Τετριμμένο ίσως λοιπόν ως ρητό, αλλά αληθινό μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Το χειρότερο πράγμα που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις αν έχεις την ατυχία να είσαι κάτοχος ζώου και να ζεις στην Ελλάδα, είναι η στιγμή που ο καλός, ευσεβής, οικογενειάρχης, θεοσεβούμενος γείτονας θα πετάξει τη φόλα του στο ζωντανό σου, προφανώς γιατί η πράξη αυτή ανήκει στις θεάρεστες που θα βοηθήσουν να έρθει η "ψυχή" του λίγο κοντύτερα στον Παράδεισο και στον καλό Θεούλη.
Και λέω το χειρότερο, γιατί δεν είναι ο θάνατος του ζώου μπροστά στα μάτια σου (αν καταφέρει να συρθεί και να φτάσει ως τα σένα), δεν είναι το μαρτύριό του μέχρι να βγει η ψυχή του, είναι η τεράστια, σαρωτική, ισοπεδωτική αίσθηση ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΑΝΗΜΠΟΡΙΑΣ που σε κατακλύζει.
Ποτέ δεν την άντεξα, ποτέ δεν θα την αντέξω, κι έχω ορκιστεί η Λούνα να είναι το τελευταίο ζωντανό που υπάρχει στη ζωή μου.
(Τώρα αν θα τον τηρήσω τον όρκο μου, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγέλιο).
Διαβάζοντας λοιπόν το ποστ και το facebook της Ίσις και το ποστ της Κουρούνας, ένιωσα να με πλημμυρίζει ξανά αυτή η τόσο οικεία αίσθηση οργής και ανημπόριας.
Η ίδια αίσθηση με πνίγει και σε άλλες περιπτώσεις της καθημερινής μου ζωής και της αναπόφευκτης συνδιαλλαγής μου με τους "συνανθρώπους" μου.
Όταν έχω να αντιμετωπίσω τη γαϊδουριά τους, τον ωχαδελφισμό τους, την απύθμενη βλακεία τους, τον όλο και πιο σκοταδιστικό ρατσισμό τους, την βαθύτατη άγνοια και ημιμάθεια στολισμένη με τσιτάτα για την αρχαιοελληνική κληρονομιά τους που δικαιολογεί κάθε κανιβαλισμό και καγκουριά και όλα τα υπόλοιπα φρούτα του μπαχτσέ.
Το ίδιο μ' έπιασε και χτες στο τοπικό ταχυδρομείο όπου ξεκατινιάστικα με μια γριά. Εκεί που έλεγα να δώσω τόπο στην οργή, ξαφνικά είδα κόκκινα, κυριολεκτικά, και μου ανέβηκε η πίεση στα ύψη.
Άνοιξα το στόμα μου και της έσυρα τα εξ αμάξης.
Τι το θες!
Εγώ ταράχτηκα κι έτρεμα για μισή ώρα, κι η κωλόγρια συνέχισε πέντε βήματα παραπέρα το πηγαδάκι του θαψίματος. Αλλά η γριά είναι άλλο ποστ.
Το θέμα μου εδώ είναι ο Σνούπη.
Το αναπαράγω, χωρίς να ξέρω σε τι ακριβώς ελπίζω.
Ίσως στο να γίνει ντόρος, όπως είπε κι η Κουρούνα.
Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να γίνει, κι όχι τι ελπίζω, είναι ειλικρινά να μπορούσα να ρίξω ένα χέρι βρωμόξυλο σε κάμποσους μέχρι να πουν ήμαρτον...
Ναι, το παραδέχομαι, τα ένστικτά μου όσο πάνε και γίνονται πιο σκοτεινά.
