Οι Ινδιάνοι

Προ καιρού διάβασα κάπου για ένα έθιμο των Ινδιάνων.

Αδύνατο να θυμηθώ πού το διάβασα (αν και θα το ψάξω μήπως βρω λινκ), ούτε και θυμάμαι σε ποια φυλή αναφερόταν.


Όμως ήταν απ' αυτά που ενώ διαβάζεις τυχαία, σου εντυπώνονται στο μυαλό και στις πιο άσχετες στιγμές, αργότερα, σου ξανάρχονται και σε βάζουν σε σκέψη.
Πράγμα καλό δηλαδή, δεν υπάρχει χειρότερο για την καρδιά μας απ' την αχρηστία και την τελμάτωση του μυαλού μας.

Η ιστορία που διάβασα είχε ως εξής:

Κάθε χρόνο, στη διάρκεια μιας μεγάλης γιορτής όπου συμμετείχε όλη η φυλή, ηλικιωμένοι νέοι και παιδιά, στο τέλος λάβαινε χώρα μια τελετή.

Το νόημα, κατ' αρχήν της γιορτής, ήταν να έρθουν όλοι κοντά.
Έπειτα απο τα τραγούδια και τους χορούς, τα μέλη της φυλής έπαιρναν με τη σειρά το λόγο κι αφού ζητούσαν συγνώμη για όσα θεωρούσαν εκείνοι πως είχαν κάνει λάθος, στη συνέχεια, έλεγαν ευχαριστώ στους κοντινούς τους ανθρώπους για την αγάπη και τη συμπαράστασή τους.

Ευχαριστούσαν τους προγόνους τους για την καθοδήγηση και την προστασία τους, καθώς και τη φύση που τους έτρεφε, τους προστάτευε και τους κρατούσε ζωντανούς.

Το κεντρικό νόημα της γιορτής όμως, ήταν στην τελευταία τελετή.
Για να τονίσουν πως το σημαντικότερο ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις και το δέσιμο με τους ανθρώπους τους κοντινούς σου, και όχι η κατοχή των υλικών αγαθών και γενικώς των αγαθών, το κάθε μέλος της φυλής, ερχόταν στη μεγάλη φωτιά και πέταγε εκεί το πιο αγαπημένο του αντικείμενο...

Σκεφτείτε το...

Το πιο αγαπημένο του αντικείμενο.

Για να δείξει πως μπορούσε να το κάνει, πως τα αντικείμενα δεν είχαν την ίδια αξία μπροστά στις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή.
Πως προείχε η επαφή, η πνευματικότητα, ο έρωτας, η ζωή, η οικογένεια, η επιβίωση, απο τα αντικείμενα.

Κάθε φορά που ξαναθυμάμαι την ιστορία αυτή, κάθε φορά που έρχεται ξανά στο νού μου, όπως τώρα καλή ώρα, κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο, Ιφιγένεια;

Στην αρχή μπερδεύομαι. Μου έρχονται ένα σωρό στο μυαλό.
Μετά, σιγά σιγά, η λίστα μειώνεται, το τοπίο ξεκαθαρίζει.
Και στο τέλος, καταλήγει σε ένα. Σ' ένα πράγμα μονάχα.

Και τότε, ρωτάω τον εαυτό μου: Θα μπορούσες εσύ να αποχωριστείς αυτό το αντικείμενο;
Θα μπορούσες να το ρίξεις, με τη θέλησή σου, σε μια φωτιά, για να δείξεις πως δεν κρατιέσαι απο αντικείμενα;
Για να δείξεις, και σε σένα και στους άλλους, πως τα σημαντικά είναι αλλού, κι όχι στα πράγματα;
Θα άντεχες ν' αποχωριστείς αυτό που αγαπάς τόσο, που σημαίνει τόσα για σένα;
Δεν έχει σημασία τί είναι το αντικείμενο.

Μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ένα ρούχο, ένα βότσαλο, ένα κόσμημα, μια κούκλα, ένα γράμμα, μια φωτογραφία, μπορεί να είναι οτιδήποτε...

Θα μπορούσες; ρωτάω τον ευατό μου και δεν έχω εύκολη απάντηση.


...Εσείς;
Εσείς θα μπορούσατε;