Και μια που μιλάμε για τα ζώα,

ρίξτε μια ματιά στο ποστ του Αρτ Ατάκ,
εδώ, μήπως και μπορέσετε να προτείνετε κάτι για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με το ζώο που βρήκε (ένα γατάκι).

Ακόμα καλύτερα θα ήταν να βρισκόταν κανείς που να μπορούσε να το υιοθετήσει.
Δείτε το.

Οι φίλοι μας τα ζώα

Με αφορμή απ' τη μια το ποστ του Κυκλάμινου και ένα φυλλάδιο του Ελληνικού Ταμείου Μέριμνας Ζώων που έπεσε στα χέρια μου απ' την άλλη, ξεκίνησα να γράφω το ποστ αυτό.

Τους προβληματισμούς μου για την υπόθεση του Ουντέζε, του σκυλιού της Κυκλάμινο τις παραθέτω στο μπλογκ της. Τους προβληματισμούς μου όμως σχετικά με το τι σημαίνει υπεύθυνος ιδιοκτήτης ζώου, τους γράφω εδώ.

Αντιγράφω απο το φυλλάδιο που προανέφερα: (η σειρά αναφοράς είναι δική μου)

Ο υπεύθυνος ιδιοκτήτης:

Ποτέ δε θα σκεφτόταν να εγκαταλείψει το κατοικίδιό του και κατανοεί οτι ένα κατοικίδιο αποτελεί δέσμευση για ολόκληρη τη ζωή του.

Αφιερώνει χρόνο στο κατοικίδιό του. Τα κατοικίδια είναι οικόσιτα ζώα και έχουν ανάγκη την ανθρώπινη συντροφιά.

Αντιμετωπίζει και συμπεριφέρεται στο ζώο του σαν να είναι μέλος της οικογένειάς του. Το αφήνει να ζει μέσα στο σπίτι.

Καταλαβαίνει οτι όλα τα ζώα είναι πλάσματα που αισθάνονται, και συμπεριφέρεται στο κατοικίδιό του με την εμπιστοσύνη και το σεβασμό που του αξίζει.

Μαθαίνει στα παιδιά του να σέβονται και να αγαπάνε τα ζώα καθώς και το πώς πρέπει να τους συμπεριφέρονται. Τα κατοικίδια είναι πολύ καλοί δάσκαλοι για τα παιδιά.

Φροντίζει ιδιαίτερα το κατοικίδιό του όταν αυτό γεράσει. Τα ηλικιωμένα ζώα όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, μπορούν να έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως προβλήματα με την καρδιά, το συκώτι, τα νεφρά τους, και καταρράκτη, αρθριτικά, διαβήτη και καρκίνο.

Κατανανοεί οτι το να φροντίζει κανείς ένα κατοικίδιο, σημαίνει πολύ περισσότερα απο το να του παρέχει απλά επαρκές φαγητό, νερό και καταφύγιο. Τα οικιακά ζώα εξαρτώνται πλήρως απο τους ιδιοκτήτες τους για την ευημερία τους.

Εκπαιδεύει τον σκύλο του να γίνει ένας "καλός πολίτης". Τα προβλήματα στη συμπεριφορά του ζώου είναι λάθος του ιδιοκτήτη κι όχι του κατοικίδιου.

Και τα αυτονόητα:

Προσφέφει στο κατοικίδιό του ισορροπημένη διατροφή και του παρέχει πάντοτε φρέσκο, πόσιμο νερό.

Παρέχει στο κατοικίδιό του ένα κρεβάτι.

Παρέχει παιχνίδια στο κατοικίδιό του για να είναι απασχολημένο κι ευτυχισμένο.

Πηγαίνει το κατοικίδιό του στον κτηνίατρο συχνά.

Παίρνει τις απαραίτητες προφυλάξεις για την πρόληψη ασθένειας του σκύλου του απο Λεϊσμανίωση (καλαζάρ), Σκουλήκια της Καρδιάς και Ερλιχίωση -όλες θανατηφόρες ασθένειες.

Φροντίζει να κανονίζει απο νωρίς το θέμα του ζώου του όταν φεύγει για διακοπές.

Στη συνέχεια το φυλλάδιο θέτει κάποιες ερωτήσεις και θέματα για προβληματισμό στους
υποψήφιους ιδιοκτήτες ζώων.
Κάποια απο αυτά είναι:

Όλα τα σκυλιά έχουν ανάγκη να βγαίνουν βόλτα καθημερινά, ακόμη κι αν έχετε κήπο.

Τα σκυλιά που δε βγαίνουν ποτέ βόλτα, αισθάνονται ανία, γαβγίζουν κι ενοχλούν τους γείτονες.

Ένα μπαλκόνι ή μια ταράτσα δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να έχετε ένα σκύλο.

Τα σκυλιά δεν πρέπει ποτέ να ζουν δεμένα. Νιώθουν ανία και υποφέρουν απο ψυχολογικά προβλήματα.

Όλα τα κατοικίδια έχουν ανάγκη απο την ανθρώπινη συντροφιά και ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά τους καθημερινά.

Αν απουσιάζεται στη δουλειά σας όλη μέρα, ένας σκύλος δεν είναι το κατάλληλο κατοικίδιο για σας.

Ένα κατοικίδιο πρέπει να θεωρείται μέλος της οικογένειας, με το οποίο θα περάσετε τα επόμενα 10-18 χρόνια.

Μπορείτε να πληρώνετε τη διατροφή ενός κατοικίδιου;

Μπορείτε να πληρώνετε εμβόλια, αντιπαρασιτικά χάπια, αμπούλες, σπρέι, κολάρα κλπ που είναι απαραίτητα;

Μπορείτε να πληρώσετε για τη στείρωση του κατοικίδίου σας;

Αν το ζώο σας αρρωστήσει ή τραυματιστεί, μπορείτε να πληρώσετε την ακριβή κτηνιατρική θεραπεία;

Πώς θα διευθετήσετε το θέμα των διακοπών σας σε σχέση με το κατοικίδιό σας;


Καθώς διάβαζα τα πιο πάνω, ήταν αδύνατο να μην αναρωτηθώ κατά πόσο υπήρξα υπεύθυνη και συνειδητοποιημένη ιδιοκτήτρια ζώου.
Η απάντηση είναι "όχι όσο θα έπρεπε".

Τα ζώα μου, και ειδικά τα σκυλιά μου δεν υπήρξαν δυστυχισμένα, ούτε παραμελημένα, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να τους έχω φερθεί και καλύτερα. Το να πω οτι "δεν ήξερα", δεν αποτελεί φυσικά δικαιολογία.

Και το σίγουρο είναι πως αν είχε πέσει πριν μερικά χρόνια αυτό το φυλλάδιο στα χέρια μου, δε θα αποφάσιζα ποτέ να πάρω σκύλο, όπως και δε σκοπεύω να πάρω ξανά σκύλο στο μέλλον, εκτός κι αν αλλάξουν κατά πολύ οι σημερινές συνθήκες της ζωής μου.

...Συμβουλή του Πυθαγόρα

προσοχή στο μανδραγόρα,
προσοχή στο μανδραγόρα,
κρύβει μυστικά και δώρα...

Ώρα έξι και μισή, στην Πλατεία Αμερικής.

-Ούτε και σήμερα με βλέπω να δουλέψω, μονολογώ.

Πρέπει να νιώθω ενοχές;

-Ενοχές; Αφού δε θα δουλέψεις που δε θα δουλέψεις, οι ενοχές είναι άχρηστες, απαντάει ο Νίκος.

-Καλά σου λεει, ρε! συμπληρώνει η Γιάννα.

Το φιλοσοφώ για λίγη ώρα (περίπου δυόμισι δευτερόλεπτα).

-Σωστοί, απαντώ.

Ωραίο πράγμα οι φίλοι τελικά. Ωραίο και που αύριο είναι Σάββατο.
Κι ακόμα ωραιότερο που τα φυτά στο μπαλκόνι μου έχουν πάρει τα πάνω τους...

Το Κεντρί, η Μετάφραση και το Δελτίο Τύπου

Έρχεται ο Sting στις 16 Ιουνίου, στο Terra Vibe στη Μαλακάσα.
Το είχα ακούσει εδώ και καιρό και τρωγόμουν με τα ρούχα μου.
Όχι μόνο για τον Sting για να πω την αλήθεια, σχεδόν σε όλες τις φετινές συναυλίες θα ήθελα να μπορούσα να παω, αλλά ιδιαίτερα "το Κεντρί" μου 'χε καρφωθεί.
Έλπιζα βλέπεις πως θα ερχόταν το 2004 με το Sacred Love Tour, αλλά τότε μας είχε αφήσει απ' έξω.

Έτσι τώρα τρωγόμουν όπως είπα, αλλά δε το θεωρούσα πιθανό (αφραγκία is my middle name λέιτλι).

Καμιά φορά όμως γίνονται και θαύματα.
Έτσι, απο το πουθενά, κάποιος παλιός φίλος θέλησε να μου κάνει δώρο μια συναυλία για φέτος, και παρόλο που για λίγο αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στους "παπούδες" και τον Sting, εντέλει κατέληξα στον τελευταίο.

Έψαχνα λοιπόν στο δίκτυο κανένα νέο για τη συναυλία και πέφτω πάνω στο δελτίο τύπου της didi music, και τι διαβάζουν τα ματάκια μου, μεταξύ άλλων;
Ρίξτε μια ματιά:

H DIDI MUSIC - BIG STAR PROMOTION
Παρουσιάζει:
STING
Broken Music Tour
Απογυμνωμένος και Ωμός
Δύο Κιθάρες, μπάσο ,Ντραμς
With Special Guest

ΑΘΗΝΑ
ΤERRA VIBE ΘΕΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 IOYNIOY
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΘΕΑΤΡΟ ΓΗΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 17 IOYNIOY
Ο Sting επιστρέφει στην Ευρώπη και στη βάση. Με το Broken Music Tour και παρουσιάζει μία καινούργια, γυμνωμένη και ωμή rock πρόταση - παράσταση.

Στο Broken Music Tour ο Sting στο μπάσο, γίνεται κομμάτι μίας τετραμελούς μπάντας με τους Dominic Miller και Lyle Workman (Beck, Frank Black) στην κιθάρα και τον Abe Laboriel, Jr. (Paul McCartney) στα ντραμς.
Οι fans μπορούν να επισκεφθούν το www.sting.com για τις τελευταίες πληροφορίες σχετικά με την περιοδεία, τα εισιτήρια και το Fan Club.


Τώρα απο πού να το πιάσει κανείς αυτό και τι να πρωτοπεί... Το αγγλοελληνικό του θέματος, τις άσχετες τελείες στη μέση του κειμένου, ή την εκπληκτική του απόδοση στην Ελληνική γλώσσα;

Ρε πούστη μου, θα 'θελα να ήξερα τι σκατά έγραφε το αγγλικό κείμενο το οποίο μετέφρασαν κατ' αυτόν τον τρόπο.
Μα απογυμνωμένος και ωμός; Είμαστε σοβαροί; Κι αυτό τώρα είναι δελτίου Τύπου;
Τι διάβολο, ψίχουλα τους πληρώνουν τους μεταφραστές τους;
Εντάξει, είναι κακοπληρωμένο το επάγγελμά μας, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά, όχι κι έτσι...

Πάλι καλά που δεν έγραψαν al dente ή σενιάν....
Ήμαρτον!

Το φραντζολάκι

Έχω έναν αδελφό, μεγαλύτερο.
Πολύ μεγαλύτερο. Για την ακρίβεια, δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.
Δε με είχαν στο πρόγραμμα βλέπεις οι δικοί μου, η μάνα μου δεν περίμενε πως θα έκανε άλλο παιδί, να όμως που… τους προέκυψα.

Τέλος πάντων, για τον αδελφό μου έλεγα.

Όταν ήμουν δεν ήμουν καλά καλά δυο χρονών, εκείνος έφυγε για να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα κι έμεινε κοντά δυο χρόνια. Λίγα πράγματα θυμάμαι από τότε, κάτι σκόρπιες εικόνες περισσότερο. Θυμάμαι όμως καλύτερα το γάμο του, όπου ήμουν παρανυφάκι κι ακόμα καλύτερα θυμάμαι το πρώτο του παιδί.

Το πρώτο μου ανίψι.

Ένα φρατζολάκι, τυλιγμένο με πάνες. Έτσι μου ‘χε φανεί η ανιψιά μου όταν την πρωτοείδα. Σαν μεγαλούτσικη φρατζολίτσα ψωμιού, τυλιγμένη σε λευκές πάνες και ροζ κουβερτούλες.
Μου φαινόταν πολύ παράξενο που είχαμε ένα μωρό στην οικογένεια. Και μάλιστα το μωρό του αδελφού μου.
Το κοίταζα στην κούνια, και το ‘παιρνα όλο καμάρι αγκαλιά –όταν μου το έδιναν δηλαδή– και καθώς το κράταγα προσπαθούσα να χωρέσω στο εφτάχρονο μυαλό μου πως αυτό το πλασματάκι ήταν ανίψι μου και πως εγώ ήμουν θεία!

Ε, δε τα πολυκατάφερνα για να πω την αλήθεια.
Για μένα το μωρό στην αρχή ήταν κάτι σαν παιχνίδι, και λίγο καιρό αργότερα, έγινε η αφορμή να νιώσω για πρώτη φορά στην παιδική μου ζωή ζήλια.
Ζήλια, ναι. Γιατί βλέπεις ξαφνικά, και απ’ το πουθενά, έχασα τον τίτλο της ‘μικρής’ του σογιού.
Από ‘κει που όλοι ασχολούταν μαζί μου, με το τι είπα, τι έκανα, τι φόραγα και ούτω καθ’ εξής, από ‘κει που έκανα τα ναζάκια μου και μου έκαναν όλα τα χατίρια, ξαφνικά λοιπόν, βρέθηκε το ‘μωρό’ και μου έκλεψε τη δόξα.

Τώρα πια όλοι μίλαγαν για κείνο, για το τι κάνει, αν τρωει, αν πίνει, αν κοιμάται καλά, αν γελάει, αν μπουσουλάει, ποιες είναι οι πρώτες του συλλαβές κι αν έσκασε το πρώτο του δοντάκι….
Άσε πια που οι μεγάλοι είχαν αρχίσει να μου παίζουν ένα περίεργο βιολάκι και μου έλεγαν συνεχώς: «Κοίτα, εσύ τώρα είσαι μεγάλη! Έγινες θεία! Κάτσε εδώ λοιπόν να προσέχεις το μωρό!»
Ορίστε; Μα εγώ δεν ήθελα να προσέχω το μωρό, εγώ ήθελα να παίζω, να τρέχω, να γελάω και να προσέχουν οι άλλοι εμένα…

Οπότε, να τα καβουράκια της ζήλιας… Μιας ζήλιας όμως που δεν έμελλε να κρατήσει πολύ.
Εκείνη την περίοδο ο αδελφός μου κι οι γυναίκα του δούλευαν κι οι δυο απ’ το πρωί ως το βράδυ για να τα φέρουν βόλτα, κι έτσι το ‘μωρό’, που πλέον είχε όνομα βέβαια, το όνομα της μάνας μου, έτσι λοιπόν η Βίκυ η νεότερη, ήρθε να εγκατασταθεί σπίτι μας.
Την κρατούσαμε εμείς όλη τη βδομάδα και τα σαββατοκύριακα την έπαιρναν ο αδελφός μου με τη γυναίκα του στο σπίτι τους.

Έτσι, θέλοντας και μη, άρχιζα να συνηθίζω στο μικρό ‘εισβολέα’ και να τη βλέπω περισσότερο σαν το μικρό αδελφάκι μου, παρά σαν ανίψι.
Κι εκεί σταμάτησε κι η ζήλια.
Ας τόλμαγε κανείς να πειράξει το Βικάκι και τα λέγαμε. Την κουβαλούσα μαζί μου από ‘δω κι από ‘κει, την έτρεχα στις κούνιες, την έβγαζα βόλτα με το καρότσι της και καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι.
Καταλάβαινα τα πρώτα της λογάκια και το ‘παιζα ειδήμων στους «μεγάλους»: «Μα δεν καταλαβαίνεις, ρε μαμά; Νερό ζητάει όχι πιπίλα.
Μπουντού σου λεει, όχι νόμι!»

Τώρα που τα θυμάμαι σκαω στα γέλια. Και σκέφτομαι και τη μάνα μου εκείνες τις εποχές… είχε εμένα οχτώ, εννιά χρόνων, εργαζόταν, είχε ηλικιωμένο άτομο σπίτι (την πεθερά της), κι ένα μωρό μαζί... Χαράς στο κουράγιο της, εγώ στην ηλικία της, -βλέπεις κόντευε τα πενήντα πια- δεν ξέρω αν θα τα ‘φερνα βόλτα.

Το Βικάκι πάντως ήταν ένα γλυκύτατο, όμορφο μωρό και το ίδιο όμορφο νήπιο. Στρουμπουλό, με λευκό δέρμα και μαύρα μαλλιά όλο μπούκλες και δαχτυλίδια, κατακόκκινα χειλάκια και δυο ματάρες αμυγδαλωτές που σε κοίταζαν και σ’ έκαναν λιώμα…Θυμάμαι ακόμα ένα καλοκαίρι στο Μικρό του Πλατανιά, όπου με τη βοήθεια της άμμου στην παραλία (για να στηρίζεται γερά στα ποδαράκια της) έκανε τα πρώτα της βήματα.

Τέλος πάντων, η μικρή μεγάλωνε και μαζί μεγάλωνα κι εγώ. Ήμουν στο Γυμνάσιο κοντά στα δεκαπέντε κι η Βίκη ήταν ένα οχτάχρονο, όμορφο, αλλά παχουλό πιτσιρίκι. Με αρκετά κιλά πάνω απ’ το κανονικό. Πώς κάνεις δίαιτα όμως σ’ ένα μικρό παιδάκι, και μάλιστα λιχούδικο και φαγανό;
Δεν ξέρω αν υπάρχει εύκολη λύση, βλέπεις τότε δεν «έπαιζαν» και οι παιδοψυχολόγοι.
Θυμάμαι ένα σωρό φορές σε οικογενειακά τραπέζια στο σπίτι του αδελφού μου όπου όλοι –ή σχεδόν όλοι– οι μεγάλοι της έκαναν παρατηρήσεις και σχόλια για να μην τρωει. Κάθε φορά η δική μου η καρδιά γινόταν κομμάτια. Κάθε φορά που άκουγα να της λένε «όχι, δε θα το φας αυτό, έχεις γίνει σαν κεφτεδάκι με πόδια», εμένα μου διπλωνόταν το στομάχι στα δυο και πονούσα γιατί ήξερα πόσο πονούσε η μικρή, πώς πονάει γενικά ένα παιδί όταν το περιπαίζεις για ένα «κουσούρι» του, ακόμα κι αν αυτό είναι «για το καλό του».

Λυπάμαι πολύ που δεν είχα αποκτήσει στα δεκαπέντε μου το «βρωμόστομα» που διαθέτω σήμερα να στόλιζα μερικούς συγγενείς και φίλους τότε…
Και μάλιστα ανθρώπους που κι οι ίδιοι ήταν υπέρβαροι όταν σχολίαζαν με τόση άνεση τα περιττά κιλά ενός μικρού παιδιού και μπροστά σε όλους τους άλλους.
Δεν μίλαγα τότε όμως…Καλώς ή κακώς το βούλωνα και κατέβαζα τα μούτρα στο τραπέζι με αποτέλεσμα να με λοξοκοιτάζει η κυρία Βικτωρία και να μου κάνει νοήματα.

Η Βίκη πάντως στα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε σε κούκλα. Κάμποσα χρόνια στην κολύμβηση και μερικά μετάλλια αργότερα, το μικρό, στρουμπουλό κοριτσάκι είχε δώσει τη θέση του σε μια λυγερόκορμη κοπέλα με μακριά μαύρα μαλλιά και τα χαρακτηριστικά μάτια του Δερβενιωτέϊκου.

Είχα πια φύγει για σπουδές κι η Βίκη αν θυμάμαι καλά τέλειωνε το Γυμνάσιο. Ένα καλοκαίρι λοιπόν, που ‘χα γυρίσει για διακοπές στο Βόλο, μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε αγόρι.
Τώρα να την πω τη μαλακία μου; Θα την πω.
Ε, μου ‘ρθε κάπως. Σοκαρίστηκα λιγάκι. Θυμάμαι γύρισα και την κοίταξα και στα μάτια μου, μου φαινόταν ακόμα παιδί. Φρόντισα να συνέλθω γρήγορα.
Κούνα το κεφάλι σου, βλαμμένη, είπα στον εαυτό μου. Τι παιδί; Είναι δεκαπέντε χρόνων, τι έκανες εσύ στα δεκαπέντε σου; Τα ίδια δεν έκανες;
Προσπάθησα να τη δω ως «μεγάλη», κι όμως δυσκολευόμουν. Να, που είχα φτάσει κι εγώ να βλέπω τους άλλους όπως μ’ έβλεπαν εμένα χρόνια οι δικοί μου…

Βλέπεις, για μένα η Βίκη, ήταν πάντα το φραντζολάκι μου, το μικρό… άσχετο που ήδη είχε γεννηθεί το δεύτερο παιδί του αδελφού μου, ο γιος του, κι είχε πάρει τον τίτλο του «μικρότερου της οικογένειας». Άσχετα που κι εκεινού του είχα και του έχω μεγάλη αδυναμία…
Το θέμα ήταν πως το Βικάκι μου μεγάλωνε κι εγώ δυσκολευόμουν να το αποδεχτώ. Κι όχι πως με πείραζε που είχε αγόρι. Απλώς σκεφτόμουν πόσο εύκολα θα μπορούσε να την πληγώσει το κάθε «τσογλάνι» (να και τα τσιτάτα που αραδιάζουν όλοι οι γονείς σε κάποιες φάσεις, χα χα χα), και δεν ήξερα τι να της πω και πώς να τη συμβουλέψω.

Θα μου πεις τώρα, νέο κορίτσι εσύ, εικοσιδυό μόλις, δεν είχες τι να πεις σ’ ένα δεκαπεντάχρονο;
Έλα μου ντε; Πώς λέμε χαζομαμά, χαζομπαμπάς, ε, έτσι παει και το χαζοθεία…

Φυσικά ήταν μονάχα η πρώτη …φλασιά του ξαφνικού. Μου πέρασε το εγκεφαλικό κόλλημα γρήγορα.

Στα επόμενα χρόνια, την έβλεπα σποραδικά κι από μακριά να μεγαλώνει. Πριν δυο χρόνια μάλιστα τη φιλοξένησα για λίγο καιρό, κανά μήνα περίπου, στο σπίτι μου κι έτσι την «είδα» και την «έζησα» και λίγο καλύτερα.

Θα ‘θελα να της πω τόσα πράγματα που δεν της έχω πει.
Θα ‘θελα να της πω πόσο χάρηκα που την έβλεπα να μεγαλώνει και να γίνεται γυναίκα. Μια όμορφη γυναίκα που θα ζήσει κι αυτή τη ζωή της, θα περάσει τους έρωτές της, τη χαρά τους, τον πόνο τους, τους χωρισμούς, θα κάνει τους κύκλους της, θα γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο γυναίκα και πως αυτό είναι όμορφο.
Θα ‘θελα να της πω να μη φοβάται να ζει, να γεύεται να μαθαίνει, να μη φοβάται ούτε τη χαρά ούτε τον πόνο, γιατί όλα θα είναι κομμάτια δικά της.
Θα ‘θελα να της πω να ‘ναι περήφανη για τον εαυτό της, θα ‘θελα να γνωρίζει πόσο όμορφη είναι χωρίς να γίνεται ψώνιο, θα ‘θελα να αγαπάει τον εαυτό της και το σώμα της.
Θα ‘θελα για κείνη τα καλύτερα, θα ‘θελα να τη βλέπω πάνω απ’ όλα να ζει την κάθε της στιγμή.
Θα ‘θελα να της πω να μη σκορπίζει το χρόνο της, να ενημερώνεται, να διαβάζει, να κινείται, να βγαίνει, να μην τελματώνει στη ρουτίνα και τη βαρεμάρα που έχουν πέσει τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της και ειδικά στην επαρχία.
Δε θα ‘θελα όμως να την προστατέψω απ’ τον πόνο και τα λούκια της καθημερινότητας και της ζωής, γιατί είμαι σίγουρη πώς όπως κάναμε όλοι μας, θα κάνει κι εκείνη τις δικές της επιλογές και τα δικά της λάθη και πώς όλα είναι εντάξει μ’ αυτό.
Χαίρομαι όταν ζητάει τη γνώμη μου για κάτι που την απασχολεί κι ας μου παίρνει εκατό ώρες να βρω τα λόγια να της απαντήσω γιατί αν μη τι άλλο, νιώθω πως για το ανιψούδι μου πρέπει να μετράω εκατό φορές και να κόβω μία.
Χαίρομαι κι όταν ανεβαίνω στο Βόλο και «με βγάζει έξω», γιατί έτσι γίνεται πια, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Κάποτε την «έβγαζα» εγώ έξω, τώρα με ξεναγεί εκείνη.

Και θα ‘θελα ακόμα να της πω πόσο βαθύ είναι το συναίσθημα που νιώθω κάθε φορά που την κοιτάζω και στα μάτια της, αυτά τα μάτια που τα κληρονόμησαν όλες οι γυναίκες της οικογένειάς μας, βλέπω κάτι απ’ τη μάνα μου, κάτι απ’ τη γιαγιά την Ιφιγένεια, και κάτι ακόμα κι από ‘μένα.
Και πόσο χαίρομαι όταν βλέπουν τις φωτογραφίες της στο σπίτι μου και με ρωτάνε: Εσύ είσαι εδώ μικρότερη; κι εγώ τους απαντώ: Όχι, η ανιψιά μου είναι, κι όλοι σχολιάζουν το πόσο μοιάζουμε…

Τα παιδιά είναι μια συνέχεια, μια αλυσίδα ανάμεσα στο χτες και το σήμερα… Δεν ξέρω αν ποτέ θ’ αποκτήσω δικό μου παιδί, και στην παρούσα δε μ’ ενδιαφέρει κιόλας, αλλά ξέρω πώς μέσα απ’ τα μάτια της ανιψιάς μου κάτι απ’ όλους μας συνεχίζει.

Όσο για σένα, ανιψούδι, αν διαβάζεις, έχε υπόψη σου πως ακόμα σε περιμένω να κατέβεις στην Αθήνα...

Η μάνα εν κρύον νερόν....

δεν έχω λόγια δικά μου να γράψω, τουλάχιστον όχι τούτη την ώρα.
Κάποια άλλη στιγμή θα γράψω για σένα, το ξέρω, όμως όχι τούτη την ώρα.

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί
Ατότε θέλ' βοήθειαν, ατότε θέλ' ζωήν, ατότε θέλ' ζωήν
Κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
Αμαν κε φτας το χρέος σοις θα καίεται η ψύ σ'

Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν, η μάνα να μη εν

Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν
Σον δύσκολον την ώρα σ', μανίτσα, μανίτσα, μανίτσα'μ θα τσαείς
Η μάνα εν το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδί
τ' ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην

Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν, η μάνα να μη εν

Θα δεβαίνε τα χρόνεα, θα έρουμε και μεις
Ατά είναι με τη σειρά κι θα γλυτών' κανείς, κι θα γλυτών' κανείς
και ολ' πρέπ' να εξέρουμε σ' αούτο την ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λέπ' χαΐρ'

Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ' κε μπαίν'
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν, η μάνα να μη εν

Να 'σαι καλά, να 'σαι γερή, να 'σαι δυνατή, να 'σαι κοντά μου, όσο μακριά κι αν είμαστε.
Να θυμάσαι πόσο σ' αγαπώ, να θυμάσαι πώς πάντα μου λείπεις.

Ακτιβισμός

Χτες βράδυ είδα στην ΕΤ1 την εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου "Θεματική Ενότητα".

Δυστυχώς για μένα, δεν την πρόλαβα απ' την αρχή και επίσης δεν συγκράτησα το όνομα της Ινδής ακτιβίστριας, της οποίας την πορεία και τα έργα παρουσίαζε.

Πρόκειται για μια γυναίκα που με εντυπωσίασε πολύ με τη δράση της κατά της Μοσάντο, της Κόκα Κολα, της πολιτικής των ΗΠΑ, τις αναφορές της για τις αυτοκτονίες των Ινδών αγροτών, την ευφράδεια λόγου της, τη σιγουριά της και την πίστη που απέπνεε γι' αυτό που έκανε και το κουράγιο της στον αγώνα κατά των μεταλλαγμένων.

Θα παρακαλούσα αν κανείς είδε επίσης την εκπομπή και συγκράτησε το όνομά της να με ενημερώσει γιατί θα ήθελα να ψάξω λίγο περισσότερο στο δίκτυο για την πορεία αυτής της γυναίκας.
Να 'στε καλά.

Τσιγάρο ατέλειωτο, τσιγάρο τελευταίο

Σηκώθηκε αέρας. Πάλι.

Εσύ πλάι μου έχεις κλειστεί πια σε λέξεις.
Χώρεσες.

Εσύ που κάποτε νόμιζα πως ο πόνος σου ήταν τόσο μεγάλος που δε θα μπορούσα ποτέ να καταφέρω να τον βάλω στα καλούπια του λόγου, να σε κάνω λέξεις με νόημα και σειρά.

Όμως έγινε. Μπόρεσα. Το κατάφερα. Κι ας μην το πιστεύω ακόμα. Κι ας θέλω ακόμα να γράψω κι άλλα, κι ας είναι τόσα ακόμα που ήθελα να πω για σένα.

....Το θαύμα έγινε,
Σάντα Ειρήνη....
τραγουδούν οι Κατσιμιχαίοι απ' το ραδιόφωνο.
...You are Beautiful...
συμπληρώνει σε λίγο ο James Blant...

Εγώ όμως θέλω να σου ψιθυρίσω κάτι άλλο:

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδυα,
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Μου 'χεις λείψει τόσο πολύ. Μακάρι να ήσουν εδώ.