Ο Μίλτος και η Στέλλα...

Από διάφορες συζητήσεις κατά καιρούς με φίλους, έχω μείνει με την εντύπωση πως ο Φούντας ήταν από τους ηθοποιούς που είτε δεν τον άντεχες, σου την έσπαγε το ύφος του, η φωνή του, η άρθρωσή του, το παίξιμό του και γενικώς δεν τον πήγαινες καθόλου, είτε τον λάτρευες κι όταν έπαιζε κάθε λέξη που ξεστόμιζε σε διαπερνούσε και σε καθήλωνε.

Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Τον Φούντα τον λάτρευα. Από τόσο δα πιτσιρίκι.
Δεν υπήρξε ταινία του που να μην έχω δει ξανά και ξανά.
Για τη Στέλλα δε το συζητώ. Ξέρω όλους τους διαλόγους, όλων των ρόλων, απ' έξω.

Και τον Κούρκουλο τον πήγαινα με τα χίλια, και σ' αυτόν αγαπούσα πολλά απ' όσα αγαπούσα στον Φούντα, αλλά ο Φούντας είχε όλα αυτά και "κάτι" παραπάνω...
Λάτρευα το βλέμμα του, τον τρόπο που μίλαγε, τη χροιά της φωνής του, το λεβέντικο παράστημά του, το περπάτημά του, το πώς στεκόταν, το πώς κρεμόταν το τσιγάρο στα χείλη του, το "βαρύ κι ασήκωτό του"...

Λιτός, δωρικός, ό,τι κοντινότερο στον ορισμό του "άντρα" που 'χα στο μυαλό μου κι ο τέλειος ενσαρκωτής του ελληνικού νεορεαλισμού.

Πριν λίγες μέρες ο Μίλτος πήγε να βρει ξανά τη Στέλλα.. Κι αυτός στη συνοικία των αγγέλων πια..

Γεια σου Μίλτο, γεια σου παλικάρι...