Χτες το πρωί, χρειάστηκε να πάρω ταξί για να πάω κάπου.
Σταμάτησα ένα διερχόμενο και με το που μπήκα αντίκρισα έναν λαϊκό τύπο, με δερμάτινο μπουφάν και λιγδιασμένο τζιν, ακόμη πιο λιγδιασμένα, αραιά μαλλιά και τα μισά δόντια φευγάτα, να τρώει σουβλάκια.
Μου δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι είχε ελάχιστη δουλειά κι είχε πεθάνει της πείνας, και μήπως με πείραζε που θα έτρωγε το σουβλάκι του; Του ευχήθηκα καλή όρεξη και του είπα ότι δεν πείραζε καθόλου, άλλωστε η διαδρομή ήταν μικρή, μόνο που βιαζόμουν.
Με καθησύχασε ότι θα φτάναμε στο πιτς φυτίλι. Η διαδρομή που κανονικά θα κρατούσε λιγότερο από πέντε λεπτά, κόντεψε να φτάσει τα είκοσι, γιατί ο τύπος αποδείχθηκε το highlight της μέρας μου.
Στο ραδιόφωνό του έπαιζε μια γλυκανάλατη μπαλάντα της Σελίν Ντιόν, κι ενώ σκεφτόμουν "μπλιαχ, πάλι η βλαμμένη", ο τύπος γυρνά και μου λέει: "Δεν φαντάζεστε πόσο βαριέμαι αυτές τις φωνές κι αυτού του είδους τη μουσική". Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας, ενώ περίμενα να μου αναλύσει την αξία κάποιου αοιδού διαμετρήματος Καρρά ας πούμε.
Η συνέχεια με άφησε με το στόμα παντόφλα νούμερο σαρανταδύο. Ο τυπάς συνέχισε λέγοντας "Εγώ αγαπώ πολύ τη μουσική του αμερικάνικου νότου, πέρα απ' τη ροκ βέβαια. Μια από τις σταθερές προτιμήσεις μου στο χρόνο είναι ο Μπρους Σπρίνγκστιν".
Κι άρχισε να μου αναλύει τον πιο πρόσφατο δίσκο του Μπος (με επιχειρηματολογία, όχι αστεία), ενώ σύντομα περάσαμε στον Τζόνι Κας, κι από εκεί στον Ίγκι Ποπ, πιάσαμε για λίγο τους Πολίς στα νιάτα τους για να ελαφρύνουμε την κουβέντα και μ' ένα άλμα βρεθήκαμε στον Λέοναρντ Κοέν κι έπειτα στον Νιλ Γιανγκ, ενώ δεν παρέλειψε να μου αιτιολογήσει γιατί δεν του άρεσαν οι Στόουνς.
Βρέθηκα ν' ακούω τα νεανικά του κατορθώματα στο Μόναχο, κι ύστερα τις διάφορες συναυλίες στη Δρέσδη και πώς κατόρθωνε να χώνεται μέσα όταν δεν είχε φράγκο για εισιτήριο.
Αν δεν βιαζόμουν τόσο, θα τον άφηνα να με κάνει το γύρο της μισής Αθήνας κρατώντας σημείωσεις. Ρισπέκτ!
Ηθικόν δίδαγμα αναγνώστα: #don't judge a book by its cover
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου