Η θάλασσα μέσα μου

Photo by Anarrousa

Τι κάνει ένας νορμάλ άνθρωπος όταν είναι στα πολύ κάτω του;
Χμμ... ξέρω γω; Προσπαθεί να βρει τρόπους και μεθόδους να πάρει ξανά τα πάνω του, φαντάζομαι.

Κάτι άλλοι τύποι πάντως, (κάτι τρένα σαν κι εμένα ας πούμε), αποφασίζουν να καθίσουν να δουν μια ταινία που δεν πρόλαβαν στο σινεμά και που για καιρό ανέβαλλαν να δουν.

Μια ταινία όπως το Η θάλασσα μέσα μου, με τον Χαβιέρ Μπαρδέμ.
Μέγα λάθος, είπα μόλις την είδα.
Μέγα λάθος έγραψα και στο sms που έστειλα στην κολλητή μου.
Στο 'πα να μην το δεις αυτό, ρε! μου απάντησε εκείνη, κι είπα δίκιο είχε.
Μέγα λάθος.

Όμως, σε δεύτερη ανάγνωση...

Θυμήθηκα. Άτιμο πράγμα η μνήμη αλήθεια.
Πώς είναι δυνατό στιγμές, λόγια, συναισθήματα, σκέψεις, μυρωδιές, ήχοι, θαμμένα στη σκόνη των χρόνων που κύλησαν να επανέρχονται τόσο ζωντανά λες και όλα έγιναν μόλις χτες;
Όλα τα ερωτήματα, τα αναπάντητα, όλος ο πόλεμος με το θέλω και το γιατί θέλω, η προσπάθεια της αποδοχής του αναπόφευκτου, ο αγώνας για να καταλάβω πως η αγάπη μου για σένα έπρεπε να με κάνει να θέλω αυτό που θα ήθελες κι εσύ.
Θυμήθηκα ακόμα κι εκείνους τους στίχους: "...κι η θάλασσα ατέλειωτη, σαν το κενό που αφήνεται μέσα μου καθώς ο χρόνος σμιλεύει τις ζωές μας..."
Και θυμήθηκα κι εσένα που μου 'λεγες: " ο πόνος δεν είναι για να τον φοβόμαστε, είναι για να τον αγκαλιάζουμε, να περνάμε από μέσα του, ακόμα κι αν ματώνουμε. Δεν μπορείς ν' αποφύγεις τον πόνο, όπως δεν μπορείς ν' αποφύγεις και την αγάπη. Δεν μπορεί να έχουμε μόνο γέλιο στη ζωή μας, θα έχουμε και δάκρυ. Αυτή είναι η ζωή, μικρό μου, άκουσε το γέρο σου, κάτι ξέρει κι αυτός".

Και ήξερες. Να ζεις με αξιοπρέπεια. Και να παλεύεις.

Συχνά το ξεχνάω το δώρο σου. Συχνά το ξεχνάω το μάθημα, εκείνο το τελευταίο και το πιο πολύτιμο.
Το ξεχνάω μες τις μέρες που περνάνε, στις εποχές που εναλλάσονται, στα χρόνια που αφήνουν γκρίζες τρίχες στα μαλλιά μου και ρυτίδες στο πλάι των χειλιών.
Το ξεχνάω καθώς χάνεται το χαμόγελό μου, εκείνο που ήξερες εσύ, καθώς η πίεση γίνεται αφόρητη και μοιάζει πως πουθενά δε βγαίνει όσο κι αν το παλεύω.

Όμως θυμήθηκα. Ξανά.

Η θάλασσα μέσα μου, η θάλασσα μέσα σου.

Και ήθελα, τώρα πια, να σου πω ότι κατάλαβα.
Κατάλαβα.

Γι αυτό, τώρα, μπορώ να θυμηθώ και τον Μπουσκάλια.
Τι σχέση έχει ο Μπουσκάλια μ' αυτό; Έχει. Αλλά το πώς και το γιατί, στο επόμενο.

Φιλιώ, αν διαβάζεις, κάνε μου μια χάρη.
Κατέβα μια βόλτα ως τα βράχια αριστερά απ' το λιμάνι, και κάνε ένα τσιγάρο εκεί. Για μένα.
Μέχρι να 'ρθω να το κάνουμε παρέα.