Εν κατακλείδι

Εν κατακλείδι...

Θα ήθελα πίσω τα πέντε καλοκαίρια της ζωής μου που ξόδεψα δουλεύοντας στο νησί, χωρίς χρόνο για μια βουτιά στη θάλασσα, χωρίς ανάσα για να δω ένα ηλιοβασίλεμα.

Θα ήθελα πίσω κάμποσους χειμώνες στη διάρκεια των σπουδών μου όπου με την ψυχή στο στόμα έτρεχα να προλάβω παραδόσεις μαθημάτων και να συνδυάσω διάβασμα με νυχτερινή δουλειά η οποία δεν πληρωνόταν με όσα χρήματα κι αν έπαιρνα.

θα ήθελα πίσω κάποια χρόνια που ξόδεψα σε μια σχέση αδιέξοδη, κολλημμένη στο μπρος και πίσω, στο μαζί και χώρια, στο έλα και φύγε, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα φτιάξουν και θα γίνουν καλύτερα, νομίζοντας πως έφτανε το ν' αγαπάς για να σώσεις τα πάντα.

Θα ήθελα πίσω τα χρόνια που εγκλωβίστηκα σε μια δουλειά που δεν αγαπούσα, γιατί "υπήρχε ανάγκη", και γιατί φοβήθηκα, γιατί αυτή η "ανάγκη" με γονάτισε, και δεν τόλμησα να δώσω ένα φάσκελο και να βρεθώ ξεκρέμαστη ώστε να ψάξω για κάτι καλύτερο.

Θα ήθελα πίσω στιγμές που έσκυψα το κεφάλι σε αδικίες, που δε φώναξα, δεν διεκδίκησα, δεν είπα αυτό που στ' αλήθεια πίστευα, άλλοτε από δειλία, άλλοτε για να προστατέψω τρίτους ανθρώπους που αγαπούσα και δεν ήθελα να τους πικράνω, αλλά πάντοτε εις βάρος του εαυτού μου.

Θα ήθελα πίσω όλες τις στιγμές, όλα τα χρόνια που έφυγαν και στα οποία αδίκησα τον εαυτό μου, δεν τον αγάπησα όσο του άξιζε, δεν τον πρόσεξα, δεν τον προστάτεψα, δεν τον κανάκεψα, δεν έτρεξα για μένα αλλά έτρεξα για τόσους άλλους, δεν ξόδεψα για μένα αλλά ξόδεψα για άλλους, και ξοδεύτηκα κι εγώ μαζί, θα ήθελα να μην υπήρχε αυτή η ρυτίδα καταμεσής στο μέτωπό μου που όλο και βαθαίνει, θα ήθελα πίσω λίγο από το γέλιο και την ξενοιασιά που έχουν φύγει τόσο μακριά ώστε μου φαίνονται ξένα, θα ήθελα να προλάβω το χρόνο που κυλάει, να τον κρατήσω για μένα, μια φορά για μένα, θα ήθελα να βρω ξανά κουράγιο να προχωρήσω, να διορθώσω όσα μπορούν να διορθωθούν, ν' απεγκλωβιστώ απ' όσα με πνίγουν, να βρω λιγάκι ξανά εμένα, να βρω την Ιφιγένεια.

Εν κατακλείδι, πριν δέκα μέρες έχασα τον πατέρα μου, κι ακόμα είμαι μουδιασμένη, και το μόνο που αντέχω να κάνω είναι να κινούμαι και να σπρώχνω την κάθε μέρα, κι ακόμα δεν το έχω συνηθίσει κι ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί κι όλοι οι συνειρμοί που φέρνει το γεγονός του θανάτου δε με βοηθάνε, αλλά αυτό είναι κι έτσι έχουν τα πράγματα.

Εν κατακλείδι...