Είμαι ψηλός και ρωμαλέος, γεροδεμένος και ξανθός, με μάτια μελιά. Κατά γενική ομολογία όλων, δεν έχω μονάχα κορμοστασιά ενός Βίκινγκ, αλλά και την ανάλογη τόλμη και γενναιότητα, ενίοτε και τρέλα.
Δε με τρομάζει και δεν με πτοεί σχεδόν τίποτα και κανένας.
Στον υπόλοιπο γατόκοσμο είμαι γνωστός ως Βίνσεντ, όπως ήδη σας είπα, που θα πει κατακτητής.
Οι άνθρωποί μου όμως διάλεξαν να με φωνάζουν Κανέλλο.
Νέλλο Κανέλλο για την ακρίβεια.
Φτωχό υποκατάστατο του Βίνσεντ ομολογουμένως, αλλά από την άλλη, οι άνθρωποι πάντα είχαν περιορισμένη αντιληπτικότητα και φαντασία, κι έτσι τους συγχωρούνται πολλά. Στην αρχή προσπάθησα ευγενικά να τους εξηγήσω πως δεν ήταν αυτό το όνομά μου. Με φώναζαν και αρνιόμουν να γυρίσω το κεφάλι μου.
Βέβαια, απαντούσα στο "ψι-ψι", γιατί όπως όλοι οι γάτοι ξέρουν, το "ψι-ψι" είναι μια από τις πρώτες λέξεις που ψελλίζουν οι άνθρωποι όταν συναντηθούν με κάποιον του είδους μας. Γιατί το κάνουν θα σας γελάσω, αλλά ας τους δούμε σαν μωρά. Και "γκοαρθεαφμπ" να έλεγαν, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να ανταποκριθούμε, βραβεύοντας την προσπάθειά τους, σωστά;
Κι αφού φυσικά όλοι επίσης ξέρουμε πως στην ανθρωπίσια γλώσσα το "ψι-ψι" αντικαθιστά το "μέ-έου" που σημαίνει έλα κοντά μου, τους πλησίαζα.
Όπως και να 'χει, οι άνθρωποί μου, με το περιορισμένο τους λεξιλόγιο και την τεράστια έλλειψή τους σε ικανότητα εκμάθησης ξένων γλωσσών, επέμεναν να με αποκαλούν Κανέλλο. Και τέλος πάντων, το βρήκα στο τέλος-τέλος κάπως γλυκό αυτό το Κανέλλο, κι έτσι τους επέτρεψα να το κρατήσουν.
Είναι περίπου ένας χρόνος που τους έκανα την τιμή να μετακομίσω στο σπίτι τους, και πρέπει να ομολογήσω ότι για κάποιο διάστημα τα πράγματα πήγαιναν καλά. Είχα αποκτήσει έναν κολλητό φίλο και πιστό ακόλουθο, τον Τσίκο Πιτσίκο, (Έντουαρντ τον λένε, αλλά είπαμε για το κόλλημα των ανθρώπων), και μια φανατική εχθρό, την οποία λατρεύω να παρενοχλώ έτσι για την πλάκα του θέματος, την κυρία Λούνα. Αυτηνής ούτε που έκανα τον κόπο να μάθω το αληθινό της όνομα. Είναι απ' τις γάτες που αντιπαθώ σφόδρα.
Δουλοπρεπής, δε χαλάει ποτέ το χατήρι στους ανθρώπους με τους οποίους συγκατοικούμε, δεν έχει καμία φυσική κλίση στο κυνήγι και το κλέψιμο, σας μιλάω για σκέτη απογοήτευση.
Αλλά για τους ανθρώπους μου σας έλεγα. Λοιπόν, προσπάθησα να είμαι συγκαταβατικός μαζί τους, να μην εκνευρίζομαι όταν δεν καταλαβαίνουν απλά, γατίσια πράγματα, όπως το ότι είναι απολύτως αναμενόμενο από έναν γάτο του δικού μου διαμετρήματος να κυνηγά, να στήνει παγίδες, να πιάνει θηράματα, να εποπτεύει το σύμπαν από ψηλά, να εξερευνά κάθε νέο αντικείμενο που εμφανίζεται στο χώρο του, να προφυλάσσει την περιοχή του, να εφευρίσκει νέες κρυψώνες και κυρίως να κλέβει τροφή. Κι ούτε που σέβονται τη λαμπερή ιστορία της οικογένειάς μου: ο μακρυνότερος πρόγονός μου ήταν ο αγαπημένος γάτος της Chicago May.
Για θαυμασμό και ανταμοιβή στα τόσο κουραστικά καθημερινά μου καθήκοντα, ούτε κουβέντα. Για να μην αναφέρω ότι δεν έχω δει ούτε ένα τόσο δα δείγμα εκτίμησης στο πόσο εφευρετικός στάθηκα προκειμένου να βρω τρόπο να εξουδετερώσω ένα σωρό εμπόδια και παγίδες και ν' ανοίξω τόσα καλοφυλαγμένα σεντούκια με πολύτιμα εφόδια.
Το χειρότερο όλων; Μου 'χουν σπάσει τα νεύρα με τις φωνές τους. Και μου 'χουν χαλάσει και το όνομα. Πάνω που πήγαινα να το συμπαθήσω.
Γιατί τώρα δε με φωνάζουν γλυκά-γλυκά Κανέλλο και Κανελλάκι,όπως παλιά.
Τώρα με φωνάζουν συχνότερα Νέλλο. Κι αυτό το λένε ορθά-κοφτά, όχι γλυκά κι όμορφα...
Όσο για το Κανέλλο όλο και πιο συχνά το ακούω απ' το στόμα τους σαν τσιρίδα, με έμφαση στο "ε" και το "ο", να κάπως έτσι: "Κανέεεεεελοοο!"
Δεν ξέρω τι θ' αποκάνω μ' αυτούς τους ανθρώπους. Είναι αχάριστο είδος, κι αμόρφωτο, όπως και να το κάνεις...
Η Αυτού Μεγαλειότης
