Wonderful life

…Look at me standing
Here on my own again
Up straight in the sunshine

I need a friend
Oh, I need friend
To make me happy
Not so alone
Look at me here
Here on my own again
Up straight in the sunshine…

Είναι απίστευτο τι μπορεί να σου θυμίσει ένα τραγούδι στις τέσσερις το πρωί τελικά. Κι εκεί που έλεγες πως θα πας για ύπνο, να που βρίσκεσαι να γράφεις ποστ.
Χρόνια είχα ν’ ακούσω το Wonderful Life του Black ή αλλιώς Colin Vearncombe αν θυμάμαι καλά. Μια εποχή όμως το άκουγα συνεχώς.
Το κομμάτι, απ’ τον ομώνυμο δίσκο κυκλοφόρησε το 1987.

Το ’87 ήμουν δεκατριών χρόνων κι άκουγα, μεταξύ άλλων, Depeche Mode, OMD, Bryan Ferry/Roxy Music, ABC, Spandau Ballet και Culture Club.
Μοιραία λοιπόν μ’ άρεσε κι ο Black και τώρα που το σκέφτομαι η δουλειά του εκείνη ήταν και παραμένει ένα μικρό διαμαντάκι, κι η φωνή του ακούγεται ακόμα μαγική στ’ αυτιά μου. Όμορφες δουλειές, λυρισμός, ευαισθησία, χαμένες κάπου στη δεκαετία του ογδόντα.

Όχι πως ο καλλιτέχνης σταμάτησε εκεί.
Απ’ όσο θυμάμαι συνέχισε και συνεχίζει να ηχογραφεί.
Αλλά οι αποψινοί συνειρμοί δεν έχουν να κάνουν με τη συνέχεια της μουσικής σταδιοδρομίας του κυρίου Κόλιν. Έχουν να κάνουν με κείνη τη δουλειά του, τότε, του 1987.

Και κάπως έτσι πάνε οι αναμνήσεις κι οι συνειρμοί:

Με το Wonderful Life και τη μελαγχολία του που ταίριαζε γάντι με τη μελαγχολία και τη μοναξιά της εφηβείας μου που τότε ξεκινούσε.
Που μ’ έκανε ένα βράδυ να γράψω ένα γράμμα βασισμένο πάνω στους στίχους του κομματιού.
Ένα γράμμα που το έστειλα μετά σ’ ένα νεανικό περιοδικό της εποχής.
Και που το έστειλα στη μουσική στήλη του περιοδικού, τη στήλη που έγραφε τότε ο Νίκος Μουρατίδης.
Κι εκείνος το δημοσίευσε.
Κι εκείνο το γράμμα έφερε απαντήσεις στο περιοδικό.
Απαντήσεις παιδιών που ήθελαν να επικοινωνήσουν, να μιλήσουν, να μου γράψουν, γιατί πάνω κάτω ένιωθαν τα ίδια.

Τότε ήταν ακόμα της μόδας η αλληλογραφία. Η αλληλογραφία παλαιού τύπου, με κόλλα χαρτιού και στυλό και φάκελο και γραμματόσημα και ΕΛΤΑ και όλα τα συναφή.

Κι άρχισαν να έρχονται τα γράμματα απ’ όλη την Ελλάδα. Πέντε δέκα στην αρχή, ντουζίνες στη συνέχεια, εικοσάδες, πενηντάδες λίγο αργότερα.
Ο ταχυδρόμος μας είχε πάθει την πλάκα της ζωής του. Δεν μπορούσε να καταλάβει τί γινόταν και γιατί ξαφνικά το «μικρό» της οικογένειας λάβαινε τόσα γράμματα. Εγώ γελούσα, τηρούσα σιγή ιχθύος κι έπαιρνα τις ντάνες τα γράμματα σαν πολύτιμα λάφυρα, κι έτρεχα στο δωμάτιό μου να τα διαβάσω με την ησυχία μου.

Δε θυμάμαι πόσα ακριβώς ήταν τελικά. Κάπου μεταξύ εξακόσια και οχτακόσια πάντως.
Είχα χαζέψει κι εγώ στο τέλος. Δεν ήξερα σε ποιον να πρωτογράψω και τί να απαντήσω. Ένιωθα άσχημα για όσους άφηνα χωρίς απάντηση, αλλά το χαρτζηλίκι μου μόλις και μετά βίας έφτανε να καλύψει όσους είχα επιλέξει να αλληλογραφήσω μαζί τους.
Και ξαφνικά βρέθηκα με φίλους, φίλους σ’ όλη την Ελλάδα. Δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή κάθε μέρα να γυρίσω τρέχοντας απ’ το σχολείο για να δω ποιος απ’ τους νέους μου φίλους μου είχε γράψει.
Έγραφα γράμματα σε κάθε πιθανή κι απίθανη ώρα της μέρας και της νύχτας θυμάμαι.
Σιγά σιγά ξεκαθαρίστηκε το τοπίο και κάποια άτομα έμειναν σταθερά μες τα επόμενα χρόνια.
Τους θυμάμαι όλους κι έχω κρατήσει σχεδόν όλα τα γράμματά τους.

Η Σοφία απ’ τα Σιάτιστα, μερικά χρονάκια μεγαλύτερη από μένα, που την έπνιγε η ζωή στην επαρχία και ήθελε να φύγει, να γλιτώσει απ’ τη μοίρα του χωριού της, αλλά παντρεύτηκε λίγο μετά που τέλειωσε το Λύκειο.
Ο Ηλίας απ’ την Αθήνα, που ονειρευόταν να σπουδάσει στο Παρίσι και τελικά τα κατάφερε και πήγε.
Ο Στέλιος απ’ το Βελεστίνο, που ήθελε να γίνει γιατρός και κατέληξε εστιάτορας λίγα χρόνια αργότερα, και μάλιστα μερακλής στη δουλειά του.
Ο Ηλίας που μου έγραφε απ’ την Αγγλία όπου σπούδαζε κι ας ήμασταν απ’ την ίδια πόλη. Όταν τελικά επέστρεψε στο Βόλο χαθήκαμε.

Ο Μιχάλης απ’ την Κρήτη με τον οποίο βρεθήκαμε χρόνια μετά στη Θεσσαλονίκη να σπουδάζουμε στην ίδια σχολή.
Η Αλέκα από τη Χίο, που έμεινε έγκυος στα δεκαεφτά, παντρεύτηκε, και χώρισε λίγα χρόνια αργότερα, με δυο παιδιά. Μου έγραψε κάποια στιγμή λέγοντάς μου πως θα παντρευόταν ξανά. Δεν έχω νέα της εδώ και χρόνια.
Η Ελένη απ’ τη Βέροια, ροκού, αναρχική και φρικιό, κάποια στιγμή κατέβηκε Αθήνα κι έχασα τα ίχνη της.
Ο Φώτης απ’ τη Θεσσαλονίκη, που χάθηκε στα δεκαεννιά από οβερντόζ.
Ο Μιχάλης απ’ τον Πειραιά, που έφυγε για Γερμανία και μάλλον είναι ακόμα εκεί.
Η Μαρία απ’ την Κέρκυρα που την έσπαγε στο ξύλο ο πατριός της κι όλο έλεγε πως θα το σκάσει απ’ το σπίτι μέχρι που το ‘σκασε, στα δεκαεφτά της. Δεν ξέρω τί απέγινε.
Ο Θοδωρής απ’ την Πρέβεζα, ο «ποιητής», που χρόνια μετά τον συνάντησα στο άσχετο στην Αθήνα να οδηγεί ταξί.

Κι ο Χρήστος απ’ την Καισαριανή.
Ο Χρήστος που απ’ τα δεκατρία μου ως τα εικοσιτρία μου δεν έλειψε στιγμή από κοντά μου.
Ο Χρήστος που πρωτοσυναντηθήκαμε όταν εγώ ήμουν στα δεκαπέντε κι εκείνος είχε πια τελειώσει το λύκειο κι ήρθε με το πρώτο του αυτοκίνητο για να με γνωρίσει από κοντά.
Ο Χρήστος που μεγαλώσαμε στην κυριολεξία μαζί παρά την απόσταση.
Ο Χρήστος που ήταν το αδελφικό μου φιλαράκι, το στήριγμά μου στις δύσκολες στιγμές.
Ο Χρήστος με τον οποίο βρεθήκαμε πιο κοντά όταν ένα καπρίτσιο της μοίρας μας έστειλε στην ίδια πόλη. Εγώ στα δεκαοχτώ για σπουδές κι εκείνος στα εικοσιδύο να υπηρετεί τη μαμά πατρίδα και ξαφνικά, από αδελφικοί φίλοι, βρεθήκαμε ερωτευμένοι και μαζί.
Ο Χρήστος που μου χάρισε τα τρία πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, πριν η μοίρα, για άλλη μια φορά, ξαφνικά αποφασίσει να μας χωρίσει.

Κύριε Κόλιν, σας ευχαριστώ πολύ για τη μελωδία σας εκείνη, για τα πρόσωπα που έφερε στη ζωή μου.
Άλλωστε είχατε δίκιο:
No need to run and hide
It's a wonderful, wonderful life
No need to hide and cry
It's a wonderful, wonderful life