Ο Taha, η Rai, ο El Harrachi, η Αλγερία και ο... Νταλάρας

Συνήθως, δεν έχω τίποτα με τις διασκευές.
Συνήθως λεω.
Καμιά φορά όμως... κάτι με πιάνει.
Να, σαν την περίπτωση του Νταλάρα ας πούμε. Γενικά με τον Νταλάρα και τις διασκευές του έχω ένα κάτι τις... κάτι σαν "φχαριστώ δεν είμαι φίλος" που έλεγε κι ο φίλτατος Πανούσης.
Όχι ότι θέλω να γκρινιάξω. Όμως, να, ας πιάσουμε το "Κι αν σε θέλω, κι αν με θέλεις"...
Ωραία διασκευή, δε λεω. Όλοι κάπου το ακούσαμε, όλοι κάπου το σιγοτραγουδήσαμε και μας έμεινε στο κεφάλι ο ρυθμός του.

Μόνο που απ' το "...κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις τίποτα δε βγαίνει, στο μεσαίο το κατάρτι είμαστε δεμένοι...", μέχρι την ιστορία του Ya Rayah, ο δρόμος είναι μάλλον μακρύς.

Για πάμε για λίγη ιστορία λοιπόν.

Η μουσική Rai είναι παραδοσιακή μουσική που έχει τις ρίζες της στο Oran της Αλγερίας και τους Βεδουϊνους βοσκούς, ένα αμάγαλμα από Γαλλικές, Ισπανικές, Αφρικανικές και Αραβικές μουσικές φόρμες.
Το ράι είναι η μουσική των Βορειοαφρικανών των χωρών του Maghreb, όπου Maghreb σημαίνει "ο τόπος του ηλιβασιλέματος" ή "δυτικά" στα Αραβικά, εννοώντας τις περιοχές της Αφρικής βόρεια της Σαχάρα και δυτικά του Νείλου που συνορεύουν με την οροσειρά του Άτλαντα, πράγμα που σημαίνει πως η περιοχή περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Δυτική Σαχάρα.
Η ίδια η λέξη rai σημαίνει "γνώμη, άποψη", δηλωτικό της κοινωνικής και πολιτικής κριτικής που συνήθως ενσωματώνει στους στίχους της, και δεν είναι περίεργο που την απεχθάνονται οι φονταμεταλιστές.
Οι τραγουδιστές του rai ονομάζονται cheb (που σημαίνει παιδί, νέος, σε αντίθεση με την ονομασία sheikh, που σημαίνει αξιοσέβαστος και μεγαλύτερος και χαρακτήριζε τους τραγουδιστές της Chaabi)


Ο Abderrahmane Amrani ή περισσότερο γνωστός ως Dahmane El Harrachi γεννημένος στις 7 Ιουλίου 1925 στην Αλγερία, υπήρξε συνθέτης και στιχουργός της μουσικής Chaabi και θεωρείται βιρτουόζος της μάντολα.
Διχασμένος ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα της πατρίδας του και του εχθρικού περιβάλλοντος της ξενιτιάς, ο Dahmane όπως και οι περισσότεροι Αλγερινοί καλλιτέχνες χρωμάτισε με την τραχιά φωνή του τις μελωδίες του. Μελωδίες γεμάτες από νοσταλγία για την πατρίδα, στίχοι που ζωγραφίζουν την εικόνα της μετανάστευσης.
Στη δεκαετία του εξήντα ο Dahmane έγραψε το Ya Rayah (Ο Μετανάστης), ένα πικρό τραγούδι για τη μετανάστευση, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει το κύμα των Αλγερινών που έφευγαν μαζικά από τη χώρα.
Ο Dahmane πέθανε στις 31 Αυγούστου 1980 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.


Ο Rachid Taha γεννήθηκε στο Οράν της Αλγερίας το 1958, όμως η οικογένειά του μετανάστευσε στη Γαλλία το 1968.
Ο νεαρός Rachid βρέθηκε από τη μια ν' ανακαλύπτει τις ομορφιές της καινούριας του πατρίδας κι απο την άλλη τον ρατσισμό και τα προσβλητικά σχόλια των συμμαθητών του. Το πράγμα χειροτέρεψε τόσο που ο πατέρας του αναγκάστηκε να τον πάρει απο το δημόσιο σχολείο και να τον στείλει σε καθολικό, προκειμένου να μπορέσει να περάσει τις εξετάσεις του.
Όμως ο Rachid δεν έμελλε ν' ακολουθήσει ανώτερες σπουδές. Το 1979 έφυγε απο το σπίτι του και εργάστηκε σαν πωλητής βιβλίων, ταξιδεύοντας σ' όλη τη χώρα. Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στους δικούς του, που είχαν πλέον εγκατασταθεί σ' ένα προάστιο της Λυών. Ύστερα απο διάφορες περιστασιακές εργασίες (μάγειρας, λατζέρης), βρήκε δουλειά σ' ένα τοπικό εργοστάσιο. Εκεί γνωρίστηκε με δυο ακόμη νεαρούς μουσικούς, τον Mohammed και τον Moktar. Οι τρεις τους σύντομα έγιναν γκρουπ και άρχισαν να παίζουν στη διάρκεια του μεσημεριανού τους διαλλείματος απο τη δουλειά.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 το αυξανόμενο κύμα μετανάστευσης από τις Αραβικές χώρες άρχισε να προκαλεί αντιδράσεις από συγκεκριμένα στρώματα της Γαλλίας, και το ακροδεξιό κόμμα Le Front National να κερδίζει έδαφος και υποστηρικτές. Την ίδια όμως εποχή, τα παιδιά των Αφρικανών και Αλγερινών μεταναστών, η δεύτερη γενιά δηλαδή, άρχισαν να αναπτύσσουν ισχυρή πολιτική συνείδηση και να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Ο σχηματισμός του γκρουπ του Rachid Taha συνέπεσε μ' αυτή την περίοδο κι έτσι ονομάστηκε Carte de Séjour -Άδεια Παραμονής-.
Δουλεύοντας στο εργοστάσιο τη μέρα και δίνοντας παραστάσεις τα βράδυα, απέκτησαν σύντομα την ευκαιρία να ηχογραφήσουν την πρώτη τους δουλειά, που δεν έκανε μεν τεράστιες εισπράξεις, πήρε όμως πολύ καλές κριτικές. Έτσι την επόμενη χρονιά έμπαιναν στο στούντιο για την ηχογράφηση του Rhoromanie, με παραγωγό τον Steve Hlillage.
Η δεύτερη δουλειά τους όμως, το Deux et demi του 1986, ήταν ο καταπέλτης που έστειλε το γκρουπ στην πρώτη θέση της Γαλλικής μουσικής σκηνής.

Για τα επόμενα τρία χρόνια το γκρουπ περιόδευε μέχρι το 1989 που διαλύθηκαν. Αυτό όμως δεν σήμανε το τέλος της καριέρας του Rachid Taha. Έκανε μια προσπάθεια ενός demo στο Λος Άντζελες που όμως δεν του εξασφάλισε καινούριο συμβόλαιο.
Χωρίς να πτοηθεί απ' αυτό, ο Rachid αποφάσισε να κάνει ένα διάλλειμα απο τη μουσική σκηνή και να επιστρέψει στις ρίζες του, στο Oran. Χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει την ιδέα της σόλο καριέρας, συνέχισε να δουλεύει ένα demo, το οποίο τελικά έμελλε να γίνει το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, το Barbès, που πήρε το όνομά του από μια γνωστή συνοικία μεταναστών στο Παρίσι. Δυστυχώς για τον Rachid, τότε ξέσπασε ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο και οι γαλλικοί ραδιοσταθμοί έκριναν πως τα Αραβικά κομμάτια του Rachid ήταν παρακινδυνευμένα να παιχτούν εκείνη την εποχή.
Η καριέρα του Rachid παρόλα αυτά, συνεχίστηκε κι ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ ν' αγωνίζεται ενάντια στον ρατσισμό, τις διακρίσεις και τον φονταμεταλισμό και να δένει σ' ένα μαγευτικό σύνολο την παράδοση της βόρειας Αφρικής με επιρροές από το ροκ των Clash και των Led Zeppelin, με την αφρικανική ποπ, με το techno και το σύγχρονο χορευτικό ήχο.
Το πρώτο του επιτυχημένο άλμπουμ ως σόλο καλλιτέχνης, ήταν το Diwân (που σημαίνει συλλογή ποιημάτων), το 1998, στο οποίο υπήρχε και η επανεκτέλεση του Ya Rayah του Dahmane El Harrachi.
Περισσότερα για τον Rachid Taha εδώ.



Και τι λεει επιτέλους αυτό το κομμάτι; Δείτε πιο κάτω.

Oh departing Traveler, where are you heading?
Eventually you must come back
How many ignorant people have regretted this
Before you and me

How many overpopulated countries and empty lands have you seen?
How much time have you wasted?
How much have you yet to lose?
Oh emigrant in the country of others
Do you even know what's going on?
Destiny and time follow their course but you ignore it

Why is your heart so sad?
And why are you staying there miserable?
Hardship will end and you no longer learn or build anything
The days don't last, just as your youth and mine didn't
Oh poor fellow who missed his chance just as I missed mine

Oh lost one, no matter how much you run away
Your destiny will end in exhaustion
Time has passed you by
And you have yet to notice it.

Το θέλετε και στα Αλγερινά; Ορίστε.

Ya rayah win msafar trouh taaya wa twali
Chhal nadmou laabad el ghaflin qablak ou qabli

Chhal cheft al bouldan laamrine wa lber al khali
Chhal dhiyaat wqat chhal tzid mazal ou t'khali
Ya lghayeb fi bled ennas chhal taaya ma tadjri
Tzid waad el qoudra wala zmane wenta ma tedri

Aalach qalbek hzine waalach hakdha ki zawali
Matdoum achadda wila tzid taalem ou tabni
maydoumou layyam walay doum seghrek ou seghri
Ya hlilou meskine li ghab saadou ki zahri

Ya msafer naatik oussaayti addiha el bakri
Chouf ma yeslah bik qbal ma tbia ou ma techri
Ya nnayem djani khabrek ma sralek ma srali
Hakdha rad el qalb bel djbine sabhane el aali

Ya rayah win msafar trouh taaya wa twali
Chhal nadmou laabad el ghaflin qablak ou qabli

Τώρα πια έχετε τόσο την ελληνική διασκευή όσο και την αυθεντική εκτέλεση στα χέρια σας. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Άλλωστε περί ορέξεως...

Θυμάσαι βρε θηρίο; Οι καλύτερές μας αναμνήσεις

Photo by deviantART

Καλοκαίρι του 2006

Βόλτα στα μαγαζιά, στο κέντρο της πόλης. Η προσοχή της στραμμένη αλλού και ξαφνικά όπως έστριβε μια γωνία έπεσε πάνω σε κάποιον περαστικό. Μέχρι να σηκώσει το βλέμμα της για να μουρμουρίσει μια συγνώμη, αντίκρυσε δυο γαλάζια μάτια και ναι, ήταν εκείνη.

Έκπληξη, γέλια, αγκαλιές. Την κοίταξε. Δεν είχε αλλάξει και πολύ.

Προς τα πού πηγαίνεις; Ναι; Εγώ ανέβαινα για το σπίτι, αλλά έλα να περπατήσουμε λιγάκι μαζί βρε θηρίο, έλα να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο για δυο λεπτά, έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε.

Γύρισε ξανά προς τα πίσω και κατηφόρισαν παρέα.

Θυμάσαι τότε,

που ήμουν με τον Δημήτρη κι εσύ δούλευες στο Corto, και γυρνούσαμε στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης;
Τότε που είχαμε παει σ' εκείνο το Γαλλικό,που μόλις είχε ανοίξει, που δεν ξέραμε καλά-καλά τι έγραφε το μενού, αλλά ξέραμε να παραγγείλουμε το Chateau d' Yquem;

Θυμάσαι που είχαμε ανακαλύψει εκείνη την τρατορία και πηγαίναμε νωρίς τ' απογεύματα του χειμώνα;
Και το Πέτρινο, με τις εκπληκτικές Γερμανικές μπύρες και το τζάκι;

Ή το φόρεμα του Κωστέτσου που το φορέσαμε εναλλάξ και το πρώτο wonderbra που κόστιζε μισό νοίκι; Τα Victoria's Secret, τα M.a.c., τ' αυτοκίνητα που νοικιάζαμε για να την κοπανάμε για καφέ στη Θεσσαλονίκη τα σαββατοκύριακα, θυμάσαι τα κλαμπ κάθε βράδυ;

Αμ' το άλλο; Θυμάσαι το σκάφος του Δημήτρη και το ξαφνικό ταξίδι εκείνο το Σάββατο το πρωί, που τον βάλαμε να μας κουβαλήσει βέλγικες πραλίνες και Rose της Krug; Θυμάσαι βρε θηρίο;

Κι εκείνο το τρομερό πάρτι στη Mercedes, όπου είχε μαζευτεί ένα σωρό κόσμος κι είχαμε κλείσει το μαγαζί μόνο για μας; Θυμάσαι; Τότε που χορεύαμε πάνω στη μπάρα και γινόταν ο χαμός;
Ήταν οι καλύτερές μου αναμνήσεις, οι καλύτερές μας αναμνήσεις, έτσι δεν είναι;

Την κοίταξε και κούνησε το κεφάλι.

Ναι, ναι πως... θυμόταν, τη βεβαίωσε. Όλα τα θυμόταν το "θηρίο"....

Τη φίλησε πεταχτά, μουρμούρισε κάτι για μια βιαστική δουλειά κι έφυγε.

Έκοψε δρόμο και βγήκε στην παραλία. Κάθισε σ' ένα παγκάκι, έβγαλε τσιγάρο..

Θυμόταν... τώρα που της τα θύμισε, θυμόταν.

Θυμόταν το οτοστόπ για τα Ν. Πλάγια της Χαλκιδικής, επειδή τους είχε πάρει ο αέρας το εισιτήριο και δεν είχαν χρήματα να βγάλουν άλλο και τα απίστευτα γέλια όταν τελικά ο μόνος που σταμάτησε για να τους πάρει ήταν ο οδηγός της Express Service...
... το τελευταίο πενηντάρικο με το οποίο θα έβγαζε μια βδομάδα, αλλά έγινε κρασί και μεζεδάκια στο ταβερνάκι του Χόντου όταν είχε ανέβει απροειδοποίητα ο Κωσταντόπουλος για να τη δει...
... το πακέτο με τα Κάμελ που για να τους φτάσει έπρεπε να ανάβουν ένα κάθε μιάμιση ώρα. Κι όταν δεν τους έφτανε, τα πακέτα βερεσέ απ' τον Χρήστο, τον περιπτερά στην πλατεία του Άη-Νικόλα.

Θυμόταν τ' αυτοσχέδια τραπεζάκια στο σαλόνι και τα γκράφιτι στους τοίχους, μαζί με την τεράστια μαριονέτα που είχε απομείνει κρεμασμένη απ' τα γενέθλιά της. Το κάμπινγκ στον Αη-Γιάννη και την καλοκαιρινή δουλειά στο μπαράκι της Βελίκας.

Θυμόταν ακόμα, κάτι απίστευτα σαββατοκύριακα αργότερα, όταν έπαιρνε δυο πακέτα μακαρόνια και μια σάλτσα πουμαρό κι έτρεχε στην άλλη άκρη της πόλης για να τα μοιραστεί με την κολλητή της...
... όταν επειδή δεν είχαν φράγκο έπαιρναν το αυτοκίνητο κι έκαναν μια βόλτα ως τη θάλασσα, τάιζαν τους αδέσποτους σκύλους και γύριζαν ξανά πίσω....
... μια πρωτοχρονιά μ' ένα απίστευτο στιφάδο κι ένα ψωμί ζυμωμένο με μπύρα ανάμεσα σε γέλια και νεύρα για τα δυο 'τεμάχια' που παρακολουθούσαν μια ταινία στο σαλόνι...
Θυμόταν τις κούτες της μετακόμισης και το βάψιμο του χολ μες τα μαύρα μεσάνυχτα... τα νευρικά χάχανα ένα βράδυ στο πίσω μπαλκόνι όταν έμαθαν πως ο Π. πήγε και παντρεύτηκε...

Άναψε το τσιγάρο και σηκώθηκε.

Φυσικά και θυμόταν, το 'θηρίο'. Ως συνήθως, είχε μνήμη ελέφαντα.
Μόνο που οι αναμνήσεις τους είχαν διαφορετικό τίτλο.

Για τη μεγάλη αγελάδα

Αποχαιρετισμός

Η σελίδα του maestro Cesar Amaro

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας».

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ