Την αγανάκτησή μου, μέσα γαμώτο!

Χτες γυρνώντας βράδυ στο σπίτι, βρήκα το πιο πάνω χαρτί πεταμένο μπροστά στην πολυκατοικία.
Το διάβασα και του 'δωσα μια κλωτσιά να πάει παραπέρα.

Σήμερα, κατέβηκα στο μαγαζί που δούλευα παλιά για μια δουλειά. Μία καθώς πρέπει, ελληνίδα κάτοικος της περιοχής της Πλατείας Αμερικής, φρόντισε να μου το ξαναθυμίσει, ρίχνοντας ένα μάτσο χαρτάκια κάτω απ' την πόρτα του μαγαζιού.

Η μανδάμ, κυβικών Μπέτης Βαλάσση επί Λωξάντρας (άσχετο που τη Βαλάσση τη συμπαθώ), φορούσε τυρκουζέ συνολάκι παντελόνα-πουκαμίσα, με λευκό μπλουζάκι (προφανώς για να ταιριάζει με τα χρώματα της ιερής γαλανόλευκης της ιερής πατρίδας), χρυσό πεδιλάκι, χρυσό κοκκαλάκι στο καραφυσικόβαμμένο ξανθό μαλλί, και όλα τα χρυσά αξεσουάρ -λέγε με λατέρνα- της καθώς πρέπει κάστας, ήτοι ρολογάκι, αλυσίδα, καδένα μητροπολίτη και δαχτυλιδάρες με κοτρόνες καμπουσόν μεγέθους αυγού ορτυκιού.
Φυσικά απαραίτητο συμπλήρωμα το λουρί που κατέληγε σε σκύλο μινιόν τύπου σφουγγαρίστρα.
Αφού πέταξε τα χαρτιά της κάτω από την πόρτα και ανασηκώθηκε, χαμογέλασε με τα άψογα κόκκινα βαμμένα χείλη της και μου έκανε το σήμα της νίκης (θα με πέρασε για συναγωνίστρια, βλέπεις είχα ντυθεί κι εγώ κυριλάτα σήμερα τρομάρα μου!)

Μια λοιπόν που η μανδάμ μπήκε σε τόσο κόπο, είπα να μην αφήσω το μήνυμά της ασχολίαστο. Μπορεί άλλωστε η κυριούλα να ανήκει στο 96% των άνεργων ελλήνων, πού ξέρεις;


Τι να πρωτοσχολιάσω όμως; Ή μήπως και είναι το πρώτο κωλόχαρτο τέτοιου τύπου;

Για άλλη μια φορά, όπως συνήθως, κάποιοι μπέρδεψαν τις βούρτσες με τις πούτσες.