Welcome to Greece, version 2011

Travel's agency brochure before GAP: "Welcome to Greece, birthplace of Democracy and western civilization, homeland of Isonomy and Meritocracy.

Travel's agency brochure after GAP: "Welcome to Greece, birthplace of Modern Fascism, the only country which volunteered willingly to return to Mediaeval Times so it can preserve it's highest principles as Inequality and Kakistocracy.



Μιλώντας πριν λίγη ώρα με την κολλητή μου σχετικά με το χτεσινό χάος στο Σύνταγμα, αναρωτήθηκε και δικαίως, "μα πού πήγε η οργή του κόσμου; θα έπρεπε να έχουν κατέβει όλοι στους δρόμους, να έχει παραλύσει το σύμπαν, να μη λειτουργεί τίποτα".

Στην αρχή αναρωτιόμουν κι εγώ το ίδιο πράγμα, αλλά όχι πια.

Καταρχήν, ο κόσμος, ΦΟΒΑΤΑΙ.
Σκέφτεται πού να πάω, και πού να κατέβω, να μου ανοίξουν το κεφάλι με κανά γκλομπ, να με πνίξουν τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα. Έχω οικογένεια, έχω παιδιά, είμαι μάνα, πατέρας, ηλικιωμένος, ασθενής, εργαζόμενος οτιδήποτε.
Πάει και τέλειωσε, ο κόσμος, ο πολύς κόσμος φο-βά-ται.

Απ' την άλλη, ουσιαστικά ο κόσμος με την πλατιά έννοια του όρου, δεν έχει ΙΔΕΑ για το τι πραγματικά συμβαίνει. Περίεργο; Καθόλου.
Το ότι οι πληροφορίες, τα ντοκουμέντα, τα γεγονότα υπάρχουν παντού στο Δίκτυο και θα μπορούσε -θεωρητικά- ο καθένας να έχει πρόσβαση σ' αυτά και να αναπτύξει γνώμη, πρακτικά δεν ισχύει.
Οι περισσότεροι παραμένουν κολλημένοι στο χαζοκούτι, βλέπουν εναγωνίως ειδήσεις, ακούν πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις επί αναλύσεων από παντός είδους αναρμόδιους, "εμπιστεύονται" την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τα λοιπά πολύχρωμα παπαγαλάκια, έχουν χάψει το σενάριο της τρομολαγνείας και τρέμουν πως αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση, αν δεν παραμείνουμε στα νύχια της Τρόικας και του Μνημονίου κι επτωχεύσουμε, πάει την επουτσίσαμε για να το πω λαϊκά, δε θα 'χουμε να φάμε, θα γίνουμε χειρότεροι από την Αλβανία επί Χότζα, δε θα υπάρχουν πια μισθοί, δε θα δίνονται συντάξεις.

Και ΦΟ-ΒΟΥ-ΝΤΑΙ. Τρέμουν. Μην πτωχεύσει η χώρα.

Για ποια ιστορία να μιλήσουμε; Τι ξέρει ο πολύς κόσμος από ιστορία; Ποιος θα του την πει; Η τηλεόραση; Να θυμίσω μόνο τι έγινε όταν προβαλλόταν εκείνο το ντοκυμαντέρ για την επανάσταση του 1821, το αμόκ και την πατριδολαγνεία και την ιερή αγανάκτηση που έπιασε ένα σωρό κόσμο, γιατί λέχθηκαν πράγματα που για 'κείνους ήταν ανήκουστα και αντιπατριωτικά;

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια. Υπάρχει ΑΓΝΟΙΑ. Πλατιά, βαθιά, απέραντη άγνοια. Δεν γνωρίζουμε ιστορία ως λαός, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει γνώση. Πάει και τέλειωσε. Μεσάνυχτα βαθιά σκοτεινιασμένα.

Και τέλος, ποιος είναι ο "όλος ο κόσμος;" Οι κάτοικοι της Αθήνας; Όλης της Αθήνας; Θα περίμενε κανείς ας πούμε να παρατήσουν οι κάτοικοι της Εκάλης (ένα τυχαίο παράδειγμα), το αραξοβόλι της βιλλίτσας τους και να τρέξουν αλαλάζοντας να ενωθούν με τον λαουτζίκο; Δεν αριστερίζω, αλλά σημειώνω το αυτονόητο.
Κάποιοι ζούμε στην Ελλάδα του 2011, άνεργοι, απολυμένοι χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς ελπίδες, με συσσωρευμένα χρέη, με γκρεμισμένα όνειρα, γεμάτοι αγανάκτηση, και κάποιοι ζούνε σε μια άλλη Ελλάδα, σ' ένα παράλληλο αλλά καθόλου αντίστοιχο σύμπαν. Ένα πράγμα σαν το Fringe να πούμε.
Κι ενώ εγώ ίσως μπορώ να φανταστώ πώς είναι να ζεις στη χλίδα, να σκορπάς 1500 ευρώ για να πάρεις ένα ζευγάρι παπούτσια κι άλλα 700 για ένα τσαντάκι, να ξυπνάς το πρωί και να βουτάς στην πισίνα της αυλής σου, η άλλη πλευρά ποτέ και με τίποτα δε θα μπορούσε να φανταστεί τι σημαίνει να σε πνίγει καθημερινά η θηλιά στο λαιμό σου για το αν θα καταφέρεις να επιβιώσεις άλλον ένα μήνα, άλλη μία εβδομάδα, άλλη μία μέρα. Το να ψάχνεις φραγκοδίφραγκα στις τσάντες σου για να δεις αν σου βγαίνει να πάρεις έναν καπνό κι ένα εισιτήριο για τρόλεϊ, είναι μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας για 'κείνους.

Αυτά είναι τα δεδομένα, τα φακτς κυρίες και κύριοι. Ο πολύς λαός είναι η κυρά Μαριγώ, ο Νικολάκης, ο Μήτσουλας... δεν είναι "κακοί άνθρωποι", είναι όμως αυτοί που είναι. Αδαείς, αμόρφωτοι, φοβισμένοι, ξενοφοβικοί... και οι υπόλοιποι δε δίνουν δεκάρα διότι δεν διακυβεύονται τα δικά τους συμφέροντα.

Τώρα το άλλο κομμάτι του κόσμου που τρέχει, ενημερώνεται, παλεύει, ελπίζει, κατεβαίνει στις πορείες αν μπορεί, διαμαρτύρεται με όποιον τρόπο μπορεί, φτύνει το ελεεινό καθεστώς που ξεπούλησε την πατρίδα του, κι έχει ακόμη μέσα του ένα κομμάτι μεγάλο που πονάει γι' αυτή τη ρημάδα την πατρίδα, τι να πω γι' αυτούς... Αν είναι κάτι να μας σώσει, είναι μονάχα αυτό το ένα και μοναδικό υγιές κομμάτι πάνω σε ένα κουφάρι που όσο πάει το τρώει η γάγγραινα και σαπίζει.

Άμποτε.

Οι μέσα και οι έξω

Τι σου είναι η ζωή.. ο ένας μέσα και να θέλει να βγει έξω, κι ο άλλος έξω και να θέλει(;) να μπει μέσα..
Για να ακριβολογώ, η από μέσα λυσσάει να βγει έξω για να πλακώσει τον "εισβολέα", κι ο "εισβολέας", είναι σκέτο αγρίμι ικανό να σου κατεβάσει το χέρι απ' τη μασχάλη την ώρα που τον ταΐζεις.
Δεν ξέρω αν ο απ' έξω θα ήθελε να μπει μέσα, αλλά κάθεται ανελλιπώς μπροστά στο παράθυρο και παρακολουθεί τα πάντα στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ίσως είμαστε η τηλεόρασή του κατά κάποιον τρόπο, αν και νομίζω πως μάλλον το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θ' ανοίξει η μαγική πόρτα απ' την οποία κάτι δίποδα του δίνουν φαΐ.
Μ' αυτό το σκεπτικό, ο μόνος λόγος που θα ήθελε να βρεθεί μέσα θα ήταν προφανώς κι άλλο φαΐ, και λίγο φαΐ ακόμη. Κι αν έλειπε η "στρίγγλα" ακόμη καλύτερα.



Κι ένα update στις φάτσες που μεγάλωσαν.

Ο... "έξω", δεν έχει όνομα. Είναι αδελφάκι του Τσίκου Πιτσίκου, αλλά άργησε να έρθει στο μπαλκόνι κι έτσι έμεινε στην απέξω. Κυριολεκτικά.

Η Λούνα είναι μία και δεν χρειάζεται συστάσεις.

Ο Νέλλος Κανέλλος.

Και φυσικά ο Τσίκος Πιτσίκος.

Την αγανάκτησή μου, μέσα γαμώτο!

Χτες γυρνώντας βράδυ στο σπίτι, βρήκα το πιο πάνω χαρτί πεταμένο μπροστά στην πολυκατοικία.
Το διάβασα και του 'δωσα μια κλωτσιά να πάει παραπέρα.

Σήμερα, κατέβηκα στο μαγαζί που δούλευα παλιά για μια δουλειά. Μία καθώς πρέπει, ελληνίδα κάτοικος της περιοχής της Πλατείας Αμερικής, φρόντισε να μου το ξαναθυμίσει, ρίχνοντας ένα μάτσο χαρτάκια κάτω απ' την πόρτα του μαγαζιού.

Η μανδάμ, κυβικών Μπέτης Βαλάσση επί Λωξάντρας (άσχετο που τη Βαλάσση τη συμπαθώ), φορούσε τυρκουζέ συνολάκι παντελόνα-πουκαμίσα, με λευκό μπλουζάκι (προφανώς για να ταιριάζει με τα χρώματα της ιερής γαλανόλευκης της ιερής πατρίδας), χρυσό πεδιλάκι, χρυσό κοκκαλάκι στο καραφυσικόβαμμένο ξανθό μαλλί, και όλα τα χρυσά αξεσουάρ -λέγε με λατέρνα- της καθώς πρέπει κάστας, ήτοι ρολογάκι, αλυσίδα, καδένα μητροπολίτη και δαχτυλιδάρες με κοτρόνες καμπουσόν μεγέθους αυγού ορτυκιού.
Φυσικά απαραίτητο συμπλήρωμα το λουρί που κατέληγε σε σκύλο μινιόν τύπου σφουγγαρίστρα.
Αφού πέταξε τα χαρτιά της κάτω από την πόρτα και ανασηκώθηκε, χαμογέλασε με τα άψογα κόκκινα βαμμένα χείλη της και μου έκανε το σήμα της νίκης (θα με πέρασε για συναγωνίστρια, βλέπεις είχα ντυθεί κι εγώ κυριλάτα σήμερα τρομάρα μου!)

Μια λοιπόν που η μανδάμ μπήκε σε τόσο κόπο, είπα να μην αφήσω το μήνυμά της ασχολίαστο. Μπορεί άλλωστε η κυριούλα να ανήκει στο 96% των άνεργων ελλήνων, πού ξέρεις;


Τι να πρωτοσχολιάσω όμως; Ή μήπως και είναι το πρώτο κωλόχαρτο τέτοιου τύπου;

Για άλλη μια φορά, όπως συνήθως, κάποιοι μπέρδεψαν τις βούρτσες με τις πούτσες.