Haiku

after we make up

on my ear lobe
black mascara

dense fog
I write my name
on the airport window

for me leaving

for you staying

two autumns

my coat dripping
two hours in the rain
without you

making up a quarrel
apparently ashamed
to be the first to smile

leaving you
in the crowded train
alone

not knowing what to say
he mails only
the envelope

she cant read
he cant write
yet between them a romance

early morning voices
and the scent of you
half a pillow away

Manu Bazzano

Καφές, τσιγάρο και η πουτάνα η ζωή

Τσιγάρο και καφές, καφές και τσιγάρο.
Και ανία, βαρεμάρα και πλήξη.

Το χέρι μου χαϊδεύει την κόκκινη ταμπακιέρα ενώ κοιτάζω αφηρημένη την ωραία που κοσμεί την επιφάνειά της, ν’ αγκαλιάζει όλο ηδυπάθεια το τέρας.
Χαρτάκι γλυκόριζας σε σκούρο καφέ χρώμα, φίλτρο λευκό, λεπτό, στο ένα χέρι. Καπνός μυρωδάτος κλεισμένος στο περιτύλιγμά του που χει το μπλε του κοβαλτίου.
Στρίψιμο του τσιγάρου, κίνηση αυτόματη πια, χωρίς σκέψη.
Κι ύστερα, η αμυδρή γεύση της κόλλας στην άκρη της γλώσσας μου.

Μια ρουφηξιά.

Κούπα με καφέ μπροστά μου.

Άλλοτε ελληνικός βαρύς γλυκός, με δυο δάχτυλα ντελβέ.
Άλλοτε γαλλικός, μυρωδάτος κι αχνιστός, χωρίς γάλα, με λίγη καφέ ζάχαρη για να βγαίνει στο στόμα η πικράδα του.
Καμιά φορά καπουτσίνο ή εσπρέσο. Από τους έτοιμους. Στα φακελάκια. Με γάλα πολύ και κανέλα επίσης.

If I ever loose my faith in you… επαναλαμβάνει μελωδικά ο Sting σ’ όσες ιδιωτικές συναυλίες θέλω.

Αλλά, παρόλα αυτά, ανία, ανία και βαρεμάρα.

Κόσμος μπαίνει και βγαίνει στο σπίτι, τηλέφωνα χτυπάνε συνεχώς, κινητά και σταθερά.
-Που είσαι; γιατί δεν απαντάς στα τηλέφωνα; Σε ψάχνω, ακούω στα μηνύματα του τηλεφωνητή.

Κουνάω το κεφάλι. Δεν έχω τίποτα να πω, δε θέλω να μιλήσω. Θέλω μονάχα να μπορούσα να αρχίσω πάλι τα ταξίδια, να φύγω.
Όλο και πιο έντονα τελευταία όλα γύρω μου προξενούν πλήξη και ανία, ατέλειωτη ανία. Κι η μπλογκόσφαιρα το ίδιο. Διαβάζω λίγους, αυτούς που θέλω, στο μόνιτορ πια δε ρίχνω σχεδόν ματιά.

Τσιγάρο ξανά.
Ο καφές έχει τελειώσει. Σκέφτομαι να βάλω κι άλλον όταν χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω.

Η έκπληξη. Ένας φίλος μ’ ένα σιντί.

Θέλω ν’ ακούσεις κάτι, λεει με το που μπαίνει, και βάζει το σιντί να παίξει.
Φάνκι – χιπχοπ ρυθμοί γεμίζουν το σπίτι. Αυτό που ακούω μου αρέσει.
Επιτέλους, κάτι φρέσκο, σκέφτομαι και χαμογελάω.
Κρατάω ένα στίχο απ’ όσους περνούν με ταχύτητα χιπχοπχάδικη: …για την πουτάνα τη ζωή…

Δίκιο έχουν, πανάθεμά τους. Πολύ μου άρεσαν… Έσπασε η ανία, έστω και για λίγο.

Θα βάλω αργότερα καφέ…Φτάνει για σήμερα.

Σας αρέσουν τα κρουασάν;

Αν ναι, το Καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν είναι να....

το διαβάσετε.

Αν και ο Πάμπλο έχει την άποψη πως το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν είναι να το αλείψουν με βούτυρο και να το... φάνε, και φυσικά δε θα διαφωνήσω καθόλου μαζί του, νομίζω πως το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε σας είναι να το διαβάσετε.



Κι εξηγούμαι:

Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα κρουασάν
Εκδόσεις Opera
Συγγραφέας Πάμπλο Τουσέτ

Λυπάμαι που δεν τον ανακάλυψα νωρίτερα.
Ήταν απ' τα καλύτερα που διάβασα τον τελευταίο καιρό.

Περιμένω εναγωνίως να γράψει το επόμενό του κι ελπίζω να μην το αργήσει πολύ.

Πολύ τον πήγα αυτόν τον τύπο σας λέω... Μα πάρα πολύ.

Α! Και κάτι ακόμα.

Η μετάφραση "κεντάει"!
Σπάνιο πράγμα τόσο ζωντανή, μαστορική δουλειά. Ο Κρίτων Ηλιόπουλος είναι άξιος επαίνων... Τη ζήλεψα τη δουλειά του, αλήθεια...

Ψάξτε το, αξίζει τον κόπο.

Merci

...για τη ροδοζάχαρη.

Ξέρεις εσύ.

Αρκετά συχνά...

...σκέφτομαι πως το πιο "παρεξηγημένο" αγαθό, που όλοι νομίζουμε πως εξ' ορισμού κατέχουμε, είναι η ελευθερία.

Όταν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε αν θεωρεί πως είναι ελεύθερος, θα σου απαντήσει αυθόρμητα "ναι!"

Αν του ζητήσεις να σκεφτεί λίγο καλύτερα, πιθανότατα θα σου κάνει μια αντιπαράθεση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν για να σου αποδείξει πόσο "πιο ελεύθερος" είναι ο κόσμος σήμερα. Λες κι είναι θέμα ποσότητας. Λιγότερο ελεύθερος, περισσότερο ελεύθερος... λες και δε θα έπρεπε η ελευθερία να είναι μιά μόνο έννοια, χωρίς μέτρο και ζύγι..
Και δε θα σου πει μόνο πως ο κόσμος είναι πιο ελεύθερος. Θα πει τα ίδια και για τη σκέψη του, τη γνώμη του, τον Τύπο και τα Μ.Μ.Ε., τη γνώση, μπλα μπλα μπλα.....
Και να τότε που ήμασταν σκλαβωμένοι, και να αργότερα που υπήρχε Κατοχή και να το ένα και να το άλλο... Όλα για τη λευτεριά του ατόμου έγιναν άλλωστε.
Φυσικά, μέσα σ' όλα τα υπόλοιπα, έχουμε και τη σύγκριση ανάμεσα στο δυτικό πολιτισμό και τον ανατολικό. Άλλος ορυμαγδός επιχειρημάτων απο κει.

Τώρα, αν τυχόν και ζορίσεις κι άλλο τα πράγματα ίσως που και που, ν' αντικρύσεις ένα προβληματισμένο βλέμμα, και κάποιες φορές άτομα που θα συμφωνήσουν μαζί σου.
Σε γενικές γραμμές όμως, σε κανένα δεν αρέσει να σκέφτεται πως δεν είναι πραγματικά ελεύθερος.

Ούτε και σε μένα αρέσει, κι ας το σκέφτομαι.

Κι είμαστε κι άτυχοι βλέπεις...
δεν έχουμε καν την πολυτέλεια να πιστέψουμε πως ίσως μεν δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά μια μέρα ΘΑ ελευθερωθούμε.

Ή άλλιώς:

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Οι Ινδιάνοι

Προ καιρού διάβασα κάπου για ένα έθιμο των Ινδιάνων.

Αδύνατο να θυμηθώ πού το διάβασα (αν και θα το ψάξω μήπως βρω λινκ), ούτε και θυμάμαι σε ποια φυλή αναφερόταν.


Όμως ήταν απ' αυτά που ενώ διαβάζεις τυχαία, σου εντυπώνονται στο μυαλό και στις πιο άσχετες στιγμές, αργότερα, σου ξανάρχονται και σε βάζουν σε σκέψη.
Πράγμα καλό δηλαδή, δεν υπάρχει χειρότερο για την καρδιά μας απ' την αχρηστία και την τελμάτωση του μυαλού μας.

Η ιστορία που διάβασα είχε ως εξής:

Κάθε χρόνο, στη διάρκεια μιας μεγάλης γιορτής όπου συμμετείχε όλη η φυλή, ηλικιωμένοι νέοι και παιδιά, στο τέλος λάβαινε χώρα μια τελετή.

Το νόημα, κατ' αρχήν της γιορτής, ήταν να έρθουν όλοι κοντά.
Έπειτα απο τα τραγούδια και τους χορούς, τα μέλη της φυλής έπαιρναν με τη σειρά το λόγο κι αφού ζητούσαν συγνώμη για όσα θεωρούσαν εκείνοι πως είχαν κάνει λάθος, στη συνέχεια, έλεγαν ευχαριστώ στους κοντινούς τους ανθρώπους για την αγάπη και τη συμπαράστασή τους.

Ευχαριστούσαν τους προγόνους τους για την καθοδήγηση και την προστασία τους, καθώς και τη φύση που τους έτρεφε, τους προστάτευε και τους κρατούσε ζωντανούς.

Το κεντρικό νόημα της γιορτής όμως, ήταν στην τελευταία τελετή.
Για να τονίσουν πως το σημαντικότερο ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις και το δέσιμο με τους ανθρώπους τους κοντινούς σου, και όχι η κατοχή των υλικών αγαθών και γενικώς των αγαθών, το κάθε μέλος της φυλής, ερχόταν στη μεγάλη φωτιά και πέταγε εκεί το πιο αγαπημένο του αντικείμενο...

Σκεφτείτε το...

Το πιο αγαπημένο του αντικείμενο.

Για να δείξει πως μπορούσε να το κάνει, πως τα αντικείμενα δεν είχαν την ίδια αξία μπροστά στις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή.
Πως προείχε η επαφή, η πνευματικότητα, ο έρωτας, η ζωή, η οικογένεια, η επιβίωση, απο τα αντικείμενα.

Κάθε φορά που ξαναθυμάμαι την ιστορία αυτή, κάθε φορά που έρχεται ξανά στο νού μου, όπως τώρα καλή ώρα, κάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο, Ιφιγένεια;

Στην αρχή μπερδεύομαι. Μου έρχονται ένα σωρό στο μυαλό.
Μετά, σιγά σιγά, η λίστα μειώνεται, το τοπίο ξεκαθαρίζει.
Και στο τέλος, καταλήγει σε ένα. Σ' ένα πράγμα μονάχα.

Και τότε, ρωτάω τον εαυτό μου: Θα μπορούσες εσύ να αποχωριστείς αυτό το αντικείμενο;
Θα μπορούσες να το ρίξεις, με τη θέλησή σου, σε μια φωτιά, για να δείξεις πως δεν κρατιέσαι απο αντικείμενα;
Για να δείξεις, και σε σένα και στους άλλους, πως τα σημαντικά είναι αλλού, κι όχι στα πράγματα;
Θα άντεχες ν' αποχωριστείς αυτό που αγαπάς τόσο, που σημαίνει τόσα για σένα;
Δεν έχει σημασία τί είναι το αντικείμενο.

Μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ένα ρούχο, ένα βότσαλο, ένα κόσμημα, μια κούκλα, ένα γράμμα, μια φωτογραφία, μπορεί να είναι οτιδήποτε...

Θα μπορούσες; ρωτάω τον ευατό μου και δεν έχω εύκολη απάντηση.


...Εσείς;
Εσείς θα μπορούσατε;

Δεν παω λέμεεε!

Η ώρα έχει παει πια εφτά παρά δέκα.
Το πρωί. Έξω έχει ξημερώσει για τα καλά.

Όχι, δεν με πιάσαν οι καλοσύνες μου σήμερα ώστε να ξυπνήσω αξημέρωτα.
Απλώς, δεν έχω παει ακόμα για ύπνο.

Άλλαξε ο μήνας. Πέμπτη, πρώτη του Σεπτέμβρη, σκέφτομαι. Παλιά, όταν ήμουν στο σχολείο, τούτες οι μέρες είχαν μια γλυκόπικρη αίσθηση...τέλειωνε το καλοκαιράκι, άρχιζαν τα σχολεία. Κάπου μελαγχολούσαμε, κάπου το θέλαμε.

Τώρα δεν έχω κάτι να με μελαγχολεί και συγχρόνως να με θέλγει. Άλλωστε, τώρα πια δεν έχουμε και φθινόπωρο.

Όμως, πράγμα όχι σπάνιο, άλλα σκέφτεται το μυαλό μου, άλλα η ψυχή μου, κι άλλα φτάνουν να γίνονται λέξεις στις άκρες των δαχτύλων μου και πάνω στο πληκτρολόγιο.

Ας το πάρω πάλι απ' την αρχή.

Γύρισα σπίτι κατά τις τρεις, έπειτα απο μια πολύ ωραία βραδιά με αρκετά μεγάλη παρέα, έχοντας στα χέρια μου μια υπέροχη ταμπακιέρα και μια εξίσου όμορφη δερμάτινη θήκη για τον καπνό μου.
Δώρο αναπάντεχο και πολύ όμορφο, χειρονομία πολύ ευγενική και συγκινητική και μάλιστα απο άνθρωπο που πρώτη φορά μας συναντούσε. (ευχαριστώ!)

Δε μου κανε καρδιά να πέσω για ύπνο, μολονότι κουρασμένη.

Τι κάνεις λοιπόν όταν δε θες να κοιμηθείς με τίποτα, αλλά δεν είναι σαββατοκύριακο και ξέρεις πως την άλλη μέρα θα πρέπει να πας για δουλειά;

Ότι έκανες και την προηγούμενη μέρα.
Δεν πας για δουλειά.

Εκεί ήθελα να καταλήξω. Δεύτερη μέρα κοπάνας απ' τη δουλειά.
Όχι επειδή ξενύχτησα.
Όχι λόγω πιοτού και hangover (ούτε ήπια, ούτε hungover έχω).
Όχι επειδή αύριο έχω να κάνω κάτι εξαιρετικό κι είπα να γαμήσω τη δουλειά.

Έτσι απλά, δε θέλω να παω για δουλειά. Αρνούμαι. Δε θέλω. Δεν παω λέμεεεε!

Έκατσα και τέλειωσα τα "Κορίτσια των Γκαρσία", έφτιαξα κι ένα French manucure, έβγαλα τη γάτα (που είχε σαλτάρει κυνηγώντας ένα μυγάκι και μου χε πρήξει το συκώτι), έξω απ' το δωμάτιό μου, έκλεισα το μάτι στον ήλιο που σκαγε μύτη, κι έγραψα ένα ποστ για να χαιρετήσω τον καινούριο μήνα με κοπάνα απ' το γραφείο.

Δεν παω λέμεεε!

Καλό μήνα σε όλους.

Υ.Γ. Ψάχνω για καινούρια δουλειά. Το περιβάλλον πια, (ή για να είμαι ειλικρινής, εδώ και καιρό), δε με σηκώνει...
Κανένας υποψήφιος εργοδότης να του στείλω βιογραφικό;
Θα μου πεις τώρα, λες πως κάνεις κοπάνες απ' το γραφείο και ψάχνεις και υποψήφιο εργοδότη; Ε, μα, φαντάζομαι, εκτός απο τα άλλα μου προσόντα, θα εκτιμήσει ΚΑΙ την ειλικρίνειά μου!