλα αυτά, λες και μπορεί να ήσουν απλώς στο σπίτι και να μην ήθελες, να μην είχες κουράγιο να απαντήσεις καν στο τηλέφωνο.
Κι ανάμεσα σ' όλα αυτά, ατέλειωτα τσιγάρα και καφές.

Κάποια στιγμή παίρνεις το δρόμο της επιστροφής. Σταμάτημα στα pits για λίγη ώρα -περνάς από την κολλητή σου δηλαδή να πείτε δυο κουβέντες- κι ύστερα ανεβαίνεις σπίτι σου.
Η καφετιέρα του εσπρέσο πιάνει ξανά δουλειά, το τσιγάρο ανάβει και πάλι, κλείνεις και πάλι για λίγο τα μάτια.
Σε επαναφέρει το νιαούρισμα της γάτας σου αν έχεις ξεχάσει να την ταίσεις ή το τρίψιμό της στα πόδια σου αν είναι ταισμένη και για κάποιο άγνωστο λόγο, ευτυχισμένη μες το γατίσιο μυαλό της.

Ρίχνεις ξανά μια ματιά γύρω. Όλα είναι όπως το πρωί, όπως τα άφησες.

Ανοίγεις το ραδιόφωνο, παλιές και καινούριες αγαπημένες μελωδίες ξεχύνονται στο χώρο.
Πίνεις τον καφέ σου, καμιά φορά ανοίγεις την τηλεόραση με τον ήχο σβηστό, συνήθως όμως σ' εκνευρίζει μετά από λίγα λεπτά και μένεις με τις μουσικές και τις μελωδίες.

Το δανεικό λάπτοπ σε περιμένει πάνω στο γραφείο. Ένα γιγάντιο ρολόι στο μυαλό σου κάνει τικ-τακ μετρώντας το χρόνο που σου απομένει μέχρι να παραδώσεις τη δουλειά σου. Έχεις αργήσει.
Έχεις αργήσει πολύ. Τόσο που σχεδόν δε σώζεται. Σηκώνεσαι βαριά και κάθεσαι μπροστά στην οθόνη. Ξεκινάς δουλειά.
Τα δάχτυλά σου κυλούν μηχανικά πάνω στα πλήκτρα, μεταφράζεις σχεδόν χωρίς να σκέφτεσαι. Δίπλα σου ο καφές στην κούπα κρυώνει, τα τσιγάρα σβήνουν κι ανάβουν.
Συνήθως η βραδυά έχει άλλη μια στάση στα pits -ξανά η κολλητή, για κουβέντα ή για την επιχείρηση 'πώς φτιάχνουμε φαγητό με αέρα κοπανιστό aka μέθοδος Χουντίνι', και μετά βρίσκεσαι ξανά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μέχρι που τσούζουν τα μάτια σου κι η μέση σου χρειάζεται τα υποστυλώματα του Παρθενώνα για να σε κρατήσει σε όρθια θέση.

Άλλο ένα τσιγάρο προτού πας για ύπνο;
Βέβαια, άλλο ένα. Το τελευταίο, σκέφτεσαι, κι ανάβεις ένα καθώς σώζεις τη δουλειά, κλείνεις τον υπολογιστή, σβήνεις τα φώτα, και τελευταίο το ραδιόφωνο.

Η γάτα σου κοιμάται από ώρα κουλουριασμένη στην καρέκλα της.
Η κολλητή σου είτε κοιμάται, είτε παλεύει στον δικό της υπολογιστή, είτε χαζεύει στην τηλεόραση για να βάλει φρένο στις σκέψεις που τρέχουν στο κεφάλι της χωρίς να κάνουν ποτέ στάση στα pits.
Οι δικοί σου άνθρωποι είναι χιλιόμετρα μακριά, κοιμούνται από ώρα. Όσο κι αν δεν πιστεύεις στο Θεό, εύχεσαι έτσι στον αέρα, να είναι καλά, να τους ακούσεις και την επόμενη μέρα στο τηλέφωνο κι ας χρειαστεί να τους πεις ξανά το ίδιο παραμύθι: ναι, μα και βέβαια είμαι καλά, είναι όλα μια χαρά, μην ανησυχείς.
Παλιοί φίλοι έχουν χαθεί στα δικά τους, κάπου τους είχες πετύχει μια βραδυά, κάπου ανάμεσα σε Ζωγράφου και Καισαριανή, παλιοί αγαπημένοι έχουν από χρόνια βγει απ' τη ζωή σου -ή μήπως τους έβγαλες εσύ;- κι άλλοι έχουν σβήσει εντελώς απ' την οθόνη του μυαλού σου, έτσι στα ξαφνικά, σαν να έγιναν σκόνη, σαν να μην ήταν μόλις προχτές που ακόμα ένιωθες κάτι για 'κείνους, που τους σκεφτόσουν κι απαντούσες στις κλήσεις τους στο κινητό.

Πριν σβήσεις το φως στο κομοδίνο σου, σκέφτεσαι εκείνους που μέχρι χτες σήμαιναν κάτι για σένα, και ξαφνικά σήμερα όλα τα χρόνια, όλες οι αναμνήσεις έχουν διαλυθεί, έχουν γίνει μικρά, ξεφτισμένα κουρελάκια. Προσπαθείς να φέρεις την εικόνα τους στο μυαλό σου, να ξαναβρείς έστω ένα απ' τα τρυφερά συναισθήματα που είχες για 'κείνους, αλλά δεν υπάρχει πια τίποτα.
Και σε πονάει αυτό.
Όχι γιατί σβήστηκαν εκείνοι απ' το νου σου, αλλά γιατί μαζί μ' αυτούς σβήστηκαν κι όλες οι δικές σου στιγμές μαζί τους, σβήστηκαν οι δικές σου αναμνήσεις, τα δικά σου όμορφα συναισθήματα, η δική σου αγάπη, τα δικά σου χαμόγελα, σβήστηκαν κι ούτε που θες να τα θυμηθείς ξανά, κι είναι λίγο σαν να 'χεις πάθει μια μικρή αμνησία, είναι λίγο λες και κάμποσα χρόνια της ζωής σου έχουν μείνει κενά.

Όμως δε σε παίρνει ν' αφήσεις το μυαλό σου να ξεστρατίσει τώρα σε τέτοια μονοπάτια.
Δε σε παίρνει γιατί οι κόκκινοι δείκτες του ηλεκτρονικού ρολογιού απέναντί σου δείχνουν τέσσερις, δείχνουν πεντέμισι, σε λίγο θα δείξουν έξι το πρωί.
Κι εσύ πρέπει, πρέπει να κοιμηθείς.
Πρέπει, γιατί σε λίγες ώρες σε περιμένει άλλο ένα πρωινό ξύπνημα.

Wish upon a star

...Μήπως γίνεται, παρακαλώ

για τις επόμενες δέκα ημέρες

το ρολόι να αποκτήσει σαράντα οχτώ ώρες;

Photo by Deviantart

Καταλήψεως συνέχεια

...με σκέψεις, αναμνήσεις και απορίες.

Χτες βράδυ, με αφορμή το πρωινό περιστατικό, αλλά διάθεση εντελώς διαφορετική, σκεφτόμουν τα γεγονότα "της εποχής εκείνης".

Και βρέθηκα να θυμάμαι -κακό σύμπτωμα αυτό, αν μή τι άλλο δείχνει πως ίσως να 'χαν δίκιο τα "μικρά" που με κοίταζαν λες κι έβλεπαν δεινόσαυρο εν ζωή...-

Η Γιαννάκου σήμερα μιλάει για "ανύπαρκτα αιτήματα" και για "υποκινητές". Το έργο αυτό μου φαίνεται πως το 'χω ξαναδεί, που λεει κι ο στίχος.

Τα ίδια απ' ό,τι θυμάμαι έλεγε κι ο Κοντογιαννόπουλος επί της... εποχής μου. Και είχε έρθει να εκσυχρονίσει την Παιδεία, να ξεκαθαρίσει το τοπίο, να απαλλάξει τον τομέα από τα χρονίζοντα προβλήματά του. Με το τότε πολυνομοσχέδιο.

Το οποίο ουσιαστικά καταργούσε τα δωρέαν συγγράματα, τη στέγαση και τη σίτιση, καταργούσε το πανεπιστημιακό άσυλο και την επετηρίδα και φυσικά δεν άφηνε παραπονεμένους και τους μαθητές: καταργούσε τις γενικές συνελεύσεις, αποδυνάμωνε τα δεκαπενταμελή, μείωνε τον αριθμό των εισακτέων στα ΤΕΙ και στα ΑΕΙ, περιόριζε τις αδικαιολόγητες απουσίες και έφερνε κι ένα νέο φρούτο, το πόιντ σύστεμ (σύστημα ποινής) για τους μαθητές...κάτι σαν τ' αυτοκίνητα δηλαδή...

Κι έτσι τον Νοέμβριο του '90 ξεκίνησαν οι καταλήψεις που ξεδιπλώθηκαν σαν παλιρροϊκό κύμα σ' ολόκληρη την Ελλάδα και κλιμακώθηκαν πριν και μετά τις γιορτές.
Την ίδια στιγμή η τότε κυβέρνηση έστελνε φρεγάτες στον Περσικό, στηρίζοντας τον Μπους στο Ιράκ. Θυμάμαι ακόμα ένα απ' τα συνθήματα που ήταν "δώστε λεφτά για την παιδεία κι όχι φρεγάτες στην Αραβία".

Το 1ο ΤΕΛ Βόλου, όπου φοιτούσα τότε, τελούσε υπό κατάληψη τρεις ολόκληρους μήνες.
Κατάληψη που δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο των εορτών (κάτι που περίμενε η κυβέρνηση θεωρώντας πως έτσι θα εκτονωνόταν η κρίση και θα ξεθύμαινε το πράγμα).

Τα θυμάμαι όλα.
Το κρύο, τη βροχή και το χιόνι που υπομέναμε όντας καταληψίες.
Τον αγώνα που κάναμε για να μας αφήσουν ανοιχτή μια γραμμή τηλεφώνου ώστε να μπορούμε να καλέσουμε νοσοκομεία ή αστυνομία αν παρουσιαζόταν έκτακτη ανάγκη.
Τις φωτιές μέσα στα βαρέλια που έκαιγαν στην αυλή για τα παιδιά που χτυπούσαν βάρδιες και "γερμανικά νούμερα" στις ομάδες περιφρούρησης.
Τα στρώματα και τα σλίπινγκ-μπαγκ στρωμένα στη σειρά μέσα στο χώρο του γυμναστηρίου.
Τις ομάδες σίτισης που προσπαθούσαν να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα για το φαγητό μας πουλώντας εφημερίδες, μοιράζοντας φυλλάδια, χτυπώντας πόρτες και ζητώντας ενίσχυση, αλλά και τους ανθρώπους που ερχόντουσαν και μας μοίραζαν φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης, και μιλάω για απλό κόσμο, πολλές φορές άσχετο με το μαθητικό χώρο και τα προβλήματά του.
Το πρώτο πανελλαδικό συλλαλητήριο το Δεκέμβρη και τη διαδήλωση με την τεράστια συμμετοχή από τα Προπύλαια στο Υπουργείο Παιδείας, διαδήλωση στην οποία συμμετείχα κι εγώ ως μέλος εκπροσώπησης του σχολείου μου, όπως συμμετείχαν και πολλές ομάδες εκπροσώπησης από ένα σωρό σχολεία της επαρχίας.

Κι ύστερα, μετά τις γιορτές θυμάμαι τα πράγματα να ζορίζουν και τον κλοιό γύρω μας να σφίγγει.
Να θέλουν ν' ανοίξουν τα σχολεία με κάθε τρόπο.
Και να ξεφυτρώνουν ξαφνικά σαν τα μανιτάρια οι "αγανακτισμένοι πολίτες" και οι αγανακτισμένοι "γονείς", που ερχόντουσαν κάθε βράδυ να μας "σπάσουν τον τσαμπουκά" με βρισιές και απειλές, οπλισμένοι με σιδηρολοστούς και κόφτες για να σπάσουν τα λουκέτα και τις αλυσσίδες, ώστε να μπουν και να κάνουν ανακατάληψη στο χώρο.
Να κάνουν φασαρίες έξω απ' το χώρο του σχολείου για να προκαλέσουν την εντύπωση πως οι καταληψίες ήταν ένα σωρό τσογλανάκια που βρίσκονταν εκεί για να σπάσουν πλάκα.
Να πετάνε μες τα άγρια μεσάνυχτα γυάλινα μπουκάλια μπύρας και άδειες φιάλες ουισκιού ώστε να βγαίνουν την επόμενη μέρα στον Τύπο και να καταγγέλουν πως η κατάληψη είχε γίνει "μπαράκι και άντρο ακολασίας"...
(άραγε θυμάται κανείς τις ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ τους λεγόμενους "Κένταυρους";)
Τον Λυκειάρχη έξαλλο να απειλεί θεούς και δαιμόνους, να τηλεφωνεί στους γονείς μας, να παίρνει απουσίες στο πεζοδρόμιο και να ωρύεται: "Θα πατάξουμε τα αναρχικο-εξτρεμιστικο-κομουνιστικά στοιχεία, θα φτύσετε της μάνας σας το γάλα κωλόπαιδα, κανείς σας δε θα αποφοιτήσει, κανείς δε θα περάσει σε σχολή, θα αποβληθείτε δια παντός απ' όλα τα Λύκεια της χώρας..."

Θυμάμαι κι εκείνο το βράδυ που τελικά οι "αγανακτισμένοι πολίτες και γονείς" κατάφεραν με κόφτες και λοστούς να ξεθεμελιώσουν τη μεγάλη καγκελόπορτα του προαυλίου κι εγώ, που ήμουν σκαρφαλωμένη πάνω στα κάγκελα να βρίσκομαι ξαφνικά σωριασμένη κάτω με σπασμένο αστράγαλο. Θυμάμαι το ξύλο που έπεσε και τον αγώνα των συμμαθητών μου να τους απωθήσουν και να ασφαλίσουν ξανά την πόρτα με πρόχειρα οδοφράγματα.
Τους φοιτητές που έτρεξαν σχεδόν αμέσως να συμπαρασταθούν και ξανά συμπλοκή και ξανά ξύλο.
Την αστυνομία που δεν ερχόταν παρόλο που τους τηλεφωνούσαμε κάθε τρία λεπτά ζητώντας βοήθεια.
Την οδό Κασσαβέτη κλειστή από τα παραταγμένα αυτοκίνητα των "αγανακτισμένων" για να μην μπορεί να περάσει το νοσοκομειακό και να παραλάβει τους χτυπημένους μαθητές...

Θυμάμαι και τον Νίκο Τεμπονέρα. Θυμάμαι και την ημερομηνία. Οχτώ Γενάρη ήταν. Η νύχτα με το πιο διαβολεμένο ψοφόκρυο που μπορώ να θυμηθώ, με το χιόνι στο Βόλο πάνω από μισό μέτρο. Τα τηλέφωνα να πέρνουν φωτιά:
"Χτύπησαν καθηγητή στην Πάτρα. Είναι σοβαρά".
"Τον χτύπησαν με λοστό στο κεφάλι. Μπορεί και να μη ζήσει".
"Φυλαχτείτε. Βάλτε κι άλλες ομάδες περιφρούρησης. Αν δείτε οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση, φωνάξτε βοήθεια, φωνάξτε τους μπάτσους ή εγκαταλείψτε το κτίριο".
Δεν ξέραμε ακόμα ότι ο Τεμπονέρας ήταν κλινικά νεκρός. Αργότερα ακούσαμε και το όνομα Καλαμπόκας. Μαζεύαμε σκόρπια τα νέα, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς.
Γονείς που μάθαιναν τα νέα απ' την τηλεόραση έτρεχαν πανικόβλητοι και μας παρακαλούσαν να φύγουμε, να εγκαταλείψουμε την κατάληψη.
Έκτακτες συνελεύσεις μες τα άγρια μεσάνυχτα.
Φόβος που πάγωνε το μυαλό μας χειρότερα απ' το ψοφόκρυο που πάγωνε τα κορμιά μας.
Φόβος στην αρχή, οργή, λύσσα στη συνέχεια.

Θυμάμαι κι έναν καθηγητή μας που πέρασε εκείνο το βράδι απο 'κει.
Ερχόταν και μας έφερνε τσιγάρα και φαγητό συχνά πυκνά. Ήταν ο καθηγητής της Λογιστικής. Ο Σπύρος Σ. που έμπαινε στην τάξη φορώντας μαύρα γυαλιά κι έμοιαζε ίδιος ο Μπρους Σπρίγκστιν, με την περιβόητη ατάκα στα χείλη: "Η Λογιστική είναι απλή λογική. Έχεις λογική; Θα μάθεις και λογιστική".
Έψαξα την ιστοσελίδα του λυκείου μου, που τώρα πια έχει μετονομαστεί σε ΤΕΕ. Απ' όλους τους παλιούς μου καθηγητές μόνο ο Σπύρος έχει μείνει. Να 'σαι καλά, Σπύρο, να 'σαι καλά.
Τον θυμάμαι εκείνο το βράδι να μας λεει: "Τούτη την ώρα κωλόπαιδα, γράφεται η ιστορία. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, ανοίξτε τα μάτια σας, ανοίξτε τα αφτιά σας, ίσως εσείς έχετε μια ελπίδα".

Τα θυμάμαι όλα.
Και την κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα, και τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, τα συλλαλητήρια τις τρεις ερχόμενες μέρες μετά την κηδεία, το ξύλο στο Πολυτεχνείο, την Ομόνοια, τα δακρυγόνα και τα χημικά που έπεσαν στο Κ.Μαρούσης, το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων.

Την παραίτηση του Κοντογιαννόπουλου, την απόσυρση του πολυνομοσχεδίου, τον Σουφλιά στο ΥΠΕΘ να λεει "θα αρχίσουμε το διάλογο σε μηδενική βάση".

Και ενώ η παλιά ιστοσελίδα των Ελληνικών Γραμμών με "ενημερώνει" μεταξύ άλλων πως ο Νίκος Τεμπονέρας ως αρχηγός των ομάδων κρούσης του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) είχε επιβάλλει στην Πάτρα "καθεστώς βίας και τρομοκρατίας", πως οι λιγοστοί "συναγωνιστές" του Καλαμπόκα" πολιορκήθηκαν" από ένα "έξαλλο πλήθος ακροαριστερών τραμπούκων" καιπως δέχθηκαν τις επιθέσεις του "αριστερού παρακράτους", εγώ ρίχνω φάσκελα στην οθόνη.
Γιατί ξέρω την αλήθεια. Γιατί τα έζησα. Γιατί έφαγα ξύλο.

Αλλά και γιατί φοβάμαι κι εξοργίζομαι όταν βλέπω τον κωλο-εθνικισμό τους να φουντώνει, όταν διαβάζω άρθρα σαν κι αυτό , αυτό, και αυτό.
Εξοργίζομαι γιατί τέτοιοι άνθρωποι έχουν παιδιά, επηρεάζουν παιδιά, γαλουχούν παιδιά, μεγαλώνουν παιδιά μ' αυτά τα σκατά.
Εξοργίζομαι γιατί η μισαλλοδοξία κι ο Μεσαίωνας κρατούν καλά σε τούτο τον τόπο.

Και φοβάμαι πως οι αγώνες, οι πορείες κι οι διαδηλώσεις, όσοι χάθηκαν κι όσοι θα χαθούν στο μέλλον, έχουν παει στα χαμένα.
Φοβάμαι πως όταν ο Σπύρος μας έλεγε "ανοίξτε μάτια κι αφτιά κωλόπαιδα, τώρα γράφεται η ιστορία", δεν είχαμε καταλάβει καλά το νόημα, δεν είχαμε πάρει πρέφα τι συνέβαινε γύρω μας.
Γιατί αν είχαμε καταλάβει, αν είχαμε "δει" και "ακούσει" ίσως να ήταν αλλιώς κάποια πράγματα σήμερα.
Φοβάμαι γιατί νιώθω κουρασμένη κι όσο κι αν θα ήθελα να παω να πω δυο κουβέντες στα πιτσιρίκια που με παρακαλούσαν δε θα το έκανα. Γιατί φοβάμαι πως δε θα ήξερα πραγματικά τι σκατά να τους πω. Κι οργίζομαι γι' αυτό.
Ίσως το μόνο που θα μπορούσα να τους πω είναι να έχουν αυτά το νου, τα μάτια και τ' αφτιά τους ανοιχτά.
Η ιστορία γράφεται κάθε μέρα.

Όσο για μένα, να σας ευχηθώ καλό απόγευμα κυρίες και κύριοι. Η βουτιά στο παρελθόν ετελείωσε. Μην καταντήσω και γραφική.
Το λεει κι ο Κ. Τριπολίτης: "...και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε..."

Οπότε, για πείτε μου αλήθεια, έχει κανένα Ντριμ Σόου απόψε να χαζέψουμε στην τιβί;

Η κατάληψη

Δευτέρα πρωί, πηγαίνω σ' ένα τυροπιτάδικο της Πλατείας Αμερικής να πάρω τυρόπιτες και καφέδες.

Στο δρόμο με σταματάει μια παρέα από τέσσερα πέντε πιτσιρίκια κοντά στα δεκατέσσερα. Γυμνασιόπαιδα.
Μου δίνουν ένα φυλλάδιο με τίτλο "Με συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις, οι μαθητές ξανά στον αγώνα!", κι αρχίζουν να με ενημερώνουν για την κατάληψή τους και τα αιτήματά τους.

Κοντοστέκομαι να τους ακούσω, και ρίχνω μια ματιά στο ομολογουμένως καλοφτιαγμένο φυλλάδιάκι τους.
Διαβάζω στις πρώτες γραμμές:
"Εμείς, οι μαθητές με τους αγώνες μας τα προηγούμενα χρόνια δυσκολέψαμε τα σχέδιά τους.
Το '98 τους καθυστερήσαμε!
Τώρα που έρχονται αποφασισμένοι να περάσουν όλα όσα ετοίμαζαν για τα σχολεία μας, να
μας πείσουν να εγκαταλείπουμε νωρίς το σχολείο, να μας σπρώξουν στην ψευτοκατάρτιση,
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
Μαζί με τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς και όλο το λαό!
Θα τους σταματήσουμε!"

Χαμογελάω ασυναίσθητα, και τους ρωτάω:
-Ώστε σοβαρά θα προχωρήσετε σε καταλήψεις;
-Τι σοβαρά; Ξεκινάμε την ερχόμενη εβδομάδα, λεει ένας νεαρός της παρέας.
-Στις 3 Νοέμβρη μάλιστα έχουμε μεγάλο μαθητικό συλλαλητήριο σε όλη την Ελλάδα, συμπληρώνει μια ξανθιά κοπελιά όλο ενθουσιασμό.
-Έχετε οργανώσει επιτροπή συντονισμού; Ομάδα σύνταξης και διανομής φυλλαδίων; Έχουν γίνει Γενικές Συνελεύσεις; Έχετε ορίσει κάποιους εκπροσώπους αν χρειαστεί να μιλήσει κάποιος από σας στον Τύπο; τους ρωτάω.

Ξαφνικά πέφτει σιγή στην ομήγυρη. Μουτράκια συνοφρυώνονται για λίγο κι έπειτα με κοιτάζουν καλά-καλά.
-Από κανένα ΤΕΙ θα είναι, ακούω να ψιθυρίζουν ο ψηλός νεαρός με το σκουλαρίκι στο φρύδι και η ξανθιά κοπέλα, κι έπειτα στρέφονται ξανά προς το μέρος μου με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
-Εσύ από ποιά κατάληψη είσαι; με ρωτούν ταυτόχρονα.
-Από του '91! τους απαντάω γελώντας.
Σιγή.
Κι ύστερα κραυγές ενθουσιασμού και δέους απ' όλους μαζί:
-Ποιού '91; Του 1991 δηλαδή;
-Σοβαρά μιλάς; Ήσουν στις καταλήψεις του '91;
-Ήσουν στις συντονιστικές επιτροπές;
-Πώς ήταν τότε; Τους τσακίσατε εσείς!
-Μπορείς να μας πείς μερικά πράγματα από εκείνη την εποχή;
-Θέλεις να έρθεις ως το σχολείο μας να κάνεις μια ομιλία;
-Να βγάλουμε και μερικές φωτογραφίες με την ψηφιακή;

Ώπα, ώπα ρε παιδιά...μπάστα! Βραχυκύκλωσα! Τι λένε τούτα;

"Από εκείνη την εποχή;"
"Τους τσακίσαμε εμείς τότε;"
"Να βγάλω ομιλία;"
"Να βγάλουμε φωτογραφίες;"

Μα δεν ήμουν δα και στην κατάληψη του Πολυτεχνείου! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ΕΙΔΟΣ, μου 'ρθε να τους βροντοφωνάξω...
Σκιάχτηκα.
Μου φάνηκε πως με κοιτάζανε κάπως λες και βλέπανε τον Άρη Βελουχιώτη και τον Τσε Γκεβάρα μαζί και ήθελαν οπωσδήποτε αναμνηστικές φωτογραφίες, σουβενίρ και αυτόγραφα.
Μ' έπιασε "πιασμός" που λεει κι η μάνα μου. Ανατρίχιασα.
Και συγχρόνως μου 'ρθε να βάλω και τα γέλια.
Ότι θα έφτανα να νιώσω "θρύλος της επανάστασης" δεν το περίμενα...
Ώρα να του δίνω, σκέφτηκα.

Μουρμούρισα μια δικαιολογία ότι τάχα μου έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά μου και πως θα προσπαθούσα να περάσω απ' το σχολείο τους να τους δω, κι έστριψα στη γωνία του δρόμου.

Πηγαίνοντας στο τυροπιτάδικο είχα μια διάθεση ανάμεσα στο "μπρρρ!" και στο "έ, ρε γέλια!".
-Καλημέρα. Τι έχεις εσύ; με ρωτάει η κοπέλα που δουλεύει στο μαγαζί.
-Άσε, τι να σου εξηγώ, της απάντησα. Μόλις προ ολίγου με πέρασαν για τον...Τσε Γκεβάρα...

Απο το "εκεί" ως το "εδώ"...

Επέστρεψα.

Απο το "εκεί",





ως το "εδώ",





...τέσσερις ώρες δρόμος.

Ακόμα δεν ξέρω γιατί το έκανα.
Γιατί δεν έμεινα.
Ίσως όμως η ώρα του "εκεί" να μην είναι και τόσο μακριά.
Θα δείξει.

Μάθημα Χημείας. Τρίτο μέρος (και τελευταίο)

Λοιπόν,
αφού η λίστα συμπληρώθηκε κατά το δυνατό, σας παραθέτω εδώ τη βιβλιογραφία και τα υπόλοιπα λινκς.

Θα παρακαλούσα όσους φίλους ενδιαφερθούν για το θέμα και βρουν κι άλλα λινκς να τα αναφέρουν είτε στα σχόλια, είτε να μου τα στείλουν με ένα email για να αναβαθμίζουμε κι άλλο τους σχετικούς συνδέσμους.

Να είστε όλοι καλά.
Φεύγω για μίνι-διακοπές.

Καλή αντάμωση απο Σεπτέμβρη.


Σχετικοί Σύνδεσμοι:

αντιηλιακά προϊόντα

τοξικά σε προϊόντα προσωπικής φροντίδας


ασπαρτάμη και εγκεφαλικοί όγκοι

καλλυντικά και προϊόντα ομορφιάς/κίνδυνοι για την υγεία

αόρατα τοξικά στο περιβάλλον τους σπιτιού σας

οδηγός για ασφαλέστερες αγορές

πλούσια βάση δεδομένων για τα τοξικά στα καθημερινά προϊόντα


Βιβλιογραφία
Πανεπιστήμιο Οξφόρδης
Πανεπιστήμιο BRUNEL
Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση
Ενδοκρινολογικό Τμήμα Νοσοκομείου "ΕΛΕΝΑ"
Περιοδικό Τοξικολογίας & Εφαρμοσμένης Φαρμακολογίας
Αμερικάνικη Ακαδημία Δερματολογίας
Ινστιτούτο Έρευνας Προληπτικής Τύφλωσης Αμερικής
Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων Αμερικής
Στοιχεία Ασφάλειας Υλικών
Οδηγός για ζωή χωρίς τοξίνες
W.W.F.
"Τι είναι στα καλλυντικά σας" Aubrey Hampton
Λεξικό καταναλωτών για τα συστατικά στα καλλυντικά "Ruth Winter"
Grant W. Morton MD Τοξικολογία του Ματιού
Υποθηκοφυλακείο για Τοξικές Επιδράσεις των Χημικών Ουσιών ΗΠΑ
Απογευματινή - 7/12/2000
HUMAN ECOLOGY ACTION LEAGUE (HEAL)