Ψυχοθεραπεία

Ο τελευταίος γιατρός που επισκέφτηκα για το πρόβλημα με τον ώμο μου (το τι συνέβει στο μεταξύ και τις διαφορετικές διαγνώσεις που είχα, θα τα πούμε σε άλλο ποστ), με συμβούλεψε να κάνω πράγματα που με κάνουν και νιώθω καλά, οτιδήποτε για να μειωθεί το στρες και το άγχος, γιατί αλλιώς λέει, δεν πρόκειται να συνέλθει ο ώμος...

Εντάξει γιατρέ, τα έβαλα κάτω και τα μέτρησα τα πράγματα.. Να κάνω μερικά ταξιδάκια στο Μαρόκο ξανά, πράγμα που θα με έκανε μάλλον περδίκι, δε με παίρνει.
Το να μη χρωστάω πουθενά επίσης δεν είναι πιθανό, τουλάχιστον όχι άμεσα.
Το να κάνω ανακαίνιση στο σπίτι, βαψίματα, και να πάρω νέα έπιπλα, επίσης δε το βλέπω πιθανό για τώρα κοντά.
Τι μας μένει; Εκτός από το διάβασμα, που κι αυτό κοντεύει να μου εξαντληθεί.. πόσα να έχει γράψει πια ο ταλαίπωρος Koonz...

Οπότε τι; Μουσική.

Το τελευταίο κόλλημα είναι η όπερα.
Το αγαπημένο των τελευταίων ημερών είναι το E lucevan le stelle, η άρια από την τρίτη πράξη της Tosca.
Και η καλύτερη εκτέλεση από όσες άκουσα, μία του Παβαρότι.
Κλαίω κάθε φορά.
Κι ακόμη και τα λόγια να μην ήξερα ή το τι σημαίνουν, πάλι θα έκλαιγα.
Αν βοηθάει στη μείωση του στρες, δεν ξέρω γιατρέ μου, αλλά εμένα με κάνει να νιώθω καλύτερα.

E lucevan le stelle
Ed olezzava la terra
Stridea l'uscio dell'orto
Ed un passo sfiorava la rena
Entrava ella, fragrante
Mi cadea fra le braccia
O dolci baci, o languide carezze
Mentr'io fremente
Le belle forme disciogliea dai veli
Svani per sempre
Il sogno mio d'amore
L'ora è fuggita
E muoio disperato
E muoio disperato
E non ho amato mai tanto la vita
Tanto la vita