Ρετάρει κανονικά ο εγκέφαλος, βαράει μπιέλα, βαράει διάλυση και όλα αυτά μαζί.
Προχτές ξέχασα, ή για να το πω σωστά, μπέρδεψα το χρόνο παράδοσης της μετάφρασης που κάνω τώρα.
Στα οκτώ χρόνια που δουλεύω ως μεταφράστρια, κάτι τέτοιο δε μου 'χει συμβεί ποτέ.
Το να μην προλαβαίνω να τελειώσω στο χρόνο που πρέπει, ναι, το να θυμάμαι άλλα αντί άλλων για το πότε πρέπει να παραδώσω δουλειά ποτέ λέμε.
Η προθεσμία ήταν για τις πέντε του μηνός, εγώ ήμουν σίγουρη πως είναι για την Πέμπτη αυτής της εβδομάδας. Άνετη και χαλαρή λοιπόν η αφεντιά μου, ετοιμάζομαι χτες να στείλω ένα μήνυμα στην υπεύθυνη και να της πω θα το έχεις Παρασκευή πρωί, να προλάβω να κάνω κάτι μικροδιορθώσεις.
Με το που ανοίγω το ρημαδοτζιμέιλ, σμπάφ! μου 'ρχεται η κεραμίδα.
Μου 'χε -φυσικά- γράψει η γυναίκα και με ρώταγε γιατί δεν πήγε η δουλειά την προηγουμένη.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν "καλά, μπερδεύτηκε κι έχασε τις μέρες". Πολύ σύντομα βέβαια διαπίστωσα πως η μόνη που έχασε τ' αυγά και τα καλάθια ήμουν εγώ.
Άντε τώρα να σε πιστέψει ο άλλος ότι πράγματι τα έκανες μπάχαλο στο μυαλό σου και δεν έκανες τον κινέζο γιατί δεν τελείωσες εγκαίρως.
Τι να έκανα όμως; Της έγραψα την αλήθεια που ξέρω πολύ καλά ότι ακούγεται ως οικτρό ψέμα.
Και λέω πάει στο διάτανο, μπέρδεψα το πέντε με την Πέμπτη, άντε δεν είναι τίποτα κι έτυχε.
Σήμερα όμως, είχα ραντεβού με τον γιατρό μου για μια εξέταση την οποία θα έπρεπε να είχα κάνει εδώ και καιρό για να δούμε που βρισκόμαστε κι αν ξύπνησε κανένα κακό θηρίο ή αν κοιμάται μακαρίως, και θέλω να πω ότι δεν ήταν κάτι που θα το ξεχνούσα εύκολα.
Σηκώνομαι λοιπόν η καλή σου, ντύνομαι, σουλουπώνομαι, φτιάχνομαι και ξεκινάω για το ιατρείο.
Φτάνω νταν στις 11 που είχαμε το ραντεβού, χτυπάω το κουδούνι, ξαναχτυπάω, κανείς...
Λέω καλά, μπορεί να εξετάζει, μπορεί να λείπει η γραμματέας του, ας περιμένω λίγο.
Πέντε λεπτά αργότερα χτυπάω ξανά, τίποτε.
Το ίδιο και δέκα λεπτά μετά.
Βγάζω την κάρτα του γιατρού απ' το πορτοφόλι μου για να τον καλέσω στο κινητό σκεφτόμενη "καλά, άνθρωπος είναι, μπορεί να έμπλεξε στην κίνηση", για να διαπιστώσω, πως φαρδιά πλατιά πάνω στην κάρτα είχα σημειώσει το ραντεβού, το οποίο μεν ήταν για σήμερα, αλλά στις 9 το πρωί κι όχι στις 11 όπως τόσο σίγουρη ήμουν εγώ.
Για λίγο μου φάνηκε πως ζωντάνεψε η Ζώνη του Λυκόφωτος κι όλα ήταν τα πάνω κάτω κι όχι εκεί που θα έπρεπε να είναι.
Θα μου πεις τώρα, καλά παιδάκι μου, φρικάρισες με δυο πραγματάκια που ξέχασες, σιγά σε όλους συμβαίνει.
Ίσως.
Όμως όχι σε μένα.
Τουλάχιστον όχι ως τα τώρα.
Αν το ξεχνούσα εντελώς ας πούμε, αν μου έφευγε εντελώς απ' το μυαλό, μπορεί και να μην σαλτάριζα τόσο. Όμως να είμαι τόσο σίγουρη για άλλα αντί άλλων, αυτό μου έκατσε λίγο περίεργα.
Δεν είναι τίποτα, μου λέει ο Δ. σήμερα, welcome to the club. Περισσότερος ύπνος, καλύτερη διατροφή, λιγότερο κάπνισμα και κάμποση ψυχική ηρεμία μείον δύο τόνους στρες και θα 'σαι περδίκι".
Μάλιστα, γιατρέ μου, ό,τι πείτε...
Μήπως να φύγω διακοπές, λέω μήπως;
UPDATE
Αργότερα το ίδιο απόγευμα, τηλεφωνώ στο γιατρό μου, για να του πω την πατάτα που έκανα σήμερα το πρωί και να κλείσω καινούριο ραντεβού.
-Ήρθα το πρωί, ξεκινάω να λέω, αλλά στις 11 γιατί...
-Το πρωί; Μα δεν είχαμε ραντεβού το πρωί, μου απαντά η γραμματέας του.
-Δεν είχαμε; Μα εγώ νόμιζα.. δηλαδή αφού... δεν είχαμε σήμερα ραντεβού;
-Ναι, είχαμε σήμερα ραντεβού Ιφιγένεια, αλλά το βράδυ. Στις εννιά το βράδυ.
Σμπαφ! νέος φούσκος.
Εξηγώ συνοπτικά στη γυναίκα την τρικυμία εν κρανίω κατάστασή μου, βάζει τα γέλια και συμφωνεί χαλαρά ότι ο εγκέφαλός μου έχει μάλλον κατεβάσει ρολλά και κάτι ίσως προσπαθεί να μου πει.
Αχ, γιατρέ μου. Διακοπές είπαμε; Ή μήπως βιταμίνες Geriatric; Εδώ σε θέλω...!
