Στο μπλογκ δεν γράφω πια συχνά.
Είναι η καθημερινότητα που έχει τσακίσει πνεύμα, σώμα και αντοχές.
Μια καθημερινότητα που με κάνει να σφίγγω τα δόντια, να σφίγγω τα χείλη, να σφίγγω τις γροθιές.
Που με κάνει να οργίζομαι, να ξεχνάω στιγμές τη βαθύτερή μου ουσία, αυτή του ανθρώπου.
Είναι το άγχος το συνεχόμενο, η καταπίεση, οι στιγμές που αναγκάζομαι να υποστώ την αδικία, την παράνοια και τον παραλογισμό,η ανίσχυρη λύσσα θυμού κι απελπισίας που με γεμίζει τις στιγμές που τα γεγονότα με ξεπερνούν, τις στιγμές που νιώθω αδύναμη ή λίγη να βοηθήσω τον εαυτό μου, τους δικούς μου ανθρώπους ή έναν συνάνθρωπό μου.
Είναι οι στιγμές που βλέπω μια ακόμη πράξη μίσους και βίας, ρατσισμού και ξενοφοβισμού, οι στιγμές που αντικρίζω έναν ακόμη άστεγο, μια ακόμη πλάτη μέσα στα σκουπίδια.
Όμως τίνος είναι αυτή η πλάτη μέσα στα σκουπίδια, τελικά;
Είναι του μετανάστη, είναι του Πακιστανού, είναι του Αφρικανού, είναι η δική μου ή μήπως η δική σας;
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ποιο είναι το πριν μας και ποιο το τώρα μας; Ποιος είναι ο διπλανός μας; Τον ξέραμε στ' αλήθεια ποτέ, τον ξέρουμε άραγε και τώρα;
Οργιστήκαμε και μετά βυθιστήκαμε στο φόβο; Του παραδοθήκαμε τελικά τόσο πολύ που τον αφήσαμε να καταδυναστεύσει τις μέρες και τις νύχτες μας, να μας πνίξει τη φωνή στο λαρύγγι, να μας στερήσει το χαμόγελο;
Φταίμε για όλα αυτά; Φταίμε για το τώρα μας; Γεννηθήκαμε μήπως αθώοι και αφελείς, ζώντας μια εφηβεία επιεική και παρατεταμένη που γίνεται όπου να 'ναι σαράντα καλή ώρα;
Πού πήγαν οι εξέκιουτιβ μάνατζερς, τι κάνει σήμερα η δηθενιά και το λάιφστάιλ ενός κόσμου που μας σέρβιρε στο πιάτο ο κάθε ένας Κωστόπουλος; Ζει ακόμα; Γιατί ζει αν ζει;
Καταπίνουμε αμάσητα ψέματα και παραμύθια για το καλό μας;
Όταν ζεις συνεχώς μες τα σκατά, αρχίζεις και τα συνηθίζεις και δε σου βρωμάνε πια.
Αυτό μας συνέβη λοιπόν; Συνηθίσαμε τα σκατά γύρω μας και μας μυρίζουν τώρα πια λεβάντα; Συνηθίσαμε τη σκυλίσια ζωή και τα πεταμένα ξεροκόμματα; Θα καθίσουμε στ' αυγά μας, με το ατσάλινο χέρι του φόβου και της τρομολαγνίας να μας σφίγγει το λαιμό;
Κι αν είναι έτσι...
Ξέρεις τι λένε για το τέρας. Άμα το συνηθίσεις κι αυτό, αρχίζεις και του μοιάζεις.
Γι' αυτά και για άλλα πολλά μιλά η παράσταση
Πλάτες μέσα στα σκουπίδια.
Δεν ήθελα να γράψω τόσα λόγια. Ήθελα να γράψω μόνο λέξεις, μόνο επιθετικούς προσδιορισμούς, μόνο τις λέξεις που στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου μόλις βγήκα από τον νέο πολυχώρο Τέχνης
Αλεξάνδρεια, απόψε. Ίσως και να το κάνω αργότερα, αλλά με πρόλαβαν οι σκέψεις μέχρι να έρθω σπίτι.
Το κείμενο του Κίμωνα Ρηγόπουλου είναι δυναμίτης. Γροθιά στο στομάχι. Ζωντανό, παλλόμενο, σφιχτοδεμένο, χείμαρρος ορμητικός, κι έχει φωνή. Τη φωνή όλων μας, τη φωνή που μας στέρησαν, μας έκλεψαν, μας ποδοπάτησαν. Μιλάει τις σκέψεις μας, μιλάει τα λόγια μας, φέρνει στο φως τις αδυναμίες μας, φωνάζει τις αλήθειες του βροντερά, αλήθειες αυτονόητες αλλά όχι εύκολες, όχι εύπεπτες. Συγκινεί, αλλά δεν μελοδραματίζει ούτε λεπτό. Δεν έχει δηθενιά, δεν έχει ψευτοκουλτούρα, δεν έχει χαϊδέματα στ' αυτιά. Φωτογραφίζει το τώρα μας, καρέ-καρέ, ξεγυμνώνει την αλήθεια μέσα απ' τα ψέμματα των λέξεων. Έχει χιούμορ ανατρεπτικό, είναι πικρό, είναι γλυκό, έχει ουσία.
Κι αυτό το κείμενο διαμάντι, το πήραν με αγάπη φανερή οι ηθοποιοί και το έλουσαν στο φως ακόμα κι όταν η σκηνή βυθιζόταν στα σκοτάδια και το ημίφως.
Κι αυτό που κατάφεραν να βγάλουν επί σκηνής, είναι θέατρο πραγματικό. Επιτέλους.
Είναι ψυχαγωγία με τη βαθύτερη ουσία του όρου.
Οι πέντε πρωταγωνιστές του κέντησαν τους ρόλους τους με μεγάλη αλήθεια και μεράκι, ξεπέρασαν θαρρώ τον εαυτό τους τον ίδιο. Το αγάπησαν και το στήριξαν αυτό το που κάνουν, και φαίνεται.
Το κείμενο ήταν οι ρίζες, οι ίδιοι έγιναν το δέντρο, τα κλαδιά του, τα φύλλα του κι υψώθηκαν ρωμαλέοι.
Η Έλενα Αρβανίτη έπαιξε με κρυστάλλινη οξύτητα, με βλέμμα σπαθί, σώμα και ψυχή ολοζώντανη.
Η Τζένη Σκαρλάτου είναι διαμάντι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο από τα περάσματά της, ίσως η κραυγή της στη σκηνή με τις πατάτες, αλλά στ' αλήθεια δεν γίνεται να ξεχωρίσω κάποια της στιγμή. Η αρτιότητα της παρουσίας της, αυτό το φυσικό κι ατόφιο παίξιμο κρύβει μεγάλο μόχθο και φανερώνει κατάθεση ψυχής.
Ο Χρήστος Ευθυμίου ταξίδεψε από τον ένα ρόλο στον άλλο με τέτοια άνεση, σαν να φορούσε απλώς άλλο πανωφόρι. Το μισοχαμόγελό του θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου, κι η στιγμή που ενσάρκωσε τον ρατσιστή φασίστα, ήταν καθαρή γροθιά στο στομάχι.
Ο Γιώργος Μωρόγιαννης... εξαίρετος το ελάχιστο που μπορώ να πω. Έκανε κανονική έφοδο στην ψυχή μου. Μ' έκανε και δάκρυσα, με πήρε απ' το χέρι να τον συντροφέψω στην οργή του, στον αυτοσαρκασμό, στη γλύκα του, στην απόγνωση, στην ελπίδα, στην απελπισία.
Κι ο Βασίλης Βλάχος φυσικά, που δεν μπορείς να του αντισταθείς με τίποτα. Ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξή του "..χωρίς το θέατρο δεν ανασαίνω. Χωρίς το τραγούδι πέφτω σε βαθιά κατάθλιψη." Είναι φανερό το γιατί. Εξαίρετος καλλιτέχνης, τις στιγμές που σε κοιτάζει απ' τη σκηνή καταπρόσωπο καταθέτοντας ψυχή, σε κερδίζει μεμιάς.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, πολλά ακόμα.
Αλλά θα πω το σημαντικότερο και το πιο ουσιώδες: Απόψε βγήκα από αυτή την παράσταση νιώθοντας ξανά μετά από καιρό
ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Το λυτρωτικό συναίσθημα της κάθαρσης είχε επιτευχθεί.
Γιατί η πείνα κάστρα παραδίδει, αλλά και κάστρα πολεμά.
Κι οι απελπισμένοι όταν αρχίσουν να μάχονται, να τους φοβάστε εσείς που πρέπει να τους φοβάστε.
Κι εσείς αγαπημένοι μου αναγνώστες, να σηκωθείτε, και να έρθετε ως την Πλατεία Αμερικής.
Να πάρετε μαζί κι αυτούς που αγαπάτε, και να πάτε να δείτε την παράσταση. Στηρίξτε την προσπάθεια αυτών των εξαιρετικών ανθρώπων. Στηρίξτε την αντίσταση στο μαύρο σκοτάδι και το ζόφο που θέλουν να μας φορέσουν σαν σφιχτό ζουρλομανδύα.
Θα σας κάνει καλό. Ψυχικό καλό. Κι αυτό στις μέρες μας είναι ανεκτίμητο.
"Πλάτες μέσα στα σκουπίδια" (25 στιγμιότυπα καθημερινής ζωής με φόντο την κρίση)
Παίζουν: Έλενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου.
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Κίμων Ρηγόπουλος
Αλεξάνδρεια- πολυχώρος τέχνης
Σπάρτης 14, πλατεία Αμερικής
Τηλ: 210 86 73 655
Πέμπτη: 19.30, Παρ-Σάβ. 21.15, Κυριακή: 18.30
Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ ενιαίο,10 ευρώ μειωμένο (Πέμπτη)
Ειδική τιμή για ανέργους*: 15 ευρώ για δύο άτομα
*με επίδειξη κάρτας ανεργίας
