Δεν ξέρω...

...μπορεί να φταίει η μέρα.

Το μυαλό μου σήμερα δεν είναι εδώ. Δεν είναι και πουθενά.
Χιλιάδες σκέψεις τρέχουν και συγκρούονται με τρελή ταχύτητα στο στερέωμα της σκέψης μου, έρχονται και χάνονται γρήγορα σαν φωτοβολίδες, χωρίς να παραμένει καμιά τους για πολύ.

Δε μπορώ να συγκρατήσω τη σκέψη μου πουθενά.

Έρχονται στιγμές που τα παίζεις εντελώς, τα φτύνεις, χωρίς απαραίτητα να 'χει συμβεί κάτι ιδιαίτερα άσχημο. Ή τουλάχιστον όχι κάτι παραπάνω από τις καθημερινές φρίκες που έχεις (;) πια συνηθίσει.

Κι ενώ λοιπόν δε σου έχει πέσει ακριβώς (ακόμη) το ταβάνι στο κεφάλι, έτσι απλά, ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί, και δε θες να κάνεις τίποτα απ’ ότι κάνεις συνήθως.
Δε θες να πας στη δουλειά (αν κι εδώ που τα λέμε αυτό μου συμβαίνει κάθε μέρα), δε θες να ντυθείς, δε θες να πιείς ούτε καφέ.
Με το ζόρι να θες μονάχα να στρίψεις τσιγάρο. Κι αυτό με το ζόρι.

Last night's sounds:
Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes