Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο 'Ζεν στις πολεμικές τέχνες', του Τζο Χάιαμς, από τις εκδόσεις Μωρεσόπουλος σε μετάφραση της Σου Παπαδάκου, και θα έλεγα πως τον τελευταίο καιρό με εκφράζει απόλυτα.
Να κρατάς την ελπίδα ζωντανή για να μπορέσεις να συνεχίσεις να παλεύεις, και να μη σταματήσεις τον αγώνα για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ελπίζεις.
Εύκολο ακούγεται και ίσως αυτονόητο. Δεν είναι.
Από αύριο αρχίζω έναν αγώνα που πρέπει να πάει χέρι-χέρι με την ελπίδα. Αγώνας και ελπίδα. Ελπίδα και αγώνας. Αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα. Αν σταματήσω τον αγώνα, θα χάσω την ελπίδα, αν χάσω την ελπίδα θα σταματήσω και τον αγώνα...
Από αύριο θα ντυθώ τα ρούχα του πολεμιστή, θα σφίξω τα δόντια, και θ' αρχίσω ένα ταξίδι δοκιμασίας. Όπως ο πολεμιστής που προετοιμάζεται για τη μάχη.
Μόνο που η δική μου δοκιμασία είναι και η ίδια η μάχη συγχρόνως.
Θα παλέψω να ξορκίσω το φόβο, θα παλέψω να νικήσω την αμφιβολία, θα παλέψω να δαμάσω τον ίδιο μου τον εαυτό και τέλος, θα πολεμήσω με νύχια και με δόντια το εχθρό που χτύπησε την πόρτα μου.
Κάποιος απόψε μου πε, δεν είναι για κακό που φάνηκε ο εχθρός στον ορίζοντα, για καλό είναι, ήρθε η ώρα να παλέψεις, ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι για σένα. Μπορεί να 'χει και δίκιο.