Θα σε αγαπήσω αν...

Έκλεισα το τηλέφωνο κι άνοιξα ένα παλιό βιβλίο του Μπουσκάλια.
Έψαξα και βρήκα το κομμάτι που ήθελα και το διάβασα ξανά.

"Αν ο καθένας μας είχε έστω και ένα πρόσωπο στη ζωή του που να του έλεγε 'Θα σε αγαπάω ο,τιδήποτε κι αν γίνει. Θα σ' αγαπάω ακόμη κι αν είσαι ηλίθιος, αν πέσεις και σπάσεις τα μούτρα σου, αν τα κάνεις θάλασσα, αν κάνεις λάθη, αν φέρεσαι σαν άνθρωπος -εγώ θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει', τότε δε θα καταλήγαμε στα ψυχιατρεία. Αυτό υποτίθεται πως θα 'πρεπε να είναι ο γάμος. Είναι όμως;
...Μ' αρέσει ο ορισμός της οικογένειας από τον Ρόμπερτ Φροστ:'Το σπιτικό σου είναι το μέρος που, όταν πας εκεί, είναι υποχρεωμένοι να σε μπάσουν μέσα'. Αυτό θα 'πρεπε να είναι το σπιτικό, να λέει κάτι σαν 'Έλα μέσα. Εντάξει, έκανες βλακείες, αλλά δε θα στις χτυπήσω. Σ' αγαπώ και θα σε πάρω όπως είσαι'."

Ναι, συμφωνούσα και συμφωνώ, αυτό έπρεπε να είναι ο γάμος, αυτό έπρεπε να είναι η οικογένεια. Και το ήθελα πάντα ως παιδί κι ως έφηβη κι ως ενήλικη αργότερα.
Κι ως είθισται, είχα μια δυσλειτουργική οικογένεια και μια δυσλειτουργική σχέση με τον πατέρα μου. Χρόνια του χρεώνω ότι δεν με αποδέχτηκε γι' αυτό που είμαι, ότι ποτέ δεν μου είπε "εντάξει, εγώ σ' αγαπώ έτσι όπως είσαι, μ' όλα σου τα στραβά κι όλα σου τα καλά".
Αλήθεια είναι πως δεν μου το είπε ποτέ. Ακόμη κι αν το ένιωθε ή το νιώθει, ποτέ δεν μου το είπε. Δεν ξέρω καν αν το έδειξε. Αλλά κι αν το έδειξε, εγώ μπορεί και να μην το είδα, γιατί εγώ ήθελα, είχα ανάγκη να το ακούσω.
Με τα χρόνια, αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με το ότι προφανώς δεν θα μου το έλεγε ποτέ. Και με το ότι προφανώς δεν είναι από τους ανθρώπους που μπορούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Μέσα μου όμως δεν έπαψε ποτέ να με πειράζει, δεν έπαψα ποτέ να το θέλω κι ούτε τον συγχώρεσα απόλυτα για την συναισθηματική απουσία του.

Τελευταία όμως, σκέφτομαι όλο και πιο πολύ κάτι που ίσως να ήταν φανερό σε τρίτους, αλλά όχι και σε μένα.
Ούτε κι εγώ του το είπα ποτέ.
Ούτε κι εγώ τον αποδέχτηκα ποτέ ακριβώς έτσι όπως είναι, με όλα του τα στραβά κι όσα καλά είχε.
Όμως ζητούσα από εκείνον να το κάνει για μένα.
Να κάνει αυτό που εγώ δεν μπορούσα κι ούτε ως τώρα μπόρεσα να κάνω.

Κι αναρωτιόμουν: Θα καταφέρω ποτέ, εγώ τουλάχιστον να κάνω πράξη αυτό που τόσα χρόνια παραπονιέμαι πως δεν είχα, πως μου έλειψε και το στερήθηκα;
Τον ορισμό της οικογένειας έτσι όπως εγώ την ήθελα;
Θα το καταφέρω άραγε;

Το τηλεφώνημα που τελείωσε πριν λίγη ώρα, μ' έκανε να τα σκεφτώ για άλλη μια φορά όλα αυτά, με μια καινούρια παράμετρο: Τώρα μπορεί και να μην έχω τον χρόνο να το κάνω.
Τώρα μπορεί ν' αντιμετωπίσω εξελίξεις ραγδαίες και μη αναστρέψιμες. Η υγεία του έχει χειροτερέψει και προσπαθώ να προετοιμαστώ μέσα μου για οτιδήποτε.
Αναρωτήθηκα πολλά την τελευταία ώρα. Αν υπάρχει κανένα νόημα προσπάθειας, αν είμαι έτοιμη για οποιαδήποτε προσπάθεια, αν μπορώ να κάνω υπερβάσεις, αν έχω τα κότσια, αν έχω αποθέματα να συγχωρήσω και ν' αφήσω το παρελθόν στο παρελθόν, αν το ένα, αν το άλλο.
Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί να το πατήσεις και να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να διορθώσεις λάθη, να πεις συγνώμες, να ζητήσεις να σου δώσουν αγάπη και να συγχωρήσεις, να πάρεις πίσω λόγια πικρά, να σβήσεις καυγάδες και χρόνια οργής και θυμού.
Εύχομαι λοιπόν να μπορώ απλά να του πω ότι τον αγαπώ, ακόμη κι αν εκείνος δεν μπορέσει να μου το πει ως την τελευταία ώρα. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας το έχει μεγαλύτερη ανάγκη, δεν ξέρω καν αν εκείνος έχει ανάγκη να το ακούσει από μένα, όμως ίσως εγώ να το έχω μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον.
Εύχομαι...