Καλοκαίρι...

Είναι παρατηρημένο πια...
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ξεθάβω το ακόλουθο κομμάτι του Σαββόπουλου και το ακούω στις πιο άσχετες ώρες, το σιγομουρμουρίζω σχεδόν όλη μέρα.
Τι να πει κανείς για τις εμμονές της αλληνής...

Καλοκαίρι, η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι, καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι, πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι,
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι, μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι, με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι, καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι, με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγόνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι, λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι, του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι, με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι, με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ’ τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι, στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει, με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι, στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει…

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιος στίχος είναι αυτός που μ' αγγίζει περισσότερο, ίσως κι όλοι, αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Για την ώρα είναι το τραγούδι της μέρας, της εβδομάδας, ίσως και του μήνα... Κι όλως περιέργως, τον υπόλοιπο χρόνο μπορεί να μην τ' ακούσω και καθόλου... Καλό καλοκαίρι.