Το πρόγραμμα γι απόψε έλαβε τέλος...

Απόψε δεν είχα λόγια.
Απόψε ήμουν κομμάτια.
It' s been a hard days night...
Μιας μέρας όπου όλα μου πήγαν στραβά...
Όπου σ' όλους τους τομείς της ζωής μου έφαγα στραπάτσα.



Στη δουλειά μου. Που την πήρα πίσω αλλά με νέους, δυσμενείς για μένα, όρους.
Στην δεύτερή μου δουλειά όπου υπολόγιζα να πάρω κάποια χρήματα και μέχρι να γίνει
αυτό κόντεψε να μου τρυπήσει το στομάχι.
Στα οικογενειακά μου.
Στην υγεία μου.
Στην υγεία πολύ κοντινών κι αγαπημένων μου προσώπων.
Στα λόγια ενός ανθρώπου που κάποτε σήμαινε πολλά για μένα, και που πίστεψα πως μπορούσα να μοιραστώ πια μαζί του τα νέα μου, τη χαρά μου...
Κι εκείνος μου πε πράγματα που δεν είχε πια κανένα, μα κανένα δικαίωμα να πει, μ' έκανε να πονέσω, να πικραθώ, ν' αμφιβάλλω για τον εαυτό μου...

Και κοντά σ' όλα αυτά, κάποιες περίεργες συμπτώσεις, με γέμισαν περισσότερες ανασφάλειες, φόβους, πίκρα και άγχος.

Κι η αντίδρασή μου, ως συνήθως, εντελώς παρορμητική και χωρίς καθόλου διπλωματία...

Εκτός απο το ότι δεν τα παω καλά με το πρωινό ξύπνημα, δεν τα παω καθόλου καλά και με
τη διπλωματία, ειδικά σ' ό,τι αφορά τα συναισθήματά μου...
Ντουγρού μπροστά, κι ό,τι βγει...

Μόνο να βγει απο μέσα μου...

Καθώς οι νυχτερινές ώρες κυλούνε, σκέφτομαι πως ίσως αύριο να χρειαστεί να δώσω κάποιες εξηγήσεις για την, με μια ματιά, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου απόψε σε κάποιον άνθρωπο...

Εύχομαι, αν συμβεί τελικά αυτό κι αποδειχτεί πως για όλα έφταιγε μια hard, real hard day of my life για τα όσα πέρασαν απόψε απ' το μυαλό μου, εύχομαι λοιπόν να βρω τα λόγια να εξηγήσω...

Κι εκείνος να βρει τρόπο να με καταλάβει... κι όπως και πριν, έτσι και τώρα να με νιώσει...