Καφές, τσιγάρο και η πουτάνα η ζωή

Τσιγάρο και καφές, καφές και τσιγάρο.
Και ανία, βαρεμάρα και πλήξη.

Το χέρι μου χαϊδεύει την κόκκινη ταμπακιέρα ενώ κοιτάζω αφηρημένη την ωραία που κοσμεί την επιφάνειά της, ν’ αγκαλιάζει όλο ηδυπάθεια το τέρας.
Χαρτάκι γλυκόριζας σε σκούρο καφέ χρώμα, φίλτρο λευκό, λεπτό, στο ένα χέρι. Καπνός μυρωδάτος κλεισμένος στο περιτύλιγμά του που χει το μπλε του κοβαλτίου.
Στρίψιμο του τσιγάρου, κίνηση αυτόματη πια, χωρίς σκέψη.
Κι ύστερα, η αμυδρή γεύση της κόλλας στην άκρη της γλώσσας μου.

Μια ρουφηξιά.

Κούπα με καφέ μπροστά μου.

Άλλοτε ελληνικός βαρύς γλυκός, με δυο δάχτυλα ντελβέ.
Άλλοτε γαλλικός, μυρωδάτος κι αχνιστός, χωρίς γάλα, με λίγη καφέ ζάχαρη για να βγαίνει στο στόμα η πικράδα του.
Καμιά φορά καπουτσίνο ή εσπρέσο. Από τους έτοιμους. Στα φακελάκια. Με γάλα πολύ και κανέλα επίσης.

If I ever loose my faith in you… επαναλαμβάνει μελωδικά ο Sting σ’ όσες ιδιωτικές συναυλίες θέλω.

Αλλά, παρόλα αυτά, ανία, ανία και βαρεμάρα.

Κόσμος μπαίνει και βγαίνει στο σπίτι, τηλέφωνα χτυπάνε συνεχώς, κινητά και σταθερά.
-Που είσαι; γιατί δεν απαντάς στα τηλέφωνα; Σε ψάχνω, ακούω στα μηνύματα του τηλεφωνητή.

Κουνάω το κεφάλι. Δεν έχω τίποτα να πω, δε θέλω να μιλήσω. Θέλω μονάχα να μπορούσα να αρχίσω πάλι τα ταξίδια, να φύγω.
Όλο και πιο έντονα τελευταία όλα γύρω μου προξενούν πλήξη και ανία, ατέλειωτη ανία. Κι η μπλογκόσφαιρα το ίδιο. Διαβάζω λίγους, αυτούς που θέλω, στο μόνιτορ πια δε ρίχνω σχεδόν ματιά.

Τσιγάρο ξανά.
Ο καφές έχει τελειώσει. Σκέφτομαι να βάλω κι άλλον όταν χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω.

Η έκπληξη. Ένας φίλος μ’ ένα σιντί.

Θέλω ν’ ακούσεις κάτι, λεει με το που μπαίνει, και βάζει το σιντί να παίξει.
Φάνκι – χιπχοπ ρυθμοί γεμίζουν το σπίτι. Αυτό που ακούω μου αρέσει.
Επιτέλους, κάτι φρέσκο, σκέφτομαι και χαμογελάω.
Κρατάω ένα στίχο απ’ όσους περνούν με ταχύτητα χιπχοπχάδικη: …για την πουτάνα τη ζωή…

Δίκιο έχουν, πανάθεμά τους. Πολύ μου άρεσαν… Έσπασε η ανία, έστω και για λίγο.

Θα βάλω αργότερα καφέ…Φτάνει για σήμερα.