Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανεβοκατεβαίνει λιγότερες φορές τη μέρα απ' ότι η διάθεσή μου τελευταία. Κι η αποδιοργάνωση του μυαλού και του χρόνου μου είναι πλέον δεδομένη.
Ξεκινάω να κάνω κάτι, τ' αφήνω στη μέση και πιάνω κάτι άλλο, το παρατώ κι αυτό κι ανοίγω το πισί, κι ύστερα βάζω νερό να λούσω τα μαλλιά μου αλλά δεν το κάνω, και μετά γυρίζω πάλι στην κουζίνα γιατί προχτές ξέχασα την κατσαρόλα πάνω στο μάτι και παραλίγο να πάρουμε φωτιά, στο ενδιάμεσο ανάβω και σβήνω τα τσιγάρα κι έπειτα με πνίγουν οι τύψεις για τη δουλειά που εκκρεμεί και στρώνομαι και γράφω μερικές αράδες, άντε δυο-τρεις παραγράφους κι έπειτα η σελίδα μπροστά μου δεν βγάζει νόημα και θυμάμαι κάτι ρούχα χειμωνιάτικα που ακόμη δεν ανέβασα στις πάνω ντουλάπες κι αφού τ' αφήσω κι αυτά στη μέση βρίσκομαι πάλι κάπου από εκεί που ξεκίνησα.
Τρελό loop.
Κι άλλες στιγμές είμαι (ή μου φαίνεται πως είμαι) ήρεμη, κι ο ήλιος είναι ωραίος και τα λουλούδια στη βεράντα μου ανθίζουν, κι η Λούνα γουργουρίζει δίπλα μου ευχαριστημένη, και τα αρωματικά στικ τα πέτυχα επιτέλους αυτή τη φορά κι έχουν το άρωμα που ήθελα, το φούξια καφτάνι απ' το Μαρόκο ανεμίζει πάνω μου κι ο καφές έχει την ωραία πικράδα που μ' αρέσει, και το χέρι του σκεπάζει το δικό μου και σκύβει και μου σκάει ένα φιλί και κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι και το απολαμβάνω, ή εκεί που χαζεύουμε κωμωδίες στο ντιβιντί και σκάμε στα γέλια μου αφήνει ένα ανάλαφρο χάδι στα μαλλιά και σκέφτομαι "τι ωραία που είναι να κυλά έτσι η μέρα, χωρίς φρίκες και ψυχοβγάλτες, και πως ναι, το αξίζω όλο αυτό δεν μπορεί, την ηρεμία, την αγάπη, για να τη ζω πάει να πεί την αξίζω, κι αρκετά έδωσα, αρκετά ξοδεύτηκα, αρκετά τα λάθη και οι αγωνίες και το δέσιμο στο στομάχι, αρκετά, τώρα είμαι εδώ τώρα ζω, στο τώρα κι αυτό το αξίζω", κι ύστερα λες και όλο αυτό δεν είναι γραφτό να κρατήσει πολύ μες το κεφάλι μου, ο δίσκος του μυαλού μου αρχίζει να γυρίζει πάλι σε χαλασμένες στροφές και τούμπα πάλι πίσω απ' την αρχή.
Και πώς γίνεται να φοβάσαι αυτό που ήθελες βαθιά μέσα σου, πώς γίνεται να σκέφτεσαι πως μπα, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό εμένα, σιγά μην είναι τελικά αλήθεια, δεν μπορεί, από κάπου θα μου σκάσει η κεραμίδα, κι ακούς το σ' αγαπώ και σε πιάνει μια κακία ανεξήγητη, θες να ρωτήσεις με τη μια "και γιατί δηλαδή μ' αγαπάς; εσύ εμένα; αφού εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, αφού εγώ νιώθω λίγη τότε γιατί μ' αγαπάς; Κι αν είμαι λίγη όντως, κι αν δεν είμαι "το τέλειο κοριτσάκι της μαμάς", κι αφού το ξέρω πως είμαι στριμμένο άντερο και ξεροκέφαλη κι εγωίστρια, κι έχω τα φεγγάρια μου και σου θυμώνω και δεν είμαι definetely ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, τότε γιατί αξίζω εγώ για να μ' αγαπάς; Μήπως λοιπόν δεν αξίζεις κι εσύ;
Ή μήπως δεν είναι τελικά αγάπη όλο αυτό; Αφού δεν νιώθω φρίκες, αφού δεν σφίγγεται το στομάχι μου, αφού γύρω μας δεν παίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, αφού δείχνεις ότι ήρθες για να μείνεις, αφού δεν είναι όλα δύσκολα, αφού δεν μου βγάζεις την ψυχή, μήπως αυτό τελικά δεν είναι αγάπη; Κι αν είναι, πόσο ανισόρροπη είμαι εγώ που τα πήγαινα μια χαρά σε τόσες αδιέξοδες σχέσεις, αλλά δεν ξέρω τι σκατά να κάνω τώρα;
Και πάνω που παίζει αυτό το σενάριο το ξέρεις, εκείνη η φωνή βαθιά μέσα σου στο λέει και το ξέρεις πως είσαι καλά μ' αυτόν τον άνθρωπο, έτσι όπως είναι, ξέρεις πως προσπαθεί για σένα, για σας, ξέρεις πως δεν είναι τέλειος, δε θα γίνει ποτέ, ούτε κι εσύ αλλά δεν πειράζει, αυτό ήθελες τόσα χρόνια, έναν άνθρωπο να μην το βάζει στα πόδια στα δύσκολα, να σου λέει "εντάξει, εγώ είμαι εδώ, μπορείς να χαλαρώσεις, έχεις δικαίωμα και να κλάψεις ακόμη, μπορείς να πεις κουράστηκα, δεν πειράζει, όλα θα πάνε καλά", και τώρα που τ' ακούς όλο αυτό το μόνο που ξέρεις είναι ότι φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι.
Γιατρέ μου, γράψτε μου κανένα κιλό πρόζακ, παρακαλώ.
Α, και άδεια. Αναρρωτική. Επιβάλλεται.
Να φύγω. Να τον πάρω και να φύγω. Να πάω να πατήσω στην άγια παραλία της Γαύδου, να κάνω το ταξίδι που τόσα χρόνια αφήνω, και να δω αν μπορώ, μήπως λέω, να τον αφήσω να μ' αγαπάει, να μ' αγαπήσω κι εγώ. Μήπως, λέω, μήπως!
