Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 02, 2005

Οι Ινδιάνοι

Προ καιρού διάβασα κάπου για ένα έθιμο των Ινδιάνων.

Αδύνατο να θυμηθώ πού το διάβασα (αν και θα το ψάξω μήπως βρω λινκ), ούτε και θυμάμαι σε ποια φυλή αναφερόταν.


Όμως ήταν απ' αυτά που ενώ διαβάζεις τυχαία, σου εντυπώνονται στο μυαλό και στις πιο άσχετες στιγμές, αργότερα, σου ξανάρχονται και σε βάζουν σε σκέψη.
Πράγμα καλό δηλαδή, δεν υπάρχει χειρότερο για την καρδιά μας απ' την αχρηστία και την τελμάτωση του μυαλού μας.

Η ιστορία που διάβασα είχε ως εξής:

Κάθε χρόνο, στη διάρκεια μιας μεγάλης γιορτής όπου συμμετείχε όλη η φυλή, ηλικιωμένοι νέοι και παιδιά, στο τέλος λάβαινε χώρα μια τελετή.

Το νόημα, κατ' αρχήν της γιορτής, ήταν να έρθουν όλοι κοντά.
Έπειτα απο τα τραγούδια και τους χορούς, τα μέλη της φυλής έπαιρναν με τη σειρά το λόγο κι αφού ζητούσαν συγνώμη για όσα θεωρούσαν εκείνοι πως είχαν κάνει λάθος, στη συνέχεια, έλεγαν ευχαριστώ στους κοντινούς τους ανθρώπους για την αγάπη και τη συμπαράστασή τους.

Ευχαριστούσαν τους προγόνους τους για την καθοδήγηση και την προστασία τους, καθώς και τη φύση που τους έτρεφε, τους προστάτευε και τους κρατούσε ζωντανούς.

Το κεντρικό νόημα της γιορτής όμως, ήταν στην τελευταία τελετή.
Για να τονίσουν πως το σημαντικότερο ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις και το δέσιμο με τους ανθρώπους τους κοντινούς σου, και όχι η κατοχή των υλικών αγαθών και γενικώς των αγαθών, το κάθε μέλος της φυλής, ερχόταν στη μεγάλη φωτιά και πέταγε εκεί το πιο αγαπημένο του αντικείμενο...

Σκεφτείτε το...

Το πιο αγαπημένο του αντικείμενο.

Για να δείξει πως μπορούσε να το κάνει, πως τα αντικείμενα δεν είχαν την ίδια αξία μπροστά στις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή.
Πως προείχε η επαφή, η πνευματικότητα, ο έρωτας, η ζωή, η οικογένεια, η επιβίωση, απο τα αντικείμενα.

Κάθε φορά που ξαναθυμάμαι την ιστορία αυτή, κάθε φορά που έρχεται ξανά στο νού μου, όπως τώρα καλή ώρα, κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο, Ιφιγένεια;

Στην αρχή μπερδεύομαι. Μου έρχονται ένα σωρό στο μυαλό.
Μετά, σιγά σιγά, η λίστα μειώνεται, το τοπίο ξεκαθαρίζει.
Και στο τέλος, καταλήγει σε ένα. Σ' ένα πράγμα μονάχα.

Και τότε, ρωτάω τον εαυτό μου: Θα μπορούσες εσύ να αποχωριστείς αυτό το αντικείμενο;
Θα μπορούσες να το ρίξεις, με τη θέλησή σου, σε μια φωτιά, για να δείξεις πως δεν κρατιέσαι απο αντικείμενα;
Για να δείξεις, και σε σένα και στους άλλους, πως τα σημαντικά είναι αλλού, κι όχι στα πράγματα;
Θα άντεχες ν' αποχωριστείς αυτό που αγαπάς τόσο, που σημαίνει τόσα για σένα;
Δεν έχει σημασία τί είναι το αντικείμενο.

Μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ένα ρούχο, ένα βότσαλο, ένα κόσμημα, μια κούκλα, ένα γράμμα, μια φωτογραφία, μπορεί να είναι οτιδήποτε...

Θα μπορούσες; ρωτάω τον ευατό μου και δεν έχω εύκολη απάντηση.


...Εσείς;
Εσείς θα μπορούσατε;



15 σχόλια:

twocows είπε...

"The things you own end up owning you. It's only after you've lost everything that you're free to do anything." (Fight Club)

---. είπε...

Το βρίσκω καταπληκτικό και διδακτικό, ειδικά για τα μικρά παιδιά. Και μάλιστα στην συγκεκριμένη συχνότητα (κάθε χρόνο).

Για τους μεγάλους όμως, ειδικά αν θεωρήσουμε ότι δεν ζούσαν σε υπερκαταναλωτική κοινωνία, το βρίσκω λίγο σπασαρχίδικο.
Γιατί, φαντάζομαι αν ζούσα σε μία τέτοια κοινωνία, το αγαπημένο μου αντικείμενο θα ήταν κάτι χρήσιμο. Ας πούμε, ένα κατσαρόλι. Άντε να το κάψεις, και μετά να βρεις άλλο : ).

Σοβαρά τώρα, εγώ θα πρότεινα κάτι άλλο. Γιατί η φωτιά μπορεί να διδάσκει, αλλά είναι πάντα καταστροφική. Θα πρότεινα ανταλλαγή των πιό αγαπημένων αντικειμένων με άγνωστα πρόσωπα. Δεν νομίζεις ότι θα ήταν διπλά διδακτικό;

Oneiros είπε...

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία, αλλά καλό είναι να τα πετάμε που και που οι ίδιοι στη φωτιά, για να συνηθίζουμε στο γεγονός ότι κάποια στιγμή θα τα χάσουμε έτσι κι αλλιώς.

Καλώς ήρθες.

Marina είπε...

Μου άρεσε η ιστορία σου. Προτιμώ να μείνω στο κομμάτι εκείνο που όλοι μαζεύονται και λένε λόγια αγάπης ο ένας στον άλλο.. Στην σημερινή κοινωνία, αυτό λείπει.

Οσο για το αγαπημένο αντικείμενο.. ποιό απο όλα? Και γιατί να το πετάξω? Αφού είναι τόσο αγαπημένο γιατί να το στείλλω στο χαμό? Η καταστροφή δεν είναι η λύση.
Η κατανόηση ότι δεν είμαστε ή είμαστε, γαντζωμένοι απο αντικείμενα είναι πίσω απο όλα αυτά..

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Twocows, δεν έχεις κι άδικο...

Κωσταντίνα, σίγουρα θα ήταν εκπληκτικό για τα παιδιά. Άντε, ας πούμε, ν' αποχωριστείς την αγαπημένη σου κούκλα.
Όσο για τους μεγάλους, τί να πω. Ίσως η ιστορία να δίδασκε απλά την ταπεινότητα. Σίγουρα θα προτιμούσα κι εγώ πάντως τη δική σου εκδοχή.

Όνειρε, καλώς σε βρήκα :)

Μαρίνα, σίγουρα το πρώτο κομμάτι είναι το καλύτερο κι αυτό που όντως λείπει πολύ στις μέρες μας.
Όμως δε νομίζω πως το νόημα του υπολοίπου είναι η καταστροφή...
Δεν ξέρω, το σκέφτομαι.
Δεν έχω εύκολες απαντήσεις εδώ, το είπα και πιο πριν.

twocows είπε...

Το θέμα είναι ότι από την αρχή δεν πρέπει να κολλάς σε κάποιο αντικείμενο συναισθηματικά ώστε μετά όταν χρειαστεί να αποχωρισθείς από αυτό να μην το νοιώθεις σαν κάποια μεγάλη καταστροφή.

twocows είπε...

α και σ'απάντησα σε αυτό που με ρώτησες.

mindstripper είπε...

Χμμμ... χωρίς να θέλω να πω μεγάλη κουβέντα, νομίζω ναι, θα μπορούσα τώρα πια.

Αλλά πάλι τώρα που φέρνω στο μυαλό μου την κιθάρα μου και το ξανασκέφτομαι... μπααααα! Αποκλείεται! Θα συμφωνήσω με την Κωσταντίνα, σε ένα λίγο πιο παραλλαγή-σενάριο: θα προτιμούσα να την χάριζα εκεί που στιγμιαία κι αυθόρμητα, θα με έσπρωχνε η ψυχή μου. Κι αυτό, ναι, θα μπορούσα να το κάνω. Τότε μόνο θα μπορούσα να την σκέφτομαι πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο. :)

Να αποχωρίζεσαι ναι, να βάζεις φωτιά όχι... (για τ' αγαπημένα πράγματα πάντα ο λόγος)

Unknown είπε...

ήδη ακούω τους ινδιάνους να τραγουδάνε χορεύοντας ... αλλά όσο και να με ταξιδεύουν και να μου απελευθερώνουν το πνεύμα την ψυχή δεν μπορώ με τίποτα να αποχωριστώ από τα αγαπημένα μου αντικείμενα... κολλάω μαζί τους... συνήθως είναι ελάχιστα πχ όπως το αγαπημένο μου τζιν το φοράω μέχρι να λειώσει και αφού λειώσει δεν μου πάει η ψυχή να το πετάξω με τίποτα... με τα αγαπημένα μου αντικείμενα δένομαι συναισθηματικά, το καθένα έχει ιστορία, κουβαλάνε όλα αναμνήσεις, συναισθήματα, πώς να τα πετάξω; Μόνο να τα χαρίσω μπορώ γιατί δεν θα χαθούν... και θα γεμίσουν με περισσότερες αναμνήσεις και συναισθήματα... Όντως δεν χρειαζόμαστε τόσα αντικείμενα αλλά χρειαζόμαστε αναμνήσεις, συναισθήματα... καλώς σε βρήκα πάλι ;)

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Mindstripper, σε καταλαβαίνω... Ειδικά για την κιθάρα σου.

Φίλε street spirit, στην ίδια άποψη καταλήγω κι εγώ... Τώρα καλό είναι αυτό, κακό, θα σε γελάσω.
Καλώς ήρθες και πάλι :)

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Καλέ μου, Μακμάνους,
κυρίως σκυλοβαριέμαι, αφού έχω ξεμείνει απο δουλειά, κι ονειρεύομαι πως φεύγω για ταξίδια που λεει και το άσμα...

Ενίοτε -κι όταν έχω κάτι να πω- γράφω και καμιά αράδα.

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!! ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΜΕ ΒΟΗΘΙΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΑ!!

Ανώνυμος είπε...

ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΡΟΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΠΗΚΤΙΚΕΣ ΣΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!!

Ανώνυμος είπε...

*ΠΡΩΤΗ

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Μηλόκρασο, δεν την ήξερα την ιστορία. Βρε ινάτι ο Φαραώ!

Ανώνυμε, χαίρομαι που βοήθησα. Να 'σαι καλά.

People I know

Ο Νίκος. Εξαιρετική κιθάρα. Κάμποσα χρόνια σε ωδείο στην κλασσική, μετά ηλεκτρική, είχε ταλέντο, ήταν νέος, είχε εμφάνιση. Δούλεψε πολύ, δο...