Η κατάληψη

Δευτέρα πρωί, πηγαίνω σ' ένα τυροπιτάδικο της Πλατείας Αμερικής να πάρω τυρόπιτες και καφέδες.

Στο δρόμο με σταματάει μια παρέα από τέσσερα πέντε πιτσιρίκια κοντά στα δεκατέσσερα. Γυμνασιόπαιδα.
Μου δίνουν ένα φυλλάδιο με τίτλο "Με συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις, οι μαθητές ξανά στον αγώνα!", κι αρχίζουν να με ενημερώνουν για την κατάληψή τους και τα αιτήματά τους.

Κοντοστέκομαι να τους ακούσω, και ρίχνω μια ματιά στο ομολογουμένως καλοφτιαγμένο φυλλάδιάκι τους.
Διαβάζω στις πρώτες γραμμές:
"Εμείς, οι μαθητές με τους αγώνες μας τα προηγούμενα χρόνια δυσκολέψαμε τα σχέδιά τους.
Το '98 τους καθυστερήσαμε!
Τώρα που έρχονται αποφασισμένοι να περάσουν όλα όσα ετοίμαζαν για τα σχολεία μας, να
μας πείσουν να εγκαταλείπουμε νωρίς το σχολείο, να μας σπρώξουν στην ψευτοκατάρτιση,
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
Μαζί με τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς και όλο το λαό!
Θα τους σταματήσουμε!"

Χαμογελάω ασυναίσθητα, και τους ρωτάω:
-Ώστε σοβαρά θα προχωρήσετε σε καταλήψεις;
-Τι σοβαρά; Ξεκινάμε την ερχόμενη εβδομάδα, λεει ένας νεαρός της παρέας.
-Στις 3 Νοέμβρη μάλιστα έχουμε μεγάλο μαθητικό συλλαλητήριο σε όλη την Ελλάδα, συμπληρώνει μια ξανθιά κοπελιά όλο ενθουσιασμό.
-Έχετε οργανώσει επιτροπή συντονισμού; Ομάδα σύνταξης και διανομής φυλλαδίων; Έχουν γίνει Γενικές Συνελεύσεις; Έχετε ορίσει κάποιους εκπροσώπους αν χρειαστεί να μιλήσει κάποιος από σας στον Τύπο; τους ρωτάω.

Ξαφνικά πέφτει σιγή στην ομήγυρη. Μουτράκια συνοφρυώνονται για λίγο κι έπειτα με κοιτάζουν καλά-καλά.
-Από κανένα ΤΕΙ θα είναι, ακούω να ψιθυρίζουν ο ψηλός νεαρός με το σκουλαρίκι στο φρύδι και η ξανθιά κοπέλα, κι έπειτα στρέφονται ξανά προς το μέρος μου με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
-Εσύ από ποιά κατάληψη είσαι; με ρωτούν ταυτόχρονα.
-Από του '91! τους απαντάω γελώντας.
Σιγή.
Κι ύστερα κραυγές ενθουσιασμού και δέους απ' όλους μαζί:
-Ποιού '91; Του 1991 δηλαδή;
-Σοβαρά μιλάς; Ήσουν στις καταλήψεις του '91;
-Ήσουν στις συντονιστικές επιτροπές;
-Πώς ήταν τότε; Τους τσακίσατε εσείς!
-Μπορείς να μας πείς μερικά πράγματα από εκείνη την εποχή;
-Θέλεις να έρθεις ως το σχολείο μας να κάνεις μια ομιλία;
-Να βγάλουμε και μερικές φωτογραφίες με την ψηφιακή;

Ώπα, ώπα ρε παιδιά...μπάστα! Βραχυκύκλωσα! Τι λένε τούτα;

"Από εκείνη την εποχή;"
"Τους τσακίσαμε εμείς τότε;"
"Να βγάλω ομιλία;"
"Να βγάλουμε φωτογραφίες;"

Μα δεν ήμουν δα και στην κατάληψη του Πολυτεχνείου! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ΕΙΔΟΣ, μου 'ρθε να τους βροντοφωνάξω...
Σκιάχτηκα.
Μου φάνηκε πως με κοιτάζανε κάπως λες και βλέπανε τον Άρη Βελουχιώτη και τον Τσε Γκεβάρα μαζί και ήθελαν οπωσδήποτε αναμνηστικές φωτογραφίες, σουβενίρ και αυτόγραφα.
Μ' έπιασε "πιασμός" που λεει κι η μάνα μου. Ανατρίχιασα.
Και συγχρόνως μου 'ρθε να βάλω και τα γέλια.
Ότι θα έφτανα να νιώσω "θρύλος της επανάστασης" δεν το περίμενα...
Ώρα να του δίνω, σκέφτηκα.

Μουρμούρισα μια δικαιολογία ότι τάχα μου έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά μου και πως θα προσπαθούσα να περάσω απ' το σχολείο τους να τους δω, κι έστριψα στη γωνία του δρόμου.

Πηγαίνοντας στο τυροπιτάδικο είχα μια διάθεση ανάμεσα στο "μπρρρ!" και στο "έ, ρε γέλια!".
-Καλημέρα. Τι έχεις εσύ; με ρωτάει η κοπέλα που δουλεύει στο μαγαζί.
-Άσε, τι να σου εξηγώ, της απάντησα. Μόλις προ ολίγου με πέρασαν για τον...Τσε Γκεβάρα...