Καταλήψεως συνέχεια

...με σκέψεις, αναμνήσεις και απορίες.

Χτες βράδυ, με αφορμή το πρωινό περιστατικό, αλλά διάθεση εντελώς διαφορετική, σκεφτόμουν τα γεγονότα "της εποχής εκείνης".

Και βρέθηκα να θυμάμαι -κακό σύμπτωμα αυτό, αν μή τι άλλο δείχνει πως ίσως να 'χαν δίκιο τα "μικρά" που με κοίταζαν λες κι έβλεπαν δεινόσαυρο εν ζωή...-

Η Γιαννάκου σήμερα μιλάει για "ανύπαρκτα αιτήματα" και για "υποκινητές". Το έργο αυτό μου φαίνεται πως το 'χω ξαναδεί, που λεει κι ο στίχος.

Τα ίδια απ' ό,τι θυμάμαι έλεγε κι ο Κοντογιαννόπουλος επί της... εποχής μου. Και είχε έρθει να εκσυχρονίσει την Παιδεία, να ξεκαθαρίσει το τοπίο, να απαλλάξει τον τομέα από τα χρονίζοντα προβλήματά του. Με το τότε πολυνομοσχέδιο.

Το οποίο ουσιαστικά καταργούσε τα δωρέαν συγγράματα, τη στέγαση και τη σίτιση, καταργούσε το πανεπιστημιακό άσυλο και την επετηρίδα και φυσικά δεν άφηνε παραπονεμένους και τους μαθητές: καταργούσε τις γενικές συνελεύσεις, αποδυνάμωνε τα δεκαπενταμελή, μείωνε τον αριθμό των εισακτέων στα ΤΕΙ και στα ΑΕΙ, περιόριζε τις αδικαιολόγητες απουσίες και έφερνε κι ένα νέο φρούτο, το πόιντ σύστεμ (σύστημα ποινής) για τους μαθητές...κάτι σαν τ' αυτοκίνητα δηλαδή...

Κι έτσι τον Νοέμβριο του '90 ξεκίνησαν οι καταλήψεις που ξεδιπλώθηκαν σαν παλιρροϊκό κύμα σ' ολόκληρη την Ελλάδα και κλιμακώθηκαν πριν και μετά τις γιορτές.
Την ίδια στιγμή η τότε κυβέρνηση έστελνε φρεγάτες στον Περσικό, στηρίζοντας τον Μπους στο Ιράκ. Θυμάμαι ακόμα ένα απ' τα συνθήματα που ήταν "δώστε λεφτά για την παιδεία κι όχι φρεγάτες στην Αραβία".

Το 1ο ΤΕΛ Βόλου, όπου φοιτούσα τότε, τελούσε υπό κατάληψη τρεις ολόκληρους μήνες.
Κατάληψη που δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο των εορτών (κάτι που περίμενε η κυβέρνηση θεωρώντας πως έτσι θα εκτονωνόταν η κρίση και θα ξεθύμαινε το πράγμα).

Τα θυμάμαι όλα.
Το κρύο, τη βροχή και το χιόνι που υπομέναμε όντας καταληψίες.
Τον αγώνα που κάναμε για να μας αφήσουν ανοιχτή μια γραμμή τηλεφώνου ώστε να μπορούμε να καλέσουμε νοσοκομεία ή αστυνομία αν παρουσιαζόταν έκτακτη ανάγκη.
Τις φωτιές μέσα στα βαρέλια που έκαιγαν στην αυλή για τα παιδιά που χτυπούσαν βάρδιες και "γερμανικά νούμερα" στις ομάδες περιφρούρησης.
Τα στρώματα και τα σλίπινγκ-μπαγκ στρωμένα στη σειρά μέσα στο χώρο του γυμναστηρίου.
Τις ομάδες σίτισης που προσπαθούσαν να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα για το φαγητό μας πουλώντας εφημερίδες, μοιράζοντας φυλλάδια, χτυπώντας πόρτες και ζητώντας ενίσχυση, αλλά και τους ανθρώπους που ερχόντουσαν και μας μοίραζαν φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης, και μιλάω για απλό κόσμο, πολλές φορές άσχετο με το μαθητικό χώρο και τα προβλήματά του.
Το πρώτο πανελλαδικό συλλαλητήριο το Δεκέμβρη και τη διαδήλωση με την τεράστια συμμετοχή από τα Προπύλαια στο Υπουργείο Παιδείας, διαδήλωση στην οποία συμμετείχα κι εγώ ως μέλος εκπροσώπησης του σχολείου μου, όπως συμμετείχαν και πολλές ομάδες εκπροσώπησης από ένα σωρό σχολεία της επαρχίας.

Κι ύστερα, μετά τις γιορτές θυμάμαι τα πράγματα να ζορίζουν και τον κλοιό γύρω μας να σφίγγει.
Να θέλουν ν' ανοίξουν τα σχολεία με κάθε τρόπο.
Και να ξεφυτρώνουν ξαφνικά σαν τα μανιτάρια οι "αγανακτισμένοι πολίτες" και οι αγανακτισμένοι "γονείς", που ερχόντουσαν κάθε βράδυ να μας "σπάσουν τον τσαμπουκά" με βρισιές και απειλές, οπλισμένοι με σιδηρολοστούς και κόφτες για να σπάσουν τα λουκέτα και τις αλυσσίδες, ώστε να μπουν και να κάνουν ανακατάληψη στο χώρο.
Να κάνουν φασαρίες έξω απ' το χώρο του σχολείου για να προκαλέσουν την εντύπωση πως οι καταληψίες ήταν ένα σωρό τσογλανάκια που βρίσκονταν εκεί για να σπάσουν πλάκα.
Να πετάνε μες τα άγρια μεσάνυχτα γυάλινα μπουκάλια μπύρας και άδειες φιάλες ουισκιού ώστε να βγαίνουν την επόμενη μέρα στον Τύπο και να καταγγέλουν πως η κατάληψη είχε γίνει "μπαράκι και άντρο ακολασίας"...
(άραγε θυμάται κανείς τις ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ τους λεγόμενους "Κένταυρους";)
Τον Λυκειάρχη έξαλλο να απειλεί θεούς και δαιμόνους, να τηλεφωνεί στους γονείς μας, να παίρνει απουσίες στο πεζοδρόμιο και να ωρύεται: "Θα πατάξουμε τα αναρχικο-εξτρεμιστικο-κομουνιστικά στοιχεία, θα φτύσετε της μάνας σας το γάλα κωλόπαιδα, κανείς σας δε θα αποφοιτήσει, κανείς δε θα περάσει σε σχολή, θα αποβληθείτε δια παντός απ' όλα τα Λύκεια της χώρας..."

Θυμάμαι κι εκείνο το βράδυ που τελικά οι "αγανακτισμένοι πολίτες και γονείς" κατάφεραν με κόφτες και λοστούς να ξεθεμελιώσουν τη μεγάλη καγκελόπορτα του προαυλίου κι εγώ, που ήμουν σκαρφαλωμένη πάνω στα κάγκελα να βρίσκομαι ξαφνικά σωριασμένη κάτω με σπασμένο αστράγαλο. Θυμάμαι το ξύλο που έπεσε και τον αγώνα των συμμαθητών μου να τους απωθήσουν και να ασφαλίσουν ξανά την πόρτα με πρόχειρα οδοφράγματα.
Τους φοιτητές που έτρεξαν σχεδόν αμέσως να συμπαρασταθούν και ξανά συμπλοκή και ξανά ξύλο.
Την αστυνομία που δεν ερχόταν παρόλο που τους τηλεφωνούσαμε κάθε τρία λεπτά ζητώντας βοήθεια.
Την οδό Κασσαβέτη κλειστή από τα παραταγμένα αυτοκίνητα των "αγανακτισμένων" για να μην μπορεί να περάσει το νοσοκομειακό και να παραλάβει τους χτυπημένους μαθητές...

Θυμάμαι και τον Νίκο Τεμπονέρα. Θυμάμαι και την ημερομηνία. Οχτώ Γενάρη ήταν. Η νύχτα με το πιο διαβολεμένο ψοφόκρυο που μπορώ να θυμηθώ, με το χιόνι στο Βόλο πάνω από μισό μέτρο. Τα τηλέφωνα να πέρνουν φωτιά:
"Χτύπησαν καθηγητή στην Πάτρα. Είναι σοβαρά".
"Τον χτύπησαν με λοστό στο κεφάλι. Μπορεί και να μη ζήσει".
"Φυλαχτείτε. Βάλτε κι άλλες ομάδες περιφρούρησης. Αν δείτε οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση, φωνάξτε βοήθεια, φωνάξτε τους μπάτσους ή εγκαταλείψτε το κτίριο".
Δεν ξέραμε ακόμα ότι ο Τεμπονέρας ήταν κλινικά νεκρός. Αργότερα ακούσαμε και το όνομα Καλαμπόκας. Μαζεύαμε σκόρπια τα νέα, το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς.
Γονείς που μάθαιναν τα νέα απ' την τηλεόραση έτρεχαν πανικόβλητοι και μας παρακαλούσαν να φύγουμε, να εγκαταλείψουμε την κατάληψη.
Έκτακτες συνελεύσεις μες τα άγρια μεσάνυχτα.
Φόβος που πάγωνε το μυαλό μας χειρότερα απ' το ψοφόκρυο που πάγωνε τα κορμιά μας.
Φόβος στην αρχή, οργή, λύσσα στη συνέχεια.

Θυμάμαι κι έναν καθηγητή μας που πέρασε εκείνο το βράδι απο 'κει.
Ερχόταν και μας έφερνε τσιγάρα και φαγητό συχνά πυκνά. Ήταν ο καθηγητής της Λογιστικής. Ο Σπύρος Σ. που έμπαινε στην τάξη φορώντας μαύρα γυαλιά κι έμοιαζε ίδιος ο Μπρους Σπρίγκστιν, με την περιβόητη ατάκα στα χείλη: "Η Λογιστική είναι απλή λογική. Έχεις λογική; Θα μάθεις και λογιστική".
Έψαξα την ιστοσελίδα του λυκείου μου, που τώρα πια έχει μετονομαστεί σε ΤΕΕ. Απ' όλους τους παλιούς μου καθηγητές μόνο ο Σπύρος έχει μείνει. Να 'σαι καλά, Σπύρο, να 'σαι καλά.
Τον θυμάμαι εκείνο το βράδι να μας λεει: "Τούτη την ώρα κωλόπαιδα, γράφεται η ιστορία. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, ανοίξτε τα μάτια σας, ανοίξτε τα αφτιά σας, ίσως εσείς έχετε μια ελπίδα".

Τα θυμάμαι όλα.
Και την κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα, και τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, τα συλλαλητήρια τις τρεις ερχόμενες μέρες μετά την κηδεία, το ξύλο στο Πολυτεχνείο, την Ομόνοια, τα δακρυγόνα και τα χημικά που έπεσαν στο Κ.Μαρούσης, το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων.

Την παραίτηση του Κοντογιαννόπουλου, την απόσυρση του πολυνομοσχεδίου, τον Σουφλιά στο ΥΠΕΘ να λεει "θα αρχίσουμε το διάλογο σε μηδενική βάση".

Και ενώ η παλιά ιστοσελίδα των Ελληνικών Γραμμών με "ενημερώνει" μεταξύ άλλων πως ο Νίκος Τεμπονέρας ως αρχηγός των ομάδων κρούσης του Εργατικού Αντι-ιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ) είχε επιβάλλει στην Πάτρα "καθεστώς βίας και τρομοκρατίας", πως οι λιγοστοί "συναγωνιστές" του Καλαμπόκα" πολιορκήθηκαν" από ένα "έξαλλο πλήθος ακροαριστερών τραμπούκων" καιπως δέχθηκαν τις επιθέσεις του "αριστερού παρακράτους", εγώ ρίχνω φάσκελα στην οθόνη.
Γιατί ξέρω την αλήθεια. Γιατί τα έζησα. Γιατί έφαγα ξύλο.

Αλλά και γιατί φοβάμαι κι εξοργίζομαι όταν βλέπω τον κωλο-εθνικισμό τους να φουντώνει, όταν διαβάζω άρθρα σαν κι αυτό , αυτό, και αυτό.
Εξοργίζομαι γιατί τέτοιοι άνθρωποι έχουν παιδιά, επηρεάζουν παιδιά, γαλουχούν παιδιά, μεγαλώνουν παιδιά μ' αυτά τα σκατά.
Εξοργίζομαι γιατί η μισαλλοδοξία κι ο Μεσαίωνας κρατούν καλά σε τούτο τον τόπο.

Και φοβάμαι πως οι αγώνες, οι πορείες κι οι διαδηλώσεις, όσοι χάθηκαν κι όσοι θα χαθούν στο μέλλον, έχουν παει στα χαμένα.
Φοβάμαι πως όταν ο Σπύρος μας έλεγε "ανοίξτε μάτια κι αφτιά κωλόπαιδα, τώρα γράφεται η ιστορία", δεν είχαμε καταλάβει καλά το νόημα, δεν είχαμε πάρει πρέφα τι συνέβαινε γύρω μας.
Γιατί αν είχαμε καταλάβει, αν είχαμε "δει" και "ακούσει" ίσως να ήταν αλλιώς κάποια πράγματα σήμερα.
Φοβάμαι γιατί νιώθω κουρασμένη κι όσο κι αν θα ήθελα να παω να πω δυο κουβέντες στα πιτσιρίκια που με παρακαλούσαν δε θα το έκανα. Γιατί φοβάμαι πως δε θα ήξερα πραγματικά τι σκατά να τους πω. Κι οργίζομαι γι' αυτό.
Ίσως το μόνο που θα μπορούσα να τους πω είναι να έχουν αυτά το νου, τα μάτια και τ' αφτιά τους ανοιχτά.
Η ιστορία γράφεται κάθε μέρα.

Όσο για μένα, να σας ευχηθώ καλό απόγευμα κυρίες και κύριοι. Η βουτιά στο παρελθόν ετελείωσε. Μην καταντήσω και γραφική.
Το λεει κι ο Κ. Τριπολίτης: "...και επιτέλους, σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε..."

Οπότε, για πείτε μου αλήθεια, έχει κανένα Ντριμ Σόου απόψε να χαζέψουμε στην τιβί;