Λες και τα βήματά μου με οδηγούν μέσα από άσχετες συμπτώσεις για να βρεθώ εκεί.
Όχι πως μου φαίνεται παράξενο.
Παλιότερα συνήθιζα να τριγυρίζω στην περιοχή, και συνεχίζει να είναι από τις πιο αγαπημένες μου διαδρομές όταν η πόλη με βαραίνει...
κι όταν μέσα μου κάτι μου λέει "φύγε" απ' το κλουβί, βγες και περπάτησε ξανά στους νυχτερινούς δρόμους...
και μπορώ να βλέπω ξανά την πόλη, που αγάπησα και μίσησα, με τα μάτια μιας ξένης, μιας περαστικής
και σιγά-σιγά το κεφάλι μου αδειάζει, και τριγυρίζοντας χαζεύω δεξιά κι αριστερά...
κι αποτυπώνω εικόνες και στιγμές στο φακό
μέχρι που είμαι ήρεμη και μπορώ να μπω σ' ένα παλιό αγαπημένο στέκι για έναν καφέ
πριν συνεχίσω τις νυχτερινές περιπλανήσεις...
συνεχίζοντας να φωτογραφίζω ότι μου τραβάει το μάτι...
παρόλο που στο τέλος, πρέπει να θυμίσω στον εαυτό μου πως "πρέπει" να γυρίσω σπίτι, γιατί την επομένη δουλεύω...
2 σχόλια:
Το οξυγόνο σε τούτη την πόλη είναι άφθονο τις νύχτες. Συγγνώμη αν σε βαρύνω τώρα, αλλά με τέτοια ποστ μου λείπει ο Spirit ρε γαμώτη.
Πολλά φιλιά.
Πάλι καλά που υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες και κάτι μου λέει πως όσο ξανοίγει ο καιρός όλο και περισσότερες θα γίνονται.
Κι εμένα μου λείπει ο spirit κούκλα μου..
Περαστικά και πάλι.
Δημοσίευση σχολίου