What is the colour of your soul?

Λίγες μέρες πριν κατά τις οχτώμισι γύριζα στο σπίτι μετά τη δουλειά.
Ήταν (ως συνήθως) μια δύσκολη μέρα και η διάθεσή μου ήταν τύπου "όποιος μου πει καλησπέρα θα του πάρω το κεφάλι".
'Ετσι αντί να παω κατευθείαν στο σπίτι έκανα μια μικρή βόλτα -το γύρο της πλατείας δηλαδή- για να ξελαμπικάρει λιγάκι το μυαλό μου προτού παω να χωθώ στα μπουντρούμια της μετάφρασης.
Και περνώντας μπροστά από ένα περίπτερο έπεσα πάνω στο τρίτο τεύχος του Soul. Δεν το είχα διαβάσει ξανά ως τώρα, κι έτσι αποφάσισα να το πάρω.
Γυρνώντας σπίτι το ξεφύλισα, και φυσικά έπεσε το μάτι μου και στο άρθρο για τις φυλές των μπλογκς.

Διαβάζοντάς το γέλασα πολύ... μου έφτιαξε στην κυριολεξία τη διάθεση και το βράδυ.
Φυσικά και "αναγνώρισα" τον εαυτό μου τουλάχιστον σε κανά δυο "παραδείγματα" των φυλών των μπλόγκερ... εκεί ας πούμε που οι διάφορες "αλαφροίσκιωτες" γκόμενες ποστάρουν στίχους, πονήματα, εσώψυχα κι όλα αυτά με ψιλό... μαύρη (λέγε με γκόθικ) διάθεση.

Όχι πως είμαι απόλυτα γκόθικ ή μες τη μαύρη μαυρίλα, αλλά ρε παιδάκι μου πώς να το κάνουμε, εν γένει ο Τύπος Νυχτερινός δεν είναι και το πιο χαλαρό, κεφάτο και ανέμελο μπλογκ που βγήκε εν Ελλάδι :)

Μου άρεσε όλη αυτή η προσέγγιση, το κείμενο ήταν προσεγμένο και το χιούμορ του κατανοητό, απτό και ίσως κάπου-κάπου φλεγματικό... αλλά πως να το κάνουμε, η σάτιρα και το χιούμορ έχουν και τα δυο προαναφερόμενα στοιχεία.
Άφησα το περιοδικό σε μιαν άκρη και το... ξέχασα. Μέχρι λίγες μέρες αργότερα, όταν αντιλήφθηκα πως είχε γίνει απίστευτος ντόρος και σάλος για το θέμα.
Κυριολεκτικά έπεσα απο τα σύννεφα.

Διάβαζα σχόλια δεξιά κι αριστερά και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Μα είναι δυνατόν; αναρωτιόμουν. Είμαστε σοβαροί;

Όταν ο μας κατέβαζε καντήλια ο κος Πανόπουλος της Athens Voice και μας πέρναγε γεννεές δεκατέσσερις, που ήταν όλοι αυτοί να βγουν να σκίσουν τα ιμάτιά τους; Όταν αποκαλούσε όλες ανεξαιρέτως τις φυλές των μπλόγκερς ανέραστους, κομπλεξικούς τριανταπενταφεύγα και μας προέτρεπε με κείνο το περιβόητο πια "get a life" (λες κι όλοι μας φυτοζωούσαμε μέχρι τότε κι αποκτήσαμε "ζωή" και "λόγο" και "υπόσταση" μόνο μέσα απ' το μπλόγκιγκ), που ήταν όλοι αυτοί που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, να βγουν και να πάρουν θέση;

Το άρθρο του Soul τους χάλασε τη μαγιονέζα;

Και εν τέλει, είναι δυνατόν να μην μπορούν να ξεχωρίσουν που τελειώνει το χιούμορ και η καλοπροαίρετη σάτιρα και που αρχίζει η εμπάθεια, η κακεντρέχεια, ο εμπαιγμός και η χαιρεκακία;

Ε, τότε τι να πω; Αν το πράγμα είναι έτσι, τότε παιδιά...

.... περαστικά μας.