Η showbiz, το lifestyle, οι stars, τα must, τα trendy,

η Eurovision, οι πίστες, τα Fame story, τα Dream Show, τα mad tv awards, τα βραβεία Αρίων, τα hit, τα hot, τα κοσμικά, οι celebrities, οι πλατινένιοι δίσκοι....

Μα ναι, τι μπερδεύεστε, για την Ελλάδα μιλάμε. Μη μου πείτε πως δεν ξέρατε οτι διαθέτουμε απ' όλα τα παραπάνω; Τι σημασία έχει αν μπροστά απ' τις λέξεις τούτες μπαίνει και η λέξη "εγχώριο"; Δεν είναι καλοί δηλαδή οι δικοί μας εγχώριοι star;
Η εγχώρια showbiz; Το εγχώριο lifestyle; Τα εγχώρια celebrities;
Απ' όλα έχουμε, άλλωστε ό,τι έχει κανείς καλό είναι κι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Μη με ρωτάτε μήπως έχει πέσει ήδη και τους/μας έχει πλακώσει και δεν το έχουμε/έχουνε πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω εγώ απ' αυτά. Εγώ είμαι από χωριό.

Άλλωστε, σαράντα χιλιάδαι δίσκοι, κυρίες και κύριοι!

Σαράντα χιλιάδαι δίσκοι απ' τη μια, και οι Απρίληδες του Δημήτρη από την άλλη.
Και τι να σου κάνουν τρεις Απρίληδες όλοι κι όλοι μπροστά σε σαράντα χιλιάδαι δίσκοι; Ε; Τι να σου κάνουν;

Ενοχλήθηκες κι εσύ, ανόητη, που πέρασε ο Απρίλης, πέρασε ο Μάης, όπου να 'ναι θα περάσει κι ο Ιούνης και κανείς ακόμα δε θυμήθηκε τον Δημήτρη.

-Ε, όχι και κανείς. Δεν του έκαναν χτες ένα αφιέρωμα στην ΕΤ1;
-Ναι, του έκαναν... Εκτός prime time. Κάπου κοντά στα μεσάνυχτα. Και σε άσχετο χρόνο.
-Μα, γι' αυτό σκας; Το θέμα είναι πως τον θυμήθηκαν.
-Σωστά... Γιατί να θυμηθούν νωρίτερα τον Δημήτρη; Γιατί να βάλουν ένα αφιέρωμα στη μνήμη του; Γιατί να γράψει κανείς μερικές αράδες για τη ζωή και το έργο του;
Στα κοσμικά περιοδικά, στις σοβαρές εφημερίδες, στην αξιοκρατική τηλεόραση δεν υπάρχει χρόνος... Σαράντα χιλιάδαι δίσκοι είναι αυτοί.
-Μη γίνεσαι πικρόχολη. Γράψε εσύ μερικές γραμμές.
-Γιατί να γράψω εγώ; Τι είμαι εγώ; Κριτικός τέχνης; Συνθέτης; Στιχουργός; Υπεύθυνος Τύπου; Αρθογράφος; Δημοσιογράφος; Μεγαλοστέλεχος δισκογραφικής;
-Χα, χα, χα, τώρα έδεσες... Λες να ασχολούταν κανείς απ' όλους αυτούς με το Δημήτρη; Λες κι ήταν ο Λάγιος ποτέ το όνομα στα σουξέ και τις πωλήσεις.
-...Και τι να γράψω, ρε Μ.; Τι να γράψω εγώ;
-Γράψε για τους Απρίληδες του Λάγιου και για τους σαράντα χιλιάδαι δίσκοι... Κάτι θα βρεις εσύ.


Χμμ, μάλιστα. Κάτι θα βρω εγώ. Τι να γράψω όμως για το Δημήτρη Λάγιο;

Τι να γράψω όταν χύνονται τόνοι μελάνια, ξοδεύονται τόνοι χαρτιού (ενίοτε ιλουστρασιόν), καταπονούνται τόσα δάχτυλα στα πληκτρολόγια, καταναλώνεται τόσος χρόνος στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, πετάγονται ξαφνικά στα μούτρα μας έκτακτες, αποκλειστικές ειδήσεις για το που έκανε την πρώτη του βουτιά το εγχώριο celebrity, απλώνονται τόσα κιλά μέικ απ στις φάτσες για να δείχνουν νεότερες και λαμπερότερες, ξημεροβραδιάζονται τόσοι ρεπόρτερ στο κρύο, το αγιάζι, το λιοπύρι, την κάπνα των μαγαζιών και τα εκκωφαντικά ντεσιμπέλ για να πάρουν μια κουβεντούλα, μια σημαντική δήλωση απ' τα χείλη του/της star, λικνίζονται και σπάζονται τόσες μεσούλες για να εμπεδώσει ο λαός πως είναι καλό να χορεύει σ' όποιον του χτυπάει τον ταμπουρά;
Τι να γράψω μπροστά σε σαράντα χιλιάδαι δίσκοι, κυρίες και κύριοι;

...Η μορφή του Δημήτρη όμως έρχεται στο νου μου.
Οι μουσικές του το ίδιο.
Τα "στιχάκια" του επίσης.
Κι η σπαρακτική του φωνή να τραγουδά απόκοσμα σχεδόν τα τελευταία του τραγούδια.

Θα γράψω. Κι ας παίζουν όσες χιλιάδαι δίσκοι θέλουν.

Ο Δημήτρης Λάγιος γεννήθηκε Απρίλη στις 7, το 1952 στη Ζάκυνθο, κι η Ζάκυνθος, η πατρίδα του ήταν ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής του. Γαλουχήθηκε με τους ήχους της επτανησιακής διαλέκτου, ταξίδεψε στα χρώματα και της μουσικές της.
Σπούδασε κοντά σε μεγάλους δασκάλους στο Εθνικό Ωδείο αρμονία, ενορχήστρωση, αντίστιξη, φούγκα και πήρε πτυχίο ανώτερων θεωρητικών και δίπλωμα κιθάρας. Διδάχτηκε, στην Αμερική, μουσική ανάλυση από τον Ερνεστ Μπράουν.
Το '79 επιστρέφει στην Ελλάδα κι αρχίζει ν' ασχολείται με διάφορες μορφές σύνθεσης.

Ως συνθέτης εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1983, όταν τον επέλεξε ο Οδυσσέας Ελύτης, για τη μελοποίηση του έργου του Ο Ηλιος ο Ηλιάτορας.

Στη Ζάκυνθο ακόμη, αρχίζει την ερευνητική του εργασία, μελέτη και καταγραφή της μουσικής παράδοσης της ιδιαίτερης πατρίδας του.
Ηχογραφεί:
Τα λαϊκά τραγούδια της Ζάκυνθος,Του Σολωμού και της Ζάκυνθος, Ζακυνθινές σερενάδες,Εκκλησιαστική μουσική παράδοση,Του μαντολίνου, με μουσική Επτανησίων συνθετών, διασκευασμένη από τον ίδιο.
Παράλληλα,δημιουργεί στη Ζάκυνθο τις Γιορτές Τέχνης και Λόγου, συντονίζοντας ένα σύνολο καλλιτεχνών με την ονομασία Μουσικό Ασκηταριό.
Πιστεύοντας στον καθοριστικό ρόλο της μουσικής παιδείας συμμετέχει με τον Αριστείδη Μόσχο στην ίδρυση του Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής, ενώ ξεκινά τα Μουσικά Σχολεία Μυκόνου και Αλίμου.
Επίσης, ιδρύει το Κάλβειο Κέντρο Μουσικών Μελετώνκαι το Κάλβειο Ωδείο στη Ζάκυνθο και συντονίζει το φωνητικό σχήμα Ραψωδοίμε κλασικό ρεπερτόριο, με το οποίο περιοδεύει σε διάφορα αρχαία θέατρα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Απρίλη, πάλι στις 7, τη μέρα των γενεθλείων του, το 1985 βρέθηκε στην Κύπρο για μια συναυλία κι εκεί γεννήθηκε ο μυστικός του έρωτας, όπως έλεγε ο ίδιος.
Ο Λάγιος λάτρεψε την Κύπρο, κι η Κύπρος τον αγάπησε κι εκείνη. Γεννήθηκε Ζακυνθινός αλλά ο ίδιος επέλεξε να είναι Κύπριος. Για την Κύπρο προσπάθησε, της χάρισε τις μουσικές του, πάλεψε, έκλαψε, έτρεξε και συμπαραστάθηκε στον αγώνα της.
Το 1987 ο Λάγιος ηχογραφεί το Ίνα τι, βασισμένο σε λυρικά ποιήματα του Δαυίδ αλλά και μέσα από τις εκκλησιαστικές ζακυνθινές ψαλμωδίες, την ανθρώπινη αγωνία αλλά και τα πάθη των Κυπρίων, ενώ το 1988 μελοποιεί στιχάκια απαγχονισμένων παλληκαριών της Κύπρου. Γνωστότερο το Καρτερούμεν, τραγουδισμένο απο τον Γιώργο Νταλάρα.

Και πάλι Απρίλης, στις 9, το 1991 ο Λάγιος έχοντας τελειώσει την Ερωτική Πρόβα στο Θάνατο, την τελευταία ίσως καλύτερη και πιο προσωπική δουλειά του, ένα χορόδραμα που ντυμένο με τα "στιχάκια" και τις μουσικές του, μιλάει για όσα έζησε, όσα δεν πρόλαβε να ζήσει, τραγουδάει για τη μητέρα του λέγοντας στο Μαρία ακόμα σ' αγαπώ ότι δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να της πει, μιλάει για χαμένες, κερδισμένες και ξεχασμένες μάχες κι αγάπες και ντύνοντάς τα όλα αυτά με την πιο μαύρη και πικρή μουσική του, ζωγραφίζει τη δικιά του πορεία προς το τέλος, το τέλος που το ένιωθε αλλά δεν ήθελε να του παραδοθεί:
...Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω.....ξημερώνει.....
Κι ο Δημήτρης, αφήνει νωρίς, πολύ νωρίς και άδικα τον κόσμο, τις δυο του πατρίδες που τόσο αγάπησε, τη μουσική που πιστά και ταπεινά υπηρέτησε, την αγαπημένη γυναίκα του και την κόρη του, και γίνεται συνταξιδιώτης με το φως.


Ο Δημήτρης Λάγιος δεν μιλούσε πολύ. Δεν είχε δώσει πολλές συνεντεύξεις. Λίγα και σκόρπια τα λόγια του μέσα σ' αυτά τα χρόνια.
Λίγα απ' αυτά είναι τα ακόλουθα:
Εχω πρόβλημα με το χρόνο. Δεν έχω με το θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μου, ο χρόνος είναι εχθρός μου. Ό,τι και αν κάνεις στην τέχνη, δεν φτάνει ο χρόνος..

Δουλεύω πάντα, θα 'λεγα, με το συναίσθημα, γιατί η καριέρα μου είναι μέρος της ζωής μου και νιώθω να βγαίνει το ένα μέσα από το άλλο». Η παράδοση, που αναπόφευκτα κουβαλάμε, φιλτράρεται μέσα από τις σημερινές αντιλήψεις, δεν ακυρώνεται. Θα μπορούσα να 'λεγα πως τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη γι' αυτήν, αλλά ίσως μεγαλύτερη για τον τόπο που με ανέθρεψε.

Δεν ακούω μουσική. Προτιμώ να γράφω μουσική, να σκίζω παρτιτούρες και να κρατώ τις λιγότερες.

Είναι γνωστό πως η μισή Ελλάδα γράφει στιχάκια και η άλλη μισή τραγουδάει. Έχουμε αξιόλογους στιχουργούς, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου και μια πλειάδα παλαιότερων και νεότερων. Αλλά επειδή τα δύσκολα θέλουνε σκέψη, ίσως να υπάρχει παραηχοφόρηση, δηλαδή ακούμε το εύκολο και δεν ακούμε το απλό...

Εγώ θα κρατήσω μια κουβέντα του που έλεγε συχνά. Μια κουβέντα συγκλονιστική για μένα, που φανέρωνε τη χαρισματική, ιδιαίτερη προσωπικότητά του, την ασκητική του φυσιογνωμία, τη σχεδόν βιβλική του φιγούρα, τις αγωνίες του για όλους και όλα, τις αγάπες του, τον αγώνα του, τη θλίψη πίσω απ' τα μεγάλα, θλιμμένα του μάτια:
Είμαι δόκιμος καλλιτέχνης και άνθρωπος..., έλεγε ο Λάγιος.
Δόκιμος...

Ήξερε μουσική! Γνώριζε πολλά. Καταλάβαινε από ποίηση. Αγαπούσε τα παλιά κιτάπια. Αγαπούσε τα πατροπαράδοτα. Κι ήταν σεμνός. Και ντροπαλός. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές: Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι; Γιατί να πληθαίνουν γύρω μας, όλο και περισσότερο, οι άσκημοι, οι κακοί, οι εγωλάτρες, οι καπάτσοι, οι άπληστοι;
Αχ, μωρέ Δημήτρη… μονολογεί ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μη ρωτάτε το γιατί κύριε Λευτέρη. Βλέπεται ο Δημήτρης Λάγιος ήξερε να ζωγραφίζει αγγέλους με τη μουσική του, ήξερε να σου αγγίζει την ψυχή, αλλά δεν ήξερε πώς να φτιάξει "σαράντα χιλιάδαι δίσκοι"

Η φωνή της Υακίνθης είναι από πηλό
έτοιμο να φτερουγίσει το γαρυφαλλάκι
πάρε με χρυσέ άνεμέ μου σε παρακαλώ
φύσα σαν φυλλάκι

Όταν λέει η Υακίνθη σ' αγαπώ πολύ
πέφτουν οι παλιοί σοβάδες του φτωχού μου κόσμου
κι από τα γυμνά ντουβάρια μπαίνει η ανατολή
να ντυθεί το φως μου

Όταν παίζει η Υακίνθη με τα βότσαλα
πράσινη στα δυο της χέρια λάμπει η Μυτιλήνη
χίλια τα αινίγματά μου χίλια και θολά
κι όλα μου τα λύνει.