Θεία κι ανιψιά και ευχές στ' αστέρια

Για τη Βίκη έχω γράψει και παλιότερα.

Έχουμε εφτά χρόνια διαφορά, είναι το πρώτο μου ανίψι, κι έχουμε μεγαλώσει σχεδόν σαν αδελφάκια.
Αφού "χαθήκαμε" κάμποσα χρονάκια, εγώ με τις σπουδές κι εκείνη με την εφηβεία της, βρεθήκαμε ξανά.

"Γνωριστήκαμε" ξανά θα έλεγα. Κι ως αποτέλεσμα, πέρα από το ότι την αγαπάω έτσι κι αλλιώς, αφού είναι το ανιψούδι μου, μπορώ να τη δώ και ως φίλη και γυναίκα...

Σαββάτο βράδυ.

Έχω βγει έξω.
Η διάθεσή μου γλυκόπικρη. Γλυκιά γιατί ήμουν δίπλα στον άνθρωπο που ήθελα, και πικρή γιατί το επόμενο πρωί εκείνος θα έφευγε.


Γράφω ένα σμς στο ανιψούδι:
"Βικάκο... κάνε μια ευχή για μένα απόψε, να διασταλλεί ο χρόνος και να κρατήσει αυτή η νύχτα όσο εκατό νύχτες. Φεύγει αύριο το πρωί..."

Τρία λεπτά αργότερα αναβοσβήνει η οθόνη του κινητού μου, ενώ παίζει το Sweet Dreams των Eurythmics. Σμς από τη Βίκη:
"Σε αγαπώ πολύ Εφάκι μου. Εύχομαι σήμερα το φεγγάρι να φωτίζει ειδικά για σας, την κάθε σας στιγμή και να την κάνει να διαρκεί όσο χίλιες".

Τις προάλλες μια ψυχή μου έγραφε λέγοντάς μου "όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις".

Δεν ξέρω αν είναι έτσι, όμως η ευχή της θείας και της ανιψιάς έπιασε.

Κυριακή απόγευμα.

Εκείνος έχει φύγει από νωρίς το πρωί. Αν και είχα κοιμηθεί ελάχιστα, δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι.
Δεν πήγα μαζί του στο σταθμό. Δεν το ήθελε...
"Θέλω να φύγω λες και φεύγω από το σπίτι μου, όχι πως αποχαιρετιόμαστε. Θέλω να νιώθω ότι θα ξαναγυρίσω", μου είπε. Κι έτσι ήθελα να νιώθω κι εγώ.
Τον ένιωσα να με ξυπνάει κάποια στιγμή το πρωί.
"Καρδούλα μου, πρέπει να φύγω". Ο ύπνος εξαφανίστηκε απ' τα μάτια και το μυαλό μου μέχρι να πεις τρία.
Ρίχνω κάτι πάνω μου και λίγο νερό στο πρόσωπό μου, στεκόμαστε στην πόρτα.
Αγκαλιά, φιλί, ξανά αγκαλιά. Ένα βήμα προς την πόρτα κι ύστερα ο σάκος στο πάτωμα, το μπάσο παρατημένο και φιλιά ξανά αγκαλιά...
θα μου λείψεις, μου λείπεις κιόλας, θα σε σκέφτομαι πολύ, να προσέχεις ναι;, θα τα πούμε ξανά ματάκια μου, κράτα με λίγο ακόμα στην αγκαλιά σου, κοριτσάκι μου να προσέχεις ναι, μου το υποσχέθηκες, θα σου τηλεφωνήσω, σε σκέφτομαι, φιλί, μια τελευταία αγκαλιά.

Ανοίγει την πόρτα. Πρέπει να φύγει.

Στέκομαι στο κατώφλι προσπαθώντας να χαμογελάσω, γιατί είμαι ευτυχισμένη.
Θέλω να του πώ να προσέχεις, αλλά εκεί δεν τα καταφέρνω, εκεί σπάει η φωνή μου. Μου στέλνει ένα φιλί στον αέρα πριν ανοίξει την πόρτα του ασανσέρ και κάνω κι εγώ το ίδιο.

Έχει φύγει.

Βάζω να παίζει το σιντί της Ayo που μου έχει φέρει. Πετάω τη μπλούζα μου και φοράω το μαύρο τισερτ που μου άφησε δίπλα στο κρεβάτι μου.
"Για να σ' αγκαλιάζει όπως σ' αγκάλιαζα κι εγώ".
Παίρνω τον λούτρινο Tom που μου χάρισε και τον βάζω δίπλα μου στο γραφείο.
Φτιάχνω καφέ και στρίβω τσιγάρο.

Έρχεται το πρώτο μήνυμα απο 'κείνον. Έχει ξεκινήσει το ταξίδι.

Λίγες ώρες αργότερα του τηλεφωνώ εγώ. Ταξιδεύει ακόμη. "Μου λείπεις πολύ, ψυχούλα μου", μου λεει κι απαντάω σχεδόν ταυτόχρονα το ίδιο.

Κάποιες ώρες μετά μου τηλεφωνεί ξανά. Έχει τρεισίμισι ώρες ταξίδι ακόμη μπροστά του.
"Σε σκέφτομαι πολύ, καμάρι μου", του λεω.
"Θα σε πάρω μόλις φτάσω σπίτι". Η γραμμή κάνει κενά. Κλείνουμε.

Κοιτάζω το ρολόι μου. Έχει άλλες δυόμισι ώρες δρόμου. Μου λείπει κιόλας, είναι αλήθεια.
Όμως πέρασα τόσο, μα τόσο όμορφα αυτές τις μέρες, που η γλυκιά ζεστασιά που απλώνεται μέσα μου κάθε φορά που τον σκέφτομαι, κάθε φορά που θυμάμαι στιγμές, γέλια, και αγκαλιές, είναι πολύ πιο δυνατή και έντονη από την απουσία του.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και χαμογελάω μόνη μου. Θέλω κάπου να πω αυτά που νιώθω. Παίρνω το κινητό.
Μήνυμα στο ανιψούδι:
"Βικάκι, η ευχή σου έπιασε. Χτες η νύχτα μου φάνηκε ότι κράτησε όσο δέκα, και η κάθε στιγμή όσο χίλιες. Ήταν από τις πιο όμορφες νύχτες της ζωής μου. Μου λείπει, αλλά νιώθω πολύ όμορφα και πολύ καλά μέσα μου".

Στέλνω το μήνυμα και στρίβω άλλο ένα τσιγάρο.

Καθώς τραβώ την πρώτη ρουφηξιά, έρχεται η αναφορά.
Καθώς διαγράφω το μήνυμα, χαμογελάω στην οθόνη του κινητού.

Θεία και ανιψιά...