Αλληλεγγύη

Το κοινωνικό κράτος προνοίας απέθανε, και του κάναμε και τα σαράντα.
Η κοινωνική αλληλεγγύη κάνει τα πρώτα της βήματα, και θα την στηρίξουμε με νύχια και με δόντια.

Ο πρώτος μη κερδοσκοπικός συνεταιρισμός στην Ελλάδα, είναι γεγονός.

Ονομάζεται "Αλληλέγγυον", βρίσκεται στη περιοχή του Κολωνού στο σταθμό Λαρίσης και του μετρό στην οδό Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου και είναι μια κίνηση εκ μέρους των ελλήνων αγροτών, εντελώς πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα.

Για πρώτη φορά θα μπορεί ο καταναλωτής να προμηθευτεί τρόφιμα σε τιμές... χωραφιού, αφού ουσιαστικά καταργείται ο μεσάζοντας κι ο χονδρέμπορας.

Οι αγρότες δηλώνουν πως με την κίνησή τους αυτή, καλύπτουν μονάχα τα λειτουργικά τους έξοδα, ενώ ο κος Γαλανόπουλος, ιθύνων νους του εγχειρήματος, τονίζει:

"Σκοπός μας είναι αυτές τις σκοτεινές ημέρες να μην πεινάσει κανείς. Τα νοικοκυριά των αστικών κέντρων θα γνωρίσουν τους απλούς καθημερινούς έλληνες αγρότες και τη σοδειά τους. Θα κοπεί ο δρόμος στους "μαυραγορίτες", που "ακονίζουν τα μαχαίρια τους" στην περίπτωση που η χώρα μπει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη".

Συγχαρητήρια σ' αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν να διαθέσουν κατ' αυτόν τον τρόπο τα προϊόντα τους, από το να πετάνε στις χωματερές, που αποφάσισαν να στηρίξουν τον συνάνθρωπό τους, και να στείλουν ένα ηχηρό μύνημα και μια κλωτσιά γερή στα μούτρα της εκμετάλλευσης εκ μέρους των χονδρεμπόρων.

Στη Θεσσαλονίκη δε, λειτουργεί ήδη το πρώτο Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, που ξεκίνηση με πρωτοβουλία ενός πυρήνα γιατρών, όπου 40 οδοντίατροι και 30 γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων καθώς και οργανωμένο φαρμακείο στελεχωμένο από 4-5 φαρμακοποιούς, εξυπηρετεί καθημερινά εκατοντάδες ανασφάλιστους. Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης παραχώρησε το κτίριο και ανέλαβε και τα λειτουργικά του έξοδα.

Καμιά έκπληξη δεν προξενεί το ότι όταν οι γιατροί στράφηκαν στο Δήμο Θεσ/νίκης και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αρχικά για υποστήριξη, ο μεν Δήμος δεν γνώριζε καν πόσα ακίνητα διέθετε στην κατοχή του ώστε να εξετάσει την πιθανότητα να παραχωρήσει κάποιο, το δε ΑΠΘ επέλεξε να μην εμπλακεί καθόλου. Όσο για τον ιατρικό, οδοντιατρικό και φαρμακευτικό σύλλογο της πόλης, φαίνονται να αντιμετωπίζουν την κίνηση αυτή με "ανοχή" όπως δήλωσε η παθολόγους του Κοινωνικού Ιατρείου, δηλαδή χωρίς να το θεωρούν ανταγωνιστικό, αλλά και χωρίς να προσφέρουν άμεσα υποστήριξη.

Ας το ακούσουν αυτό οι γιατροί της πρωτευούσης κι ας ψάξουν να βρουν το ανθρώπινο κομμάτι μέσα τους. Μπορεί να μην τους γεμίσει τις τσέπες, αλλά ίσως τους θυμίσει ξανά τον ταλαίπωρο Ιπποκρατικό Όρκο τους.

Παρά τις αναμενόμενες θέσεις των Δήμων και λοιπών φορέων, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:


Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, όπως αυτοί που στελέχωσαν το Αλληλέγγυον και το Κοινωνικό Ιατρείο, υπάρχει ελπίδα.

Περισσότερα διαβάστε εδώ

Θεσσαλονίκη-Αναχωρήσεις

Painting: Yannis Stavrou


Η Θεσσαλονίκη υπήρξε ένας απ' τους τόπους που σημάδεψαν τα πρώτα μου βήματα στην ενήλικη ζωή.
Η πρώτη φυγή από το πατρικό σπίτι, η πρώτη βουτιά στην πολυπόθητη -και ακριβοπληρωμένη- ανεξαρτησία, η πρώτη "μεγάλη" πόλη, το πρώτο δικό μου κλειδί στο χέρι... αγαπημένη απ' την πρώτη στιγμή, αγαπημένη ως τα σήμερα.
Πατώντας το πόδι μου εκεί, ένιωσα μια εξαίσια σύνδεση με το μέρος, μια ιδιαίτερη άνεση, σαν να βρισκόμουν σε σπίτι φιλικό που θα με υποδεχόταν και θα μ' αγκάλιαζε. Τέτοιο δέσιμο με τόπο έμελλε να βιώσω μονάχα πολλά, πολλά χρόνια αργότερα, σε μια άλλη ήπειρο, σε μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη, γνωστή στο τοπικό ιδίωμα ως Πόλη των Ανέμων.

Η Θεσσαλονίκη έφερε την πρώτη μεγάλη, σταθερή παρέα φίλων. Στα δύο χρόνια που έμεινα 'πάνω', η ομάδα μας ήταν αδιαχώριστη. Δεν κακιώσαμε ποτέ, δεν μαλώσαμε, δεν ψυχραθήκαμε. Γελάσαμε πολύ, κλάψαμε άλλο τόσο, περάσαμε τρελές μέρες, θεότρελες νύχτες, δουλέψαμε, ταξιδέψαμε παρέα, περάσαμε πείνες και αφραγκίες που τότε, με το προνόμιο της ηλικίας και με μια διάθεση λούμπεν, τις βλέπαμε ως περιπέτειες και μάλιστα ρομαντικές.
Διασχίζαμε τους δρόμους της Άνω Πόλης σαν μικρή ομάδα ποδοσφαίρου, με τσιγάρα που περνούσαν από χέρι σε χέρι, με μακριά κασκόλ ν' ανεμίζουν στον τσουχτερό Βαρδάρη και χωρίς δραχμή στην τσέπη.
Μαζευόμασταν στα ταβερνάκια και τα μεζεδοπωλεία και τρώγαμε ρεφενέ, όποιος είχε περισσότερα πλήρωνε παραπάνω. Στα στέκια, οι μαγαζάτορες μας περίμεναν εξάπαντος κάθε Παρασκευή, κι όταν ο Αλέξης δε δούλευε κι ερχόταν με το μπουζούκι στο χέρι, είχαμε εξασφαλισμένο τζάμπα φαγητό και κρασί για όλους.
Τσακωνόμασταν για τα πολιτικά, για την ιστορία, για τις ομάδες, για τη φιλοσοφία, για τις θεωρίες. Φιλιώναμε, αγαπιόμασταν, τσατιζόμασταν, βρίζαμε, γελούσαμε, ερωτευόμασταν, χωρίζαμε.

Στα δυο χρόνια που έμεινα επάνω, κάμποσα νέα πρόσωπα προστέθηκαν στο σύνολο της παρέας, κάποια αποχώρησαν και κάποια έμειναν σταθερά.
Απ' τους σταθερούς, ο Αλέξης, ο Μιχάλης, ο Στάσης, η Δέσποινα, η Σοφία, η Ντίνα, η Έλσα και φυσικά είχαμε και τους δύο Πέτρους, στους οποίους είχαμε κολλήσει διάφορα παρατσούκλια και καλά για να τους ξεχωρίζουμε:
Ο Πέτρος ο Αθηναίος κι ο Πέτρος ο Θεσσαλονικιός (λόγω καταγωγής).
Ή ο Πέτρος ο Μικρός κι ο Πέτρος ο Μέγας (λόγω ηλικίας).
Ή οι Πετροπουλαίοι.
Ή οι Π.Ε. & Σία.
Ή Π.Ε.ΠΕ.
Τα δυο τελευταία παρατσούκλια ήταν inside joke της παρέας, αφού και οι δυο Πετρήδες είχαν φιλενάδες που τα ονόματά τους άρχιζαν από Ε. Τους είχαμε κι άλλα διάφορα προσωνύμια, ανάλογα την ώρα, τα κέφια, και το πόση καζούρα θέλαμε να τους κάνουμε, αλλά αυτά επικρατούσαν κυρίως.

Στα υπόλοιπα χρόνια, όπως γίνεται συνήθως, ακόμα κι ο 'σταθερός πυρήνας' της παρέας σκόρπισε. Ο Μιχάλης πίσω στην Κρήτη, ο Αλέξης ανάμεσα σε δουλειές μέρας και νύχτας, ο Στάσης έμεινε λίγο περισσότερο, η Δέσποινα είναι ακόμη σταθερή αξία, η Ντίνα πίσω στη Πάτρα, η Σοφία καμμένη απ' το αλκοόλ. Οι Π.Ε. & Σία, έμειναν σε επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Ο ένας εκ των δύο στη Θεσσαλονίκη με τη δική του Ε. και ο δεύτερος στην Αθήνα με τη δική του Ε.

Στα δέκα τελευταία χρόνια, η Θεσσαλονίκη δεν έπαψε να είναι αγαπημένη (πώς θα μπορούσε και να μην είναι δηλαδή), και καταφύγιο για μένα.
Αλλά συνδέθηκε και με άλλες ιστορίες, και με άλλες καταστάσεις πέραν της παρέας των πρώτων φοιτητικών χρόνων.

Δυο ταξίδια πάνω μέσα σ' αυτή τη δεκαετία, δεν είχαν να κάνουν ούτε με βόλτα, ούτε με παλιούς κι αγαπημένους φίλους, αλλά με νοσοκομεία, εντατικές, αναμονές έξω από χειρουργεία. Κι απανωτά τσιγάρα περιμένοντας. Τη μια για να τελειώσει ένα πεντάωρο χειρουργείο, μετά για να περάσει το 48ωρο, μετά για να περάσουν οι μέρες της εντατικής... και την άλλη, για ένα άλλο χειρουργείο, για μια άλλη μαγνητική, για καρκινικούς δείκτες.
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών στα δυο αυτά ταξίδια, τα ίδια. Κώστας ο ένας, Κωστής ο άλλος. Τους χώριζαν δυο γενιές, τους ένωνε κοινό αίμα.
Ο Κώστας ο μεγάλος τα κατάφερε τότε, και ξεπέρασε το προσδόκιμο ζωής που είχαν δώσει οι γιατροί.
Ο Κώστας ο μικρός, δε θα μπορούσε να μην τα καταφέρει, να μην το παλέψει, να μη βγει νικητής. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Αλλά τους τελευταίους οκτώ μήνες, η Θεσσαλονίκη έφερε και δυο αναχωρήσεις.
Οι δυο Ε. των δύο Πέτρων έφυγαν νωρίς και άδικα.
Κάποτε κάναμε πλάκα με τα αρχικά των ονομάτων τους. Τώρα δεν υπάρχει πλάκα.
Τώρα έμειναν δύο αρχικά Π χωρίς τα Ε. Και δεν υπάρχει αστείο, δεν υπάρχει λογοπαίγνιο, δεν υπάρχει καζούρα, δεν υπάρχει η παρέα να χαϊδέψει μέσα από το πείραγμα.

Υπάρχει μόνο το 'βάζουμε το ένα πόδι μπροστά απ' το άλλο και κάνουμε ένα βήμα'.
Σήμερα. Τώρα.
Κι αύριο βλέπουμε.

Ένα βήμα τη φορά. Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Αυτό είναι αρκετό. Ή μάλλον στην παρούσα, δεν είναι αρκετό απλώς, είναι τιτάνιο.

Πετροπουλαίοι καμάρια μου, ένα βήμα και σήμερα. Ένα βήμα τη φορά. Ένα βήμα μονάχα.

Ο φαύλος κύκλος του αγώνα για δύναμη

Πριν χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ένα μυθιστόρημα, το The Celestine Prophecy.
Το είχα διαβάσει στα αγγλικά και μου είχε φανεί εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Ο συγγραφέας του, ο James Redfield υφαίνει με μαεστρία μια φανταστική περιπέτεια, συνδυάζοντας στοιχεία από ψυχολογία, θρησκείες, πνευματικές διδασκαλίες διαφόρων λαών και εποχών.

Ένα κομμάτι αυτών είναι τα λεγόμενα "Θέατρα Ελέγχου". Για κάποιους λόγους, τον τελευταίο χρόνο και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, βρίσκομαι να τα σκέφτομαι όλο και πιο συχνά και κυρίως σε συνάρτηση με ανθρώπους που συναντώ, αλλά και μένα την ίδια.

Αντιγράφω μερικά αποσπάσματα.

Οι άνθρωποι ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας με σκοπό να εξασφαλίσουμε ενέργεια. Αυτό το κάνουμε ασυνείδητα σε κάθε συνάντηση. Παρατηρώντας τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο εκείνες που συμμετέχουμε οι ίδιοι , όσο και αυτές που συμβαίνουν μεταξύ άλλων, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό τον ανταγωνισμό και να αρχίσουμε να κατανοούμε την ουσιαστική φύση των ανθρώπινων συγκρούσεων.

Καθένας από τους τρόπους ελέγχου της ενέργειας, έχει τις ρίζες του στον αρχικό φόβο ότι, αν χάσει κανείς τη σύνδεση με το γονιό του, δε θα μπορέσει να επιζήσει. Έτσι, η τάση να ελέγχουμε τους γύρω μας για να εξασφαλίζουμε ενέργεια είναι μια κατάσταση που αρχίζει από την παιδική ηλικία. Όταν είμαστε παιδιά, η επιβίωσή μας εξαρτάται από τους ενήλικες που μας φροντίζουν, και για αυτό αναπτύσσουμε πολύ συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους παίρνουμε ενέργεια από το οικογενειακό μας σύστημα. Η εξασφάλιση αρκετής αγάπης ώστε να νιώθουμε ασφαλείς και αρκετής αναγνώρισης ώστε να μπορέσουμε να δομήσουμε μια ταυτότητα, είναι κρίσιμα στοιχεία της ανάπτυξής μας.

Οι άνθρωποι λοιπόν, ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για την εξασφάλιση ενέργειας. Αυτό το κάνουμε για να αισθανθούμε μια ψυχολογική αναπτέρωση. Πιστεύουμε ότι πρέπει αποσπάσουμε προσοχή, αγάπη, αναγνώριση, ενίσχυση, επιδοκιμασία από τους άλλους. Όλα αυτά δεν είναι παρά διαφορετικές μορφές ενέργειας. Έτσι μέσα από τις διάφορες μορφές επαφών και συνδιαλλαγών που είχαμε με τους γονείς μας όταν ήμαστε παιδιά, υιοθετούμε ένα τρόπο για να τραβάμε την ενέργεια προς το μέρος μας.

Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας προσαρμόσαμε ασυνείδητα τον εαυτό μας στο περιβάλλον μας. Ο τρόπος που μας φέρονταν οι γονείς-μεγάλα αδέρφια, και το πώς νιώθαμε κοντά τους, ήταν για μας το «πεδίο εξάσκησης» στο οποίο μάθαμε να ελέγχουμε τη ροή της ενέργειας και να τη στρέφουμε προς το μέρος μας.
Θα περιγραφούν παρακάτω τέσσερις τύποι χειρισμού της ενέργειας. Μερικοί χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές συνθήκες, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα κυρίαρχο θέατρο ελέγχου που τείνουν να το επαναλαμβάνουν. Το ποιο είναι αυτό το θέατρο εξαρτάται από ποια μέθοδος ήταν πιο αποτελεσματική με τα μέλη της οικογένειάς μας.

Τρομοκράτης
Οι τρομοκράτες καταφέρνουν τους πάντες να τους προσέξουν με τη θορυβώδη συμπεριφορά τους, τη σωματική τους δύναμη, τις απειλές, τα απρόσμενα ξεσπάσματα. Κρατούν τους πάντες σε επιφυλακή γιατί οι άλλοι φοβούνται ότι ο Τρομοκράτης θα κάνει κάποιο σχόλιο που θα τους ντροπιάσει ή θα θυμώσει μαζί τους. Οι τρομοκράτες είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Προκαλούν στους άλλους την αίσθηση του φόβου ή άγχους.

Είναι κατά βάση εγωκεντρικά άτομα και η συμπεριφορά τους μπορεί να κυμαίνεται από το να δίνουν συνεχώς διαταγές, να μιλούν ασταμάτητα, να φέρονται αυταρχικά, να είναι άκαμπτοι και σαρκαστικοί, μέχρι τη σωματική βία. Αρχικά δεσμεύουν τους άλλους δημιουργώντας μια αύρα δύναμης.

Καθένα από τα τέσσερα θέατρα ελέγχου δημιουργεί μια συγκεκριμένη ενεργειακή δυναμική που ονομάζεται αντίστοιχο θέατρο. Για παράδειγμα το αντίστοιχο θέατρο που δημιουργείται από ένα τρομοκράτη είναι το «εγώ ο καημένος», το θέατρο του «θύματος».

Ανακριτής
Οι Ανακριτές δεν είναι τόσο απειλητικοί από την άποψη σωματικής βίας, αλλά τσακίζουν το ηθικό και τη θέληση του άλλου αμφισβητώντας νοητικά όλες τις δραστηριότητες και τα κίνητρά του. Είναι εχθρικοί επικριτές που προσπαθούν συνεχώς να φέρουν έτσι τα πράγματα, ώστε να φανεί ότι οι άλλοι φταίνε σε κάτι ή κάνουν λάθος.

Όσο περισσότερο ασχολούνται με τα ελαττώματα και τα λάθη σας, τόσο περισσότερο τους παρακολουθείτε και αντιδράτε σε κάθε τους κίνηση. Καθώς αγωνίζεστε για να αποδείξετε την αξία σας, ή να απαντήσετε στις επικρίσεις τους, τόσο περισσότερη ενέργεια τους στέλνετε. Κάθε τι που λέτε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας κάποια στιγμή. Νιώθετε σαν να βρίσκεστε συνεχώς υπό παρακολούθηση.

Οι Ανακριτές είναι άτομα που βρίσκονται συνεχώς σε επαγρύπνηση. Εμφανίζονται κυνικοί, σκεπτικιστές, σαρκαστικοί, εκνευριστικοί, τελειομανείς ή υποκριτικά ενάρετοι και μπορεί να φτάσουν στο σημείο να γίνουν ύπουλοι και αδίστακτοι στους τρόπους που χρησιμοποιούν για να ελέγξουν τους άλλους. Δεσμεύουν αρχικά τους άλλους με το πνεύμα τους, την αλάνθαστη λογική τους, τα αντικειμενικά γεγονότα που παραθέτουν, και τη διανόησή τους.

Ως γονείς, δημιουργούν Απόμακρα παιδιά και μερικές φορές Θύματα. Και στις δύο περιπτώσεις, το παιδί προσπαθεί να ξεφύγει από την ανάκριση. Οι Απόμακροι προσπαθούν να ξεφύγουν από την υποχρέωση να απαντούν στη συνεχή παρακολούθηση και τα εκνευριστικά σχόλια του Ανακριτή( οπότε θα αποστραγγιστούν από την ενέργειά τους).

Απόμακρος
Τα Απόμακρα άτομα είναι χαμένα σε ένα δικό τους εσωτερικό κόσμο από ανεπίλυτες συγκρούσεις, φόβους και αυτοαμβιβολίες. Πιστεύουν ασυνείδητα ότι αν υποκρίνονται τον μυστηριώδη ή τον αδιάφορο, κάποιος θα έρθει να τους τραβήξει έξω. Συχνά νιώθουν μοναξιά, και κρατούν απόσταση από φόβο ότι οι άλλοι θα τους επιβάλλουν τη θέλησή τους ή θα αμφισβητήσουν τις αποφάσεις τους ( όπως έκαναν οι Ανακριτές γονείς τους).

Πιστεύουν ότι πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους, και γι΄αυτό δεν ζητούν βοήθεια. Χρειάζονται ελεύθερο χώρο γύρω τους και συχνά αποφεύγουν τις δεσμεύσεις. Όταν ήταν παιδιά, οι γονείς τους δεν τους επέτρεπαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για ανεξαρτησία ή δεν τους αναγνώριζαν για τη δική τους προσωπικότητα.

Έχουν την τάση να κινούνται προς την πλευρά του Θύματος, πάνω στο φάσμα των θεάτρων, και δε συνειδητοποιούν ότι η ίδια η απόμακρη συμπεριφορά τους μπορεί να ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν έχουν αυτό που θέλουν (π.χ. χρήματα, αγάπη, αυτοεκτίμηση ), ή για την αίσθηση της αποτελμάτωσης ή της σύγχυσης που νιώθουν. Συχνά πιστεύουν ότι το κύριο πρόβλημά τους είναι η έλλειψη κάποιου πράγματος (χρημάτων, φίλων, κοινωνικών επαφών, μόρφωσης).

Εμφανίζονται από αδιάφοροι εώς απρόσιτοι και μη συνεργάσιμοι, μέχρι συγκαταβατικοί, αποδοκιμαστικοί, αντιδραστικοί και ύπουλοι.
Χρησιμοποιούν επιδέξια την απομάκρυνση ως άμυνα, και συνήθως αποκόβονται από την ίδια τους την ενέργεια με φράσεις όπως «εγώ διαφέρω από τους άλλους», «κανείς δεν καταλαβαίνει τι προσπαθώ να κάνω», «είμαι μπερδεμένος», «δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι τους», «όλα θα ήταν διαφορετικά αν είχα…». Χάνουν τις ευκαιρίες τη μία μετά την άλλη, ενώ υπεραναλύουν τα πάντα. Με την παραμικρή ένδειξη σύγκρουσης ή αντιπαράθεσης, ο Απόμακρος γίνεται ασαφής και μπορεί να φτάσει στο σημείο να εξαφανιστεί (με το να μην απαντά σε τηλεφωνήματα ή να μην εμφανίζεται σε ραντεβού). Αρχικά δεσμεύουν τους άλλους μέσα από τη μυστηριώδη και αδιάφορη βιτρίνα που εμφανίζουν.

Οι Απόμακροι συνήθως δημιουργούν Ανακριτές, αλλά μπορεί επίσης να εμπλακούν σε θέατρα με Τρομοκράτες ή Θύματα επειδή βρίσκονται στο κέντρο του φάσματος.

Εγώ ο καημένος ή Θύμα
Τα Θύματα δεν νιώθουν ποτέ ότι έχουν αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσουν ενεργητικά τον κόσμο, γι αυτό προσπαθούν να προκαλέσουν συμπάθεια, προσελκύοντας την ενέργεια προς το μέρος τους. Όταν χρησιμοποιούν τη σιωπηλή συμπεριφορά, μπορεί να ολισθήσουν προς το θέατρο του Απόμακρου, αλλά ως Θύματα που είναι, φροντίζουν να μην περάσει απαρατήρητη η σιωπή τους.

Τα θύματα είναι πάντα απαισιόδοξα άτομα και τραβούν την προσοχή των άλλων παίρνοντας ανήσυχο ύφος, αναστενάζοντας, τρέμοντας, κλαίγοντας, κοιτάζοντας με απλανές βλέμμα μπροστά τους, απαντώντας αργά σε ερωτήσεις και αφηγούμενοι ξανά και ξανά μεγάλα δράματα και κρίσεις.
Τους αρέσει να μένουν τελευταίοι στην ουρά και υποτάσσονται στους άλλους. Η αγαπημένη τους φράση είναι «ναι, αλλά…».

Τα Θύματα αρχικά δελεάζουν τους άλλους με την αδυναμία και την ανάγκη τους για βοήθεια. Ωστόσο, δεν θέλουν πραγματικά να δοθεί λύση στην κατάσταση γιατί τότε θα χάσουν την πηγή της ενέργειάς τους.
Μπορεί επίσης να δείχνουν υπερβολικά υποχωρητική συμπεριφορά , πράγμα που τους κάνει τελικά να νιώθουν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται. Ως υποχωρητικά άτομα, δεν έχουν την ικανότητα να θέτουν όρια στις σχέσεις τους, και η συμπεριφορά τους κυμαίνεται από το να προσπαθούν να πείσουν τους άλλους, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να προβάλλουν δικαιολογίες, μέχρι το να προσπαθούν να λύνουν ξένα προβλήματα.

Επιτρέπουν στους άλλους να τους φέρονται σαν «αντικείμενα», ίσως μέσα από την ομορφιά τους ή την παραχώρηση της σεξουαλικής τους εύνοιας και μετά ενοχλούνται επειδή οι άλλοι δεν τους υπολογίζουν.
Τα Θύματα συντηρούν την θέση τους προσελκύοντας άτομα που τους τρομοκρατούν. Στους ακραίους κύκλους οικογενειακής βίας Τρομοκράτες και Θύματα παίζουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο Τρομοκράτης εμπλέκει το Θύμα σε όλο και πιο βίαια επεισόδια κακομεταχείρισης, μέχρι που η διαδικασία αυτή φτάνει σε μια κορύφωση έντασης.
Μετά την κορύφωση, ο Τρομοκράτης υποχωρεί και ζητά συγγνώμη και με αυτό τον τρόπο στέλνει ενέργεια η οποία δελεάζει το Θύμα και το επαναφέρει στο φαύλο κύκλο.

* * *

Αν διαβάσατε ως εδώ, ίσως να σας κακοφάνηκαν τα όσα διαβάσατε, ίσως να αναγνωρίσατε αγαπημένα πρόσωπα να "παίζουν" τους πιο πάνω ρόλους, ίσως και τους εαυτούς σας. Αν τα όσα διαβάσατε σας οδήγησαν να σκεφτείτε πως είτε εσείς, είτε οι γύρω σας είστε "κακοί" άνθρωποι, τότε μάλλον σας ξέφυγε ένα βασικό κομμάτι.
Γι' αυτό το επαναλαμβάνω:
Τα θέατρα ελέγχου, βασίζονται στο ΦΟΒΟ.
Ας πιάσουμε λοιπόν ξανά τα θέατρα ελέγχου, ειδωμένα μέσα από το φόβο που τα γεννά:

Αντιγράφω και πάλι:

ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ

Τρομοκράτης

Εξωτερική συμπεριφορά--------------------- Εσωτερική πάλη

Εξωτερική συμπεριφορά: Άρνηση, δεν ακούει τους άλλους

Εσωτερική πάλη: Φόβος ότι θα τον θέσουν υπό έλεγχο

Εξωτερική συμπεριφορά: Θυμός

Εσωτερική πάλη: Φόβος ότι αυτά που έχει ή κάνει δεν αρκούν

Εξωτερική συμπεριφορά: Θα το πάρω με όποιον τρόπο μπορώ

Εσωτερική πάλη: Κάποιος άλλος θα το πάρει πρώτος 

Εξωτερική συμπεριφορά: Αλαζονεία

Εσωτερική πάλη: Κανείς δε με προσέχει

Εξωτερική συμπεριφορά: Πρώτα ο εαυτός μου

Εσωτερική πάλη: Κανείς δε νοιάζεται

Εξωτερική συμπεριφορά: Έλεγχος

Εσωτερική πάλη: Πρέπει να το κάνω μόνος μου

Μανία

Εσωτερική πάλη: Κανείς δε νοιάστηκε ποτέ για μένα

Εξωτερική συμπεριφορά: Βία

Εσωτερική πάλη: Είμαι (νιώθω) νεκρός 

Κάνει τους άλλους να νιώθουν: ------------ Αντίστοιχο Θέατρο:

Κάνει τους άλλους να νιώθουν: Φόβο
Αντίστοιχο Θέατρο: Θύμα: "Μη μου κάνεις κακό, δεν σε απειλώ" 
Κάνει τους άλλους να νιώθουν: Θυμό
Αντίστοιχο Θέατρο: Τρομοκράτης: "Δεν μπορείς να μου κάνεις κακό,θα σε πολεμήσω" 
Κάνει τους άλλους να νιώθουν: Εκδίκηση.
Αντίστοιχο Θέατρο: Ανακριτής: "Δεν είσαι τόσο δυνατός όσο δείχνεις. Ποιο είναι το αδύνατο σημείο σου;" 
Κάνει τους άλλους να νιώθουν: Ανύπαρκτοι
Αντίστοιχο Θέατρο: Απόμακρος:"Δε θα έρθω σε σύγκρουση μαζί σου"

Ανακριτής

Εξωτερική συμπεριφορά -------------------- Εσωτερική πάλη 


Εξωτερική συμπεριφορά: Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Εσωτερική πάλη: Έλλειψη αναγνώρισης κατά τα παιδικά χρόνια

Εξωτερική συμπεριφορά: Πού πας;

Εσωτερική πάλη: Με αφήνουν μόνο και φοβάμαι

Εξωτερική συμπεριφορά: Γιατί δεν έκανες αυτό ή εκείνο;

Εσωτερική πάλη: Θέλω αποδείξεις της αγάπης σου

Εξωτερική συμπεριφορά: Γιατί δεν κάνεις αυτό ή εκείνο;

Εσωτερική πάλη: Θα με εγκαταλείψεις

Εξωτερική συμπεριφορά: Σου το είχα πει εγώ

Εσωτερική πάλη: Με χρειάζεσαι. Σε χρειάζομαι

Εξωτερική συμπεριφορά: Έλεγχος
Εσωτερική πάλη: Πρέπει να το κάνω μόνος μου

Κάνει τους άλλους να νιώθουν: -----------------Αντίστοιχο Θέατρο: 

Κάνει τους άλλους να νιώθουν:Ανύπαρκτοι
Αντίστοιχο Θέατρο:Απόμακρος: "Δεν ξέρεις τι σκέφτομαι" 
Κάνει τους άλλους να νιώθουν:Λάθος
Αντίστοιχο Θέατρο:Απόμακρος: "Είσαι πιο δυνατός από μένα,μετράς πιο πολύ από μένα" 

ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΘΕΑΤΡΑ
Απόμακρος

Εξωτερική συμπεριφορά-----------------Εσωτερική πάλη

Εξωτερική συμπεριφορά: Είμαι έτοιμος να...

Εσωτερική πάλη: Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να επιβιώσω

Εξωτερική συμπεριφορά: Χρειάζομαι περισσότερα (χρήματα,μόρφωση, χρόνο, ευκαιρίες κλπ)

Εσωτερική πάλη: Δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, φοβάμαι

 
Εξωτερική συμπεριφορά: Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, μπορεί

Εσωτερική πάλη: Θα παγιδευτώ και δεν θα τα καταφέρω

Εξωτερική συμπεριφορά: Θα σου πω
Εσωτερική πάλη: Δεν ξέρω τι νιώθω


Κάνει τους άλλους να νιώθουν:--------Αντίστοιχο Θέατρο: 

Κάνει τους άλλους να νιώθουν:Αβέβαιοι
Αντίστοιχο Θέατρο:Ανακριτής: "Έχεις θυμώσει μαζί μου;"  
Κάνει τους άλλους να νιώθουν:Καχύποπτοι  
Αντίστοιχο Θέατρο: Ανακριτής: "Τι λάθος έκανα;"

Θύμα

Εξωτερική συμπεριφορά -------- Εσωτερική πάλη

Εξωτερική συμπεριφορά: Είμαι κουρασμένος

Εσωτερική πάλη: Κάνω τόσα πολλά και κανείς δε με βλέπει

 Εξωτερική συμπεριφορά: Τι να κάνω, έτσι είμαι

Εσωτερική πάλη: Δεν ξέρω άλλο τρόπο για να πάρω ενέργεια

Εξωτερική συμπεριφορά: Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ

 Εσωτερική πάλη: Αν αλλάξω δε θα μ' αγαπάς

Εξωτερική συμπεριφορά: Είμαι μια χαρά

Εσωτερική πάλη: Δε νοιάζεσαι πραγματικά για μένα

Εξωτερική συμπεριφορά: Άσε να το κάνω εγώ

Εσωτερική πάλη: Με χρειάζεσαι. Σε χρειάζομαι

Εξωτερική συμπεριφορά: Μην ανησυχείς για μένα
 Εσωτερική πάλη: Χρειάζομαι αναγνώριση

Κάνει τους άλλους να νιώθουν:----------Αντίστοιχο Θέατρο: 

Κάνει τους άλλους να νιώθουν:Ένοχοι
Αντίστοιχο Θέατρο: Τρομοκράτης: "Θέλεις να με ελέγξεις"


Ποτέ δεν είναι αργά να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου και το φαύλο κύκλο του αγώνα για έλεγχο και δύναμη.
Δεν είναι εύκολο.
Τουλάχιστον, αναγνωρίζοντας τα βασικά θέατρα, κάνουμε ένα βήμα.

Thoughts of the day, quote of the day

Thoughts of the day

-Όσο περνά ο καιρός, τόσο πείθομαι για δύο πράγματα.
Υπάρχει (μεγάλη) πιθανότητα, να μπορέσεις να κατεβάσεις κάποιον χαμηλότερα από εκεί που ήταν.
Δεν υπάρχει (σχεδόν καμία) πιθανότητα να ανεβάσεις κάποιον παραπάνω από εκεί που βρίσκεται -εκτός κι αν πραγματικά το θέλει ο ίδιος. Αν και το να δηλώνει πως το θέλει, δεν είναι πάντα η πραγματικότητα.

-Υπάρχει λουκέτο για ψυγεία, ασφάλεια για ντουλάπια; Ο Κανέλλος δε θ' αφήσει τίποτα όρθιο έτσι όπως πάει.

-Πώς γίνεται όταν πέφτεις και τσακίζεις το γόνατό σου/πιάνεις το χέρι σου στην πόρτα/σου πέφτει ένα αντικείμενο και προσγειώνεται στο πόδι σου/σου γυρίζει το τακούνι, να είναι πάντα το γόνατο που έχεις μηνίσκο, το χέρι που έχει πρόβλημα, το πόδι που είχες χτυπήσει, ο αστράγαλος που έχεις σπάσει;

-Έλυσε ποτέ κανείς το μυστήριο με τις χαμένες κάλτσες; Είμαι σίγουρη, πάντα δυο είναι όταν τις αγοράζω. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως καταλήγουν αζευγάρωτες.

-Όταν σου χαλάσει η κλειδαριά εσωτερικής πόρτας, ποιον καλείς; Κλειδαρά ή μαραγκό; Γιατί όταν πήγα να ρωτήσω αμφότερους, με έστειλε ο ένας στον άλλο και τελικά κανείς δεν ήταν αρμόδιος (κάτι σε ελληνικό δημόσιο μου φέρνει).


Quote of the day

-What do you hear, Starbuck?
Nothing but the rain, Sir.

Το δώρο θέλει αντίδωρο

Η Ευλογημένη Γη του Πηλίου μοιράστηκε μαζί μου το δώρο της ομορφιάς της, κι εγώ τώρα το μοιράζομαι μαζί σας.
Αν σας φέρει ο δρόμος προς τα εκεί, να κάνετε μια στάση.
Η Ζαγορά, είναι μαγικός τόπος.




Το προαύλιο του ναού της Αγίας Κυριακής




Η θέα προς το Αιγαίο.


Και μια μικρή γατο-οικογένεια (όχι που δε θα έβρισκα ζούμπερα να περιμένουν μεζεδάκια)

Η καριέρα που (δεν) διάλεξα.

Σάββατο πρωί, ηλιόλουστη η μέρα, κι η διάθεσή μου αρκετά καλή.

Λυπάμαι λοιπόν που σε μια τόσο όμορφη μέρα, θ' αναγκαστώ να πικράνω κάποιους απ' όσους μου έγραψαν προσωπικά στο email του μπλογκ μου.

Λοιπόν δυστυχώς καριέρες ο άνθρωπος διαλέγει στα νιάτα του... Σαφώς και στην πορεία της ζωής του μπορεί ν' αλλάξει γραμμή πλεύσης και κατεύθυνση, να βρεθεί από εκτιμητής τέχνης ας πούμε πωλητής ακινήτων, από ηλεκτρολόγος εστιάτορας, από λογιστής τηλεπαρουσιαστής, και δε συμμαζεύεται.
Η ζωή έχει τα δικά της γυρίσματα κι εγώ επίσης βρέθηκα μες τα χρόνια να κάνω ένα σωρό διαφορετικές κι ετερόκλητες δουλειές κι αυτό είναι καλό...
Αλλά πως να το κάνουμε, όντως κάποιες καριέρες, καλό είναι να τις ξεκινά κανείς νωρίς, για να προλαβαίνει αν μη τι άλλο να αποκτήσει εξειδίκευση.

Έτσι, λυπάμαι βρε καρντάσια, αλλά ισχύουν τα κάτωθι:

-Δεν έχω εξειδίκευση σε "σπέσιαλ υπηρεσίες" που αμείβονται με την ώρα.
-Δεν έχω εξειδίκευση σε "τρίο", ούτε σε "κουαρτέτο", ούτε στο "όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά".
-Ούτε εγώ, ούτε ο φίλος μου έχουμε την παραμικρή διάθεση να προσθέσουμε μια πολυθρονίτσα στην κρεβατοκάμαρα και να προσκαλέσουμε κάποιον να παρακολουθεί την όποια μεταμεσονύκτια δράση λάβει χώρα. Την πόρτα της κρεβατοκάμαράς μου την ανοίγει μονάχα ο Νέλλος, όταν θέλει να έρθει να χωθεί στα πόδια μας και να κοιμηθεί παρέα, κι είναι ο μόνος που έχει το προνόμιο, οπότε σόρι κι εδώ.
-Δεν μπορώ να ικανοποιήσω τη φαντασίωση του ευγενέστατου κυρίου που θα ήθελε να με δει "παρέα" με τέσσερις (γιατί άραγε τέσσερις; γιατί όχι τρεις ή πέντε; κοίτα που την απορία θα μείνω), Νιγηριανούς. Όπως μου έγραψε και κάποιος φίλος, οι Νιγηριανοί είναι περήφανος λαός με μεγάλη ιστορία, και παρόλο που έβγαλαν κακό όνομα στην Ευρώπη και στη γειτονιά μου αφθονούν, όχι αγαπητέ φίλε, δεν μπορώ να πάω να πιάσω τέσσερις από την πλατεία Αμερικής όπου μαζεύονται τα βράδια για να ικανοποιήσουμε τη φαντασίωσή σου, λυπάμαι.
-Δεν χρειάζομαι τραπεζάκι, υποπόδιο, οικιακό σκλάβο ή pet (δεν ξέρω καλά και τις ορολογίες και γίνομαι ρεζίλι η γυναίκα κοίτα να δεις), έχω και pets απ' τα κανονικά, τα τετράποδα, και τρεις γάτες πίστεψέ με φτάνουν μια χαρά για pets, έχω και τραπεζάκι του καφέ και τα υποπόδια δε τα χρησιμοποιώ.
-Τέλος δυστυχώς, ούτε αυταρχική αφέντρα είμαι, βλέπεις δεν τα αντέχω τα δεκαπεντάποντα τακούνια στιλέτο, έχω ένα θεματάκι με τη μέση μου, κι άμα τα φορέσω έστω και μισάωρο θα τεζάρω δυο εικοσιτετράωρα ανάσκελα, οπότε δε λέει φίλε μου, καταλαβαίνεις..

Τι να γίνει έτσι έχουν τα πράγματα φίλε gamitron@tade, sm@tade, 4urfeet@tade, soulslave@tade, amwnra@tade, και υπόλοιποι tade@tade.

Σο σόρι, κατανοώ ότι προφανώς μιλάμε για μια καριέρα επικερδή, κι ίσως και να χεζόμουν στα φράγκα έτσι και την επέλεγα, αλλά είναι η καριέρα που δεν επέλεξα.
Ας πρόσεχα θα μου πείτε, σαφώς και δίκιο ίσως να έχετε, όπως και να 'χει όμως, μη μου γράφετε πλέον.

Δε θα σας απαντήσω και βαρέθηκα να σβήνω emails.

Πέραν αυτών, υπάρχουν κάτι ωραίοι, κάτι πολύ ωραίοι άνθρωποι εκεί έξω. Κάτι ωραίοι τύποι που χαίρεσαι να τους βλέπεις κι ανοίγει η ψυχή σου να τους μιλάς.
Ντέμη, το ξέρεις δα φαντάζομαι πως είσαι ένας από αυτούς, ναι;

Σ' όλους αυτούς τους ωραίους τύπους εκεί έξω, τις καλημέρες μου και καλό σαββατοκύριακο!

Λίγα λόγια ακόμη.

Σήμερα με ενημέρωσαν τηλεφωνικά ότι στο ποστ Ανάσα, γίνεται λέει ο χαμός στις τρεις μέρες της ιντερνετικής απουσίας μου.
Μου είπαν για υβρεολόγιο, για ανθρώπους που μπήκαν να ξεράσουν χολή και πικρία.

Κατέβηκα σ' ένα ίντερνετ καφέ στο κέντρο της πόλης.
Έτσι έμαθα ότι με αποκάλεσαν επαγγελματία επαίτη, απατεώνα, έμαθα ότι έχω στήσει σκευωρία, ότι υποδύομαι δύο διαφορετικά πρόσωπα στην μπλογκόσφαιρα, τον εαυτό μου και την Κουρούνα, ενημερώθηκα ότι έχω κάνει 'μπάζα κι αρπαχτή' με τα λεφτά του κόσμου και προφανώς την έκανα για Ακαπούλκο όπου απολαμβάνω τα ποτάκια μου εις υγείαν των κορόιδων.
Έμαθα ακόμη ότι κάποιοι νιώσαν εξαπατημένοι, και ενημερώθηκα και για την άποψη του τι εστί ζωοφιλία κατ' άλλους.

Και τώρα που ενημερώθηκα, θα προχωρήσω σε κάποια πράγματα επί της ουσίας.

Πάμε λοιπόν:

ioazon,
Ioannis Matz.,
Styliani St.,
Konstantina B.,
Athena B.,
Sofia,
Sofia Ter.,
George Pan.,
Nikolaos Sar.,
Zenonas Ev.,
Georgios Z.,
Michalis Fam.,
Konstantinos P-M,
Emmanouil S.,
Emmanouil And.,
Marilena M.,
Alexandros M.,
Serko K.,
Christos Vav.,
Σταυρούλα Σκ.,
Μαρία Βαρ.,
Δέσποινα Παλ.,
Σάββας Αρ.,
Κωνσταντίνα Μαχ.,
Villenave (?),
Γιώργος Μαρ.,
Φίλιππος Κλ.,
Chrysta Ec.,
Anastasios Mp.,
Sissy L.,
Petros M.,
Lykourgos Ps.,


Σας ευχαριστώ όλους.

Επίσης,

Ντέμη Κ., η Λούνα, ο Κανέλλος, και ο Πιτσίκος σε ευχαριστούν ιδιαίτερα.

Ακόμη,

Φίλε SOVIET, φίλε Νίκο με το μπλογκ "Μια πρώτη προσέγγιση", φίλε Γιώργο Μπριμπίλη από το Zoomicon, φίλη Ναταλία από τον Πύργο, σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο email του μπλογκ, γιατί δεν μπόρεσα να βρω τα δικά σας.

Για όλους τους υπόλοιπους, στις πέντε ώρες στο ίντερνετ καφέ, απάντησα σε όλους όσοι είχατε βάλει email επικοινωνίας στα σχόλιά σας.
Αν παρ' ελπίδα, κάποιος μου ξέφυγε, του ζητώ συγνώμη. Σ' αυτή την περίπτωση ας μου γράψει εφόσον θέλει στο email του μπλογκ.

Επίσης, νομίζω πως κατάφερα να απαντήσω σε όλους που μου γράψατε προσωπικά, αλλά λέω και πάλι, αν άφησα κάποιον απ' έξω, να μην παρεξηγηθεί. Γίνεται κυριολεκτικά χαμός στα email και παλεύω να τα βάλω σε τάξη και σειρά και να απαντήσω.


Από την ερχόμενη εβδομάδα θα είμαι πίσω στην Αθήνα.
Δεν πρόκειται να τα παρατήσω, ούτε να το βάλω κάτω. Λυπάμαι αν χαλάω τη μαγιονέζα σε κάποιους που πολύ θα ήθελαν να βγουν αληθινοί και να δουν ότι όντως 'έφαγα τα εκατομμύρια του κόσμου και την έκανα προς άγνωστο προορισμό'.
Δυστυχώς γι' αυτούς, θα είμαι εδώ, θα γράφω στο μπλογκ όποτε μου κάνει κέφι και για ό,τι μου κάνει κέφι, όπως έκανα και τα τελευταία έξι χρόνια.

Για όλους τους υπόλοιπους, θα είμαστε σε επαφή.

Καλό βράδυ.

Τριάντα εφτά μέρες και νύχτες...

Τριάντα εφτά μέρες και νύχτες, όσες και τα χρόνια που μετράω πάνω σε τούτον τον πλανήτη, τριάντα εφτά μέρες και νύχτες γεμάτες αγωνία, δάκρυα, πόνο, κούραση, φόβο, οργή, εξουθένωση, απελπισία και απόγνωση.
Τριάντα εφτά μέρες μετά, χαλάλι και τα διαγράφω όλα και τίποτα δεν έχει πια σημασία.

Τριάντα εφτά μέρες μετά

ο Κανέλλος βρέθηκε και είναι πίσω στο σπίτι

Αδύνατος, ταλαιπωρημένος, βρώμικος, πεινασμένος, κουρασμένος, βραχνιασμένος, αλλά είναι ο Κανελλάκος μου.

Ίσα που μου 'ρχεται ν' αρχίσω να πιστεύω ότι υπάρχει Θεός.

Τώρα μπορώ να πάρω ανάσα και να κατακτήσω τον κόσμο :)

Πες στον Κανέλλο, ακόμα τον ψάχνω.

Είσαι φιλόζωος; Είχες ποτέ δικό σου ζωντανό; Σκυλί, γατί, ψάρι, πουλί, τρωκτικό, ερπετό, γουοτέβερ;
Κάτσε εδώ να τα πούμε.

Είσαι φιλόζωος αλλά δεν έτυχε να έχεις ποτέ δικό σου ζώο; Παρόλα αυτά έχεις χαϊδέψει το σκυλί του γείτονα, τη γάτα της κολλητής σου, το αδέσποτο στις διακοπές, τους έριξες ένα κομματάκι απ' το χάμπουργκερ που τρως, απ' την τηγανιτή μαρίδα στην ταβέρνα;
Κάτσε κι εσύ.

Είσαι φιλόζωος αλλά δε θες να έχεις δικό σου ζώο, γιατί δεν μπορείς ν' αναλάβεις τη μεγάλη ευθύνη του και τα όσα αυτή συνεπάγεται; Κάτσε στην παρέα.

Έχεις φοβία με τα ζώα, για κάποιο λόγο φοβάσαι τα τετράποδα, δίποδα, φτερωτά, λεπιδωτά, ή γουοτέβερ ζωντανά, δε τα θες κοντά σου γιατί ας πούμε σου αγγίζει τη γάμπα η ουρά της γάτας και παθαίνεις λαλά, αλλά παρόλα αυτά δε θα πείραζες, χτύπαγες, πλήγωνες, τρόμαζες, κλότσαγες ποτέ ζωντανό; Εντάξει είσαι, κάτσε κι εσύ.

* * * * *

Είσαι φιλόζωος γιαλατζί;
Από 'κείνους που κάποτε πήραν ένα κουτάβι, ένα γατί, ένα κάτι τέλος πάντων και μετά το βαρέθηκαν; Και μετά το πέταξαν στο δρόμο; Ή το πήγαν και το παράτησαν σε ένα πάρκο, ή κοντά σε μια ταβέρνα , ή στου διαόλου τη μάνα όταν η γκόμενά σου, ή ο γκόμενός σου πάτησαν πόδι, ή όταν ήθελες να φύγεις διακοπές και δεν είχες τι να το κάνεις;

Ή από 'κείνους που παράτησαν το κυνηγόσκυλό τους δεμένο σ' ένα δέντρο να ψωμολυσσάει όταν πια ήταν γέρικο για να τους ξετρυπώνει θηράματα; Εκτός βέβαια κι αν είσαι απ' αυτούς αλλά είσαι "μεγαλόψυχος" και φρόντισες να το ξεκάνεις με μια ντουφεκιά της κυνηγετικής σου καραμπίνας όσο εκείνο σε κοίταζε στα μάτια γεμάτο εμπιστοσύνη κουνώντας την ουρά του;

Είσαι από 'κείνους τους καλούς φιλόζωους που δεν στειρώνουν το ζώο που έχουν μες το σπίτι τους για να μη του "στερήσουν τη χαρά του σεξ", αλλά στ' αρχίδια τους για τη βλάβη στην υγεία του από τις απανωτές γέννες αν είναι θηλυκό και δε διστάζεις να πετάξεις τα νεογέννητά του στα σκουπίδια, στ' αρχίδια τους για τους κινδύνους που διατρέχει από καβγάδες με αντίπαλα ζώα αν είναι αρσενικό και για το πόσα άλλα αδέσποτα δημιουργεί το ζώο τους;

Είσαι ένας απ' αυτούς τους γελοίους μαλάκες που πήραν το ζώο γιατί ήταν "χαριτωμένο" αλλά μετά διαπίστωσαν ότι τους έπαιρνε πολύ χρόνο και πολύ φροντίδα, τους στερούσε απ' τους φίλους, την κοινωνική ζωή, τα γαμήσια, το ποτάκι, τις διακοπές; Κι όταν το διαπίστωσες αυτό το παράτησες δεμένο στη βεράντα αν ήταν σκύλος, στο πίσω μπαλκόνι, στην αυλή και το παράτησες στην έρμη την πουτάνα την τύχη του, και το θυμόσουν όταν σε ενοχλούσε το γάβγισμά του και το νιαούρισμά του κι έβγαινες είτε βρίζοντας για να το φοβίσεις και να χωθεί στην τρύπα του ή στο κλουβί του ή άν πάλι είχες γαμήσει καλά το προηγούμενο βράδυ, έβγαινες να του πετάξεις φαί; Μήπως πάλι όταν ήρθε η ώρα να φύγεις για διακοπές, αποφάσισες ότι η μόνη λύση ήταν να το παρατήσεις μόνο του για όλο το μήνα που εσύ ξεκουραζόσουν;

Μήπως πάλι είσαι από ένα άλλο, ξεχωριστό είδος φιλόζωου, που "αγαπάει" και "προσέχει" μόνο τη συνομοταξία ζώου που εκείνος "θεωρεί" κατάλληλο ν' "αγαπηθεί"; Ας πούμε είσαι φιλόσκυλος αλλά τις γάτες τις μισείς θανάσιμα, κι όταν βγάζεις τον γαμάουα σκύλο σου βόλτα τον μαθαίνεις να επιτίθεται και να κυνηγάει όποια αδέσποτη γάτα έχει την ατυχία να διασταυρωθεί μαζί σας; Ή ακόμα καλύτερα, όπου βρεις εσύ αδέσποτη ή και σπιτική γάτα, φροντίζεις μετά χαράς να της ρίξεις μια κλωτσιά, μια πέτρα, να την δηλητηριάσεις με φόλα, να την πατήσεις με το αμάξι;

Μπας κι είσαι από κάτι άλλους βαρεμένους με πετριά γερή στον υποτιθέμενο εγκέφαλό τους, που θεωρούν ζώα άξια για να τα έχουν κοντά τους μόνο όσα έχουν πετιγκρί, και προγόνους με καταβολές στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας; Και που στάζεις ένα σκασμό λεφτά για να στο φέρουν απ' τα εξωτερικά για να το 'χεις να κάνεις μετά φιγούρα; Και ταυτόχρονα θεωρείς όλα τα μη γαλαζοαίματα, μη ράτσας ζωντανά "κακά" ζώα με "κακό" χαρακτήρα, "ακατάλληλα" για συντροφιά, αφού όπως όλοι ξέρουμε μόνο τα ζώα ράτσας έχουν οοοόλα τα καλά προσόντα;

Ακόμα χειρότερα, μήπως είσαι από 'κείνη τη μεγάλη ομάδα του μικροτσούτσουνου, οικογενειάρχη υπανθρώπου, ή της αγάμητης αξιοπρεπούς καριόλας κατίνας της γειτονιάς, που θεωρεί τα ζώα σιχαμένα και βρώμικα και τα μισεί μ' όλη τη δύναμη της ψυχωτικής διάνοιάς του;

Από εκείνους που μαθαίνουν στα σιχαμένα μπάσταρδα κωλόπαιδά τους να βασανίζουν το γατί, το τζιτζίκι, το πουλί, να παίρνουν με τις πέτρες το σκύλο; Είσαι απ' αυτούς που όπου συναπαντηθούν με αδέσποτο σκούζουν και τσιρίζουν και τρέχουν να μαζέψουν το μούλικο μη τους το μαγαρίσει η επαφή;

Είσαι απ' αυτούς που σκορπάνε φόλες για να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τα αδέσποτα; Είσαι σαν κάτι άλλους καλόψυχους χριστιανούς που κλωτσάνε τα μπολάκια με το νερό που βρίσκουν στις γωνίες των δρόμων ώστε να "ψοφήσουν μια ώρα αρχύτερα" τα σιχαμένα αδέσποτα που τριγυρνάνε μες τη ζέστη λιώνοντας τις πατούσες τους στο τσιμέντο της Αθήνας;

* * * * *

Παρακαλώ πολύ ΤΩΡΑ, όσοι αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στις κατηγορίες ανάμεσα στους αστερίσκους, ΠΑΡΤΕ ΤΟΝ ΜΠΟΥΛΟ.

Αν είσαι ένας απ' αυτούς ΜΗΝ μου κατσικωθείς εδώ, μη διαβάσεις περισσότερα, μη μου πεις τη γαμημένη γνώμη σου.

Εξαφανίσου, διακτινίσου, σάλτα και γαμήσου, ψόφα, και μην τολμήσεις να βρεθείς στο δρόμο μου, μην τολμήσεις ν' ανασάνεις δίπλα μου και μου βρωμίσεις τη μέρα.

Για όλους τους υπόλοιπους.

Το Σάββατο στις 18/7 τα ξημερώματα, χάθηκε ο Νέλλος ο Κανέλλος.

Πήδηξε από το μπαλκόνι μας στον 4ο στη διπλανή ταράτσα, κάτι που έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν και που και τα υπόλοιπα δύο γατιά μας κάνουν συχνά. Από τις διπλανές ταράτσες έρχονται συστηματικά δυο άλλες αδέσποτες γατούλες που τις ταΐζουμε στο μπαλκόνι και γνωρίζονται με τις δικές μας. Συχνά λοιπόν, ο Νέλλος και τα υπόλοιπα γατιά μας έβγαιναν στις δίπλα ταράτσες κι έπαιζαν, κυνηγιόντουσαν με τις άλλες, ή απλώς άραζαν στον ήλιο, και σε λίγες ώρες ήταν πάντα πίσω, ή τουλάχιστον έτρεχαν πάντα όταν τους φωνάζαμε για φαγητό.
Έτσι δεν ανησύχησα καθόλου όταν το βράδυ του Σαββάτου βγήκαν όλα στις δίπλα ταράτσες κι άρχισαν τα παιχνίδια και τα τρεχαλητά.

Λίγες ώρες μετά που τα φώναξα για φαγητό, ήρθαν όλα τρέχοντας εκτός από τον Κανέλλο. Και πάλι δεν ανησύχησα, καμιά φορά εξερευνούσε κι αργούσε λίγο παραπάνω. Όμως όταν άρχισε να ξημερώνει, με ζώσαν τα μαύρα φίδια. Στις τέσσερις το πρωί ήμασταν ήδη στο δρόμο και ψάχναμε παντού.

Την επόμενη μέρα ανεβήκαμε στις δίπλα ταράτσες, ψάξαμε παντού, αποθηκάκια και κτίσματα, κατεβήκαμε με σκάλες υπηρεσίας στους φωταγωγούς και χωθήκαμε σε κάτι άθλια βρωμερά υπόγεια, αλλά Κανέλλος πουθενά!

Όλες αυτές τις μέρες έχουν λιώσει τα πόδια μας στο περπάτημα, κάθε νύχτα, και μετά πάλι κάθε ξημέρωμα πριν αρχίσουν να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα, τον φωνάζουμε παντού κουνώντας του το κουτάκι με την ξηρά τροφή, αλλά ως τώρα τίποτα.

Τύπωσα 30 αφίσες και έβαλα στη γειτονιά, ενημέρωσα όσους γείτονες και καταστηματάρχες μπορούσα, ανέβηκα και πάνω από την Πατησίων, έφτασα μέχρι την πλατεία Φωκίωνος και άφησα και αφίσα στον κτηνίατρο της γειτονιάς.

Έχω αρρωστήσει. Σωματικά και ψυχικά. Για πρώτη φορά από τότε που έμεινα άνεργη, λέω πάλι καλά. Γιατί αν είχα να πάω σε δουλειά, αν είχα να βγάλω οχτάωρο σε γραφείο, ή που θα με σουτάριζαν ή που θα έφευγα μόνη μου. Να την έβγαζα καθαρή χλομό το κόβω πάντως.

Τώρα σιγά-σιγά με πλημμυρίζει η οργή. Και το χειρότερο, δεν έχω με ποιον να οργιστώ. Τέτοιες ώρες τσατίζομαι που δεν πιστεύω σε θεούς, θα ήταν παρήγορο να έχω κάποιον να βρίζω ή να προσεύχομαι. Αλλά τέτοια βερσιόν δεν έχει.
Εύχομαι μονάχα να μην είναι κανείς από τους εντός αστερίσκων τυχερός και βρεθεί κάποια απ' αυτές τις μέρες στο δρόμο μου. Θα με δείτε στα κανάλια, μόνο αυτό σας λέω.

Κανέλλο, όπου κι αν είσαι γύρνα. Εγώ σε ψάχνω ακόμα. Και θα σε ψάχνω όσο πάρει. Γύρνα σκασμένο γατί και σου υπόσχομαι να σ' αφήνω ν' ανοίγεις το ψυγείο, ν' ανοίγεις όλα τα ντουλάπια και να μασουλάς ότι θες. Και τα κουλουράκια της Γιάννας. Γύρνα μονάχα.

Χειροποίητο, "χωριάτικο" σαπούνι με αγνό ελαιόλαδο UPDATE

Έχουν περάσει περίπου πέντε χρόνια από τότε που ανάρτησα την παρασκευή χειροποίητου, χωριάτικου σαπουνιού με αγνό ελαιόλαδο, με χρήση της Θερμής Μεθόδου.

Το συγκεκριμένο ποστ τότε συζητήθηκε πολύ, ανταλλάχθηκαν γνώμες και πληροφορίες εκατέρωθεν κι αρκετοί πειραματίστηκαν με τη συνταγή μου. Κι ύστερα κύλησε ο καιρός που λέει και το τραγούδι, όμως το ποστ παρέμενε και παραμένει ως σήμερα με κάποιον τρόπο ενεργό. Όλο και κάποιος προσθέτει ένα καινούριο σχόλιο, ή μου γράφει στο μέιλ ζητώντας κάποια επιπλέον πληροφορία ή επεξήγηση.

Αποφάσισα λοιπόν να ανανεώσω το θέμα και να προσθέσω όσες νέες πληροφορίες απόκτησα μέσω ψαξίματος και πειραματισμού σ' αυτά τα χρόνια.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Υπάρχουν τρεις τρόποι να φτιάξει κανείς σαπούνι.

Του Ανυπόμονου, της Υπομονής και της Εξάσκησης στην Υπομονή, ή αντίστοιχα η Μέθοδος της Χύτευσης, η Θερμή Μέθοδος και η Ψυχρή Μέθοδος.
Πάμε να τις δούμε μία-μία.

Μέθοδος της χύτευσης (melt and pour) ή το Σαπούνι του Ανυπόμονου.

Η μέθοδος αυτή είναι η απλούστερη όλων, τόσο που ακόμη κι ένα παιδί θα μπορούσε να την εκτελέσει. Παρόλα αυτά δεν φτιάχνουμε ακριβώς σαπούνι απ' το μηδέν, αφού χρησιμοποιούμε έτοιμη βάση σαπουνιού, διάφανη ή λευκή, την οποία και λιώνουμε σε φούρνο μικροκυμάτων ή μπεν-μαρί.
Αφού λιώσει η σαπουνόμαζα, προσθέτουμε αιθέρια έλαια ή συνθετικά αρώματα, χρώματα (φυτικά, συνθετικά, μίκες), και ό,τι πρόσθετα επιθυμούμε όπως για παράδειγμα απολεπιστικούς παράγοντες -βρώμη, αλάτι, τριμμένη λύφη, σκόνη από κουκούτσια ροδάκινου, σπόρους παπαρούνας κοκ- ή πέταλα λουλουδιών, άνθη λεβάντας, ξύσμα πορτοκαλιού-λεμονιού, θυμάρι κλπ.
Τέλος ρίχνουμε σε καλούπια, αφήνουμε για 24-48 ώρες, ξεκαλουπώνουμε και Voilà! έχουμε σαπουνάκια.

Πλεονεκτήματα:

• Φυσικά η ευκολία στην παρασκευή της.
• Δεν χρησιμοποιούμε θερμότητα, ούτε NaOH, η διαδικασία είναι εξαιρετικά γρήγορη και αρκετά ασφαλής, δεν χρειάζεται μεγάλος χρόνος αναμονής για να "γίνει" το σαπούνι μας, και με τη διάφανη σαπουνόμαζα μπορούμε να πετύχουμε σαπούνια πολύ κοντά στα γνωστά διάφανα σαπούνια γλυκερίνης του εμπορίου.
• Υπάρχει πολύ μεγάλη γκάμα χρωμάτων, πολλά αρώματα -κυρίως συνθετικά-, μπορούμε να ενσωματώσουμε στο εσωτερικό του παιχνιδάκια, μπίλιες, χρυσόσκονη, να φτιάξουμε σαπούνι πολύχρωμο ή με διαφορετικά χρώματα σε στρώσεις κι ένα σωρό άλλα, φαντασία να 'χει κανείς...

Μειονεκτήματα:

• Όπως ανέφερα και παραπάνω,ουσιαστικά δεν δημιουργούμε σαπούνι. Βελτιώνουμε ένα υπάρχον σαπούνι (την έτοιμη σαπουνόμαζα), της οποίας την αγνότητα και τα υλικά δεν μπορούμε πάντα να ελέγξουμε.
• Παρόλα αυτά τονίζω το "βελτιώνουμε". Όντως βελτιώνουμε ένα υπάρχον σαπούνι, με την προσθήκη εξτρά υλικών. Η δε προσθήκη αιθερίων ελαίων το κάνει σαπούνι πολυτελείας.
• Όπως και να 'χει, ακόμη κι η μέθοδο της χύτευσης μας δίνει σαπούνι φτηνότερου και ίσως καλύτερο του εμπορίου κι έχουμε έναν μικρό έλεγχο στα συστατικά του.

Σαπουνάκια με τη μέθοδο της χύτευσης

Θερμή μέθοδος ή της Υπομονής.

Η θερμή μέθοδος θεωρείται η παλιότερη γνωστή μέθοδος παρασκευής σαπουνιού και παρουσιάστηκε-αναλύθηκε διεξοδικά στο παλιό μου ποστ, όμως παραθέτω κάποιες επιπλέον σημειώσεις.
Στη θερμή μέθοδο μπορούν να προστεθούν χρώματα (mica και oxides) πριν το 'μαγείρεμα' ώστε να διατηρηθεί ομοιογενές το χρώμα. Ενσωματώνουμε το χρώμα σε λίγη χλιαρή γλυκερίνη ή λάδι και προσθέτουμε στη σαπουνόμαζα.
Όταν το σαπούνι έχει κρυώσει λιγάκι μπορούμε να προσθέσουμε τα αιθέρια έλαια. Τα αιθέρια έλαια καταστρέφονται σε κάποιους βαθμούς θερμοκρασίας, το λεγόμενο flash point. Καλό είναι λοιπόν να γνωρίζουμε ποιο είναι το flash point του κάθε α.ε. που θέλουμε να προσθέσουμε και μ' ένα θερμόμετρο κουζίνας να βεβαιωθούμε πως η σαπουνόμαζά μας έχει την κατάλληλη θερμοκρασία.

Αφού τελειώσουμε και μ' αυτό, τα βάζουμε στα καλούπια και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Θα βρείτε έναν εύκολο τρόπο να υπολογίσετε την ποσότητα NaOH που θα χρειαστείτε στη Θερμή Μέθοδο πατώντας εδώ

Πλεονεκτήματα:

• Το σαπούνι χρειάζεται λιγότερο χρόνο να γίνει αφού η διαδικασία της σαπωνοποίησης έχει "επιταχυνθεί" από το "μαγείρεμα" των υλικών. Έτσι, μπορούμε να έχουμε έτοιμο σαπούνι σε 4 εβδομάδες πάνω-κάτω.
• Επίσης τα αιθέρια ή αρωματικά έλαια, τα επιπλέον καλλυντικά και ακριβά λάδια-λίπη για υπερλίπανση μπαίνουν αφού κατεβάσουμε το σαπούνι από τη φωτιά.
• Τέλος, τα σαπούνια με τη θερμή μέθοδο, κόβονται ευκολότερα και δεν τρίβονται.

Μειονεκτήματα:

• Στο τέλος του 'μαγειρέματος', η σαπουνόμαζα δεν είναι τόσο ρευστή όσο στην ψυχρή μέθοδο, πράγμα που θα μας δυσκολέψει λιγάκι να την βάλουμε στα καλούπια.
• Οι σαπουνοπαραγωγοί από την άλλη, διαφωνούν σχετικά με το 'μαγείρεμα' των βασικών ελαίων, θεωρώντας πως μειώνονται ή ακόμη και χάνονται οι ιδιότητές τους. Αν σκεφτούμε ότι ακόμη και στην ψυχρή μέθοδο που συντελείται εξωθερμική αντίδραση, η διαφορά μεταξύ της υψηλότερης θερμοκρασίας ανάμεσα στην θερμή και την ψυχρή μέθοδο είναι περίπου 30ºC, οπότε ίσως έχουν κάποιο δίκιο.
• Γάλα, μέλι, ζάχαρη έχουν την τάση να καίγονται όταν προστεθούν πριν το 'μαγείρεμα' και να δίνουν καφετί χρώμα στα σαπούνια. Καλύτερα να φυλάξουμε τέτοια πρόσθετα για την ψυχρή μέθοδο.

Στα Συν ή στα Πλην;
Η τελική εμφάνιση του σαπουνιού μας είναι λιγάκι πιο... ρουστίκ κι όχι τόσο λεία και ραφινάτη όσο της ψυχρής μεθόδου. Αυτό για άλλους μπορεί να είναι μειονέκτημα ή πλεονέκτημα, εμένα πάντως μου αρέσει αυτή η λίγο πιο τραχιά όψη τους.

Σαπουνάκια με τη Θερμή Μέθοδο

Ψυχρή μέθοδος ή Εξάσκηση στην Υπομονή.

Πρέπει να πω ότι το ψυχρή μέθοδος είναι κάπως παραπλανητικό. Εξ' ορισμού, δεν υπάρχει τρόπος να φτιαχτεί σαπούνι με ψυχρό τρόπο.
Για να χρησιμοποιήσουμε και λίγη χημεία, το σαπούνι μας είναι άλας, δηλαδή προϊόν που προκύπτει από την εξουδετέρωση μιας βάσης από ένα οξύ. Η σαπωνοποίηση είναι η αντίδραση των λιπαρών οξέων με το καυστικό νάτριο (NaOH) ή το καυστικό κάλιο (KOH) η οποία μας δίνει άλας (σαπούνι) και γλυκερίνη.

Οι δύο μέθοδοι, η θερμή και η ψυχρή έχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ τους.
Η κύρια διαφορά τους όμως είναι ότι ενώ στη θερμή μέθοδο θερμαίνουμε τόσο το μείγμα NaOH-νερού όσο και τα λάδια, στην ψυχρή μέθοδο, θερμαίνουμε τα έλαια, λίπη, βούτυρα, αλλά όχι το μείγμα NaOH-νερού.

Διαδικασία:
-Ζυγίζουμε όλα μας τα υλικά σε ζυγαριά ακριβείας.
-Έχουμε δυο πυρίμαχα δοχεία, ένα για να αναμίξουμε τα έλαια κι ένα για να αναμίξουμε τη σόδα στο νερό.
-ΠΡΟΣΟΧΗ: Πάντα ρίχνουμε την NaOH ΣΤΟ ΝΕΡΟ και ποτέ το αντίθετο, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνει έκρηξη. Στην ένωση σόδας-νερού έχουμε εξωθερμική αντίδραση, δηλαδή το μίγμα "παράγει" θερμότητα.
-Λιώνουμε σε μπεν-μαρί τα στερεά λίπη μαζί με τα λάδια.
-Χρειαζόμαστε 2 θερμόμετρα κουζίνας. Με το ένα μετράμε τη θερμοκρασία των ελαίων, και με το άλλο της σόδας.
Όταν και τα δύο έχουν θερμοκρασία ανάμεσα σε 38 και 45ºC, βγάζουμε το μίγμα των λαδιών στην επιφάνεια εργασίας μας και προσθέτουμε το διάλυμα σόδας-νερού.

-Τώρα χρειαζόμαστε ένα στικ-μπλέντερ χεριού (τύπου μίνι-πίμερ), με το οποίο αναμιγνύουμε το υλικό μας μέχρι να εμφανιστούν τα περίφημα "ίχνη", trace αγγλιστί.
Το ίχνος το διαπιστώνουμε αν με μια σπάτουλα τραβήξουμε μια γραμμή στην επιφάνεια της μάζας κι αυτή σταθεί για λίγο πριν εξαφανιστεί. Εναλλακτικά, αν σηκώσουμε το μπλέντερ κι αφήσουμε λίγο υλικό να τρέξει, αυτό θα πρέπει να σταθεί για λίγο πριν
ενσωματωθεί ξανά στη σαπουνόμαζά μας.
Θα πάρει από 10 ως 20 λεπτά χτύπημα για να δούμε ίχνος.

-Σε αυτή τη φάση, προσθέτουμε επιπλέον έλαια αν θέλουμε, ή αιθέρια έλαια και αναμιγνύουμε καλά.
-Αν θέλουμε να προσθέσουμε χρώμα, παίρνουμε λίγη από τη σαπουνόμαζα, βάζουμε το χρώμα, ανακατεύουμε καλά, και ρίχνουμε ξανά στο υπόλοιπο μίγμα. Ανακατεύουμε πάλι για να ενοποιηθεί.

-Γεμίζουμε με το μίγμα τις φόρμες μας, τις σκεπάζουμε με διαφανή μεμβράνη κι ύστερα με κουβέρτα ή μάλλινο ύφασμα. Διαλέγουμε το σημείο που θα ακουμπήσουμε τις φόρμες μας, γιατί εκεί θα μείνουν χωρίς να τις κουνήσουμε καθόλου για τις πρώτες 24 ώρες τουλάχιστον.
-Τότε βγάζουμε τη μεμβράνη και την κουβέρτα ή το ύφασμα, και το αφήνουμε να σκληρύνει για να το βγάλουμε από τις φόρμες.
Κάποιες φορές αυτό μπορεί να γίνει άμεσα (μετά το πρώτο 24ωρο δηλαδή), αλλά μπορεί να πάρει και ως μία εβδομάδα.

-Αφού το βγάλουμε από τις φόρμες, αφήνουμε τα σαπουνάκια μας να γίνουν σε ευάρεο μέρος, μακριά από άμεσο φως. Εγώ έχω χρησιμοποιήσει σ' αυτή τη φάση μικρά τελάρα -όπως αυτά που έχουν στα μανάβικα- ώστε να αερίζεται από παντού.

Ο χρόνος για να γίνει είναι από 6 ως 8 εβδομάδες, σπάνιες φορές μπορεί να φτάσει στις 10 εβδομάδες. Οι πεχαμετρικές λωρίδες είναι μεγάλη βοήθεια στο να είμαστε σίγουροι ότι το σαπούνι μας είναι έτοιμο. Υγραίνουμε λίγο το σαπούνι, εφαρμόζουμε στην λωρίδα και βλέπουμε το Ph. Θα πρέπει να είναι γύρω στο 7.

Θα βρείτε έναν εύκολο τρόπο να υπολογίσετε την ποσότητα NaOH που θα χρειαστείτε στην Ψυχρή Μέθοδο πατώντας εδώ

Πλεονεκτήματα:

• Θεωρείται πιο εύκολη μέθοδος συγκριτικά με τη Θερμή, και πιο ασφαλής, αφού δεν χρειάζεται να θερμανθεί και το μείγμα σόδας-νερού.
• Δίνει καλά αποτελέσματα στην ενσωμάτωση άλλων υλικών που δεν "κάθονται" καλά στη Θερμή μέθοδο, όπως γάλα, μέλι, καφές, σοκολάτα, απολεπιστικά πρόσθετα, βότανα, άνθη.
• Έχει μεγαλύτερη γκάμα χρωμάτων.

Μειονεκτήματα:

• Απαιτεί ακριβότερο εξοπλισμό, αφού θα χρειαστούμε τα δύο θερμόμετρα κουζίνας, δύο πυρίμαχα σκεύη, και το στικ-μπλέντερ. Από την άλλη ίσως τα παραπάνω να υπάρχουν στην κουζίνα μας ήδη, και εντέλει είναι επένδυση μίας φοράς, μετά θα μας μείνουν.
• Η διαδικασία της είναι πιο χρονοβόρα.
• Χρειάζεται μεγαλύτερο χρόνο για να γίνει το σαπούνι μας.

Σαπουνάκια με την Ψυχρή Μέθοδο

Το ποια μέθοδο θα θελήσει να χρησιμοποιήσει ο καθένας και να πειραματιστεί είναι θέμα γούστου, υπομονής και κόστους. Καλή επιτυχία σε όσους δοκιμάσουν, κι όποιοι έχουν σχόλια, ερωτήσεις ή υποδείξεις, καλοδεχούμενοι!

Welcome to Greece, version 2011

Travel's agency brochure before GAP: "Welcome to Greece, birthplace of Democracy and western civilization, homeland of Isonomy and Meritocracy.

Travel's agency brochure after GAP: "Welcome to Greece, birthplace of Modern Fascism, the only country which volunteered willingly to return to Mediaeval Times so it can preserve it's highest principles as Inequality and Kakistocracy.



Μιλώντας πριν λίγη ώρα με την κολλητή μου σχετικά με το χτεσινό χάος στο Σύνταγμα, αναρωτήθηκε και δικαίως, "μα πού πήγε η οργή του κόσμου; θα έπρεπε να έχουν κατέβει όλοι στους δρόμους, να έχει παραλύσει το σύμπαν, να μη λειτουργεί τίποτα".

Στην αρχή αναρωτιόμουν κι εγώ το ίδιο πράγμα, αλλά όχι πια.

Καταρχήν, ο κόσμος, ΦΟΒΑΤΑΙ.
Σκέφτεται πού να πάω, και πού να κατέβω, να μου ανοίξουν το κεφάλι με κανά γκλομπ, να με πνίξουν τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα. Έχω οικογένεια, έχω παιδιά, είμαι μάνα, πατέρας, ηλικιωμένος, ασθενής, εργαζόμενος οτιδήποτε.
Πάει και τέλειωσε, ο κόσμος, ο πολύς κόσμος φο-βά-ται.

Απ' την άλλη, ουσιαστικά ο κόσμος με την πλατιά έννοια του όρου, δεν έχει ΙΔΕΑ για το τι πραγματικά συμβαίνει. Περίεργο; Καθόλου.
Το ότι οι πληροφορίες, τα ντοκουμέντα, τα γεγονότα υπάρχουν παντού στο Δίκτυο και θα μπορούσε -θεωρητικά- ο καθένας να έχει πρόσβαση σ' αυτά και να αναπτύξει γνώμη, πρακτικά δεν ισχύει.
Οι περισσότεροι παραμένουν κολλημένοι στο χαζοκούτι, βλέπουν εναγωνίως ειδήσεις, ακούν πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις επί αναλύσεων από παντός είδους αναρμόδιους, "εμπιστεύονται" την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τα λοιπά πολύχρωμα παπαγαλάκια, έχουν χάψει το σενάριο της τρομολαγνείας και τρέμουν πως αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση, αν δεν παραμείνουμε στα νύχια της Τρόικας και του Μνημονίου κι επτωχεύσουμε, πάει την επουτσίσαμε για να το πω λαϊκά, δε θα 'χουμε να φάμε, θα γίνουμε χειρότεροι από την Αλβανία επί Χότζα, δε θα υπάρχουν πια μισθοί, δε θα δίνονται συντάξεις.

Και ΦΟ-ΒΟΥ-ΝΤΑΙ. Τρέμουν. Μην πτωχεύσει η χώρα.

Για ποια ιστορία να μιλήσουμε; Τι ξέρει ο πολύς κόσμος από ιστορία; Ποιος θα του την πει; Η τηλεόραση; Να θυμίσω μόνο τι έγινε όταν προβαλλόταν εκείνο το ντοκυμαντέρ για την επανάσταση του 1821, το αμόκ και την πατριδολαγνεία και την ιερή αγανάκτηση που έπιασε ένα σωρό κόσμο, γιατί λέχθηκαν πράγματα που για 'κείνους ήταν ανήκουστα και αντιπατριωτικά;

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια. Υπάρχει ΑΓΝΟΙΑ. Πλατιά, βαθιά, απέραντη άγνοια. Δεν γνωρίζουμε ιστορία ως λαός, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει γνώση. Πάει και τέλειωσε. Μεσάνυχτα βαθιά σκοτεινιασμένα.

Και τέλος, ποιος είναι ο "όλος ο κόσμος;" Οι κάτοικοι της Αθήνας; Όλης της Αθήνας; Θα περίμενε κανείς ας πούμε να παρατήσουν οι κάτοικοι της Εκάλης (ένα τυχαίο παράδειγμα), το αραξοβόλι της βιλλίτσας τους και να τρέξουν αλαλάζοντας να ενωθούν με τον λαουτζίκο; Δεν αριστερίζω, αλλά σημειώνω το αυτονόητο.
Κάποιοι ζούμε στην Ελλάδα του 2011, άνεργοι, απολυμένοι χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς ελπίδες, με συσσωρευμένα χρέη, με γκρεμισμένα όνειρα, γεμάτοι αγανάκτηση, και κάποιοι ζούνε σε μια άλλη Ελλάδα, σ' ένα παράλληλο αλλά καθόλου αντίστοιχο σύμπαν. Ένα πράγμα σαν το Fringe να πούμε.
Κι ενώ εγώ ίσως μπορώ να φανταστώ πώς είναι να ζεις στη χλίδα, να σκορπάς 1500 ευρώ για να πάρεις ένα ζευγάρι παπούτσια κι άλλα 700 για ένα τσαντάκι, να ξυπνάς το πρωί και να βουτάς στην πισίνα της αυλής σου, η άλλη πλευρά ποτέ και με τίποτα δε θα μπορούσε να φανταστεί τι σημαίνει να σε πνίγει καθημερινά η θηλιά στο λαιμό σου για το αν θα καταφέρεις να επιβιώσεις άλλον ένα μήνα, άλλη μία εβδομάδα, άλλη μία μέρα. Το να ψάχνεις φραγκοδίφραγκα στις τσάντες σου για να δεις αν σου βγαίνει να πάρεις έναν καπνό κι ένα εισιτήριο για τρόλεϊ, είναι μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας για 'κείνους.

Αυτά είναι τα δεδομένα, τα φακτς κυρίες και κύριοι. Ο πολύς λαός είναι η κυρά Μαριγώ, ο Νικολάκης, ο Μήτσουλας... δεν είναι "κακοί άνθρωποι", είναι όμως αυτοί που είναι. Αδαείς, αμόρφωτοι, φοβισμένοι, ξενοφοβικοί... και οι υπόλοιποι δε δίνουν δεκάρα διότι δεν διακυβεύονται τα δικά τους συμφέροντα.

Τώρα το άλλο κομμάτι του κόσμου που τρέχει, ενημερώνεται, παλεύει, ελπίζει, κατεβαίνει στις πορείες αν μπορεί, διαμαρτύρεται με όποιον τρόπο μπορεί, φτύνει το ελεεινό καθεστώς που ξεπούλησε την πατρίδα του, κι έχει ακόμη μέσα του ένα κομμάτι μεγάλο που πονάει γι' αυτή τη ρημάδα την πατρίδα, τι να πω γι' αυτούς... Αν είναι κάτι να μας σώσει, είναι μονάχα αυτό το ένα και μοναδικό υγιές κομμάτι πάνω σε ένα κουφάρι που όσο πάει το τρώει η γάγγραινα και σαπίζει.

Άμποτε.

Οι μέσα και οι έξω

Τι σου είναι η ζωή.. ο ένας μέσα και να θέλει να βγει έξω, κι ο άλλος έξω και να θέλει(;) να μπει μέσα..
Για να ακριβολογώ, η από μέσα λυσσάει να βγει έξω για να πλακώσει τον "εισβολέα", κι ο "εισβολέας", είναι σκέτο αγρίμι ικανό να σου κατεβάσει το χέρι απ' τη μασχάλη την ώρα που τον ταΐζεις.
Δεν ξέρω αν ο απ' έξω θα ήθελε να μπει μέσα, αλλά κάθεται ανελλιπώς μπροστά στο παράθυρο και παρακολουθεί τα πάντα στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ίσως είμαστε η τηλεόρασή του κατά κάποιον τρόπο, αν και νομίζω πως μάλλον το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θ' ανοίξει η μαγική πόρτα απ' την οποία κάτι δίποδα του δίνουν φαΐ.
Μ' αυτό το σκεπτικό, ο μόνος λόγος που θα ήθελε να βρεθεί μέσα θα ήταν προφανώς κι άλλο φαΐ, και λίγο φαΐ ακόμη. Κι αν έλειπε η "στρίγγλα" ακόμη καλύτερα.



Κι ένα update στις φάτσες που μεγάλωσαν.

Ο... "έξω", δεν έχει όνομα. Είναι αδελφάκι του Τσίκου Πιτσίκου, αλλά άργησε να έρθει στο μπαλκόνι κι έτσι έμεινε στην απέξω. Κυριολεκτικά.

Η Λούνα είναι μία και δεν χρειάζεται συστάσεις.

Ο Νέλλος Κανέλλος.

Και φυσικά ο Τσίκος Πιτσίκος.

Την αγανάκτησή μου, μέσα γαμώτο!

Χτες γυρνώντας βράδυ στο σπίτι, βρήκα το πιο πάνω χαρτί πεταμένο μπροστά στην πολυκατοικία.
Το διάβασα και του 'δωσα μια κλωτσιά να πάει παραπέρα.

Σήμερα, κατέβηκα στο μαγαζί που δούλευα παλιά για μια δουλειά. Μία καθώς πρέπει, ελληνίδα κάτοικος της περιοχής της Πλατείας Αμερικής, φρόντισε να μου το ξαναθυμίσει, ρίχνοντας ένα μάτσο χαρτάκια κάτω απ' την πόρτα του μαγαζιού.

Η μανδάμ, κυβικών Μπέτης Βαλάσση επί Λωξάντρας (άσχετο που τη Βαλάσση τη συμπαθώ), φορούσε τυρκουζέ συνολάκι παντελόνα-πουκαμίσα, με λευκό μπλουζάκι (προφανώς για να ταιριάζει με τα χρώματα της ιερής γαλανόλευκης της ιερής πατρίδας), χρυσό πεδιλάκι, χρυσό κοκκαλάκι στο καραφυσικόβαμμένο ξανθό μαλλί, και όλα τα χρυσά αξεσουάρ -λέγε με λατέρνα- της καθώς πρέπει κάστας, ήτοι ρολογάκι, αλυσίδα, καδένα μητροπολίτη και δαχτυλιδάρες με κοτρόνες καμπουσόν μεγέθους αυγού ορτυκιού.
Φυσικά απαραίτητο συμπλήρωμα το λουρί που κατέληγε σε σκύλο μινιόν τύπου σφουγγαρίστρα.
Αφού πέταξε τα χαρτιά της κάτω από την πόρτα και ανασηκώθηκε, χαμογέλασε με τα άψογα κόκκινα βαμμένα χείλη της και μου έκανε το σήμα της νίκης (θα με πέρασε για συναγωνίστρια, βλέπεις είχα ντυθεί κι εγώ κυριλάτα σήμερα τρομάρα μου!)

Μια λοιπόν που η μανδάμ μπήκε σε τόσο κόπο, είπα να μην αφήσω το μήνυμά της ασχολίαστο. Μπορεί άλλωστε η κυριούλα να ανήκει στο 96% των άνεργων ελλήνων, πού ξέρεις;


Τι να πρωτοσχολιάσω όμως; Ή μήπως και είναι το πρώτο κωλόχαρτο τέτοιου τύπου;

Για άλλη μια φορά, όπως συνήθως, κάποιοι μπέρδεψαν τις βούρτσες με τις πούτσες.

Ραγίζει απόψε η καρδιά..

Καμιά φορά δεν έχεις λόγια, δεν φτάνουν τα λόγια, ή δεν έχουν τελικά καμιά σημασία.
Αλλά ήθελα να σου πω γεια, καλή αντάμωση και δυο σκόρπια ευχαριστώ.

Σ' ευχαριστώ για έναν πρωινό καφέ στα κάστρα, δεκαεννιά χρόνια πριν, σ' ευχαριστώ για μια Αυγουστιάτικη βραδυά στον Βόλο στο Καφέ Σαντάν, σ' ευχαριστώ για τα ουζάκια εκείνα τα καλοκαίρια στην Αλόννησο, πάνω απ' όλα σ' ευχαριστώ που πλούτισες τη ζωή μου με την παρουσία σου, σ' ευχαριστώ που ήσουν εσύ, Νικόλα.

Πόσους αποχαιρετισμούς ακόμα;

Οι δρόμοι τρέχουν χιαστί, στις τρεις χαράματα Ομόνοια, κι αχ Ελλάδα σ' αγαπώ, αλλά τίποτα δεν πάει χαμένο, γιατί εδώ είναι του Ρασούλη.

Καλό ταξίδι, Μανώλη, σ' ευχαριστούμε για τα τραγούδια...

Ανεργία καλώς ήρθες!

Εντάξει λοιπόν, αυτό ήταν.
Από το Σάββατο που μας πέρασε, είμαι πλέον επισήμως άνεργη.
Και λέω επισήμως γιατί η πορεία προς την ανεργία είχε αρχίσει να δρομολογείται εδώ και κάμποσο καιρό.

Πάνε μήνες που από την οκτάωρη απασχόληση (οκτάωρη κατ' όνομα, γιατί οι υπερωρίες για κάποιο μαγικό λόγο σχεδόν ποτέ δεν προσμετρούνταν), πέρασα στην τετράωρη.
Ακόμη, είχα κατά κάποιον τρόπο προειδοποιηθεί για την κατάληξη. Λέω κατά κάποιον τρόπο, γιατί υπήρξαν κι εκείνες οι ένα σωρό συζητήσεις με το πρώην "αφεντικό", περί συνέχισης της συνεργασίας μας σε άλλο πλαίσιο, (να γίνουμε συνέταιροι ανοίγοντας μαζί κάποια δουλειά και άλλες παρόμοιες ευρηματικές ιδέες).

Το καλό είναι πως γνωρίζοντας με τι άνθρωπο είχα να κάνω, έδωσα τόση βάση σ' αυτές τις συζητήσεις μας, όση δίνει ο Νέλλος όταν του λέω "Κατέβα απ' τον πάγκο της κουζίνας γιατί θα στις βρέξω".

Για τον ίδιο λόγο, σε κάτι λαμπρές αναλαμπές καλοσύνης και ψυχοπονιάς καθώς και σε φάσεις όπου περνούσε κρίσεις συναισθηματισμού και ξεστόμιζε κάτι μεγαλειώδεις, πομπώδεις και στομφώδεις δηλώσεις, σαν κι αυτές που ακολουθούν, τα δικά μου αυτιά άκουγαν μονάχα αυτά που βλέπετε στα κόκκινα γραμματάκια:

-"Βρε συ, δεν κάνεις καλά που αγχώνεσαι! Όσο βρίσκομαι εγώ εδώ, εσύ δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτε. Στο δρόμο θα σ' αφήσω, χωρίς δουλειά;"
-"Σοβαρά σου λέω, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ το γραφείο χωρίς εσένα. Πώς θα τα βγάλω πέρα τώρα εγώ μόνος μου; Εσύ εδώ είσαι ο άνθρωπός μου. Μαζί φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Νομίζεις δε σε πονάω και δε σε μετράω για δικό μου άνθρωπο; Δεν είμαι τόσο αχάριστος!"
Ή ακόμα σε στιγμές μέγιστης ομφαλοσκόπησης, συγνώμη, ενδοσκόπησης ήθελα να πω, τον άκουγα να μου λέει:
-"Νομίζεις δεν αναγνωρίζω εγώ τα πόσα έχεις προσφέρει; Το πού ήμασταν ως επιχείρηση όταν ήρθες και το πού φτάσαμε; Νομίζεις ξεχνάω τις δύσκολες εποχές που δεν βγαίναμε και έμενες απλήρωτη εβδομάδες ή όταν έβαλες το κεφάλι σου στον τορβά κι ανοίξαμε το υποκατάστημα στο όνομά σου για να μπορέσουμε να κόψουμε τιμολόγια τότε που εγώ χρωστούσα τα μαλλιά της κεφαλής μου στην εφορία; Εγώ, ακόμη κι αν αναγκαστώ να σου πω να σταματήσεις, δεν πρόκειται να σε αφήσω έτσι!"

Αυτό είναι βλέπεται το κατάλοιπο του άλλου μου επαγγέλματος, της μετάφρασης δηλαδή. Ο... χριστιανός έλεγε τα παραπάνω κι εγώ μετέφραζα τα εξής:
ΣτΜ: "Εννοείται πως μόλις κάνω τη δουλειά μου, δηλαδή μόλις μου τελειώσεις όλη την κωλοδουλειά που δεν μπορώ να βγάλω εις πέρας μόνος μου, θα έχεις κάθε λόγο ν' ανησυχείς και να αγχώνεσαι αφού θα σε σουτάρω στεγνά. Κι εντάξει ρε παιδί μου, μας βοήθησες στα δύσκολα, αλλά τι να κάνουμε, τώρα αυτό πέρασε και πάει, κι εδώ μας πνίγει η κρίση, κι εγώ τι φταίω, κι εγώ τι να σου κάνω;"

Οπότε εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι μου ήρθε ακριβώς κεραμίδα στο κεφάλι.
Από την άλλη όμως μου ήρθε κάπως.

Από τότε που ήρθα στην Αθήνα, δώδεκα χρόνια πίσω, με εξαίρεση τους πρώτους οκτώ μήνες που είχα πάρει σβάρνα την Αθήνα πάνω-κάτω ψάχνοντας για δουλειά από το Φάληρο μέχρι το 80ο χιλιόμετρο της Εθνικής κι από την Πετρούπολη ως την Ηλιούπολη, είναι η πρώτη φορά που είμαι άνεργη. Και τότε ήμουν 25, και δεν είχαμε κρίση, και δεν είχαμε ΔΝΤ, και δεν ήταν όλα τόσο μπάχαλο, ή δεν έδειχναν να είναι τόσο μπάχαλο.

Έτσι το Σάββατο, την πρώτη μέρα που δεν είχα να κατέβω στο γραφείο, για καμιά ώρα ομολογώ πως μου ήρθε μια καντήφλα, ένας ντουβρουτζάς και μια μίνι-καταθλιψάρα. Κάπως σαν τον γάιδαρο που τον είχες ζεμένο κι ήξερε ένα μονοπάτι και μετά τον άφησες ελεύθερο στο λιβάδι να βόσκει, αλλά δεν ήξερε πώς να βόσκει ελεύθερος στο λιβάδι.

Λίγο αργότερα συνήλθα πάντως, κι άρχισα να σκέφτομαι τα όσα λαχταρούσα να κάνω όσο είχα τη δουλειά και δεν μπορούσα.
Να τρώω όποτε μου κάνει κέφι, να κοιμάμαι και να ξυπνάω όποτε θέλω εγώ, να βγω να κόβω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, να χαζεύω όλα τα μαγαζάκια στα Εξάρχεια και στο Μοναστηράκι, να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν μαζευτεί στοίβες στη βιβλιοθήκη, να ζωγραφίσω ξανά, να φτιάξω το σπίτι, να μαγειρέψω όλα τα πολύπλοκα φαγητά που θέλουν πέντε ώρες προετοιμασία, να φροντίσω τα φυτά στη βεράντα, να πίνω καφέ μια ηλιόλουστη μέρα στο Θησείο, να πάω πάλι σινεμά στην απογευματινή προβολή, να, να, να...

Τώρα γιατί όλες αυτές τις μέρες σέρνομαι μες το σπίτι με τις φόρμες, δεν κάνω απολύτως τίποτα πέρα απ' το να βλέπω όλη νύχτα επεισόδια του Deep Space Nine, να φυτεύω μαλακίες στη φάρμα του φατσοβιβλίου, να κοιμάμαι στις 9 το πρωί και να ξυπνάω στις 4 το απόγευμα, τι να σας πω, είναι μια απορία στην οποία ακόμη δεν έχω απαντήσει.

Όπως δεν έχω απαντήσει στη μέγιστη απορία του γιατί όλες οι αγγελίες ζητούν γυναίκες υπαλλήλους ως 30 χρόνων (στα 31 βγαίνουμε στη σύνταξη στην Ελλάδα και δεν το πήρα χαμπάρι;), ή γιατί όποιος ζητάει υπάλληλο γραφείου, γραμματέα, ή όπως αλλιώς θες να το θέσεις, στα απαραίτητα προσόντα βάζει γνώσεις Κεφάλαιου ή Eurofasma, και Quark Xpress ή Corel.
Δηλαδή αυτός ο κάποιος που βάζει αυτή την αγγελία, θέλει πτυχιούχο Διοίκησης Επιχειρήσεων, πτυχιούχο Λογιστικής και πτυχιούχο Γραφίστα, πακέτο 3 σε 1, με τουλάχιστον 3 χρόνια προϋπηρεσίας και ηλικία ως 30;
Εμ' δε βγαίνουν τα χρόνια σπουδών με την ηλικία που ζητάς, φίλτατε υποψήφιε εργοδότα! Δεν βγαίνουν!

Βρωμοέλληνες - Η.Π.Α. : "No rats, no Greeks, all American"

Τροφή για σκέψη.

Για όσους μπορούν να σκέφτονται ακόμα.

Νέος Χρόνος, μπανιέρες και μαγικά φίλτρα...

Τελευταία, κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι για το μπλογκ, πάντα κάτι συμβαίνει και δεν τα καταφέρνω.
Τη μια κάτι που πήρε το μάτι μου σε κάποιο άλλο μπλογκ μου τραβάει την προσοχή και βρίσκομαι αλλού να διαβάζω κι από εκεί αλλού κι ύστερα παραπέρα, την άλλη αφαιρούμαι γιατί χτύπησε ένα τηλέφωνο κι έπρεπε να απαντήσω κι ύστερα χάνεται η στιγμή και η διάθεση, και την επόμενη γιατί ο Νέλλος έσπασε ένα ακόμη βάζο/πιάτο/ποτήρι/whatever και τρέχω να τον κατσαδιάσω και να μαζέψω τα... σπασμένα.

Ύστερα πάλι, ο τελευταίος μήνας πριν την Πρωτοχρονιά ήταν σωστό τρελοκομείο. Από την αρχή του Δεκέμβρη μέχρι και δυο μέρες πριν το Νέο Έτος, δούλευα εφτά μέρες την εβδομάδα, και από οκτώ μέχρι και δεκαεφτά ώρες τη μέρα, στο μαγαζί που εργάζομαι τα τελευταία χρόνια.
Το μπος βγαίνει στη σύνταξη, η επιχείρηση μεταβιβάζεται στην κόρη του, τα εμπορεύματα έπρεπε να καταγραφούν, να μετρηθούν, να τιμολογηθούν σύμφωνα με την τιμή αγοράς, το οποίο σημαίνει να βρεθεί το αντίστοιχο τιμολόγιο, και να περαστούν σε τιμολόγια (για πρώτη φορά εδώ και τριάντα χρόνια που λειτουργεί το μαγαζί του), και μαντέψτε ποιος ήταν αυτός που έριξε όλη τη δουλειά, καταφέρνοντας κάποια στιγμή να καταγράψει 1030 κωδικούς...
Και σαν να μην φτάνουν τα εξοντωτικά ωράρια, και η πληρωμή που ήταν οικτρή (όλες οι ώρες πληρώθηκαν με αμοιβή οκταώρου, ή καλύτερα τετραώρου, αφού τετράωρη δουλεύω κανονικά, όπερ σημαίνει ούτε υπερωρίες πληρώθηκαν ούτε Κυριακές), από το τέλος του Ιανουαρίου κι έπειτα είμαι άνεργη και ψάχνω για δουλειά.

Για δουλειά βέβαια ψάχνω από το Πάσχα που μας πέρασε, τόσο στις μεταφράσεις όσο και σε οτιδήποτε άλλο, σχετικό ή άσχετο με το αντικείμενό μου, αλλά όσο προσέλαβαν τη Λούνα και τον Νέλλο, άλλο τόσο κι εμένα... Με "κόβει" κι η ηλικία βλέπεις. Τριάντα πέντε δεν τους κάνει, ως τριάντα θέλουν όλοι... Πλάκα-πλάκα, αν κανείς έχει υπόψη του τίποτε, ας μου σφυρίξει (λέμε τώρα).

Κοίτα που πάλι γι' αλλού ξεκίνησα κι αλλού βρέθηκα, για άλλο ήθελα να γράψω και άλλο έγραψα. Πίσω στο θέμα λοιπόν.

Παραμονή πρωτοχρονιάς, έφυγα από τη δουλειά στις οκτώμιση το βράδυ. Από τις εννιά ως τις 11:40, ήμουν χωμένη στην κουζίνα (να φάμε και κανένα ρημαδοφαγητό χρονιάρα μέρα!)
Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είμαι ένα πτώμα σερνάμενο, και ο Νέος Χρόνος θα με βρει να κουτουλάω μπροστά στην πόρτα του φούρνου, περιμένοντας να βγάλω το φαγητό.
Το σκέφτομαι λίγο, και το παίρνω απόφαση.

Ο Νέος Χρόνος καλώς να ορίσει, κι εγώ θα τον περιμένω, αλλά όχι στην κουζίνα, ούτε στο σαλόνι, ούτε στο μπαλκόνι, ούτε στο Σύνταγμα!
Όταν τέλειωσε η αντίστροφη μέτρηση και άρχισαν τα βεγγαλικά, εγώ βρισκόμουν βυθισμένη στη μπανιέρα μου, με τα αιθέρια έλαια να μοσχοβολούν, και το "μαγικό" φίλτρο να κάνει το θαύμα του, χαλαρώνοντας το ταλαίπωρο σαρκίο μου.
Ομολογώ πως πολύ το φχαριστήθηκα!

Εσάς καμάρια μου, πού σας πέτυχε ο Νέος Χρόνος; Όπου κι αν σας βρήκε, εύχομαι να ήταν όμορφη η στιγμή, μακριά από λύπες και στενοχώριες... γιατί υπάρχουν κι αυτά.. κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Ακόμη θυμάμαι την περσινή πρωτοχρονιά, που με βρήκε να ξενυχτώ σ' ένα έρημο νοσοκομείο, στο προσκέφαλο του πατέρα μου που ήταν στα τελευταία του.. Για να μην πω για κάτι άλλες πρωτοχρονιές, κάμποσα χρόνια πίσω..
Όμως, χρονιάρες μέρες όχι μαύρες σκέψεις, όχι πικρές αναμνήσεις.

Αντίθετα μαζί με τις ευχές μου, σας έχω κι ένα δωράκι: το "μαγικό" φίλτρο ξεκούρασης, αναζωογόνησης και ευεξίας (αμάν, σαν διαφημιστικό για ινστιτούτο ακούστηκε!).

Κάνει για κυρίες και κυρίους, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε είτε μέσα στο νερό της μπανιέρας, είτε σε ποδόλουτρο για τα κουρασμένα ποδαράκια σας μετά από ορθοστασία, χορό, περπάτημα.. Θα με θυμηθείτε!

Ιδού:

1 1/2 κούπα μαγειρική σόδα
1 1/2 κούπα ρυζάλευρο
1 κούπα χαμομήλι
1/2 κούπα κουάκερ ή βρώμη αλεσμένη
1/2 κούπα δεντρολίβανο
1/4 κούπας θυμάρι
2 κ.γ. ξύσμα πορτοκάλι
2 κ.γ. ξύσμα λεμόνι
αιθέριο έλαιο της προτίμησής σας (εγώ χρησιμοποίησα λεβάντα, γιατί ήθελα κυρίως χαλάρωση).

Οι παραπάνω αναλογίες είναι για μπανιέρα. Αν θελήσετε να ξεκουράσετε τα ποδαράκια σας, μειώστε ανάλογα τη δοσολογία.

Και τέλος,

Καλή χρονιά σε όλους!

Υγεία.
Λιγότερο άγχος.
Περισσότερα χρήματα.
Ελπίδα.
Ψυχική ηρεμία.
Αγάπη για τον εαυτό μας. Φροντίδα για μας. Για να μπορούμε να έχουμε αγάπη για τους άλλους, και να προσφέρουμε και στους γύρω μας.
Συγχώρεση. Και των όσων μας έβλαψαν, μας πίκραναν, μας αδίκησαν, αλλά κυρίως του εαυτού μας. Και λίγη παραπάνω αυτογνωσία.. δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Και τέλος, περισσότερο χαμόγελο.