Απόψε δε χρειάζεται ν' ανησυχώ για την αϋπνία που έρχεται όπως πάντα, σαν γνωστός φίλος απ' τα παλιά και θρονιάζεται με την άνεσή της απέναντί μου. Απόψε δε χρειάζεται να την ξορκίσω από φόβο μήπως και δεν ξυπνήσω το πρωί για να πάω στο γραφείο.
Ούτως ή άλλως, ακόμα και τις καθημερινές δεν προσπαθώ και πολύ να την κάνω να φύγει. Παλιότερα μ' έπιανε τρομερό άγχος, τώρα απλά της ανοίγω την πόρτα και της κάνω χώρο στον καναπέ. Καμιά φορά έτσι βαριέται και φεύγει μόνη της. Συνήθως όμως κάθεται και μου κάνει παρέα.
Κι απόψε είναι καλοδεχούμενη, όντως σαν φίλος απ' τα παλιά. Είναι Κυριακή αύριο, δεν με κόφτει το πρωινό ξύπνημα και το να μην αργήσω στη δουλειά.
Στρίβω ένα τσιγάρο ακόμη. Ο καφές έχει τελειώσει εδώ και ώρες και τη θέση του έχει πάρει ένα ποτήρι κρασί. Ανεβάζω τα πόδια μου στο τραπεζάκι, μια γουλιά κρασί και μια ρουφηξιά απ' το τσιγάρο. Η Λούνα στριμώχνεται δίπλα μου κι εγώ κλείνω για λίγο τα μάτια.
Μόνο για λίγο. Όσο για να ονειρευτώ πώς τάχα λέει δεν υπάρχουν σύνορα. Πως ο καθένας μπορεί να διασχίσει τα όρια της χώρας του, και να βρεθεί όπου θέλει σ' αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη. Και πως τάχα λεει, δεν υπάρχουν πια άλλοι νέοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε πραγματικότητες ανάμεσα σε φρίκες και εφιάλτες. Κι ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι δε θα χρειαστεί να παζαρέψουν την ψυχή, το κορμί και την αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν φτάσει στον πάτο της απελπισίας και της απόγνωσης κι επειδή τα μόνα που λαχταρούν είναι αυτά που για πολλούς είναι δεδομένα: το δικαίωμα στην προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο, το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στον έρωτα, στην ίδια τη ζωή.
Ανοίγω τα μάτια και πάλι. Η αϋπνία θα μου κάνει παρέα όλη νύχτα απόψε. Καλοδεχούμενη.
Ο Νίκος. Εξαιρετική κιθάρα. Κάμποσα χρόνια σε ωδείο στην κλασσική, μετά ηλεκτρική, είχε ταλέντο, ήταν νέος, είχε εμφάνιση. Δούλεψε πολύ, δο...
