Πονάω

Πονάω απόψε πολύ.

Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά και το κορμί μου.

Νιώθω να με βαραίνει η σκόνη αιώνων πάνω μου.

Αυτό που φοβόμουν αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ, έσκασε σα το μανιτάρι της Χιροσίμα μπροστά μου.
You can run, but you can't hide...


Πονάω και δυστυχώς δεν έχω με κανέναν να οργιστώ.
Πάντα βοηθάει η οργή, ή τουλάχιστον, πάντα βοηθούσε εμένα.
Οργίζεσαι, και ξαφνικά μετουσιώνεται ο πόνος, και γίνεται λύσσα,
και γίνεται οργή και γίνεται φωνή και ξεσπάς.

Όμως όχι, δεν μπορώ να οργιστώ με τίποτα και με κανέναν.

Γιατί δεν "φταίει" τίποτα και κανείς.

Ξέρω πως κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε αλλά κάποια στιγμή,
θα μπορώ να το δώ όπως βλέπω πια σήμερα την απουσία του Χρήστου.
Κάτι που με πονάει, αλλά έχει γλυκάνει ο πόνος του, και η σκέψη του μπορεί να μου αφήνει το χαμόγελο της θύμισης, τη γλικόπικρη αλλά ακριβή και πολύτιμη χαρά για τα όσα ζήσαμε, για το ότι τον γνώρισα και πέρασε απ' τη ζωή μου.

Όμως τώρα δεν είναι αυτή η κάποια στιγμή. Τώρα π ο ν ά ω, πονάω.
Δεν ξέρω για πόσο όμως τ ώ ρ α πονάω.

Κι απόψε, πέντε τηλέφωνα στη σειρά.
Πέντε τηλέφωνα σε πέντε φίλους, σε πέντε δικούς μου ανθρώπους.
Κανείς απόψε δεν μπορούσε να είναι εδώ. Κανείς κι ο πόνος μ' έχει παραλύσει. Τον νιώθω στο κορμί μου, να μου σφίγγει το στομάχι και να μου ανεβάζει μια θηλιά στο λαιμό.

Μόνο οι λέξεις μου έμειναν πια. Αυτές δηλαδή που είχα πάντα.
Το ξόρκι μου, τα μπουκάλια στα κύματα.
Οι λέξεις και οι νότες που γεμίζουν πάντα τον χώρο.
Αυτά μονάχα.

Οι νότες

Σουρεαλί

Πιστεύω ότι αυτό που ψάχνουμε,
κρύβεται πίσω από ένα κομμάτι τυρόπιτα
που ξεχάσαμε χτες βράδυ έξω από το ψυγείο.



Tell me baby - Red Hot Chili Peppers

Πέντε πράγματα για μένα ή αλλιώς η πυραμίδα των μπλόγκερς

Γιατί πέντε κι όχι έξι, εννιά ή τρία δεν έχω ιδέα, αυτό το ξέρει μόνο εκείνος που πρωτοξεκίνησε αυτό το παιχνίδι.

Ένιγουέι, αφού λοιπόν πήρα πάσα απ' την Κουρούνα , τη Ραλού, και τον Στριτ Σπίριτ,
(με προλάβατε μπαγάσηδες, είχα σκοπό να σας κάνω εγώ πάσα) , παίζω μπάλα:

1. Φοβάμαι μέχρι αυτοκτονίας τις ακρίδες. Μια φορά μάζευα ρούχα στην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού και μια ακρίδα είχε χωθεί στις πτυχές μιας κουβέρτας. Καθώς τινάχτηκε στον αέρα, εγώ βρέθηκα να πηδάω κάτω απ' την ταράτσα. Ευτυχώς το πατρικό μου είναι μονοκατοικία.


2. Έχω πλακώσει στο ξύλο μια κοπέλα και μάλιστα μες τη μέση του δρόμου, γιατί τάχα λεει γέλασε κοροϊδευτικά πίσω απ' την πλάτη μου καθώς διασταυρωθήκαμε.
Η αληθινή αιτία ήταν ότι την είχε πέσει στο γκόμενό μου.
Όλα αυτά στην "τρυφερή" ηλικία των δεκαπέντε χρόνων.


3. Στα δεκαεννιά μου ερωτεύτηκα τον κολλητό μου, με τον οποίο ουσιαστικά είχαμε μεγαλώσει μαζί, αφού γνωριζόμασταν από τότε που ήμουν δεκατριών.
Κόντεψε να μου στρίψει όταν το συνειδητοποίησα κι αντιδρούσα σαν νευρόσπαστο απ' το φόβο μου μην με καταλάβει, μέχρι που ήρθε και μου είπε ότι με κατάλαβε με τη μία απ' το βλέμμα μου και πως με το ζόρι κρατιόταν να μη σκάσει απ' τα γέλια με τον πανικό και την αμηχανία μου. Γλίτωσε τις σφαλιάρες γιατί πρόλαβε να μου πει ότι ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου.


4. Έχω σώσει έναν άνθρωπο από πνιγμό. Ήμουν κοντά στα δεκατέσσερα τότε, στην παραλία του Πλαταμώνα και το κοριτσάκι που πνιγόταν κάπου στα έντεκα. Οι μεγάλοι είχαν πάθει παράκρουση και φώναζαν απ' την παραλία, χωρίς να κάνουν τίποτα. Όταν πια την είχα βγάλει στα τρία μέτρα απ' την ακτή ξύπνησαν κι εκείνοι κι έσπευσαν να δώσουν χέρι βοηθείας.


5. Γύρω στα δέκα μ' έχουν διώξει κλωτσηδόν από το κατηχητικό, γιατί λεει έκανα "αιρετικές ερωτήσεις". Εγώ το μόνο που είχα ρωτήσει ήταν γιατί εφόσον ο χριστούλης θυσιάστηκε για χάρη μας και έτσι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του ανθρώπινου γένους, συνεχίζαμε να θεωρούμαστε καταραμένοι εκ γενετής, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος.


Κάνω πάσα στους Ray of Light, Άει σιχτίρ, N.Ago, Katerina ante portas, και Δερβενιώτη.

Για παίξτε μπάλα :)

3 + 3 δεν κάνει 6!

Μέχρι που έγινα δεκάξι, γιόρταζα τα γενέθλιά μου στις 17 Φλεβάρη.
Όταν χρειάστηκε να προμηθευτώ πιστοποιητικό γεννήσεως για να βγάλω ταυτότητα, στο αρμόδιο τμήμα του Δημαρχείου του Βόλου, έγινε ένας μικρός πανικός.
Δεν με είχαν πουθενά γραμμένη στα αρχεία τους. Κατ' αυτούς, δεν είχα καν γεννηθεί, τουλάχιστον όχι στις 17 Φεβρουαρίου.

Μετά από πέντε ώρες ψάξιμο στα αρχεία κι αφού κοντέψαμε να μαλλιοτραβηχτούμε με την ταλαίπωρη υπάλληλο που επέμενε να μη με βρίσκει ενώ εγώ επέμενα πως κάπου εκεί ήμουν γραμμένη και δεν με έβλεπε, ανακαλύψαμε πως τελικά είχα γεννηθεί λεει στις 15 Μάρτη.

-Μα θα με τρελάνετε εσείς εδώ πέρα; Σας λεω, έχω γεννηθεί στις 17 Φεβρουαρίου, κι όχι στις 15 Μαρτίου! Είμαι σίγουρη γι' αυτό, έλεγα και ξανάλεγα.
-Δεν ξέρω τι μου λες κορίτσι μου, όμως να, εδώ είσαι γραμμένη: Ιφιγένεια-Σοφία Τύπος Νυχτερινός, του Κωνσταντίνου και της Βικτωρίας!
-Μα δεν είναι δυνατό! Σας λεω έχετε κάνει κάποιο λάθος. Ας δούμε και τους γονείς των γονιών μου...
-Ορίστε, ο μπαμπάς σας είναι του Δημητρίου και της Ουρανίας Τάδε, και η μαμά σας του Δημητρίου και της Ιφιγένειας Τάδε! Έχεις ακόμα αμφιβολίες; Άλλωστε, πόσες λένε Ιφιγένεια-Σοφία νομίζεις; μου πέταξε φουρκισμένη η κακόμοιρη χριστιανή που της είχα βγάλει την ψυχή τόσες ώρες.

Κατάπια τη γλώσσα μου. Οι αποδείξεις ήταν εκεί μπροστά μου, αντράνταχτες κι εγώ δεν μπορούσα να πω τίποτα.
Παραζαλισμένη πήρα το δρόμο για το σπίτι, λέγοντάς της πως θα επέστρεφα την επομένη για να τελειώσουμε τις διαδικασίες.
Στο δρόμο σκεφτόμουν πως εντάξει, μπορεί η μάνα μου να είχε πέσει λίγο έξω στις ημερομηνίες, αλλά και πάλι, έναν ολόκληρο μήνα;

Η απορία μου λύθηκε σύντομα.
Η κυρία Βικτώρια μου εξήγησε με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου ότι ο γιατρός στην κλινική είχε ξεχάσει για κάμποσο καιρό να δηλώσει τη γέννησή μου, και πως της είπε σε κάποια φάση πως θα αναγκαζόταν να με δηλώσει ένα μήνα αργότερα, για να είναι καλυμμένος ο ίδιος.

-Και το δέχτηκες; τη ρώτησα όλο απορία.
-Γιατί να μη το δεχτώ; Εμένα με ένοιαζε να είσαι γερό και δυνατό και να βγεις γρήγορα από τη θερμοκοιτίδα, τις ημερομηνίες θα κοίταζα; ήταν η απάντηση.
-Και δηλαδή τώρα, εγώ πότε έχω γεννηθεί; είπα και στο δεκαεξάχρονο μυαλό μου όλη αυτή η ιστορία φάνταζε ως βιβλική καταστροφή. Δηλαδή τόσα χρόνια γιόρταζα λάθος γενέθλια; Και τόσα χρόνια διάβαζα λάθος ζώδιο στη Μανίνα; Και... μπας και ήμουν ψαράκι αντί για υδροχόος; Αααα, όχι, όχι, δεν μπορεί! Γιατί αν ήμουν ψαράκι δεν ταίριαζα με τον Θανάση που ήταν δίδυμος, και τώρααααα;

Λίγο πριν αρχίσω να σκούζω και να κλαίω, (είπαμε, δεκάξι!) μου απαντάει η μάνα μου ατάραχη:-Ε, πώς κάνεις έτσι; Υπολόγισε. Ένα μήνα μετά σε δήλωσε ο γιατρός. Δεκαπέντε Μάρτη σ' έχουν γράψει, άρα, δεκαπέντε Φλεβάρη έχεις γεννηθεί!

Ώπα, ώπα, τώρα κάτι γινόταν.
Άρα συνέχιζα να είμαι υδροχόος, συνέχιζα να ταιριάζω με το Θανάση, διάβαζα τα σωστά ζώδια τόσο καιρό, αλλά... αλλά τελικά πότε το Φλεβάρη ήμουν γεννημένη; Στις 17 ή στις 15;

Τη λύση έμελλε να τη δώσει ο αδελφός μου. Ήταν ο μόνος που θυμόταν ακριβώς τη μέρα. Παρασκευή. Ήταν η τελευταία μέρα της δουλειάς του και περίμενε πώς και πώς την επόμενη μέρα για να ξεκουραστεί. Ρωτώντας και τον πατέρα μου, καλού κακού, ως εκ θαύματος κι εκείνος ήταν σίγουρος για την Παρασκευή, το ίδιο κι η συγχωρεμένη η γιαγιά Ουρανία...
Για την Παρασκευή όλοι ήταν σίγουροι, για το πόσο είχε ο μήνας δεν ήταν.
Βουτήξαμε λοιπόν έναν καζαμία, κι αρχίσαμε να ψάχνουμε αν τελικά ήταν Παρασκευή στις 15 ή στις 17.
Και ήταν τελικά στις 15.

Από εκείνη τη μέρα κι ύστερα, "μετακόμισα" τα γενέθλιά μου στις 15 Φεβρουαρίου.
Η ταυτότητά μου φυσικά συνεχίζει να γράφει 15 Μαρτίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν με ρωτούν ημερομηνία γέννησης σε διάφορες υπηρεσίες, λεω αυτόματα 15 Φλεβάρη κι ύστερα αμέσως διορθώνω και λεω όχι, συγνώμη, 15 Μάρτη ήθελα να πώ. Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι με κοιτούν με ύφος "καλά βλαμμένο είναι το κοριτσάκι;" και κουνώντας το κεφάλι συμπληρώνουν το κατάλληλο κουτάκι.

Έχω περάσει γενέθλια σκατά και χάλια. Όμως απόψε δεν θυμάμαι κανένα απ' αυτά.
Γιατί έχω περάσει και γενέθλια υπέροχα που δεν έχω ξεχάσει ποτέ και χρόνια μετά ζεσταίνουν την ψυχή μου και με κάνουν να χαμογελώ οι αναμνήσεις τους.

Απόψε λίγο μετά τις δώδεκα, μου ευχήθηκες εσύ. Δεν το περίμενα. Δηλαδή, δεν το περίμενα εκείνη την ώρα... Σ' ευχαριστώ, ματάκια μου. Δεν ξέρεις πόση χαρά μου έδωσες.

Λίγη ώρα μετά μου ευχόταν κι η κολλητή μου. Το χαμόγελο εγκαταστάθηκε στη μούρη μου για τα καλά.

Και τώρα, προσκαλώ κι όλους εσάς.

Κοπιάστε, βολευτείτε σα στο σπίτι σας, αφήστε ευχές και κουβέντες, δοκιμάστε τούρτες και γλυκάκια, πιείτε ένα ποτήρι σαμπάνια, κάντε μου παρέα κι όταν έρθει η στιγμή, βοηθήστε να σβήσω τα 33 κεράκια της τούρτας.
Είστε όλοι καλοδεχούμενοι :)

No Casualties!

Σχεδόν ακόμα δεν το πιστεύω ότι μπόρεσα να μεταβώ απ' τον παλιό μπλόγκερ στον καινούριο χωρίς... "αιματηρές" απώλειες, χωρίς κινέζικα, γραμμική Β και σφηνοειδή γραφή, χωρίς να χάσω σχόλια και χωρίς να μου γίνει το template σαν την ταράτσα του Μπαρμπαλιά!

Για γράψτε κανένα σχολιάκι να τεστάρουμε ότι όλα λειτουργούν ρολόι :)

Μου λείπουν πολύ

τα χέρια σου.

Caruso - Lucio Dalla

Te voglio bene assaie, ma tanto tanto bene sai..

Έχω διάθεση να

πάρω αγκαλιά ένα μπουκάλι Lagavulin και να βυθιστώ στο βαθύ χρυσαφένιο του χρώμα και στο άρωμα καπνού που σου αφήνει.

Να βυθιστώ μέχρι τέλους, μέχρι το σημείο που το μυαλό σταματά να σκέφτεται, να νιώθει, να θυμάται.



Invitation to the blues - Tom Waits

Spider: The Return

Ο Spider ξαναχτυπά, και μάλιστα αυτή τη φορά μιλά ελληνικά!

Όχι, όχι αυτός. Όχι ο Spiderman βρε παιδιά...

Ο άλλος ντε! Ο Spider σκέτο ή αλλιώς Spi-der (λέγε με Σπύρο Δερβενιώτη).

Βολευτείτε, χαμηλώστε τα φώτα, πάρτε αγκαλιά τα ποπ-κορν και τα πατατάκια, και η συνέχεια στις οθόνες σας.

Είναι σπουδαίο πράγμα

να ξέρεις κάποιες φορές

ότι ο άλλος καταλαβαίνει πώς νιώθεις

γιατί πολύ απλά, νιώθει κι εκείνος το ίδιο.

Είναι σπουδαίο πράγμα, και όμορφο. Και σου φτιάχνει τη διάθεση.

Εξίσου όμορφο και σπουδαίο είναι να ξέρεις πως οι φίλοι σου

ακόμα κι ενώ είναι πηγμένοι στα δικά τους προβλήματα

βρίσκουν χρόνο να σ' ακούσουν και να σε ρωτήσουν πως νιώθεις.

Όμορφα ξεκίνησε ο μήνας....

Keziah Jones - Rhythm Is Love


Photo by DeviantArt