Πώς γίνεται να σου λείπει...

...η μοναξιά σου;


Κι όμως, γίνεται.

Γαμώ τον ΟΑΕΕ μου μέσα!

Πριν δυο μέρες πήγα στο τοπικό γραφείο του ΟΑΕΕ θέλοντας να κάνω μια ρύθμιση χρεών και θέλοντας κάτι πολύ συγκεκριμένο: να γίνει ο διακανονισμός έτσι ώστε το σύνολο της οφειλής να εξοφληθεί σε διάστημα ενός, ενάμιση χρόνου το πολύ, ήτοι 6-8 διμηνιαίες δόσεις.

Το ποσό οφειλής σήμερα ανέρχεται στα 7,000 ευρώ.

Δε θα περιγράψω το χρόνο αναμονής στην ουρά και τους διαπληκτισμούς μεταξύ ασφαλιζόμενων και υπαλλήλων του ΟΑΕΕ με αποτέλεσμα να "τρώει" ο κάθε πολίτης τουλάχιστον μισάωρο μέχρι να βγει -αν έβγαινε δηλαδή- άκρη, όποιος έχει περάσει από ανάλογη υπηρεσία τα ξέρει.

Όταν κάποια στιγμή έφτασε η σειρά μου, λέω στην υπάλληλο πως θέλω να προβώ σε ρύθμιση χρεών. Προσπαθώ να προχωρήσω και να της εξηγήσω τι ακριβώς όμως θέλω, αλλά εκείνη με κόβει με στόμφο σαρανταπέντε καρδιαναλίων: -Περιμένετε παρακαλώ.
Χωρίς να με ρωτήσει λέξη παραπάνω, σκύβει στα χαρτιά και το πληκτρολόγιό της και μου εκτυπώνει μια κατάσταση του χρέους με την πρόταση διακανονισμού, η οποία ήταν 2,000 ευρώ προκαταβολή και 17 διμηνιαίες δόσεις των 289 ευρώ έκαστη.

Της λέω ευγενικά ότι δεν με ρώτησε τι είδους διακανονισμό ήθελα αλλά ούτε και με άφησε να μιλήσω, και πως αυτό που θέλω είναι η ρύθμιση του χρέους να είναι τέτοια ώστε σε ενάμιση χρόνο το πολύ να έχω εξοφλήσει κι αυτό για λόγους προσωπικούς (που δεν ήμουν σαφώς υποχρεωμένη να της αναφέρω).
Για να 'μαι σίγουρη, προσθέτω και το ευλογοφανές, ότι δηλαδή οι 17 διμηνιαίες είναι σχεδόν τριάμισι χρόνια, πράγμα που δε με βολεύει. Της ζητώ λοιπόν να κάνει ξανά τους υπολογισμούς και να μου πει σε τι ποσό θα ανέρχονται οι δόσεις για το διάστημα που της ζητούσα.

Απάντηση υπαλλήλου: (ναι, ήταν ξανθιά...)
-Δεν γίνεται αυτό που μου ζητάτε, ο διακανονισμός είναι αυτός που σας εκτύπωσα.

Λέω δε θα κατάλαβε καλά, της τα εξηγώ ξανά. Της τονίζω πως θέλω οι δόσεις του διακανονισμού να είναι περίπου 6-8 και πως δεν με βολεύει κάτι διαφορετικό και της ζητώ -πάλι- να κάνει νέο υπολογισμό.

Απάντηση υπαλλήλου:
-Λυπάμαι κυρία μου, δεν γίνεται ευνοϊκότερη ρύθμιση!

Παρακαλώ; Μένω κόκκαλο.

-Τι ευνοϊκότερη μου λέτε δεσποινίς, εγώ σας ζητώ ...δυσμενέστερη για να χαριτολογήσουμε κιόλας. Εσείς μου λέτε για 17 δίμηνες εγώ σας ζητώ 6-8 δίμηνες, σε απλά ελληνικά δηλαδή, σας ζητώ να ανεβάσετε το ποσό της δόσης, ώστε να μειωθεί ο χρόνος αποπληρωμής, και να ξεμπερδεύω σε ενάμισι περίπου έτος, διότι αδυνατώ να παραμείνω εγκλωβισμένη σε διακανονισμό τριών ετών.

Με κοιτά για λίγο λες και της μίλαγα κινέζικα, και η τελική απάντηση αφού το σκέφτηκε κάμποσο με βλέμμα απλανές ήταν η ακόλουθη: (όχι απλώς ήταν ξανθιά, ήταν απ' αυτές που απ' το πολύ οξυζενέ το μαλλί έχει αραιώσει τόσο που η χωρίστρα να έχει τέσσερις πόντους φάρδος...)

-Δεν γίνεται αυτό που μου ζητάτε. Δεν γίνεται να ανέβει το ποσό των δόσεων, ούτε να μειωθεί ο χρόνος αποπληρωμής του χρέους σας. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να σας ανεβάσω το ποσό της προκαταβολής. Αν θέλετε, δώστε 5,000 ευρώ προκαταβολή, έτσι ώστε να εξοφλήσετε το χρέος σε 7 διμηνιαίες δόσεις.

Της απαντώ πως αυτό είναι αδύνατο, και πως αν είχα μαζεμένα 5,000 τώρα δε θα το συζητούσαμε καν, και να μου πει σε ποια ακριβώς εγκύκλιο βασίζεται και μου δίνει αυτή την απάντηση, κι επιπλέον πού ακούστηκε να ζητά ο ασφαλισμένος να πληρώσει υψηλότερες δόσεις και να του λέει ο φορέας όχι.

Φαίνεται τη σκότισα πολύ γιατί μου απάντησε "εγώ είμαι με σύμβαση εδώ" (α, εντάξει αυτό τα εξηγεί όλα προφανώς!) και "απευθυνθείτε στην προϊσταμένη".

Στην προϊσταμένη υπήρχε ουρά 16 ατόμων και εγώ έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά μου.
Ψάχνω σχετικές νομοθεσίες και έχω βάλει και κάποιους γνωστούς να ρωτήσουν λογιστές κλπ, αλλά έχω αγανακτήσει.

Είναι δυνατό να ισχύουν αυτά που μου έλεγε η "εγώ είμαι με σύμβαση εδώ;"

Αν κανείς που διαβάζει έχει κάποια γνώση επί του θέματος, τον παρακαλώ πολύ για μια απάντηση, είτε εδώ είτε στο email του μπλογκ: typos.nyxterinos@gmail.com

Kuba Oms (or an early Christmas present)

Τον Kuba Oms, τον ανακάλυψα τυχαία, και νομίζω θα γίνει το επόμενο κόλλημά μου για κάμποσο καιρό.

Ο Kuba είναι Καναδός, η μουσική του είναι μια μίξη soul, fank και rock των 70's και το στυλ του μου θύμισε αρκετά τον Ben Harper.

Το site του θα το βρείτε εδώ: Kuba Oms

Κι εδώ, έχετε την ευκαιρία να κατεβάσετε το άλμπουμ του How Much Time.

Και τέλος μια πρώτη γεύση... Το Brotherman



Ελπίζω να σας αρέσει όσο κι εμένα.
Καλή ακρόαση και καλές γιορτές σε όλους (ναι, λίγο νωρίς, αλλά τώρα είχα τη διάθεση).

Η εκδίκηση της μάνας ή μικρό θεατρικό σε δύο πράξεις

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Σκηνή πρώτη
Τρία Σάββατα πριν, απογευματάκι

Έχω φιλοξενούμενο στο σπίτι πράγμα που είναι καλό, γιατί πάντα σπάει τη ρουτίνα να έχεις φιλοξενούμενους στο σπίτι
-κι όποιος δεν καταλαβαίνει περί τίνος πράγματος μιλάμε, ας ρίξει μια ματιά εδώ
Έχω δουλειά με deadline, πράγμα που είναι κακό.

Έχω τσακωθεί ή έστω λογοφέρει (πάλι), με το έτερον ήμισυ, πράγμα που είναι κακό επίσης, αλλά παίρνω βαθιές ανάσες και λέω να το αφήσω να το πάρει το ποτάμι.

Έχω αποφασίσει να κάνω ειρήνη και να καπνίσω (ένα τσιγάρο όχι την αντίστοιχη πίπα της ειρήνης), καθώς θα πίνω και το καφεδάκι μου, πράγμα που είναι επίσης καλό.

Κι αφού είναι Σάββατο, έχω επίσης αποφασίσει να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να απολαύσω το διήμερο, πράγμα κι αυτό καλό.

Έχω ξεχάσει όμως ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο μεγαλοδύναμος κοπανιέται κάτω απ' τα γέλια, πράγμα που είναι κάκιστο, αλλά επειδή όπως όλοι ξέρουμε ο μεγαλοδύναμος έχει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, θα φροντίσει να μου το θυμίσει πάραυτα.



Σκηνή δεύτερη

Με το που πάω ν' ανάψω ένα τσιγάρο και να πιω μια γουλιά καφέ, το μάτι μου πιάνει μια αμυδρή κίνηση μέσα σε μια γλάστρα που έχω κρεμασμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού.
Μέχρι να προλάβω να πω "μα τι στο...", αντιλαμβάνομαι πως μέσα στη γλάστρα μου έχει φυτρώσει ένα πουλάκι.
Ναι βρε παιδί μου, πουλάκι, πως το λένε, νεοσσός.
Πάω κοντά βήμα-βήμα, κοιτάζω, ναι όντως είναι ένα μικρό περιστεράκι, ή δεκαοχτούρα, κι όταν λέμε μικρό εννοούμε μωρό, βρέφος, με τα πούπουλα ακόμη.


Σκηνή τρίτη
ΠΑΝΙΚΟΣ

Ακολουθούν ήρεμες και σοβαρές και ώριμες κουβέντες με το έτερον ήμισυ, με εμένα να συμβάλλω τα μάλλα στο πνεύμα ηρεμίας, σοβαρότητας και ωριμότητας ως εξής:
-Μα τι λες τώρααααα; Τι θα το κάνουμε το πουλάκι; Δεν μπορούμε να το κρατήσουμε εδώ, εγώ δεν ξέρω τίποτα από πουλιά, εγώ γάτες σκύλους μόνο, θα πεθάαανεειιιι (κλάμα εδώ και πάλι κλάμα και λίγο ακόμη)
-Μα βρε πουλάκι μου, εεχμ, βρε παιδί μου, γιατί να πεθάνει, μια χαρά δείχνει, θα το ταΐσουμε θα...
-Όχι, εγώ δεν ξέρω, δε θέλω άλλη μια ευθύνη τώρα πάνω στο κεφάλι μου, αφού ξέρεις τα νεύρα μου είναι κρόσσια, τι θα το ταΐσουμε, πόσο θα το ταΐσουμε, με ΤΙ θα το ταίσω, εεεε;
-Μα ηρέμησε, να δες το τι ήσυχο που κάθεται στο χέρι μου! Έλα, να στο δώσω λίγο και σε σένα;
-ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, δε θέλω λέμε να το πιάσω στο χέρι μου, είναι τόσο μικρό, θα του σπάσω κανένα φτερό, κανένα πόδι, γιατί δεν κουνιέται, μήπως έχει χτυπήσει, μήπως είναι άρρωστο, θα πεθάνει τώρα, θα μου πεθάνει στα χέριααααα; (εκ νέου κλάμα, εδώ συν αναφιλητά).
-Δεν πεθαίνει βρε, χαζό είσαι, να δεις που θα πεινάει..

Σκηνή τέταρτη
Για ταΐστε το να δούμε τι ψάρια πιάνετε!

Έχουμε εντοπίσει τη φωλιά από την οποία έπεσε ο πουλάκης. Η φωλιά του είναι στα κλαδιά ενός δέντρου που υπάρχει στο πάνω μπαλκόνι από το δικό μου, το οποίον είναι της κυρίας διαχειρίστριας, η οποία κατά τις δικές της δηλώσεις είναι τόσο φιλόζωη με τα περιστέρια ιδίως, που έχει συγγράψει το πόνημα "Πενήντα τρόποι να δολοφονήσετε, εξολοθρεύσετε, στείλετε στον έξω αποδώ, τα περιστέρια που μπορεί να κάνουν το λάθος να βρεθούν στο μπαλκόνι σας"
Με αυτό το δεδομένο κατά νου, αλλά και με την έλλειψη τρίμετρης σκάλας που χρειάζεται για να ανεβάσουμε ξανά πίσω το πουλάκι στη φωλιά του, αποφασίστηκε (οκ, εγώ το αποφάσισα), να το κρατήσουμε και να προσπαθήσουμε να το κρατήσουμε ζωντανό.
Τώρα το πώς θα γίνει αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι σίγουρα πεινάει, τώρα το τι σκατά τρώει τόσο μωρό είναι άλλη ιστορία. Εντάξει, ας αρχίσουμε από το πιο απλό. Ψωμάκι ψίχες βουτηγμένο σε νεράκι.
Και πώς του το δίνουν τώρα αυτό; Το ρημάδι δεν ανοίγει το στόμα του.
Ο Δ. το κρατάει στα χέρια του για να μένει ακίνητο, και παλεύει να του ανοίξει το στόμα. Εγώ περιμένω έχοντας στην άκρη ενός λεπτού κλαδιού καρφωμένο ένα τόσο δα ψιχουλάκι, μήπως και προλάβω να του το χώσω στο στόμα και καταφέρουμε να το καταπιεί.
Μερικές προσπάθειες μετά, ο μικρός τρώει κάμποσο και λέω, άντε φτάνει.
Νερό τώρα..
Με το σταγονόμετρο, τι άλλο να κάνουμε. Σιγά-σιγά και με υπομονή.
Εντάξει, ας πούμε ήπιε και νερό.
Και πού θα τον βάλουμε να κοιμηθεί;
Εν ριπή οφθαλμού βρίσκω καλαθάκι ψάθινο κι αρχίζω να το γεμίζω ξερά φύλλα, βαμβάκια, φρέσκα φύλλα από τα λουλούδια μου, το στολίζω καλά-καλά σαν λατέρνα, κι ακουμπάω το πουλάκι μέσα.
Εκείνο, είτε πολύ ταλαιπωρημένο, είτε πολύ φοβισμένο ακόμη, κουρνιάζει και κοιμάται.

Ακούγεται ένα τεράστιο ΟΥΥΥΥΦ!

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Σκηνή πρώτη
Τρία Σάββατα μετά.
Φλας μπακ στα όσα έγιναν μέσα σε δύο εβδομάδες.

Τρία Σάββατα, άπειρες ώρες διαβάσματος σε σχετικές σελίδες στο ίντερνετ, ένα κάρο βίντεο, κάμποσα ποστ με ερωτήσεις και απαντήσεις μετά, η αφεντιά μου έχει γίνει εξπέρ στο πώς και τι θέλουν οι δεκαοχτούρες (Collared Doves για όσους δεν το ήξεραν όπως κι εγώ πριν λίγες μέρες), αλλά και τα περιστέρια για να μεγαλώσουν και να τραφούν.

Τα χρυσά μου λοιπόν, θέλουν ειδική μωροτροφή για μωροπουλιά την οποία πας στου διαόλου τη μάνα για να τη βρεις γιατί τα πετ σοπ της γειτονιάς σε κοιτάνε σαν ούφο όταν τους τη ζητάς, σκας δέκα ευρουλάκια και αγοράζεις ένα κουτί, μετά αγοράζεις σύριγγες ταΐσματος, μετά μαθαίνεις ότι πρέπει να αποστειρώνεις όλα τα σκεύη που θα χρησιμοποιήσεις βράζοντάς τα για δέκα λεπτά, και κυρίως, μαθαίνεις ότι τα χρυσά μου, θέλουν τάισμα ανά δύο με τρεις ώρες.

Σκηνή δεύτερη

Μόλις συνέλθεις από την τελευταία πληροφορία, παίρνεις βαθιά ανάσα και κάθεσαι και βράζεις τα σκεύη με το χρονόμετρο (τα χρυσά μου λέμε!), και δεν βαρυγκομάς, και μετά μαθαίνεις σε τι αναλογίες φτιάχνουμε τη γαμοκρέμα (τα ψυχούλια μου!), γιατί άμα είναι πολύ νερουλή θα τα πιάσει τσιρλιό και δεν κάνει, κι άμα είναι πολύ πηχτή θα τους κάτσει βαριά και δεν κάνει, και μετά μετράς πόσα ρημαδομιλιγκράμ πρέπει να φάει ο πουλάκης, (το γλυκό μου λέμε!) σύμφωνα με το βάρος του, αφού έχεις καταφέρει να τον ζυγίσεις στη ζυγαριά της κουζίνας.

Αφού τα 'χεις κάνει όλα αυτά, έχεις ξεπεράσει και το φόβο σου να το πιάσεις στο χέρι σου διότι πώς αλλιώς να γίνει, και τώρα ξέρεις και πώς θα του ανοίξεις το στόμα (ανάθεμα γκρρ), κι επίσης ότι ΠΡΕΠΕΙ απαραίτητα να το ταΐζεις βάζοντας τη σύριγγα στην αριστερή πλευρά του ράμφους του, διότι άμα το κάνεις αλλιώς θα του στείλεις το φαί στον πνεύμονα και πάπαλα ο πουλάκης και θα φταίς μονάχα εσύ που ήσουν ηλίθια και δεν το ήξερες, κι αφού γίνει κι αυτό, κι αφού έχεις κάνει εκατό προσπάθειες, έχεις αρχίσει πια να το ταΐζεις με επιτυχία, κι επίσης ξυπνάς μες τη νύχτα να το ταΐσεις, κι ύστερα πάλι στις τέσσερις το πρωί λέμε (το γλυκό μου!), κι ενώ κοιμάσαι όρθια και πρέπει να πας στη δουλειά εσύ εκεί, να μετράς δεκάλεπτα βρασίματος κι ύστερα την κρέμα κι ύστερα το τάισμα, που για να φάει εφτά γαμημένα μιλιγκράμ σου παίρνει σαράντα λεπτά, (το μαναράκι μου!).

Κι αναρωτιέσαι ενώ τα κάνεις όλα αυτά "Μα τι διάολο, εγώ είμαι που σηκώνομαι μες τη νύχτα να ταΐσω το ρημοδοπούλι", και μόλις εκείνο κάνει 'τσιπ-τσιπ' και κουνήσει τα φτεράκια του, σπεύδεις και λες κάτι μαλακίες του τύπου "Μα τι γλυκό πουλάκι που είναι ο Λάκης μου, ναιιι, ναιιι είσαι το πιο γλυκό πουλάκι απ' όλα (παρόλο που βλέπεις πως ειναι κακάσχημο ακόμη), και πω, πω τι μεγάλο στόοοομααα έλα γλυκό μου, έλα μανάρι μου, άνοιξε άλλη μια φορά, ναιιιι μπράβοοοο"

Σκηνή τρίτη

Κι αφού συνειδητοποιήσεις πόσο ρόμπα έχεις γίνει, το παίρνεις απόφαση πως είσαι μια χαζοπουλομαμά, κι είσαι περήφανη που το μικρό σου έκανε την τάδε τσαχπινιά, και τι ωραία που έχεσε πάνω στο σεντόνι, βρε το χρυσό μου, δεν πειράζει, άρα τρώει κανονικά, και μαζεύεις τα σκατά χαμογελώντας, κι όταν σε κατουράει και σε κουτσουλάει μαζί πάνω στο ωραίο, μεταξωτό νυχτικό σου πάλι γελάς ως ηλίθια και καμαρώνεις, κι επίσης το 'χεις βγάλει διακόσιες μόνο φωτογραφίες ως τώρα, και μόνο πέντε βίντεο, κι έχεις ποστάρει φυσικά και βίντεο στο γιουτιούμπι, διότι τώρα που ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ, πρέπει να ξεστραβωθούν κι άλλοι και να μάθουν, κι επίσης πώς αλλιώς θα θαυμάσει όλος ο κόσμος τον Λάκη σου, και έτσι κοτσάρεις τις φωτογραφίες του στο δίκτυο και καμαρώνεις σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Και τέλος, κάποια στιγμή που μιλάς με τη μάνα σου στο τηλέφωνο και σε ρωτάει τι κάνει το πουλάκι και της λες "Άσε ρε μάνα, στις τέσσερις το πρωί τον τάιζα τον αχόρταγο τον λαίμαργο, πάλι πεινούσε, άσε που προχτές φτερούγισε και πέταξε (ναι το γλυκό μου, τώρα έχει και φτεράκια και ψιλοπετάει κιόλας), και άσε μου 'κοψε πέντε χρόνια ζωής που φοβήθηκα μην φύγει από τη δίπλα ταράτσα και τρέχαμε σαν μαλάκες να τον προλάβουμε και που λες.."

Εκεί λοιπόν, εκεί ρε παιδιά, έρχεται η εκδίκηση της μάνας.
Και την ακούς στο τηλέφωνο: "Χο, χο, χο, μα τι νόμιζες, έτσι εύκολο είναι να είσαι μάνα; Κι εσύ τα ίδια έκανες, ήθελες τάισμα κάθε δυο ώρες, και τρέχαμε να σου βρούμε την ειδική κρέμα και το ειδικό γάλα γιατί τα άλλα δεν τα ήθελες, χο, χο, χο!"

Κι εκεί σου 'ρχεται η κεραμίδα στο κεφάλι και κάνεις μόκο.
Μόκο λέμεεεεεεε

ΤΕΛΟΣ ΕΡΓΟΥ

Πρωταγωνιστές
Τύπος Νυχτερινός
Δ.
Πουλάκης
Η ΜΑΝΑ (χο, χο, χο)

Πληροφορίες για τον νεαρό πρωταγωνιστή, προηγούμενες εμφανίσεις του στο δίκτυο και φωτογραφίες του ακολουθούν.

Ο νεαρός Πουλάκης ή Λάκης επί το καλλιτεχνικότερον, στην πρώτη του εμφάνιση.


Εδώ ο Λάκης σε σκηνή από το παρόν θεατρικό


Προηγούμενες παρουσίες του Λάκη στο διαδίκτυο

...Μετέωρο

Ο Michael Jackson έφυγε...

... και μαζί του κι ένα κομμάτι της εφηβείας μου.

Καλό ταξίδι, keep on moonwalking.

Το αυτονόητο...

Ώρα κοντά στα μεσάνυχτα.
Φωκίωνος Νέγρη.
Στα Goodys.

Δυο ευτραφείς κυρίες κάποιας ηλικίας (ανάμεσα σε τρίτη και ακρόπολη), αργοπίνουν καφέ και η μία εκ των δύο καπνίζει αρειμανίως. Ντυμένες γκραν, στολισμένες και βαμμένες λες και όπου να 'ναι θα ανάψουν τα φώτα της σκηνής.
Κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα, όταν ξαφνικά υψώνονται οι τόνοι και το αυτί μου πιάνει το εξής κομμάτι της συζήτησής τους:

".... Μα τώρα το φαντάζεσαι, να πρέπει να έχεις όχι έναν, αλλά τρεις άντρες στο σπίτι πάνω απ' το κεφάλι σου;"
"Τι λες παιδάκι μου, πας καλά; Εδώ εγώ, ούτε τον αδελφό μου δεν αντέχω πλέον να περνάει για επίσκεψη!!!"

Χάπι Μπέρθντεϊ

Μάιος 2005

Μάιος 2009

Πέρασε μια τετραετία.

Αν ήταν κυβέρνηση ίσως να έπρεπε να ζητήσει ξανά ψήφο εμπιστοσύνης κάνοντας εκλογές, ρετουσάροντας το προφίλ της και καλοπιάνοντας υποψηφίους.
Ουφ, ευτυχώς που δεν είναι.

Όσοι, μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια, περάσατε από 'δω, διαβάσατε, χαρήκατε, λυπηθήκατε, αφήσατε ένα σχόλιο ή όχι, βρίσατε ή όχι, συμφωνήσατε ή διαφωνήσατε,ταυτιστήκατε ή πέσατε από τα σύννεφα, όλοι εσείς δώσατε με το δικό σας τρόπο την ψήφο εμπιστοσύνης σας. Κι αν αυτό δε σημαίνει και πολλά (άλλωστε ψήφο ποτέ δεν ζήτησα, παρά μόνο ένα μέρος ν' αφήνω σκέψεις και ιδέες), δεν παύει να είναι αλήθεια πως υπήρξαν ώρες και στιγμές που το γράψιμο εδώ ήταν σωτήριο κι η παρουσία σας μεγάλο κουράγιο.

Γι' αυτό σας ευχαριστώ.

Πέραν αυτού όμως, άλλο ένα ευχαριστώ γιατί μου δώσατε την εξαιρετική χαρά να σας ανακαλύψω, να σας διαβάσω, να γνωρίσω κάποιους από σας, να αποκτήσω μερικούς εξαιρετικούς φίλους, να "ζηλέψω" ιδέες, κείμενα, μουσικές, αρώματα και χρώματα, να νιώσω τυχερή που "ακόμη υπάρχουν εκεί έξω τέτοιοι άνθρωποι", να χαρώ με τη χαρά σας, ν' αγωνιώ με τα προβλήματά σας λες και πρόκειται για δικούς μου ανθρώπους, να κλάψω για όσους "έφυγαν" και με δυο λόγια, να πλουτίσω λίγο περισσότερο ως άνθρωπος.


Οπότε εδώ θα είμαι. Θα συνεχίσω να γράφω, άλλοτε πιο αραιά κι άλλοτε πιο συχνά, για όσο μου κάνει ακόμη κέφι, για όσο θα νιώθω πως δεν το βαριέμαι. Το σίγουρο είναι πως ακόμη κι αν "την κάνω" κάποια στιγμή, θα τριγυρίζω στις γειτονιές σας και θα λέω ένα γεια.

Αλλά μέχρι τότε, "keep on rolling"!

ΥΓ Τούρτα στην είσοδο και στην έξοδο. Help yourself!

Some Prozak, please!

Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανεβοκατεβαίνει λιγότερες φορές τη μέρα απ' ότι η διάθεσή μου τελευταία. Κι η αποδιοργάνωση του μυαλού και του χρόνου μου είναι πλέον δεδομένη.

Ξεκινάω να κάνω κάτι, τ' αφήνω στη μέση και πιάνω κάτι άλλο, το παρατώ κι αυτό κι ανοίγω το πισί, κι ύστερα βάζω νερό να λούσω τα μαλλιά μου αλλά δεν το κάνω, και μετά γυρίζω πάλι στην κουζίνα γιατί προχτές ξέχασα την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και παραλίγο να πάρουμε φωτιά, στο ενδιάμεσο ανάβω και σβήνω τα τσιγάρα κι έπειτα με πνίγουν οι τύψεις για τη δουλειά που εκκρεμεί και στρώνομαι και γράφω μερικές αράδες, άντε δυο-τρεις παραγράφους κι έπειτα η σελίδα μπροστά μου δεν βγάζει νόημα και θυμάμαι κάτι ρούχα χειμωνιάτικα που ακόμη δεν ανέβασα στις πάνω ντουλάπες κι αφού τ' αφήσω κι αυτά στη μέση βρίσκομαι πάλι κάπου από εκεί που ξεκίνησα.
Τρελό loop.
Κι άλλες στιγμές είμαι (ή μου φαίνεται πως είμαι) ήρεμη, κι ο ήλιος είναι ωραίος και τα λουλούδια στη βεράντα μου ανθίζουν, κι η Λούνα γουργουρίζει δίπλα μου ευχαριστημένη, και τα αρωματικά στικ τα πέτυχα επιτέλους αυτή τη φορά κι έχουν το άρωμα που ήθελα, το φούξια καφτάνι απ' το Μαρόκο ανεμίζει πάνω μου κι ο καφές έχει την ωραία πικράδα που μ' αρέσει, και το χέρι του σκεπάζει το δικό μου και σκύβει και μου σκάει ένα φιλί και κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι και το απολαμβάνω, ή εκεί που χαζεύουμε κωμωδίες στο ντιβιντί και σκάμε στα γέλια μου αφήνει ένα ανάλαφρο χάδι στα μαλλιά και σκέφτομαι "τι ωραία που είναι να κυλά έτσι η μέρα, χωρίς φρίκες και ψυχοβγάλτες, και πως ναι, το αξίζω όλο αυτό δεν μπορεί, την ηρεμία, την αγάπη, για να τη ζω πάει να πεί την αξίζω, κι αρκετά έδωσα, αρκετά ξοδεύτηκα, αρκετά τα λάθη και οι αγωνίες και το δέσιμο στο στομάχι, αρκετά, τώρα είμαι εδώ τώρα ζω, στο τώρα κι αυτό το αξίζω", κι ύστερα λες και όλο αυτό δεν είναι γραφτό να κρατήσει πολύ μες το κεφάλι μου, ο δίσκος του μυαλού μου αρχίζει να γυρίζει πάλι σε χαλασμένες στροφές και τούμπα πάλι πίσω απ' την αρχή.

Και πώς γίνεται να φοβάσαι αυτό που ήθελες βαθιά μέσα σου, πώς γίνεται να σκέφτεσαι πως μπα, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό εμένα, σιγά μην είναι τελικά αλήθεια, δεν μπορεί, από κάπου θα μου σκάσει η κεραμίδα, κι ακούς το σ' αγαπώ και σε πιάνει μια κακία ανεξήγητη, θες να ρωτήσεις με τη μια "και γιατί δηλαδή μ' αγαπάς; εσύ εμένα; αφού εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, αφού εγώ νιώθω λίγη τότε γιατί μ' αγαπάς; Κι αν είμαι λίγη όντως, κι αν δεν είμαι "το τέλειο κοριτσάκι της μαμάς", κι αφού το ξέρω πως είμαι στριμμένο άντερο και ξεροκέφαλη κι εγωίστρια, κι έχω τα φεγγάρια μου και σου θυμώνω και δεν είμαι definetely ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, τότε γιατί αξίζω εγώ για να μ' αγαπάς; Μήπως λοιπόν δεν αξίζεις κι εσύ;
Ή μήπως δεν είναι τελικά αγάπη όλο αυτό; Αφού δεν νιώθω φρίκες, αφού δεν σφίγγεται το στομάχι μου, αφού γύρω μας δεν παίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, αφού δείχνεις ότι ήρθες για να μείνεις, αφού δεν είναι όλα δύσκολα, αφού δεν μου βγάζεις την ψυχή, μήπως αυτό τελικά δεν είναι αγάπη; Κι αν είναι, πόσο ανισόρροπη είμαι εγώ που τα πήγαινα μια χαρά σε τόσες αδιέξοδες σχέσεις, αλλά δεν ξέρω τι σκατά να κάνω τώρα;

Και πάνω που παίζει αυτό το σενάριο το ξέρεις, εκείνη η φωνή βαθιά μέσα σου στο λέει και το ξέρεις πως είσαι καλά μ' αυτόν τον άνθρωπο, έτσι όπως είναι, ξέρεις πως προσπαθεί για σένα, για σας, ξέρεις πως δεν είναι τέλειος, δε θα γίνει ποτέ, ούτε κι εσύ αλλά δεν πειράζει, αυτό ήθελες τόσα χρόνια, έναν άνθρωπο να μην το βάζει στα πόδια στα δύσκολα, να σου λέει "εντάξει, εγώ είμαι εδώ, μπορείς να χαλαρώσεις, έχεις δικαίωμα και να κλάψεις ακόμη, μπορείς να πεις κουράστηκα, δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά", και τώρα που τ' ακούς όλο αυτό το μόνο που ξέρεις είναι ότι φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.

Γιατρέ μου, γράψτε μου κανένα κιλό πρόζακ, παρακαλώ.
Α, και άδεια. Αναρρωτική. Επιβάλλεται.
Να φύγω. Να τον πάρω και να φύγω. Να πάω να πατήσω στην άγια παραλία της Γαύδου, να κάνω το ταξίδι που τόσα χρόνια αφήνω, και να δω αν μπορώ, μήπως λέω, να τον αφήσω να μ' αγαπάει, να μ' αγαπήσω κι εγώ. Μήπως, λέω, μήπως!

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ - ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΕΝΕΖΟΣ

Και τα Μ.Μ.Ε. απόντα. Γιατί; Δεν πουλάει το θέμα δηλαδή;

Είτε ο άνθρωπος έχει δίκιο, είτε όχι, πού στο διάβολο είναι τα Μέσα και ο Τύπος; Πού είναι τα ρημαδοκάναλα, που οι μεγαλοδημοσιογράφοι, πού οι εφημερίδες, πού οι επιφανείς πολίτες της χώρας, πού ο πρωθυπουργός, πού οι οργανώσεις, πού οι σκεπτόμενοι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων οι οποίοι αλλού κι αλλού ξέρουν να ξεφυτρώνουν σαν μαϊντανοί; ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ;




Για 99 ημέρες ο Θοδωρής Τενέζος κάνει απεργία πείνας στην Πατησίων 70, έξω από την Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Γιατί κάνει απεργία πείνας ο Τενέζος; Η απάντηση εδώ.
Ζωντανή σύνδεση μέσω του μπλογκ του Τενέζου εδώ.

Βρέθηκαν διάφοροι να γράψουν ότι ο Τενέζος κάνει απεργία πείνας "μαϊμού" (με βιταμίνες κλπ). Εδώ κολλάει το "όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, κάποιοι επέμεναν να βλέπουν το δάχτυλο". Η ίδια απάντηση εκ μέρους μου σε όσους επίσης θεωρούν "μη αξιόλογη" την διαμαρτυρία του Τενέζου, γιατί λέει ήταν "κεφάλαιο, αφεντικό κι εξουσία κάποτε κι ο ίδιος".
Για όσους πάλι θα πούνε "ωχ, ρε και τι με νοιάζει εμένα, και τι να κάνω τώρα εγώ", δεν χρειάζεται καν σχόλιο. Ας το 'χουν απλώς στο νου τους για όταν θα χρειαστούν εκείνοι υποστήριξη από τους υπόλοιπους.


Για όλους τους υπόλοιπους, πηγαίνετε να διαβάσετε για τον Θοδωρή, περάστε να του πείτε ένα γεια όσοι σας φέρνει ο δρόμος απ' την Πατησίων, διαδώστε το με όποιον τρόπο μπορείτε.

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι.

Καταγγελία απο http://www.laraguidedogs.gr/

«Τραπεζάκια έξω» για τυφλούς και σκύλους-οδηγούς

Ονομάζομαι Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, είμαι τυφλή και κάτοχος σκύλου-οδηγού.
Ερευνήτρια στο ΙΤΕ Ηρακλείου, υποψήφια διδάκτωρ στην ιατρική σχολή του παν/μίου Κρήτης και πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής σκύλων-οδηγών «Λάρα».

Ζω στο Ηράκλειο Κρήτης όπου η πρόσβαση του σκύλου-οδηγού επιτρέπεται παντού. Και στην πολιτισμένη υποτείθεται πρωτεύουσα;

Σήμερα πρωτομαγιά, θέλησα να πάω με μια φίλη για φαγητό στην ταβέρνα «Καλοζύμη» που βρίκσεται δίπλα στο πατρικό μου, στο Χαλάνδρι. Στην είσοδο της ταβέρνας, ο υπεύθυνος μας πληροφόρησε πως απαγορεύονται τα σκυλιά.
Απαντήσαμε ότι, έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε στην αυλή αφού είχε ωραία μέρα.
Εκείνος, αντέτεινε πως ο σκύλος απαγορεύεται ακόμα και στην αυλή και πρότεινε να μας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο!

Φύγαμε και πήγαμε ακριβώς δίπλα στην ταβέρνα «Ιορδάνης». Δυστυχώς κι εκεί,η ίδια αντιμετώπιση: ο σκύλος δεν επιτρέπονταν ούτε καν στην αυλή.

Κι ερωτώ τους φίλτατους αναγνώστες:
1. Αξίζει ένας άνθρωπος να φάει στο δρόμο, επειδή βλέπει με τα μάτια ενός σκύλου;
2. Μπορεί ο μάγειρας της εκάστοτε ταβέρνας να μαγειρέψει χωρίς τις κατσαρόλες του;
3. Εάν ήμουν φορέας της γρίπης των χοίρων και πήγαινα να φάω δίχως να πω λέξη θα ήμουν εντάξει;

Περισσότερες πληροφορίες για τους σκύλους-οδηγούς στο www.laraguidedogs.gr

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ, ΣΤΟ FACEBOOK, TO PRESS.GR, KAI ΟΠΟΙΟ ΑΛΛΟ BLOG ΞΕΡΕΤΕ, ΜΗΠΩΣ ΜΑΘΟΥΝ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ..

Ευχαριστώ Ιωάννα Μαρία Γκέρτσου

Women Without Men

Στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που στεγάζεται για την ώρα στο Κτίριο Ωδείου Αθηνών, (Βασ. Γεωργίου Β' 17-19 & Ρηγίλλης, 210.9242111-2), και μέχρι τις 31/05/2009, παρουσιάζεται ο κύκλος έργων τέχνης της Σιρίν Νεσάτ, με τίτλο Women without men.
Τα έργα που αποτελούνται από πέντε βίντεοηχητικές εγκαταστάσεις, είναι βασισμένα στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Ιρανής συγγραφέως Σαρνούς Παρσιπούρ που είναι απαγορευμένο στο Ιράν από το 1989.
Η Νεσάτ (επίσης Ιρανή), αφηγείται πέντε παράλληλες ιστορίες γυναικών που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και που, μέσω διαφορετικών οδών, συναντώνται σε έναν κήπο στην πόλη Karaj. Πρόκειται για την ανύπαντρη δασκάλα Mahdokht, τη νεαρή πόρνη Zarin, τις δυο ανύπαντρες φίλες Faezeh και Munis, και, τέλος, την μεσήλικα αστή Farokh Legha. Κοινό συνδετικό στοιχείο των πέντε γυναικείων χαρακτήρων είναι ο αγώνας τους για ελευθερία και επιβίωση μέσα σ’ ένα καθεστώς αυστηρών κανόνων, απαγορεύσεων και ενοχών σε σχέση με την κοινωνική συμπεριφορά, τη θρησκεία, το σεξ και τον προσωπικό αυτοκαθορισμό των γυναικών.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 11.00 - 19.00, Πέμπτη 11.00 - 22.00. Δευτέρα κλειστά.

Θα σε αγαπήσω αν...

Έκλεισα το τηλέφωνο κι άνοιξα ένα παλιό βιβλίο του Μπουσκάλια.
Έψαξα και βρήκα το κομμάτι που ήθελα και το διάβασα ξανά.

"Αν ο καθένας μας είχε έστω και ένα πρόσωπο στη ζωή του που να του έλεγε 'Θα σε αγαπάω ο,τιδήποτε κι αν γίνει. Θα σ' αγαπάω ακόμη κι αν είσαι ηλίθιος, αν πέσεις και σπάσεις τα μούτρα σου, αν τα κάνεις θάλασσα, αν κάνεις λάθη, αν φέρεσαι σαν άνθρωπος -εγώ θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει', τότε δε θα καταλήγαμε στα ψυχιατρεία. Αυτό υποτίθεται πως θα 'πρεπε να είναι ο γάμος. Είναι όμως;
...Μ' αρέσει ο ορισμός της οικογένειας από τον Ρόμπερτ Φροστ:'Το σπιτικό σου είναι το μέρος που, όταν πας εκεί, είναι υποχρεωμένοι να σε μπάσουν μέσα'. Αυτό θα 'πρεπε να είναι το σπιτικό, να λέει κάτι σαν 'Έλα μέσα. Εντάξει, έκανες βλακείες, αλλά δε θα στις χτυπήσω. Σ' αγαπώ και θα σε πάρω όπως είσαι'."

Ναι, συμφωνούσα και συμφωνώ, αυτό έπρεπε να είναι ο γάμος, αυτό έπρεπε να είναι η οικογένεια. Και το ήθελα πάντα ως παιδί κι ως έφηβη κι ως ενήλικη αργότερα.
Κι ως είθισται, είχα μια δυσλειτουργική οικογένεια και μια δυσλειτουργική σχέση με τον πατέρα μου. Χρόνια του χρεώνω ότι δεν με αποδέχτηκε γι' αυτό που είμαι, ότι ποτέ δεν μου είπε "εντάξει, εγώ σ' αγαπώ έτσι όπως είσαι, μ' όλα σου τα στραβά κι όλα σου τα καλά".
Αλήθεια είναι πως δεν μου το είπε ποτέ. Ακόμη κι αν το ένιωθε ή το νιώθει, ποτέ δεν μου το είπε. Δεν ξέρω καν αν το έδειξε. Αλλά κι αν το έδειξε, εγώ μπορεί και να μην το είδα, γιατί εγώ ήθελα, είχα ανάγκη να το ακούσω.
Με τα χρόνια, αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με το ότι προφανώς δεν θα μου το έλεγε ποτέ. Και με το ότι προφανώς δεν είναι από τους ανθρώπους που μπορούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Μέσα μου όμως δεν έπαψε ποτέ να με πειράζει, δεν έπαψα ποτέ να το θέλω κι ούτε τον συγχώρεσα απόλυτα για την συναισθηματική απουσία του.

Τελευταία όμως, σκέφτομαι όλο και πιο πολύ κάτι που ίσως να ήταν φανερό σε τρίτους, αλλά όχι και σε μένα.
Ούτε κι εγώ του το είπα ποτέ.
Ούτε κι εγώ τον αποδέχτηκα ποτέ ακριβώς έτσι όπως είναι, με όλα του τα στραβά κι όσα καλά είχε.
Όμως ζητούσα από εκείνον να το κάνει για μένα.
Να κάνει αυτό που εγώ δεν μπορούσα κι ούτε ως τώρα μπόρεσα να κάνω.

Κι αναρωτιόμουν: Θα καταφέρω ποτέ, εγώ τουλάχιστον να κάνω πράξη αυτό που τόσα χρόνια παραπονιέμαι πως δεν είχα, πως μου έλειψε και το στερήθηκα;
Τον ορισμό της οικογένειας έτσι όπως εγώ την ήθελα;
Θα το καταφέρω άραγε;

Το τηλεφώνημα που τελείωσε πριν λίγη ώρα, μ' έκανε να τα σκεφτώ για άλλη μια φορά όλα αυτά, με μια καινούρια παράμετρο: Τώρα μπορεί και να μην έχω τον χρόνο να το κάνω.
Τώρα μπορεί ν' αντιμετωπίσω εξελίξεις ραγδαίες και μη αναστρέψιμες. Η υγεία του έχει χειροτερέψει και προσπαθώ να προετοιμαστώ μέσα μου για οτιδήποτε.
Αναρωτήθηκα πολλά την τελευταία ώρα. Αν υπάρχει κανένα νόημα προσπάθειας, αν είμαι έτοιμη για οποιαδήποτε προσπάθεια, αν μπορώ να κάνω υπερβάσεις, αν έχω τα κότσια, αν έχω αποθέματα να συγχωρήσω και ν' αφήσω το παρελθόν στο παρελθόν, αν το ένα, αν το άλλο.
Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί να το πατήσεις και να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να διορθώσεις λάθη, να πεις συγνώμες, να ζητήσεις να σου δώσουν αγάπη και να συγχωρήσεις, να πάρεις πίσω λόγια πικρά, να σβήσεις καυγάδες και χρόνια οργής και θυμού.
Εύχομαι λοιπόν να μπορώ απλά να του πω ότι τον αγαπώ, ακόμη κι αν εκείνος δεν μπορέσει να μου το πει ως την τελευταία ώρα. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας το έχει μεγαλύτερη ανάγκη, δεν ξέρω καν αν εκείνος έχει ανάγκη να το ακούσει από μένα, όμως ίσως εγώ να το έχω μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον.
Εύχομαι...

Πέριξ Εξαρχείων...

Τελευταία κάτι γίνεται, κι όλο και βρίσκομαι στα Εξάρχεια.


Λες και τα βήματά μου με οδηγούν μέσα από άσχετες συμπτώσεις για να βρεθώ εκεί.

Όχι πως μου φαίνεται παράξενο.

Παλιότερα συνήθιζα να τριγυρίζω στην περιοχή, και συνεχίζει να είναι από τις πιο αγαπημένες μου διαδρομές όταν η πόλη με βαραίνει...

κι όταν μέσα μου κάτι μου λέει "φύγε" απ' το κλουβί, βγες και περπάτησε ξανά στους νυχτερινούς δρόμους...

και μπορώ να βλέπω ξανά την πόλη, που αγάπησα και μίσησα, με τα μάτια μιας ξένης, μιας περαστικής

και σιγά-σιγά το κεφάλι μου αδειάζει, και τριγυρίζοντας χαζεύω δεξιά κι αριστερά...

κι αποτυπώνω εικόνες και στιγμές στο φακό

μέχρι που είμαι ήρεμη και μπορώ να μπω σ' ένα παλιό αγαπημένο στέκι για έναν καφέ




πριν συνεχίσω τις νυχτερινές περιπλανήσεις...


συνεχίζοντας να φωτογραφίζω ότι μου τραβάει το μάτι...


παρόλο που στο τέλος, πρέπει να θυμίσω στον εαυτό μου πως "πρέπει" να γυρίσω σπίτι, γιατί την επομένη δουλεύω...

Στο πνεύμα των (άγιων) ημερών...

Κάποια πράγματα (συνεχίζουν να) μου φτιάχνουν τη μέρα.

George Carlin, respects and may Joe Pesci rest your soul ;)

Λόγια

Όσα λόγια δε σου 'χω πει ακόμη,
βρίσκονται στ' ακροδάχτυλά των χεριών μου
την ώρα που χαϊδεύουν το περίγραμμα
του προσώπου σου.