Εντάξει λοιπόν, αυτό ήταν.
Από το Σάββατο που μας πέρασε, είμαι πλέον επισήμως άνεργη.
Και λέω επισήμως γιατί η πορεία προς την ανεργία είχε αρχίσει να δρομολογείται εδώ και κάμποσο καιρό.
Πάνε μήνες που από την οκτάωρη απασχόληση (οκτάωρη κατ' όνομα, γιατί οι υπερωρίες για κάποιο μαγικό λόγο σχεδόν ποτέ δεν προσμετρούνταν), πέρασα στην τετράωρη.
Ακόμη, είχα κατά κάποιον τρόπο προειδοποιηθεί για την κατάληξη. Λέω κατά κάποιον τρόπο, γιατί υπήρξαν κι εκείνες οι ένα σωρό συζητήσεις με το πρώην "αφεντικό", περί συνέχισης της συνεργασίας μας σε άλλο πλαίσιο, (να γίνουμε συνέταιροι ανοίγοντας μαζί κάποια δουλειά και άλλες παρόμοιες ευρηματικές ιδέες).
Το καλό είναι πως γνωρίζοντας με τι άνθρωπο είχα να κάνω, έδωσα τόση βάση σ' αυτές τις συζητήσεις μας, όση δίνει ο Νέλλος όταν του λέω "Κατέβα απ' τον πάγκο της κουζίνας γιατί θα στις βρέξω".
Για τον ίδιο λόγο, σε κάτι λαμπρές αναλαμπές καλοσύνης και ψυχοπονιάς καθώς και σε φάσεις όπου περνούσε κρίσεις συναισθηματισμού και ξεστόμιζε κάτι μεγαλειώδεις, πομπώδεις και στομφώδεις δηλώσεις, σαν κι αυτές που ακολουθούν, τα δικά μου αυτιά άκουγαν μονάχα αυτά που βλέπετε στα κόκκινα γραμματάκια:
-"Βρε συ, δεν κάνεις καλά που αγχώνεσαι! Όσο βρίσκομαι εγώ εδώ, εσύ δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτε. Στο δρόμο θα σ' αφήσω, χωρίς δουλειά;"
-"Σοβαρά σου λέω, δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ το γραφείο χωρίς εσένα. Πώς θα τα βγάλω πέρα τώρα εγώ μόνος μου; Εσύ εδώ είσαι ο άνθρωπός μου. Μαζί φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Νομίζεις δε σε πονάω και δε σε μετράω για δικό μου άνθρωπο; Δεν είμαι τόσο αχάριστος!"
Ή ακόμα σε στιγμές μέγιστης ομφαλοσκόπησης, συγνώμη, ενδοσκόπησης ήθελα να πω, τον άκουγα να μου λέει:
-"Νομίζεις δεν αναγνωρίζω εγώ τα πόσα έχεις προσφέρει; Το πού ήμασταν ως επιχείρηση όταν ήρθες και το πού φτάσαμε; Νομίζεις ξεχνάω τις δύσκολες εποχές που δεν βγαίναμε και έμενες απλήρωτη εβδομάδες ή όταν έβαλες το κεφάλι σου στον τορβά κι ανοίξαμε το υποκατάστημα στο όνομά σου για να μπορέσουμε να κόψουμε τιμολόγια τότε που εγώ χρωστούσα τα μαλλιά της κεφαλής μου στην εφορία; Εγώ, ακόμη κι αν αναγκαστώ να σου πω να σταματήσεις, δεν πρόκειται να σε αφήσω έτσι!"
Αυτό είναι βλέπεται το κατάλοιπο του άλλου μου επαγγέλματος, της μετάφρασης δηλαδή. Ο... χριστιανός έλεγε τα παραπάνω κι εγώ μετέφραζα τα εξής:
ΣτΜ: "Εννοείται πως μόλις κάνω τη δουλειά μου, δηλαδή μόλις μου τελειώσεις όλη την κωλοδουλειά που δεν μπορώ να βγάλω εις πέρας μόνος μου, θα έχεις κάθε λόγο ν' ανησυχείς και να αγχώνεσαι αφού θα σε σουτάρω στεγνά. Κι εντάξει ρε παιδί μου, μας βοήθησες στα δύσκολα, αλλά τι να κάνουμε, τώρα αυτό πέρασε και πάει, κι εδώ μας πνίγει η κρίση, κι εγώ τι φταίω, κι εγώ τι να σου κάνω;"
Οπότε εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι μου ήρθε ακριβώς κεραμίδα στο κεφάλι.
Από την άλλη όμως μου ήρθε κάπως.
Από τότε που ήρθα στην Αθήνα, δώδεκα χρόνια πίσω, με εξαίρεση τους πρώτους οκτώ μήνες που είχα πάρει σβάρνα την Αθήνα πάνω-κάτω ψάχνοντας για δουλειά από το Φάληρο μέχρι το 80ο χιλιόμετρο της Εθνικής κι από την Πετρούπολη ως την Ηλιούπολη, είναι η πρώτη φορά που είμαι άνεργη. Και τότε ήμουν 25, και δεν είχαμε κρίση, και δεν είχαμε ΔΝΤ, και δεν ήταν όλα τόσο μπάχαλο, ή δεν έδειχναν να είναι τόσο μπάχαλο.
Έτσι το Σάββατο, την πρώτη μέρα που δεν είχα να κατέβω στο γραφείο, για καμιά ώρα ομολογώ πως μου ήρθε μια καντήφλα, ένας ντουβρουτζάς και μια μίνι-καταθλιψάρα. Κάπως σαν τον γάιδαρο που τον είχες ζεμένο κι ήξερε ένα μονοπάτι και μετά τον άφησες ελεύθερο στο λιβάδι να βόσκει, αλλά δεν ήξερε πώς να βόσκει ελεύθερος στο λιβάδι.
Λίγο αργότερα συνήλθα πάντως, κι άρχισα να σκέφτομαι τα όσα λαχταρούσα να κάνω όσο είχα τη δουλειά και δεν μπορούσα.
Να τρώω όποτε μου κάνει κέφι, να κοιμάμαι και να ξυπνάω όποτε θέλω εγώ, να βγω να κόβω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, να χαζεύω όλα τα μαγαζάκια στα Εξάρχεια και στο Μοναστηράκι, να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν μαζευτεί στοίβες στη βιβλιοθήκη, να ζωγραφίσω ξανά, να φτιάξω το σπίτι, να μαγειρέψω όλα τα πολύπλοκα φαγητά που θέλουν πέντε ώρες προετοιμασία, να φροντίσω τα φυτά στη βεράντα, να πίνω καφέ μια ηλιόλουστη μέρα στο Θησείο, να πάω πάλι σινεμά στην απογευματινή προβολή, να, να, να...
Τώρα γιατί όλες αυτές τις μέρες σέρνομαι μες το σπίτι με τις φόρμες, δεν κάνω απολύτως τίποτα πέρα απ' το να βλέπω όλη νύχτα επεισόδια του Deep Space Nine, να φυτεύω μαλακίες στη φάρμα του φατσοβιβλίου, να κοιμάμαι στις 9 το πρωί και να ξυπνάω στις 4 το απόγευμα, τι να σας πω, είναι μια απορία στην οποία ακόμη δεν έχω απαντήσει.
Όπως δεν έχω απαντήσει στη μέγιστη απορία του γιατί όλες οι αγγελίες ζητούν γυναίκες υπαλλήλους ως 30 χρόνων (στα 31 βγαίνουμε στη σύνταξη στην Ελλάδα και δεν το πήρα χαμπάρι;), ή γιατί όποιος ζητάει υπάλληλο γραφείου, γραμματέα, ή όπως αλλιώς θες να το θέσεις, στα απαραίτητα προσόντα βάζει γνώσεις Κεφάλαιου ή Eurofasma, και Quark Xpress ή Corel.
Δηλαδή αυτός ο κάποιος που βάζει αυτή την αγγελία, θέλει πτυχιούχο Διοίκησης Επιχειρήσεων, πτυχιούχο Λογιστικής και πτυχιούχο Γραφίστα, πακέτο 3 σε 1, με τουλάχιστον 3 χρόνια προϋπηρεσίας και ηλικία ως 30;
Εμ' δε βγαίνουν τα χρόνια σπουδών με την ηλικία που ζητάς, φίλτατε υποψήφιε εργοδότα! Δεν βγαίνουν!
