And i wonder...

Οι εκπλήξεις μου αρέσουν. Σε αντίθεση με την κολλητή μου που μάλλον της προκαλούν αλλεργία.

Εμένα μου αρέσουν. Κι όσο πιο αναπάντεχη η έκπληξη τόσο το καλύτερο.

Όμως, όπως έγραφα σήμερα σε κάποιον, δυο πράγματα δεν άντεχα και συνεχίζω να μην αντέχω στη ζωή μου.
Την αναμονή και την αβεβαιότητα.
Μη μου πεις "περίμενε, κάνε υπομονή", και μη μ' αφήσεις σε κατάσταση ήξεις αφίξεις γιατί με αρρωσταίνει.

Βασικά μειονεκτήματα του χαρακτήρα μου που δε λένε να φύγουν καθώς περνούν τα χρόνια. Και γιατί να φύγουν θα μου πεις, αλλά αυτό είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο.

Έσκασε λοιπόν μια αναπάντεχη έκπληξη τελευταία... ένα γράμμα από άγνωστο παραλήπτη. Γράμμα που έλεγε πολλά και σημαντικά, τόσο που στην αρχή θεώρησα πως κάποιος μου κάνει φάρσα.
Προφανώς όμως, αυτός που έστειλε το γράμμα δεν έκανε φάρσα.
Από την άλλη όμως, θέλησε να παραμείνει στην ανωνυμία του.

Κι εντάξει λοιπόν, δικαίωμά του. Κι εγώ σαν νορμάλ άνθρωπος πρέπει αν μη τι άλλο να σεβαστώ την επιθυμία του.

Δυο απορίες μονάχα.

Προς τι να πεις συγνώμη σε κάποιον αν δεν γνωρίζει αυτός ο κάποιος ποιος είσαι... τότε τι νόημα έχει;
Κι ακόμη, αφού αυτός ο κάποιος με ξέρει από τότε που ήμουν πιτσιρίκι, δεν ξέρει κιόλας τα δυο βασικά κουσούρια μου; Ότι δεν αντέχω το ν' αναρωτιέμαι και το να περιμένω;
Μούμπλε, μούμπλεεε...

Παρόλα αυτά, τι να πώ... συνεχίζουν να μ' αρέσουν οι εκπλήξεις. Αδιόρθωτη παιδί μου!