Αντίο ρε Μάνο...

Πόσοι ακόμη θα μετακομίσετε ρίχνοντας ένα φάσκελο εδώ πίσω, αφήνοντας την έρμη μουσική λιγότερη, φτωχότερη, ασχημότερη;
Θα μας λείψεις, θα σε θυμάμαι πάντα στη συναυλία του Λυκαβηττού το 2004...




Καλό Ταξίδι Μάνο

Οι γονείς μου ήταν αχτύπητοι!

Πώς ήταν οι γονείς σας, πριν γίνουν οι... γονείς σας;
Πριν γίνουν "η μαμά" και "ο μπαμπάς";

Πόσο συχνά σκεφτόμαστε ότι υπήρξαν κι εκείνοι νέοι, έφηβοι, ερωτευμένοι, αστείοι, μοντέρνοι, κούκλοι;
Ότι είχαν κάποτε μια ζωή συναρπαστική, ότι είχαν υπάρξει κι εκείνοι "άγρια νιάτα", ότι είχαν κάνει τρέλες και είχαν διασκεδάσει μέχρι τελικής πτώσεως;

Εγώ πάντως ελάχιστες.

Μόνο πού και πού όταν πέφτει καμιά παλιά φωτογραφία στα χέρια μου συλλογίζομαι "πω, πω, κούκλα ήταν η μάνα μου εδώ", ή "καλά αυτό το βλέμμα του πατέρα μου όλα τα λεφτά", κι ύστερα το ξεχνάω πάλι και πάμε παρακάτω.

Ε, λοιπόν, ο Eliot Glazer σκέφτηκε ακριβώς αυτό, κι έφτιαξε το My Parents Were Awesome. Πάτε να το χαζέψετε.
Θα σας βοηθήσει να θυμηθείτε πως οι γονείς σας δεν ήταν πάντα "γονείς" κι ούτε γεννήθηκαν μ' αυτό το ταμπελάκι κολλημένο στο κούτελο.
Και θα σας κάνει να γελάσετε σε πολλές στιγμές, αλλά και να συγκινηθείτε.

Κι αν θέλετε, στείλτε καμιά φωτογραφία απ' τα νιάτα των γονιών ή των παππούδων σας. Θα ήταν όμορφη σκέψη κι ίσως να συγκινούσε κι εκείνους, τους "γονείς" σας.

Καλό Πάσχα σε όλους.